Chapter 1

Jasmine’s POV

Walang nakakakilala sa katahimikan ng isang babaeng sawang-sawa sa kahirapan.

Sa bawat hakbang ni Jasmine papasok sa Alzaro Tower, dama niya ang bigat ng mga matang nakatitig. Maaga pa, wala pang alas-nwebe, pero puno na ang lobby ng mga empleyadong mukhang may kanya-kanyang mundo.

Lahat sila nakaporma, nakapulbos, naka-heels, nakalapel ang ID. Samantalang siya… naka-button-down na pastel blue blouse, slacks na hindi bago, at rubber shoes.

Hindi siya narito para makipagkumpitensya sa style.

Wala siya sa posisyon para mapansin, at ayaw rin naman niya.

Ang kailangan niya lang… trabaho.

Pero kahit ilang ulit niyang sabihin sa sarili, hindi niya mapigilan ang kaba na kumakabog sa dibdib niya habang papalapit sa HR office.

Second day. Round two.

“Ma’am,” bati ng receptionist. Mas magalang na ngayon. Mukhang nag-briefing na sila tungkol sa “walk-in drama” kahapon.

“May schedule po kayo today for screening and panel interview,” sabi nito. “Kindly wait po doon sa conference room.”

Tahimik siyang tumango. Wala siyang sinabi, wala ring ngiti. Wala siyang lakas para sa small talk. Ang iniisip lang niya: ang kapatid niyang may lagnat sa bahay, ang overdue na kuryente, at ang nanay niyang matagal nang kailangan ng maintenance meds pero hindi na-afford.

Ngayon lang. Ngayon lang ako pwedeng magkamali.

Pag-upo niya sa maliit na conference room, lumingon siya sa salamin sa dingding. Normal na tingin sa iba, pero para sa kanya, alam niyang one-way mirror ‘yan. Malamang, may nakatitig sa kanya sa kabilang side.

Siguro si Alexander Thompson.

Napangiwi siya. Ang lalaking akala mo ay may hawak ng oras ng lahat. Akala mo, Diyos.

At kahit hindi niya aminin, nanginginig pa rin ang laman niya sa huling palitan nila ng salita kahapon. Hindi dahil natakot siya. Dahil sa inis. Dahil sa kapal ng mukha nito. Dahil sa yabang.

Pero may parte ring naintriga siya. Dahil sa gitna ng lamig ng boses niya, sa tikas ng tindig at tindi ng titig, may kung anong bitak. Parang hindi buo ang lalaking iyon, kahit ayaw niyang aminin.

“Ms. Ramirez?”

Nag-angat siya ng tingin. Tatlong panelist. Dalawa sa HR. Isa, pamilyar Executive Assistant ni Alexander.

Matipid siyang ngumiti, nagpakilala, diretso sa punto. Sagot sa tanong, walang paligoy-ligoy.

“Bakit niyo gustong pumasok sa corporate world pagkatapos ng ilang taong NGO work?”

“Dahil kailangan ko ng trabahong may long-term stability. Pero higit pa doon, gusto kong iangat ang mga adbokasiya na sinimulan ko. At naniniwala akong kung may isang kompanyang may kapasidad para gumawa ng malaking pagbabago, ito ‘yun.”

“May nagsabi po sa akin, delikado raw ang mundo ng CEO. Lalo na si Mr. Thompson. Hindi raw siya basta nagtitiwala.”

Napangiti siya, bahagyang sarkastiko. “Hindi naman po ako pumasok dito para maghanap ng kaibigan. Basta may malinaw na purpose, may resulta, at may respeto sa bawat tungkulin, hindi ako umaatras.”

Tahimik ang panel. Tinitigan siya ng assistant ni Alexander, bago tumango.

“Noted, Ms. Ramirez. We’ll forward your file.”

Paglabas niya ng opisina, hindi siya agad umalis. Umupo muna siya sa garden terrace ng tower—espasyong bihirang mapansin ng karamihan.

Doon siya huminga.

Hindi dahil kampante siya sa sagot niya.

Pero dahil sa ilang minuto lang… naramdaman niya:

Hindi siya tinaboy. Hindi siya minura. Hindi siya ginawang invisible.

At kahit hindi pa siya natatanggap, kahit hindi niya alam kung may pag-asa pa siyang mapili sa dami ng mas magara ang resume, naramdaman niya guna ipaglaban niya ang sarili niya.

Hindi siya tinulungan ng connection. Wala siyang backer. Pero nakapasok siya sa opisina ng lalaking akala mo sinasamba ng lahat.

At hindi siya yumuko.

Pag-uwi niya, gabi na. May bitbit siyang pandesal para sa kapatid, over-the-counter meds galing sa kaunting naipon niya sa part-time work. Sa lumang bahay na gawa sa kahoy, ramdam ang singaw ng ulan kahit walang butas ang bubong.

“Mama, okay na si Ben?” tanong niya habang inaabot ang gamot.

“Okay na, anak. Salamat ha. Umayos ka ba sa interview?”

Napatingin siya sa kisame, saka napangiti. “Ewan ko. Pero kung wala man akong trabaho bukas… at least, alam kong hindi ako natahimik kahit kailan.”

Tahimik ang ina. Saglit lang, pero may bigat.

“Anak,” anito, “mabuti ang matapang. Pero minsan, mas mainam ang matalinong tumatahimik muna para makapasok sa loob bago lumaban.”

Alam niya iyon. Pero sa dami ng taon niyang nanahimik, umayon, nagparaya… ngayong may pagkakataon siya, hindi na siya magpapakatanga.

Dalawang araw ang lumipas.

Isang text. Isang tawag.

Interview with the Chairman himself.

At nang muli siyang bumalik sa Alzaro Tower, sa mas pribadong silid na may floor-to-ceiling windows at art piece na hindi niya mabigkas ang pangalan, naroon siya.

Alexander Thompson.

Nakatayo. Nakasuit. Nakapamewang habang nakatalikod sa kanya.

“Ms. Ramirez,” anito, hindi lumilingon. “Bakit ikaw?”

Hindi siya nagpakumbaba. Hindi rin nagyabang.

“Dahil hindi ako madaling bumigay. Hindi rin ako madaling bulagin ng pera. Kung gusto niyo ng puppet, hindi ako ‘yon. Pero kung gusto niyo ng someone na may tunay na malasakit, may integridad, at may paninindigan kahit kanino, iyon ako.”

Tahimik si Alexander.

Paglingon niya, doon lang niya napansin ang lungkot sa likod ng malamig niyang mata.

Para bang kahit ilang bilyon pa ang hawak nito, may bahagi pa ring laging pagod. Laging kulang.

Pero sa halip na magbigay ng judgment, tumayo lang si Jasmine, tahimik, tapos nagsalita:

“Kung hindi ako papasa, salamat pa rin. Pero kung matatanggap ako… hindi ako magpapa-amo. Hindi ako mabibili. Hindi ako matatakot.”

Nagtagpo ang kanilang mga mata.

Matapang. Matalim. Mainit.

At doon niya nakita ang unang punit sa mundo ng kontrolado ni Alexander Thompson.

Itutuloy…