Chapter 2

Jasmine’s POV

Ang trabaho, hindi paligsahan. Pero kung may susubok sayo, mas mabuting hindi ka rin nagpapaiwan.”

Dalawang linggo pa lang ako sa Thompson Group, pero parang isang buwan na akong nasa ilalim ng microscope. Lahat ng mata, sinusundan ako. Lahat ng bulungan, parang ako ang paksa.

Sa pantry, umiinit ang batok ko sa mga sulyap.

Sa elevator, tila may invisible barrier bihira akong tabihan.

At sa meeting room kanina, narinig kong may bumulong:

“Siya yung sinigawan ni Mr. Thompson, ‘diba?”

“Dalawang linggo palang siya dito pero parang… malakas kay Chairman ah.”

“HR lang, pero biglang sinama sa project.”

HR lang. Lagi na lang may “lang.”

Ang hindi nila alam, sanay na ako sa ganyan. Sa NGO, hindi uso ang entitlement. Trabaho mo, gawin mo. Dito? Palakasan. Pa-impress-an. Pabonggahan ng suit at Power Point. Pero hindi ako nandidiri sa ganito. Nilalaro ko lang nang tahimik.

Napalingon ako sa desk ko nang may iabot na folder ang Executive Assistant ni Alexander. May nakadikit na post-it note

Top Priority. From the Chairman.

Binuklat ko.

CSR Proposal Review: Site Visit and Field Validation with Mr. Alexander Thompson.

Nanlamig ang batok ko.

Excuse me? Ako? Kasama siya? Magkasama kami? Sa field?

Bakit ako?

“I don’t know, Ms. Ramirez. Sir lang ang makakasagot niyan sayo,” sabi ng assistant, at tinalikuran niya na.

Martes, 7:00 a.m. – Thompson Group Lobby

Nasa harap ko na siya.

Alexander Thompson, naka-button-down lang pero mukhang CEO pa rin. Hindi ko alam kung anong skincare ang gamit niya, pero ang aura niya pang-cover ng magazine.

Pero hindi iyon ang mahalaga. Ang importante: wala siyang greeting. Walang “Good morning,” walang “Ready ka na?”

“May kotse ka?” tanong niya diretso, para bang ayaw niyang sayangin ang kahit isang segundo sa maliliit na bagay.

“Wala po, sir,” sagot ko. “Commuter po ako.”

Saglit siyang tumitig sa akin, parang sinusuri kung nagsasabi ako ng totoo.

“Sumama ka sa akin,” sabi niya kalaunan.

Hindi ako sumagot. Hindi rin ako nagreklamo. Pumasok lang ako sa sasakyan niya 2parang papasok sa lion’s den.

Sa loob ng sasakyan

Tahimik.

Walang music.

Walang usapan.

Abala siya sa tablet niya. Ako? Abala sa pagpigil sa sarili na magsalita.

Ngunit hindi ko na kinaya.

“Sir, pasensya na, pero bakit ako? HR lang ako. Hindi ba’t usually itong mga site validation, ginagawa ng CSR or PR team?”

Hindi siya agad sumagot. Nang tumingin siya sa akin, may bahid ng amusement sa mata niya.

“Because I need someone who can tell me when something smells like bullshit,” sagot niya. “And I heard you’re excellent at that.”

Hindi ko alam kung compliment o insulto iyon, pero nagpasalamat na lang ako.

“I try,” sagot ko.

Nueva Ecija, 10:00 a.m.

Maalikabok, mainit, at walang anino ng “fully developed relocation site.” Ilang drum ng tubig. Isang latang gate. Walang kuryente.

Naglakad kami sa gilid ng site. Tiningnan ko ang paligid. Walang drainage. Walang plano. Halos wala rin ang developer.

“Ma’am, sabi kasi ni Sir… approve na raw ‘yan,” sabi ng isang engineer.

Napalingon ako kay Alexander. Tahimik siya, pero parang bulkan na naghahandang sumabog.

“Who’s the point person here?” tanong ko sa engineer.

“Ma’am, wala po siya ngayon. Nasa Manila, may board meeting daw po.”

“Of course,” tugon niya, malamig.

Paglingon niya sa akin, tinapik ko ang clipboard ko.

“You were right. This is garbage,” mahina pero malinaw ang pagkakasabi ko.

“Yeah, you’re right,” sagot niya, bahagyang ngumiti. Hindi ko inaasahan iyon.

Bahagya rin akong ngumiti, pero pinigil ko agad. Hindi ako narito para tumawa.

Tanghalian sa karinderya sa tabi ng kalsada

Inihaw na bangus. Pritong lumpia. Rice na tuyot. Coke sa plastik.

Hindi ako sanay sa lunch date kasama ang CEO ng isang multi-billion peso conglomerate. Pero eto kami. Tahimik, sabay kumakain.

“Sir, first time mo ba sa ganitong lugar?” tanong ko.

“Hindi,” sagot niya. “Pero matagal na rin yung huli.”

Tahimik ako. Pero hindi ko mapigilang pansinin ang bahagyang lungkot sa tono niya. Sa paraan ng pagtitig niya sa kawalan… parang may iniwan, may nakaraan.

“Alam mo sir, simula ko, hindi ako nagtataka kung bakit takot sayo ang mga tao.”

“Bakit?” tanong niya, habang isang kilay niya ay nakataas.

“Kasi hindi ka marunong ngumiti.”

Tiningnan niya ako sa mukha. Makalipas ang ilang sandali, tumawa siya. Hindi malakas, pero malinaw. Isang tawa na hindi scripted.

“Hindi ko inaasahan iyon, sir,” sabi ko.

“Ang alin?” tawa niya.

Hindi ako sumagot. Pero hindi ko rin maitago ang ngiti ko.

Pabalik sa Maynila sa sasakyan

Tahimik ulit sa byahe, pero hindi na mabigat. Parang may nawala o nabasag sa pagitan namin. Hindi ito biglang naging magaan, pero hindi na rin kasing tigas ng yelo.

Habang nasa byahe, nag-ring ang phone niya. Hindi ko sinasadya makinig, pero narinig ko:

“Tell them I’ll handle it myself. I don’t care. If he wants war, he’ll get one.”

Pagkababa niya ng tawag, tumingin siya sa akin, tahimik.

“Ms. Ramirez, tawag niya sa akin.”

“Yes, sir.”

“You’re not just HR anymore. As of today, you’re under my direct supervision at Thompson Group for this CSR audit. Effective immediately.”

Hindi ko sinasadyang napatitig sa kanya.

“Wala bang consent-consent, sir? Ang bilis ah,” pabirong tanong ko.

“No need. Welcome to my world,” sagot niya, walang ngiti.

Itutuloy…