PABALIK-balik ang lakad ko at namamawis din ang mga kamay ko. Ewan ko, nang malaman kongmafia clan pala itong napasok ko, parang kinutuban ako ng hindi maganda. Hindi ko na rin tinapos yung pagluluto sa kusina at parang nawalan ako ng gana na matuto. Parang bigla akong natuliro. Parang natakot ako bigla sa napasukan ko.
Oh Lord, gusto kong yumaman pero hindi sa ganitong paraan! Akala ko normal na mayamang pamilya lang napasukan ko, kundi super duper powerful din pala. Normal ang namamatay sa bahay na ito? Ibig sabihin, may mga multo rito? Tapos pinatay ang mga magulang ni Terrence! Tapos kanina, may narinig akong putok ng baril, ibig sabihin may pinatay sa loob ng mansyon na ito! Hindi ko yata kakayanin na makapangasawa ng mamamatay tao o makihalubilo sa mga taong pumapatay. Hindi sa pagiging choosy ko or p****k na nga mademand pa, pero heler, gusto kong mamuhay ng mapayapa! Yung masaya, walang stress, marami pera pero mabubuhay ng matagal. So meaning kapag naging asawa ko na as in si Terrence, pwedeng habulin ako ng kamatayan! Kung ganito lang din pala, mukhang balik p****kerist na lang ako kaysa matsugi ng advance!
Napatalon ako sa gulat ng may biglang kumatok. Kinuha ko agad ang sandals na suot ko at hinandang ibato sa kung sino man ang papasok. Baka mamaya niyan ako na pala i-next nilang patayin! Nang bumukas ang pinto ay binato ko agad ang sandals ko na may six inch heels. At sa sobrang kaba at hindi na kinilala kung sino ang papasok, hindi ko alam na ang pumasok pala si Terrence at tinamaan siya sa noo!
“The fvck is your problem, b*tch?!” Sigaw niya at mabilis namang rumesponde yung mga nakasunod na men in black sa labas, ang isa ay nagtutok sakin ng baril at ang dalawa naman ay nasa gilid ni Terrence.
“Boss, speak, kill her or not,” malamig na sabi ng lalaking tinutukan ako ng baril. Nanlamig naman ako sa sinabi niya at napaupo sa kama. Natatakot ako. Hindi ko alam na si Terrence ang pumasok, hindi ko sinasadya, pero bakit papatayin ako agad? Dahil lang sa pagtama ng sandals ko na 6 inch heels sa noo niya! Tiningnan ko naman si Terrence at napansin kong may kaonting dugo sa kanyang noo, namumula ito at nag marka ang takong ng sandals ko.
“Damn it, let her go! Don’t point a gun on her dumbass! Umalis na kayo!” sigaw niya at mabilis silang umalis sa harapan namin kasabay ng pagsara ng pinto. “You! Bakit mo ko binato?! Is this your way of welcoming your fiance?” malamig na sabi niya at naglakad sa harapan ko.
Nanginig ako bigla. “So-sorry… hi-hindi ko naman sinasadya, nataranta lang ako!”
“Really? Oh baka nagpapapansin ka lang? It’s been 3 days since we’ve met,” aniya habang tinatanggal ang butones ng kanyang white long sleeve. “Bakit nga pala parang takot na takot ka? Hindi ka ganyan nung una. Anong nalaman mo?” sabi niya at b inuksan ang zipper ng kanyang pantalon. Bigla akong napatingin sa maumbok na bahaging iyon.
“Kasi ang sabi–”
“Shhh… don’t answer it. I want you to pleasure me. I don’t care what you say, you’re just a trash and anytime will dispose,” malamig niyang sabi saka tinapat sakin ang mahaba at malaki niyang pag-aari. “Eat… repeat and plead…” aniya at hinawakan ang ulo ko at dinerekta doon. Wala akong nagawa kundi sundin ang sinasabi niya. Iniisip ko na ito nga talaga ako, sunod-sunuran at parausan. Ayoko pang mamatay dahil ako lang inaasahan ng pamilya ko. Kung susundin ko ang ipinag-uutos niya para madugtungan lang ang buhay ko, gagawin ko.
