บทที่ 2 แหวนมิติเก็บของเตรียมพร้อมสำหรับการย้อนเวลา

บทที่ 2 แหวนมิติเก็บของเตรียมพร้อมสำหรับการย้อนเวลา

หยางชิงโม่ลูบคลำแหวนหยกบนนิ้วอย่างแผ่วเบาทันใดนั้นความเจ็บแปล๊บก็แล่นผ่านปลายนิ้วเธอก้มมองดูพบรอยแผลเล็ก ๆ เลือดซึมออกมาหยางชิงโม่เผลอเอานิ้วเข้าปากดูดเลือดที่ปลายนิ้ว ในเสี้ยววินาทีนั้นหยดเลือดก็สัมผัสถูกแหวนหยกสีเขียวนั้นเข้า ชิงโม่รู้สึกเหมือนมีพลังบางอย่างไหลผ่านนิ้วของเธอ ร่างกายของเธอเริ่มสั่นเทา แสงสีทองสว่างวาบพุ่งออกมาจากแหวน ห่อหุ้มร่างของเธอไว้ ในเสี้ยววินาที ชิงโม่ก็หายตัววับไป

เมื่อลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง หยางชิงโม่พบว่าตัวเองอยู่ท่ามกลางทุ่งหญ้ากว้างใหญ่ ไกลสุดลูกหูลูกตา ท้องฟ้าสีครามสดใส อากาศบริสุทธิ์ สดชื่น ต่างจากโลกที่เธอเคยรู้จักโดยสิ้นเชิงหยางชิงโม่รู้สึกตื่นเต้นปนกับหวาดกลัว เธอไม่รู้ว่านี่คือที่ไหน หรือจะกลับบ้านได้อย่างไร พยายามเดินหาทางออก แต่ก็เหมือนเขาวงกต ไม่มีจุดสิ้นสุดทันใดนั้น หยางชิงโม่นึกถึงแหวนหยก เธอหยิบมันขึ้นมาดูอย่างตั้งใจ จู่ ๆ ความคิดหนึ่งก็ผุดขึ้นมาในหัว "ออกไป"

ทันใดนั้น แสงสีทองก็พุ่งออกมาจากแหวนอีกครั้ง คราวนี้หยางชิงโม่รู้สึกเหมือนถูกดูดกลืน ร่างกายของเธอหมุนคว้างไปมา เมื่อแสงสว่างจางลง หยางชิงโม่พบว่าตัวเองกลับมานั่งบนเตียงในห้องนอน ราวกับว่าทุกอย่างเป็นเพียงความฝันหยางชิงโม่ยังคงนั่งนิ่ง ไม่แน่ใจว่าสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้นจริงหรือไม่ เธอหยิบแหวนหยกขึ้นมาดูอีกครั้ง รู้สึกถึงพลังอันลึกลับที่ซ่อนอยู่ภายใน

หยางชิงโม่ตกตะลึงกับประสบการณ์อันน่าพิศวงนี้ แหวนหยกวงนี้ช่างลึกลับเหลือเกิน เธอเริ่มระแวง กังวลว่าจะมีเหตุการณ์ไม่คาดฝันเกิดขึ้น ประกอบกับความฝันประหลาดที่บอกเหตุ และความคลั่งไคล้ในนิยายออนไลน์แนวทะลุมิติ ย้อนอดีตพร้อมของวิเศษ หยางชิงโม่ยิ่งรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังถลำลึกลงสู่เรื่องราวแฟนตาซีสุดล้ำของแหวนหยกวงนี้แล้ว

