Chapter 8 : ปัญหาของคนแก้ผ้า

Chapter 8 :

หลังจากที่มินนี่พยายามทำให้สถานการณ์กลับเข้าสู่สภาวะปกติ เธอเร่งให้ทั้งนีลและไททันรีบแต่งตัวโดยทันที แม้ทั้งสองหนุ่มจะยังงุนงงอยู่บ้าง แต่ก็ไม่กล้าขัดคำสั่งของเธอ แนนที่ยังคงยืนอึ้งอยู่หน้าประตู มองมินนี่อย่างไม่เข้าใจในสิ่งที่เกิดขึ้น มินนี่พยายามพูดคุยปลอบโยนแนนให้กลับห้องไปก่อน

“แนนกลับไปก่อนเถอะนะ พี่ขอโทษแทนไอ้สองตัวนี้ด้วยที่ทำให้ตกใจ” มินนี่พูดด้วยน้ำเสียงจริงจังพร้อมกับพยักหน้าให้แนนเปิดประตูออกไป

ก่อนที่แนนจะปิดประตูห้อง นีลก็รีบตะโกนออกมาทันที “แนน! มันไม่ใช่อย่างที่มึงคิดหรอกนะ! เชื่อพี่...พี่ไม่ได้ทำอะไรแปลก ๆ กับไอ้เหี้ยทันจริง ๆ สาบานได้เลย...” แต่ยิ่งเขาพูดออกมามากเท่าไหร่ มันก็ยิ่งไม่น่าเชื่อถือและฟังดูเหมือนข้ออ้างมากเท่านั้น

แนนหยุดนิ่งเล็กน้อย แต่ไม่ได้ตอบอะไร เธอหันกลับมามองพี่นีลของเธอด้วยสายตาสงสัย เธอหรี่ตามองเขาและเดินออกไปจากห้องโดยไม่พูดอะไรเพิ่มเติม ไททันที่นั่งอยู่ข้าง ๆ มินนี่ หันมายิ้มกว้างพร้อมกับหัวเราะเบา ๆ

“ทำไมขำล่ะทัน?” มินนี่หันมาถามด้วยความหงุดหงิดปนเคร่งเครียด

“ก็นี่มันตลกจะตายไป แนนน่าจะคิดว่ายังไงนี่ก็เรื่องของกูกับไอ้ทัน มันคงคิดไปไกลแล้วแหง ๆ เลย ทั้ง ๆ ที่ความจริงน่ะน่าสนใจกว่านี้อีกเยอะ...ฮ่าฮ่าฮ่า” ไททันตอบพลางยิ้มอย่างขบขัน

มินนี่ส่ายหัวด้วยความรู้สึกประสาทเสีย “เฮ้อ…พวกมึงจะทำให้กูปวดกระบาลจนบ้าตายเลยรึไง!?”

หลังจากนั้น ทั้งสามคนก็มานั่งที่โต๊ะอาหารด้วยกัน โต๊ะอาหารในเช้านี้ถูกจัดเรียงอย่างเรียบร้อยโดยสาวสวยเพียงคนเดียวในห้อง

ข้าวต้มที่มินนี่เตรียมมาให้มีหน้าตาน่ารับประทาน กลิ่นหอมของข้าวสวยที่ต้มจนเนื้อนุ่มละเอียดผสมกับน้ำซุปกระดูกหมูที่เคี่ยวจนหอมกรุ่น ส่งกลิ่นอวลไปทั่วโต๊ะ โรยหน้าด้วยกระเทียมเจียวสีทองกรอบพริกไทยขาวเล็กน้อย และต้นหอมซอยละเอียด เสริมด้วยหมูสับที่นุ่มลิ้นและไข่ลวกที่เป็นยางมะตูม เพิ่มความอร่อยที่กลมกล่อมยิ่งขึ้น

ข้าง ๆ ข้าวต้มยังมีถ้วยเล็ก ๆ ที่ใส่น้ำจิ้มเต้าเจี้ยวพริกขี้หนูที่มินนี่เตรียมไว้ให้เผื่อใครอยากได้รสเผ็ดแซ่บเคียงคู่กับข้าวต้ม ส่วนกาแฟเย็นนั้นดูชุ่มฉ่ำด้วยน้ำแข็งที่ค่อย ๆ ละลาย กลิ่นกาแฟคั่วหอมหวานผสมกับนมข้นหวานที่ถูกตีฟองนมจนเนียนละเอียด ยิ่งทำให้ดูน่าดื่มอย่างยิ่ง

ยาแก้แฮงค์สีส้มอ่อนในถ้วยเล็กวางอยู่ข้างแก้วกาแฟเย็น พร้อมทิชชูที่ถูกพับไว้อย่างประณีต เพื่อให้ทั้งสองหนุ่มดื่มแก้อาการมึนศีรษะจากฤทธิ์เหล้าที่ค้างคา พวกเขานั่งมองอาหารที่มินนี่จัดเตรียมไว้ด้วยความหิวโหย เสียงท้องร้องของนีลและไททันดังขึ้นพร้อมกัน ทั้งคู่ไม่รอช้ารีบยกช้อนขึ้นตักข้าวต้มอุ่น ๆ เข้าปาก