I heard his moan nang mas nilaliman ko ang pagkain sa pagkalalaki niya. Napapikit ako ng mariin at mas ipinagpatuloy ang ginagawa. Napansin ko naman ang pagdiin niya sa paghawak sa ulo ko, ilang saglit ay napansin kong itinaas niya ang buhok ko at mariin akong sinabunutan. Ibig sabihin ay nanggigigil at nasasarapan siya sa ginagawa ko.
“Damn it, damn it! Yes, faster b*tch! You’re mine!” sigaw niya at kinokontrol na ang aking ulo sa pagbilis ng paglabas-pasok. Hiningal naman ako at medyo nasamid kaya napahinto ako.
“Are you already tired?!” aniya sa madilim na titig sakin. Kinutuban ako ng takot at mabilis na sinubo muli ang kanya ngunit tinulak niya ako ng marahas. Napahiga ako sa kama. Alam kong nakitaan niya ako ng takot. Muli naman akong napatingin sa pinto nang makarinig muli ng putok ng baril. Napaimpit ako ng sigaw at sinubsob ang sarili sa unan na malapit sakin. Nanginig ako. Ayoko na rito, gusto ko ng umuwi!
Naramdaman ko ang paglundo ni Terrence sa kama. Naramdaman ko rin ang paghaplos niya sa braso ko. Haplos na marahan at tila may pag-aalala. Kahit na nanginginig ay hinarap ko siya, nakita ko sa mga mata niya na nag-aalala nga siya kumpara kanina na akala mo eh papatayin na ako.
“Kaya ka biglang natakot dahil sa mga naririnig mong putok ng baril, tama?” Hindi ako nakapagsalita at nakatitig lang ako sa kanya. “If you’re going to be my wife, dapat ready ka rin mamatay, Raisha. Dahil sa pagsapi mo sa pamilya, meaning, kaya mong talikuran ang lahat para sakin.”
“Hindi ko maintindihan, Terrence… bakit kayo pumapatay… dito sa bahay na ito? Normal lang na may namamatay?”
“Kaya sila namamatay kasi may nilabag sila sa Casa, one wrong move, you’ll die here. Kaya kung ako sa’yo, maging behave ka lang at sumunod sakin para wala kang problema.”
“Paano kung umayaw na ako? Kuhanin niyo na yung pera, ibabalik ko. Kahit hindi na tayo magpakasal, ayoko na… kailangan ako ng pamilya ko, Terrence. Ako lang inaasahan nila…” pagmamakaawa ko.
“Bakit sakin mo sinasabi yan? Bakit hindi don sa matanda? Siya ang may gustong ipakasal ka sakin, hindi ako. Pero payo ko lang, like what I’ve said, one wrong move, you’ll die here…” nadismaya ako sa sinabi ni Terrence. Mas nalungkot ako ng sobra. Kung ganon ay hindi na ako makakaalis pa rito? Paano sila Momi at mga kapatid ko?
Pareho kaming napatingin ni Terrence sa biglaang pumasok sa aming silid. Yung mayordoma. Hinagis ko naman agad yung unan sa ari ni Terrence dahil hanggang ngayon ay tayong-tayo ito. Nakunot-noo naman siya sa ginawa ko at nagtaka. Duh, baka makita b****a mo, atakihin pa ang matanda!
“Young Master and Lady Raisha, tawag kayo ni Master sa library room.”