หยางชิงโม่คิดว่าเธอได้ค้นพบความลับอันยิ่งใหญ่ของแหวนมิติเข้าแล้ว! เพื่อทดสอบความคิดของเธอว่าเป็นจริงหรือไม่ หยางชิงโม่จึงทดลองนำสิ่งของต่าง ๆ ใส่เข้า-และเอาออกในแหวนมิติอีกครั้ง เริ่มจากแก้วกาแฟที่เธอเพิ่งจะชงมานี้ก็แล้วกัน เมื่อเธอใช้มือข้างที่สวมแหวนและจับไปที่แก้วกาแฟและเอ่ยว่า ‘เข้าไป’ สิ่งมหัศจรรย์ก็บังเกิดขึ้นมาจริงๆ แก้วกาแฟร้อนๆ แก้วนั้นหายวับไปกับตา หยางชิงโม่ตกตะลึงตาโตขึ้นมาหัวใจของเธอเต้นระรัวกับการค้นพบนี้ แต่เพื่อพิสูจน์อีกครั้งตามประสาคนในยุค 21 ที่จะต้องพิสูจน์เท่านั้นถึงจะเชื่อ เธอก็เริ่มนำสิ่งของอื่นๆ เข้าไปอีก ทั้งตู้ โต๊ะ โทรศัพท์ หนังสือ ไปจนถึงเจ้าเสี่ยวเฮย แมวตัวโปรดของเธอ หยางชิงโม่ทดลองเอาเข้าออกอยู่เช่นนั้นอยู่เกือบ 1 ชัวโมง จนในที่สุดเธอก็ต้องยอมรับว่านี้่คือเรื่องจริง เธอได้ค้นพบแหวนมิติเข้าแล้วจริงๆ จากนั้นเธอก็นำทุกอย่างออกมายกเว้นแก้วกาแฟร้อน เพราะจากที่เธออ่านนิยายออนไลน์มา เธอคิดว่าหากอีก หนึ่งชั่วโมงข้างหน้ากาแฟร้อนแก้วนั้นยังร้อนอยู่เธอจะได้พิสูจน์อีกข้อ นั้นคือมิติของเธอสามารถนำของเข้าไปแล้วคงสภาพนั้นเอง รอก่อนอีกหนึ่งชั่วโมง

ขณะนั้นหยางชิงโม่ก็เริ่มคิดว่าตอนนี้เธอเป็นเจ้าของมิติขนาดย่อม ๆ ที่สามารถเก็บซ่อนและควบคุมทุกสิ่งได้ดั่งใจแล้ว เหมือนนิยายออนไลน์เลย และเธอก็เริ่มรู้สึกถึงความเปลี่ยนแปลงบางอย่างที่จะเกิดขึ้นกับตัวเอง และยิ่งทวีความสงสัยมากขึ้น เพราะว่าในโลกใบนี้จะมีอะไรได้มาฟรีๆ เล่า และเธอรอเพียงไม่นานเท่านั้น…..

ทันใดนั้น เจ้าเสี่ยวเฮยก็คาบกระดาษแผ่นเล็กส่องแสงสีทองเหลืองอร่ามออกมา มันเดินเอามาวางไว้ตรงหน้าเธอ หยางชิงโม่สงสัยว่ามันคืออะไร เธอหยิบกระดาษออกมาแล้วสิ่งที่ปรากฏขึ้นคือ ตัวหนังสือสีทอง... ตัวเลขเขียนนับถอยหลังก่อนย้อนเวลาอีก 7 วัน

"7 วัน 23 ชั่วโมง 58 นาที 45 วินาที"

"7 วัน 23 ชั่วโมง 40 นาที 45 วินาที"

"7 วัน 23 ชั่วโมง 10 นาที 05 วินาที"

"7 วัน 23 ชั่วโมง 02 นาที 20 วินาที"

หยางชิงโม่ตกตะลึง กระดาษแผ่นนี้บอกอะไรเธอ? มันคืออะไรกันทำไมเวลาถึงได้นับถอยหลังล่ะ และ …และมันต้องเกี่ยวกับตัวเธอใช้หรือไม่???

