A Nanny's Love

Abala ako sa pag-aayos ng aking gamit nang biglang kumatok ang aking ama sa kahoy kong pintuan. "Sigurado ka na ba sa desisyon mo, anak?" Bungad na tanong niya pagkapasok.

"Desidido na po ako, Tay." Nakangiting turan ko.

Hindi nagkulang sa paalala ang aking ama. Sinabi niya rin na maaari akong bumalik dito sa baryo kung sakaling maltratuhin ako ng aking magiging amo. Hindi naman nila ako inu-obliga na mag-trabaho pero hindi ako manhid. Alam ko na nahihirapan na sila ni Nanay sa pagkayod para lang matustusan ang mga pangangailangan naming mga anak nila.

"Kung gano'n, mag-iingat ka. Abala ang iyong Ina sa pagta-trabaho kaya hindi siya makakapag-paalam sa 'yo." Malungkot na nakangiting ani aking Ama.

Abala si Nanay sa pagtitinda sa talipapa habang ang aking dalawang kapatid ay nasa eskwelahan. High School lang ang natpapos ko dahil hindi na kayang sustentuhan ng aking mga magulang ang pagko-kolehiyo ko. Sa kabila no'n ay hindi ako nagkaroon ng tampo o galit sa puso ko sa aking mga magulang dahil hindi naman sila nagkulang sa akin. Alam kong ginawa nila lahat ng makakaya nila para mapag-aral ako subalit mahal lang talaga ang gusto kong kurso—narsing.

"Salamat po, Tay. Mag-iingat po kayong lahat." Maluha-luhang paalam ko nang makarating kami sa sakayan ng bus papuntang Maynila.

Mahigpit na yakap ang binigay sa akin ng aking Ama bago humarap sa akin at nagsalita. "Mag-iingat ka, anak. Huwag mong kalilimutan ang mga habilin namin. Kapag minaltrato ka ay bumalik ka agad dito, naiintindihan mo?" Muli niyang paalala.

Muli akong pinaalalahanan ng aking Ama bago ako nagdesisyong sumakay ng bus. Saktong pagsakay ko ay ang pag-dami ng tao sa loob ng bus dahilan para umalis na ito. Kumaway si Tatay at gano'n din ang aking ginawa.

Habang nasa byahe ay hindi ko napigilan ang mga luha ko sa pag-tulo. Bente kwatro na ako subalit hindi ko alam kung bakit pakiramdam ko ay ang bata ko pa para makipagsapalaran sa Maynila. Alam ko naman ang pinasok ko, maraming nakapagsabi sa akin sa baryo na hindi biro ang papasukin ko. Subalit sa kabila no'n ay pinili kong mag-trabaho para sa pamilya ko. Alam kong mahirap 'to pero kakayanin ko para sa pamilya ko.

Ilang oras ang byahe bago ako nakarating sa Maynila. Buong akala ko ay mas maganda rito kaya gano'n na lang ang gulat ko nang madatnan ko ang Maynila na punong puno ng tao at maitim angp usok ng mga sasakyan.

Agad kong hinigpitan ang pagkakahawak sa aking gamit at agad na kinuha ang aking cellphone upang tawagan ang magsusundo sa akin.

"Hello po? Narito na po ako sa terminal ng bus dito sa Maynila," bungad na turan ko sa aking kausap.

"Gano'n ba? Oh sige, bababa na ako upang masundo ka. Naka-kulay asul ako na polo." Wika ng lalaki sa kabilang linya.

Agad akong luminga-linga at nang makita ko ang lalaking kumakaway na nakasuotp ng asul na polo ay agad akong lumapit upang kausapin siya.

"Ikaw ho ba si Kuya Leo?" Walang kaalam-alam na tanong ko.

"Ako nga, halika na at ihahatid na kita sa mansyon ng pamilyang King." Saad ni Kuya Leo at agad na kinuha sa akin ang aking gamit pagkatapos ay maingat na inilagay sa likod ng sasakyan.

Habang nasa byahe ay tahimik naming tinahak ang daan. Hindi ko lang siguro nagustuhan ang itsura ng terminal kanina. Maganda naman pala rito sa Maynila. Matataas ang mga gusali at magaganda't malalaki ang mga bahay.

"Napakaganda ho talaga rito sa Maynila, ano?" nakangiting turan ko.

Dinig ko ang tawa ni Kuya Leo at tinignan ako sa salamin na kasing pantay ng kaniyang noo bago nagsalita, "Huwag mo na akong kausapin nang may ho, po, o 'di kaya'y kuya. Leo na lang." Malawak na nakangiting aniya.

Agad akong ngumiti at tumango. Sanay kasi ako na magsabi ng "ho" dahil halos lahat ng tao sa probinsya namin ay mas matanda sa akin. Tsaka, sabi ng Inay at Itay ay huwag naming magkakapatid kalimutan na gumalang sa mga nakatatanda. Sa tingin ko ay mas matanda ng ilang taon sa akin si Leo kaya tinawag ko siya na "Kuya" kani-kanina lang.

"Napakaganda ng mga bahay—bahay pa ba ng mga ito? Mukhang mansyon na eh!" Manghang tanong ko habang ang aking mga mata ay hindi maalis sa mga malalaking bahay.

"Nasa subdivision na tayo. Kaunti na lang ay makakarating na tayo sa bahay ng pamilyang King." Nakangiting saad ni Leo.

"Wow!" Muling wika ko nang hindi pinapansin ang kaninang sinabi niya.

Ilang minuto ang lumipas bago huminto ang sasakyan sa tapat ng isang malaking gate at bumusina. Pagkabusina ni Leo ay agad na binuksan ng gwardya ang gate at tinahak namin ang daan papasok sa mansyon ng aking mga magiging amo.

"Magandang umaga, ho." Bati ko sa tingin ko'y mayordoma ng mga kasambahay.

Agad niyang sinipat ang itsura ko at tinignan ako mula ulo hanggang paa pagkatapos ay naghalukipkip. "Ikaw si Aianna, hindi ba?" Masungit na tanong niya.

"A-ako nga ho." Halos pabulong na sabi ko dahil sa takot at kaba.

"Kung gano'n, halika na at ituturo ko sa 'yo ang iyong magiging higaan." Wika ng Mayordoma ng mga kasambahay.

Agad akong sumunod sa kaniya bitbit ang aking mga gamit habang pasimpleng tinitignan angp aking paligid. Nakakatakot hawakan ang mga gamit dito. Mukhang mamahalin talaga at sa tingin ko'y kulang ang sasahurin ko sa isang buwan kapag sakaling nasira ko ang isa sa mga 'yon.

"Heto ang iyong magiging higaan. Maaari mo nang ilapag d'yan ang iyong gamit." Saad ng Mayordoma dahilan para agad ko iyong sundin.

"Maraming salamat ho. Maaari ko ho bang malaman ang iyong pangalan, Ma'am?" Nakangiting tanong ko.

Buong akala ko ay ngingitian niya rin ako pabalik subalit agad na nawala ang ngiti sa aking mukha nang bigla niya akong tignan ng masama bago nagsalita, "Mayett." Aniya pagkatapos ay agad na tumalikod sa akin.

Buong akala ko ay hindi na siya magsasalita pa subalit gano'n na lang ang pag-igtad ko nang muli siyang magsalita. "Si Belen ang mag-o-orient sa 'yo patungkol sa mga gagawin mo rito sa mansyon. Sa ngayon, suotin mo muna ang uniform mo." Wika niya at tuluyan nang lumabas sa kwarto.