INTENSE na intense na akong kaharap ngayon yung Lolo ni Terrence, hindi katulad nung mga nakaraang araw na ang gaan ng pakiramdam ko sa kanya. Simula nung malaman ko ang lahat. Talagang tinatak at naka pinned sa utak ko na hindi dapat ako magkamali sa bahay na ito. Dahil once na magkamali ako, pwede akong mamatay ano mang oras. At dahil siya pala ang pinaka boss ng kanilang mafia clan, mas hindi ako naging komportable. Akala ko kasi mabait siya, at kaya maraming guards dahil senyor na. Mali pala, ito pala ang mga loyalty guards na nagbabantay sa kanilang mafia boss. Kung titingnan ay wala sa itsura nito ang pagiging serial killer dahil sa katandaan. Siguro nasa edad sixty plus na siya at may tobacco pang nakalagay sa kanyang bibig. Mga tipikal na matatanda. Nandito pala kami ngayon sa library. Nakapalibot naman sa amin yung mga naka men-in-black na mga lalaki. Sobrang lamig din ng paligid at lahat kami ay nakatutok sa matanda na busy sa kakabuga ng usok. Mayamaya’s sumenyas siya sa
Hindi naman napansin ni Roman na may papalapit sa kanya dahil nakayuko itong nakaupo. Habang papalapit ay naririnig ko ang kanyang hikbi. Nabigla naman ako ng hinawakan ni Terrence ang aking balikat na kamuntikan nang magpatili sakin. Sinamaan ko siya ng tingin pero nangisi lang siya. “What’s on your mind huh? Alam ng bata na patay ka na, gusto mong takutin?” bulong ni Terrence sakin. “Wapakels, akong bahala… pls, ngayon lang ‘to,” nailing naman siya sa balak kong gawin. Gusto kong makausap si Roman, gusto kong personal na makapagpaalam sa kanya. “Magtago ka, hayaan mo lang muna ako.” Wala naman nagawa si Terrence dahil tinulak ko siya.Nang tuluyang makalapit kay Roman ay siyang pag-angat niya ng tingin sakin. Parang nagulat pa siya nang makita ako at nanlalaki pa ang kanyang mata. “Ate?!” sigaw niyang sabi saka mabilis na yumakap sakin. “Sabi na eh, hindi ikaw yon, hindi ikaw yung natutulog don, ayaw ko maniwala! Hindi totoo!” sunod-sunod at utal-utal niyang sabi. Tinahan ko nama
SPGHALOS malukot na ang bedsheet sa bawat pagpipigil na hindi hawakan o haplusin si Terrence. Parang nauubusan na rin ako ng hangin sa sobrang sarap ng nararamdaman ko. Ang bawat pagromansa niya sakin ay parang minamarkahan ang buong pagkatao ko. Ngayon ko lang naranasan ang sarap ng pagsesex. Kahit p****k ako, ni hindi pinaramdam sakin ng mga lalaking nakasex ko ang pakiramdam na niroromansa. Normally kasi ay haplos, labas at pasok sila palagi. After non labasan ay isasampal sakin ang kinitang pera. Ganun lang lagi. Pero ngayon sa pinaparanas sakin ni Terrence ay kakaiba. Akala mo eh napakahalaga kong babae sa kanya. Ang bawat pagdila niya sa balat ko ay nagpapataas ng balahibo ko. Nakakakilabot in a way na nasasarapan ako. “Ahhh…” ungol ko pa ng tumaas papunta sa pusod ko ang dila niya at inikot-ikot ang sirkulasyon ng dila doon. Pigil na pigil akong hindi siya hawakan sa ulo. Mas gusto kong diinan niya ang pagdila doon at isubsob pa siya ng mas malalim. Hanggang sa mas tinaasan n
