ตอนที่ 6 อยากเก็บเธอไว้ทั้งสองคน_บุคคลิกที่สามของเลน่า

“ถ้าไม่มีผลเลือดการคำนวณปริมาณยาจะเป็นอันตราย”

“งั้นตรวจเลือดเธอ”

“ยังก่อน เราตกตงกันแล้วว่าจะยืดเวลาการให้ยาเธอออกไปให้มากที่สุด นายคงไม่ลืมความเจ็บปวดที่เธอได้รับทุกครั้งใช่มั้ย” อืม ลีโอขานรับ และทุกอย่างก็เงียบลงไปชั่วขณะ 

“แล้วตอนนี้นายคิดว่าเกิดอะไรขึ้นกับเธอ”

“ความทรงจำเธอหายไป”

“ทำไมถึงสรุปแบบนั้น” รักษาระดับไว้ ตอนนี้ห่างจากคู่แข่งมากกว่าหนึ่งนาทีแล้ว พยายามทำให้ห่างให้ได้สองนาทีในรอบบนี้ และเข้าจุดพิทสต็อป มาวินเตือนแทรกบทสนทนาระหว่างกัน 

“เธอตกใจตอนเห็นของฉัน และชวนสงสัยกับสัญลักษณ์”

“อืม น่าสงสัยจริงๆ อะไรๆ ก็ดูแปลกไป แต่การเก็บอารมณ์ความรู้สึกของตัวเองไม่ได้เนี่ย ไม่เปลี่ยนไปเลย” ลีโอร่ายยาวน้ำเสียงเต็มไปด้วยความเอ็นดูอย่างปิดไว้ไม่ได้ “เลน่าที่รักผมคิดถึงคุณเสียแล้ว”

“ลีโอ! ตั้งใจแข่ง รักษาระดับ” มาวินเสียงเข้มขึ้นเมื่อเห็นว่ามังกรลดระยะการตีตื้นเข้ามาแล้ว

“เข้าใจแล้ว ขอโทษครับพี่ ชัยชนะเป็นของพวกเราเท่านั้น” สิ้นเสียงทะเล้นทุกอย่างเข้าสู่ความเงียบชั่วขณะ มาวินจดจ้องหน้าจออย่างตั้งใจ และเขาก็ผ่อนลมหายใจในเวลาต่อมาเมื่อลีโอคืนสภาพกลับมาครองตำแหน่งระยะห่างได้ตามที่เขากำหนดไว้

การแข่งขันที่เดิมพันด้วยรถอีโคคาร์ราคาไม่ถึงล้านยังเทียบไม่ได้กับค่ายางสี่เส้นรถแข่งของลีโอเลย ศักดิ์ศรี เท่านั้นจริงๆ และอีกอย่างการแข่งครั้งนี้เป็นการท้าประลองกันภายใน ไม่มีแต้มให้เก็บด้วย เจ้านี่!เหลือเกินจริงๆ

อื้ม! ร่างในอ้อมอกเริ่มขยับ “เป็นไงบ้าง” เสียงกระซิบบางเบาทุ้มนุ่มต่ำ ! มาวินนิ่งไปทันทีเมื่อเห็นแววตาที่เปลี่ยนไปของเลน่า

“เลน่าที่รัก คงเหนื่อยมากแล้ว พวกเรากลับไปพักกันดีกว่า” มาวินพูดเสียงราบเรียบ เขากดปุ่มเปิดลำโพงสั่งการคนขับให้เดินทางกลับโดยทันที

“ทำไมเราสองคนถึงมาอยู่ในท่านี้” แม้จะไม่เข้าใจแต่ก็หาได้ขัดอกขัดใจไม่พอใจแต่อย่างใด กับท่วงท่าที่สอดใส่อยู่กับมาวิน 

อึ๋บ มาวินกอบกุมหยุดสะโพกที่กำลังจะขยับของเธอไว้ “มาวิน!” เลน่าไม่พอใจเมื่อถูกขัดใจ

“พักก่อน ถ้าขืนยังดื้อ เลน่าจะบาดเจ็บได้” 

“ฉันไม่สน ฉันต้องการพี่ตอนนี้ เดี๋ยวนี้” เลน่าดื้อดึงเริ่มอาละวาด พั่บ พึ่บ เกิดการใช้กำลังในที่สุด ผลั่กและทั้งสองก็ล่วงหล่นไปเกลือกกลิ้งบนพื้น 

อ้า! เลน่าร้องออกมา แต่ก็ยังพอใจที่ความใหญ่คับแน่นในร่องลึกยังคงอยู่ “พี่...” เลน่าคล้องคอยึดตัวเขาไว้พร้อมหยอดสายตายั่วยวนเว้าวอนปนความดื้อดึงไม่ให้เขาผละดึงตัวตนออกไป 