“อร่อยมาก! มึงซื้อร้านไหนเนี่ย?” นีลพูดออกมาอย่างพอใจ

ไททันเองก็เช่นกัน เขาดูเพลิดเพลินมาก ๆ กับมื้อเช้าที่แสนอร่อยนี้ “ขอบคุณนะ มึงนี่เป็นเหมือนแม่ของพวกกูจริง ๆ ”

มินนี่ที่นั่งอยู่ตรงข้ามยิ้มบาง ๆ ให้พวกเขา “หุบปากแล้วแดก ๆ ไปเถอะ” เธอว่างั้นในขณะที่เริ่มกินส่วนของเธอเช่นกัน และก็เริ่มหุบยิ้มไม่ได้เมื่อทั้งสองคนดูมีความสุขกับอาหารที่เธอซื้อมา

ขณะที่นีลและไททันกินข้าวต้มอย่างเอร็ดอร่อย มินนี่ก็ดื่มกาแฟเย็นของเธอไปพลาง ความหวานมันของกาแฟที่เข้มข้น ทำให้เธอรู้สึกสดชื่นขึ้นอย่างเห็นได้ชัด

เช้าวันนี้อาจจะเริ่มต้นด้วยความวุ่นวาย แต่บรรยากาศที่โต๊ะอาหารตอนนี้ก็เต็มไปด้วยความอบอุ่นและรสชาติอร่อยที่ทำให้ลืมความเหนื่อยล้าไปได้ในชั่วขณะ

เมื่อกินดื่นกันไปได้ระยะหนึ่ง มินนี่ก็เปิดบทสนทนาเกี่ยวกับปัญหาที่พวกเขาต้องเผชิญกับแนนขึ้นมาวางไว้บนโต๊ะ

“เราต้องหาวิธีทำให้แนนเข้าใจว่าเรื่องมันไม่ใช่อย่างที่เธอคิด” มินนี่พูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงจริงจัง เธอจริงจังมากกว่าเจ้าตัวปัญหาทั้งสองตัวตรงหน้าเธอเสียอีก

นีลที่นั่งอยู่ข้าง ๆ พยักหน้าเห็นด้วย “แต่เราจะบอกเธอยังไงล่ะ?”

ไททันหันมามองมินนี่ด้วยสายตาที่แฝงไปด้วยความนึกสนุก “จะให้บอกความจริงไปเลยไหมล่ะ? ว่าเมื่อคืนนี้พวกพี่เมากันหนักมาก...พวกพี่ทั้งสองคนเลยจัดหนักจัดเต็มกับพี่สาวมินนี่คนนี้...แล้วหลังจากนั้นก็อย่างที่หนูเห็น...อะไรประมาณนี้ดีไหม?” รอยยิ้มที่มีเลศนัยของไททันถูกส่งตรงถึงมินนี่

มินนี่รีบตบโต๊ะอย่างแรงและพูดด้วยน้ำเสียงเด็ดขาด “อย่านะเว้ย! ถ้าพวกมึงบอกออกไปอย่างนั้น พวกมึงไม่ตายดีแน่!!” เธอตะคอกออกมาเสียงดังก่อนที่เสียงของเธอจะค่อย ๆ อ่อนลงด้วยความเขินอายที่เกิดขึ้น “...เอาให้เรื่องนี้รู้กันแค่เราเถอะ”

ทั้งนีลและไททันต่างหยุดกินข้าวและมองหน้ามินนี่ด้วยความงุนงง ไททันทำเป็นล้อเลียนเล็กน้อย “แล้วจะให้บอกยังไงล่ะ? บอกว่าพวกเรากำลังซ้อมโยคะกันตอนเช้าดีไหม?”

นีลหัวเราะออกมาเสียงดัง “หรือไม่ก็จะบอกว่าเราทำการทดลองทางวิทยาศาสตร์กัน? ประมาณว่าศึกษาร่างกายมนุษย์อะไรอย่างนั้น?”

มินนี่ส่ายหัวอย่างอับอาย “พวกมึงจะไม่จริงจังกันบ้างเลยรึไง!?”