ALA SINGKO Y MEDIA pa lang ay dilat na dilat na ang mata ko. Wala na si Terrence sa tabi ko. Naabutan ko pa siyang umalis kaninang saktong alas tres ng madaling araw. Akala niya siguro ay nakatulog ako after ng session namin kanina. Dahil sa simula hanggang sa matapos kami sa pagpapasarap, hindi ako inantok kahit na pagod na pagod. Hindi rin naman nakaligtas sa pandinig ko kanina yung sunod-sunod na putok ng baril. Hanggang sa hindi na ako dinalawan ng antok sa mga sandaling iyon. Habang nakatapis ng kumot ay sinilip ko ang madilim na labas mula rito sa aming kwarto. Namataan ko rin mula rito na ang daming mga armadong lalaki na nakapalibot sa buong mansyon. Lahat sila ay nakasuot na kulay itim na polo shirt at itim na slack. Hindi mo nga sila mapapansin kung hindi mo talaga tititigan. I sighed deeply and tried to go back to bed. Sana makayanan ko ang pagtira sa mansyon na ito kasama ng mga taong alam kong pwede akong patayin anytime. Nagising ako nang mayroon akong narinig na hagik
HINDI na ako nag-usisa pa kung ano yung mga ginagawa nung Trevor sa mga ex fiance ni Terrence. Siguro kasi half meant na nasaktan at nadismaya ako. Well, bakit nga ba ako masasaktan? Siguro kasi kakaiba ako sa lahat ng babae. Ako yung babae na kahit maganda eh madungis naman. I’m totally different from other sophisticated woman. Hindi nga naman ako maipagmamalaki. Hindi ako kapuri-puri. Ganda lang naman ang meron ako. Wala akong diploma, wala akong pag-aari at mas lalong wala akong pakialam sa kanila. Basta ang sakin ay wala akong natatapakang ibang tao. Na for me, madungis man sa iba at kabobohan na nagpapagamit ako ng katawan for money, marangal na ‘to sakin kasi nabubuhay at napapakain ko ang pamilya ko. Yun ang goal ng katulad ko. Alam kong nagtataka rin si Terrence dahil mula kanina ay maingay ako sa kotse pero ngayon ay ang tahimik ako. Kanina pa nga siya tingin nang tingin sakin. Napapansin ko sa peripheral vision ko. Binalewala ko na lamang siya at pinokus ang sarili sa bawat
NANGINGINIG ako sa muling pagkabukas ng ilaw dahil yung kaninang lalaking kausap ko, naliligo na sa sariling dugo. Wala ng buhay. Napahawak ako sa bibig ko at iniiwasang maduwal dahil sa amoy at nagkalat na dugo. Nang tingnan ko naman yung mga tao sa paligid, parang mga balisa sila katulad ko. “Ashford! Wala kang pinagkaiba sa ama mo, naghahanap ka ng dahilan ng pagbagsak niyo,” rinig kong sinabi ng isang matandang lalaki. “Anyway, pakilinis nung kalat. Si Terrence Ashford ay isa ng blood royalty.” “No thanks, I don’t like the idea…” malamig naman na sagot ni Terrence at hinatak akong paalis doon. Sumunod naman yung mga men-in-black ni Terrence. “Ang weird naman ng mga taong nandon, Terrence. Pero bakit kailangang patayin yung lalaki?” usisa ko. Huminto naman kami sa paglalakad at hinarap niya ko. “Kapag hindi siya pinatay, ikaw ang papatayin niya. Lalo na nung nalaman niyang konektado ka sakin.”“Pero bakit?”"What?! You still don’t get it? This world isn’t kind—you need to kill
HINDI na ako muling nakipag-usap kay Terrence dahil feeling ko napapahiya lang ako sa kanya. Binigay ko na lang din ang buong atensyon ko sa mga rumarampa na modelo. Isa sa mga nakakuha ng pansin ko yung suot ng babae na kwintas, singsing at hikaw. Pinakatitigan ko ito dahil talagang kakaiba siya. Mukhang napansin din naman ni Terrence yung tinititigan ko. “That’s Alexandrite stone…” “Ang ganda… nagche-change siya ng color ‘no? Bagay sa modelo,” mangha kong sabi kasabay ng pagtango. Hindi naman na ako nakarinig ng ano pa man kay Terrence. Napansin kong may kausap siya sa phone niya. Hindi na ako nakinig pa at itinuon ang pansin sa mga nag bi-bidding sa stone na yon. Medyo nagtataka lang ako kasi nandito lang ba kami para manuod ni Terrence? Grabehan naman, hindi ko keri yung mga presyo sa bidding! Alam kong mayaman si Terrence pero kung ako hahawak ng pera, ayokong gagastusin lang para sa alahas yung pera. Dahil in the first place, kahit na lumaki akong mukhang pera, may benefits n