ทันใดนั้นกระดาษแผ่นนั้นก็เป็นตัวอักษร..สีทองอร่ามเช่นเดิมและครั้งนี้มันเขียนว่า

‘อีก 7 วัน 23 ชั่วโมง.02 นาที 15 วินาที ย้อนเวลาสู้อดีตในปี 1978’

เมื่อหยางชิงโม่อ่านมันซ้ำแล้วซ้ำเล่าในที่สุดเธอก็พบความจริงบางอย่าง นั้นคือเจ้ากระดาษสีทองแผ่นนี้กำลังบอกเธอว่า ตัวเธอจะต้องย้อนเวลาไปสู่อดีตในปี 1978 นั้นเอง เธอทราบได้อย่างไรนะหรือ…เพราะเมื่อเธอนึกและถามออกไปในใจ เจ้ากระดาษสีทองแผ่นนี้มันสามารถตอบคำถามเธอได้….ลองอีกครั้ง!!! แบบนี้เธอต้องลองอีกครั้ง!!! พิสูจน์อีก!!

“แกหมายความว่า ฉัน หยางชิงโม่คนนี้จะต้องย้อนเวลาไปปี 1978 อย่างนั้นหรือ??”

 ถามให้ชัดเจนไปเลยจะได้ไม่ต้องมานั่งเดานั่งสงสัยอยู่ เพียงไม่นานที่เธอเอ่ยถามออกไป เจ้ากระดาษสีทองก็ปรากฎตัวอักษรวาววับขึ้นมาทันที

“ถูกต้อง 100%”

."…."…..

หยางชิงโม่พูดไม่ออกเลยทีเดียว มันไม่มีอะไรชัดเจนไปกว่านี้แล้ว กระดาษสีทองกำลังคุยกับเธอและตอบคำถามของเธอได้ และมันกำลังบอกว่าเธอต้องไป…ต้องย้อนเวลาไปอดีต…จากนั้นกระดาษแผ่นนั้นก็เปลี่ยนกลับมาเป็นตัวเลขที่ลดลงอีกครั้ง

."7 วัน 22 ชั่วโมง 41 นาที 20 วินาที"

ตัวเลขที่ลดลงทุกวินาที ย้ำเตือนหยางชิงโม่ว่าเธออาจต้องย้อนอดีตไปยังปี 1978!อย่างแน่นอนไม่ต้องสืบแล้ว

เธอรีบกระโดดลงจากเตียงวิ่งไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าอย่างว่องไว

เพราะยิ่งเธอสงสัย และตั้งคำถามตัวเลขบนกระดาษสีทองก็ยิ่งลดลง

หยางชิงโม่จ้องมองตัวเลขบนกระดาษไปด้วยหัวใจเต้นรัว เธอรู้ดีว่าเวลาของเธอนั้นเหลือน้อยเต็มที

“7 วัน 22 ชั่วโมง 20 นาที 01 วินาที”

นั้นคือเวลาทั้งหมดที่เธอมีเพื่อเตรียมตัวก่อนการย้อนอดีต 7 วันเท่านั้น…จะทำอะไรทันได้อย่างไร ขณะที่เธอกำลังล้นลานนั้นเองเธอก็นึกขึ้นมาได้ว่าเธอจะต้องตั้งสติ..ตั้งสติก่อนจากนั้นความคิดมากมายก็แล่นเข้ามาในหัว อาหาร น้ำดื่ม ของใช้จำเป็น ปัจจัย4/5/6 เธอต้องเตรียมเอาไปให้หมด เพราะหยางชิงโม่นั้นนึกถึงคติประจำใจของตัวก่อนเสมอนั้นคือ

"กันไว้ก่อนดีกว่าแก้!!!"

จากนั้นเมื่อสติสตังกลับมาแล้ว เธอก็เริ่มเขียนรายการของที่ต้องการ เริ่มจากอาหาร ยารักษาโรค เสื้อผ้า ของใช้ส่วนตัว อุปกรณ์สำหรับการดำรงชีวิตให้ครอบคลุมทุกประเภทและหมวดหมู่ เธอคิดถึงทุกแง่มุม เผื่อว่าเธอจะต้องใช้ชีวิตในอดีตเป็นเวลานาน รวมทั้งการที่จะเริ่มธุรกิจในปี 80's นั้นด้วย