นีลหันมามองมินนี่ด้วยสายตาที่แฝงความเจ้าเล่ห์ “ก็เมื่อคืนนี้น่ะ มินนี่ของเราเซ็กซี่มากจริง ๆ นะ...ทั้งขย่ม ทั้งชัก ทั้งอมให้พวกเราสองคน โคตรเด็ดเลยล่ะ” น้ำเสียงของนีลเต็มไปด้วยความเย้าแหย่

ไททันพยักหน้าเห็นด้วย “ใช่เลย กูไม่เคยคิดว่ามินนี่จะกล้าบ้าบิ่นแบบนั้นมาก่อนเลยนะ ขอบคุณจริง ๆ ที่ทำให้คืนเมื่อวานเป็นความทรงจำที่ลืมไม่ลง โดยเฉพาะตอนที่ป้อนเหล้า ช็อตนั้นเกินคาดจริง ๆ”

มินนี่หน้าแดงจัด อับอายจนแทบไม่กล้าสบตาทั้งสองคน “พอเถอะ! อย่าพูดเรื่องนี้อีกจะได้ไหม!?” น้ำเสียงของเธอแสดงออกอย่างชัดเจนว่าเธอเขินอายไม่ไหวแล้ว

นีลและไททันต่างหัวเราะออกมาเมื่อเห็นท่าทางของมินนี่ที่ทั้งเขินและอาย แต่ก็รู้สึกสนุกกับการล้อเลียนเธอ ในท้ายที่สุดมินนี่เองก็อดหัวเราะตามไม่ได้ แม้ว่าในใจจะยังคงกังวลกับสถานการณ์ที่เกิดขึ้นกับแนน แต่ในขณะเดียวกัน เธอก็รู้สึกอับอายและตื่นเต้นไปกับสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืน จนเธอไม่สามารถปฏิเสธได้ว่า นี่คือความสัมพันธ์ที่เธอไม่เคยคาดคิดว่าจะเกิดขึ้นมาก่อน

“เอาเป็นว่าพวกมึงต้องหาวิธีแก้ให้ได้ ไม่งั้นกูก็ไม่รู้ว่าจะทำยังไงกับแนนดีแล้วล่ะ” มินนี่พูดทิ้งท้ายด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความวิตกกังวล

นีลและไททันพยักหน้าเข้าใจ แม้ว่าพวกเขาจะยังไม่รู้ว่าจะแก้ไขสถานการณ์นี้อย่างไร แต่ทั้งคู่ก็รู้สึกว่ามันเป็นเรื่องที่ต้องรับมือและทำให้แนนเข้าใจในที่สุด

...

บ่ายวันอาทิตย์นั้นอากาศสดใส แม้แสงแดดจะจ้า แต่บรรยากาศกลับผ่อนคลายเหมาะกับการพักผ่อน ไททันถือโอกาสนี้พาทุกคนออกไปกินข้าวนอกบ้านที่ร้านหม้อไฟหมาล่าชื่อดัง เขาต้องการใช้โอกาสนี้แสดงความร่ำรวยด้วยการเลี้ยงมื้อใหญ่ อีกทั้งยังเป็นการตอบแทนมินนี่ที่ช่วยดูแลเขาทั้งเมื่อคืนและตอนเช้าด้วย ไททันมาพร้อมกับรอยยิ้มที่เบิกกว้าง มินนี่ นีล และแนนก็ตามเขาไปอย่างไม่อิดออด

เมื่อมาถึงร้าน บรรยากาศที่นี่คึกคักไปด้วยเสียงพูดคุยและกลิ่นหอมเผ็ดร้อนของหมาล่าที่อบอวลไปทั่วร้าน ไททันเลือกโต๊ะขนาดใหญ่พอสำหรับสี่คน และสั่งอาหารอย่างไม่ยั้งมือ เขาเลือกหม้อไฟที่ใหญ่ที่สุด เต็มไปด้วยวัตถุดิบหลากหลาย ไม่ว่าจะเป็นเนื้อวัวหั่นบาง หมูสามชั้น ตับไก่ และผักสดนานาชนิด น้ำซุปหมาล่าร้อน ๆ ที่กำลังเดือดพุ่งฟองลอยขึ้นมาพร้อมกับกลิ่นหอมฉุนของเครื่องเทศทำให้ทุกคนที่นั่งอยู่รอบโต๊ะต่างก็เริ่มตาลุกวาว

ระหว่างที่นั่งกินกันอย่างเอร็ดอร่อย แนนก็มองไปทางนีลด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเข้าใจ เธอกำลังพิจารณาอยู่สักครู่ก่อนจะตัดสินใจพูดขึ้นมา “พี่นีล พี่ไม่ต้องทำถึงขนาดนี้ก็ได้ หนูรู้ว่าพี่ชอบผู้ชาย พี่ไททัน...พี่เองก็ด้วย...หนูเข้าใจพวกพี่จริง ๆ ...เพราะงั้นไม่ต้องอายหรอกค่ะ...บอกหนูมาตามตรงได้เลย” คำพูดนั้นทำเอาทุกคนที่นั่งอยู่บนโต๊ะหยุดชะงัก แนนทั้งดูน่ารักและไร้เดียงสาในความเข้าใจผิดแบบแปลก ๆ ของเธอ

To be continued...