มาวินก็คือมาวินแม้จะเป็นคนใจแข็งถ้าเทียบกับลีโอแล้วเขาย่อมเหนือกว่ามาก ถึงแม้เขาจะมีพื้นฐานอารมณ์สุขุมเยือกเย็นมากแค่ไหน แต่กับผู้เป็นที่รักยิ่งเขาก็ไม่ต่างกับลีโอที่ไม่ว่าเลน่าจะอยู่ในช่วงอารมณ์ใด เขาก็ต้องใจอ่อนตามใจเธอเสมอ โดยเฉพาะยามนี้ที่อารมณ์ด้านร้ายของเธอกำเริบ

พรึ่บ! สองขาเรียวเล็ก ถูกแบะฉีกกว้างแยกออกจากกันตั้งฉากเป็นแนวเก้าสิบองศา สะโพกสอบที่ยังถูกพันธนาการไว้ที่จุดบ่อลึกเปียกแฉะฉ่ำเยิ้มขยับดุนดันเข้าไปจนมิดลำยาวขรุขระ อ้าร์สสส สองเสียงครางประสานกัน อย่างไม่อาจกักเก็บไว้ได้ “เสียว...”

พึ่บ พั่บ พึ่บ สะโพกสอบเข้ากิจกรรมเป็นจังหวะ เสียงปะทะโนกเนินสวาทปะทะกันถี่ยิบ อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ สองแขนของเลน่าถูกพาดวางไว้เหนือศีรษะ

เลน่าครางกระเซ่าสะโพกแอ่นรับทุกจังหวะได้อย่างดี ทั้งมาวินและลีโอพวกเขาไม่เคยทำให้เธอผิดหวังเลยสักครั้ง ของมาวินที่ใหญ่โตเกินขนาดของชายปกติกระตุ้นจุดเสียวกระสันให้เธอตื่นเต้นอย่างรวดเร็วทำให้เธอหลงใหลเขาจนไม่อาจละทิ้งเขาได้ ลีโอผู้ที่เต็มไปด้วยความยาวมีน้ำอดน้ำทนเหิมเกริมกร้าวแกร่งขยันนำพาเธอสู่สวรรค์ได้อย่างไม่รู้จักเหน็ดรู้จักเหนื่อย

“พี่มาวิน...อ๊ะ...เสียวเหลือเกิน...ฉันรักความใหญ่ของพี่...แรงดีจัง” เลน่าที่นอนแผ่บนพื้นครวญคราง ร้องบอกความสุขกึกก้องอย่างไม่ปิดบัง 

“เลน่า...อื้มมม...โอ้ววว...ตอดแน่นมาก...ซี๊ดดดด...เลน่า”

“พี่วิน!” เฮ่อเฮ่อ มาวินขบกรามแน่นดวงตาเขาแดงก่ำ ทั้งจากความสุขและความเจ็บปวด ผลั๊วะมาวินดึงเอ็นที่ปลดปล่อยแล้วออกมา น้ำขุ่นคลั่กไหลเยิ้มออกมาจากปากบ่อสาวหยดลงพื้นมากมาย เลน่าขยับยันตัวขึ้นมองสายธารน้ำที่ไหลออกมาจากร่องของตัวเอง “สีสวยจังเลยค่ะ”

“เลน่านั่นเป็นเลือดของเธอที่ผสมอยู่” เลน่ากลับไม่ตกใจ เธอกลับนอนทอดกายยิ้มออกมาอย่างมีความสุข 

มาวินจับเลน่าแต่งตัวให้เรียบร้อย และเขาดึงเธอเข้ามาโอบกอดไว้ลูบเส้นผมยาวดำสลวยของเธออย่างอ่อนโยน เลน่าเธอจะต้องกลับมาใช้ชีวิตอย่างคนปกติได้อีกครั้ง มาวินคิดในใจอยู่เงียบๆ 

รถตู้จอดสนิทอีกครั้ง ประตูถูกเลื่อนเปิด เลน่าออดอ้อนเหมือนเด็กๆให้มาวินอุ้ม มาวินก็ตามใจอุ้มเธอเข้าสู่อ้อมอกลงจากรถและเดินไปยังลิฟท์

“ถึงบ้านเราแล้ว” มาวินวางร่างเบาบางบนเตียงกว้าง “หิวมั้ย” เลน่าพยักหน้าและยิ้มยั่วยวน แต่เมื่อมาวินจะผละเดินจากไปเพื่อไปเตรียมอาหาร เลน่าก็คว้ามือเขาไว้