เพราะเท่าที่เธออ่านเจอจากประวัติศาตร์ ช่วงปีนั้นเพิ่งจะผ่านยุคมืดของประเทศจีนมา อาหาร เสื้อผ้า ยารักษาโรค และของอุปโภคบริโภคนั้นขาดแคลนมาก ถ้าใครมีของไว้ขายคือ รวย เธอจึงเตรียมสั่งของพวกนี้ไปขายที่นั่นด้วยเลย สั่งแบบ OEM ไปเยอะหน่อย รวมทั้งพวกสูตรการทำต่างๆ เผื่อจะเปิดโรงงานในช่วงนั้นด้วย แหวนมิติเธอมีขนาดใหญ่มากสามารถใส่ไปได้แน่นอน เธอแบ่งสัดส่วนการสั่งออกเป็นดังนี้

อาหารแห้งประกอบไปด้วย ข้าว แป้ง ธัญพืชชนิดต่างๆ บะหมี่กึ่งสำเร็จรูป ปลากระป๋อง อาหารกระป๋อง ผลไม้กระป๋อง ผักกาดดอง ไส้กรอก กุนเชียง แฮม ฯลฯ

อาหารพร้อมทานประกอบด้วย อาหารปรุงสำเร็จตามร้านดังๆ อาหารเป็นหม้อใหญ่ อาหารปิ้งย่าง บะหมี่น้ำ/แห้ง ทั้งจีน เกาหลี ญีปุ่น อีตาลี่ ฝรั่งเศส สั่งไปด้วยให้หมด เผื่อช่วงไหนอยากเปลี่ยน รสชาติอาหาร

อาหารแช่แข็งประกอบไปด้วย ชิ้นส่วนๆ ของเนื้อสัตว์พวก ไก่ หมู เนื้อ แพะ แกะ ปลา พิซซ่า ไก่ทอด แฮมเบอร์เกอร์ แซนวิช อาหารทะเลสดและแช่แข็งเอาไปให้หมดทุกประเภท

อาหารนำเข้าจากต่างประเทศพวกเนื้อสัตว์ต่างๆ ชีส แฮม ต้องมี เอาไว้กินกับไวน์กับ แชมเปญ

เครื่องดื่มประกอบไปด้วย น้ำดื่ม น้ำเปล่า น้ำผลไม้ น้ำอัดลม เหล้า เตกิล่า วอดก้า ไวน์ นม ฯลฯ

ของกินเล่นประกอบไปด้วย ขนมขบเคี้ยว ช็อกโกแลต เค้ก คุกกี้ เยลลี่ ฯลฯ

ยารักษาโรคประกอบไปด้วย ยาสามัญประจำบ้าน ยาแก้ปวด ยาลดไข้ ยาแก้แพ้ ฯลฯ ยาที่เธอทานเป็นประจำ วิตามินบำรุงต่างๆ

อุปกรณ์ปฐมพยาบาลพวก ผ้าพันแผล ยาฆ่าเชื้อ แอกอฮอร์ต่าง ฯลฯ อุปกรณ์สำหรับการผ่าตัด เครื่องไม้เครื่องมือต่างๆ

จากนั้นก็เป็นพวกเสื้อผ้าเครื่องนุ่งห่ม เสื้อผ้าหลากหลายสไตล์เผื่อไว้สำหรับสภาพอากาศที่แตกต่างกันเอาไปสำหรับทุกฤดูนั้นเอง เตรียมทั้งของเด็กผู้ใหญ่ หญิงชาย เอาไปให้หมด พวกผ้าม้วน ผ้าเป็นพับสำหรับเอาไว้ตัดและให้เป็นของขวัญ

พวกของใช้ส่วนตัวประกอบด้วย ผลิตภัณฑ์ดูแลผิวครีมอาบน้ำ แชมพู ครีมนวดผม แปรงสีฟัน ยาสีฟัน ผ้าเช็ดตัว ผ้าอนามัย ฯลฯเครื่องสำอาง แป้ง ลิปสติก อายแชโดว์ น้ำหอม ฯลฯ

อุปกรณ์ไฟฟ้า/ไฟ:หลอดไฟ led สาย usb ไฟแช็ค ถ่าน เผื่อต้องการทำอาหาร เอาเทียนสวยๆ ไปด้วยเผื่ออยากจุดเปลี่ยนบรรยากาศ

อุปกรณ์เครื่องใช้ในบ้านเช่นพวกถ้วยชามช้อนตะเกียบ มีด พร้า จอบ เสียม หม้อกระทะกะละมังขนไป เผื่อใช้งานทั่วไปอุปกรณ์ที่จำเป็น เอาไปหลากหลายขนาดทั้งเล็กใหญ่พวกอุปกรณ์ไฟฟ้าต่างๆ เตาแก๊ส /โซล่าเซลล์ ไมโครเวฟ เตาอบไฟฟ้า หมอ กระทะ ไฟฟ้า เอาไปหลายขนาด

จากนั้นก็เป็นของสำหรับทำธุรกิจ พวกอาหารสดพวกเนื้อสัตว์ต่าง ๆ สักไปอย่างละหลายหมื่นกิโลกรัม เผื่ออยากเปิดร้านอาหาร อาหารแห้ง อาหารพร้อมทาน ของกินเล่น ฯลฯ

พวกเสื้อผ้าเสื้อผ้าแฟชั่น เสื้อผ้าเด็ก เสื้อผ้ากันหนาว ทั้งของผู้หญิงผู้ชาย ผ้าพับหลากหลายชนิด ฯลฯ

ของอุปโภคบริโภค: สบู่ ยาสีฟัน แปรงสีฟัน น้ำยาซักผ้ารีดผ้าน้ำยาชนิดต่างๆ ฯลฯ เอาไปแบบOEM อย่างละ 50- 100 ล้านชิ้น ให้เพียงพอถ้าขายก่อนที่จะทำโรงงานผลิตเองแต่ก็ต้องเช็คกับโรงงานก่อนว่าเขามีของหรือเปล่าเอาเป็นว่ามีเท่าไหร่ก็เหมา เหมา!!!

จากนั้นก็พวกสูตรการทำอาหาร/สูตรการผลิตสินค้าหลายชนิดสำหรับเตรียมสำหรับเปิดโรงงาน และพวกหัวน้ำหอมชนิดต่างๆ สำหรับผลิตสินค้า

เมื่อได้ลิสต์รายการมาเธอก็จัดการสั่งทันที เพราะต้องให้เวลาพวกโรงงานต่างๆ ทำงานด้วย และเธอยังต้องหาโกดังสำหรับเอาไว้ให้พวกเขามาส่งของด้วย เมื่อจัดการเสร็จ หยางชิงโม่ตัดสินใจจะไปช้อปปิ้ง แหวนมิติของเธอมีขนาดใหญ่มากสามารถใส่ของไปได้เยอะ ชิงโม่มั่นใจว่าเธอจะเตรียมตัวพร้อมสำหรับการย้อนอดีต เธอต้องคิดให้รอบคอบสินค้าที่เอาไปต้องครบครัน อยู่ที่นี้ทำงานมีเงินมากมายชีวิตสุขสบาย อยู่ที่นั่นก็ต้องสบายด้วยเหมือนกัน จะให้ไปลำบากได้อย่างไร

เธอรู้ว่าเธออาจจะไม่มีโอกาสกลับมาที่โลกปัจจุบันอีกเมื่อครบเวลา 1 ชั่วโมงหยางชิงโม่ก็สั่งให้ กาแฟแก้วนั้นออกมา ซึ่งก็เป็นเช่นที่เธอคิดเอาไว้ ..กาแฟแก้วนั้นยังคงร้อนและมีควันลอยขึ้นมาประหนึ่งเพิ่งจะชงเสร็จใหม่ เมื่อเธอนำมันออกมาจากมิติ!!! 

****กันเอาไว้ดีกว่าแก้****