HINDI ko alam kung saan ako nagkaroon ng lakas ng loob para hatakin si Terrence paalis sa harap ng dalawang kausap ko. Bigla yatang nanlambot yung mga tuhod ko nung pukulan ang ng nakakamatay na tingin ng matanda. Yung kaninang maalalahanin at magaan na pakiramdam sa kanila, napalitan ng kaba. Bigla yatang kumirot ang puso ko. Mabuti at naalalayan ako ni Terrence, tuluyan na yata akong nag breakdown. Nakita ko ang pag-aalala sa kanyang mukha pero hindi pa rin nagpatinag yung malamig niyang tingin. “You’re scared, I totally understand. Do not worry, they will not hurt you…come on, let’s go home,” aniya saka hinawakan ang kamay ko at inalalayaan akong makapasok sa kotse. Pero bago pa siya makapasok sa sasakyan, narinig kong may inutos pa siya sa isang naka men-in-black na kasama namin. “Talk to them, and sabihin mo na hindi ko palalampasin na kinausap nila si Raisha…” “Yes, bossing! Areglado!”Nang makaupo siya sa tabi ko, bvigla akong kinutuban ng hindi maganda. Baka kasi mamaya bi
Raisha’s POVMalamig. Hindi lang dahil madaling-araw pa lang, kundi dahil nararamdaman ko na naman ang panibagong kaba na hindi ko maipaliwanag. Nasa loob kami ng itim na SUV ni Terrence. Tahimik siya habang nagmamaneho. Walang radyo, walang kahit anong tunog kundi ang ugong ng makina at tibok ng puso kong para bang sasabog sa bawat liko ng sasakyan.Walang ibang sasakyan sa kalsadang iyon. Parang kami lang ang gumagalaw sa mundo. Wala ring ilaw sa paligid kundi ang headlights na sumusuyod sa madamong daan. Pakiramdam ko, anytime, may susulpot na kung ano. O kung sino. Masyado yata akong naging kabado. Kinalma ko ang sarili dahil hindi ito nakakatulong sa mga anak ko. "Are we almost there?" tanong ko, bahagyang tiningnan ang madilim na paligid.Tumango siya. "Few more minutes, baby. Malapit na tayo sa property. It’s well-guarded. Nandun na rin si Lucas."Napatigil ako. Lucas? Sino naman yun? Guard? Alalay niya? Hindi ko alam kung anong mararamdaman. Mukha namang naintindihan ni Terr
Raisha’s POV"And you… who are you in all this, Terrence?"Tumingin siya sa akin, masidhi ang tingin. "I was a miserable mafia boss before you came into my life. Now I’m the man you chose. The father of your children. The man who’s willing to burn the whole world just to keep you safe."Nanatili akong tahimik. Hindi ko alam kung matatakot ba ako o mapapalapit pa lalo sa kanya dahil sa sinabi niyang iyon. He’s the father of my children… hindi ko pa man gaano pinapaniwalaan pero yung mga anak ko sa loob parang kiti-kiti kung maka-react. Well, mukhang ito nga talaga ang tatay nila. Ito nga yata ang tinatawag na lukso ng dugo. Lumapit siya ng kaunti, halos magkalapit na ang mga mukha namin. Hinawakan niya ang aking ibabang labi. Gustuhin ko mang ilayo ang mukha pero tila naging estatwa ako sa kanyang mga mata. Punong-puno ito ng sinseridad at takot. "I know I sound like a monster. But you married me knowing who I am. And you loved every dark, twisted part of me." Napalunok ako sa sinabi
Raisha's POVAng dilim ng paligid ay tila sumasalamin sa gulo ng isipan ko. Nasa loob kami ng isang abandonadong safehouse—sira-sira ang mga pader, may mga basag na bintana, at ang amoy ng amag ay kumakapit sa bawat sulok. Pero sa kabila ng lahat, dito ako dinala ni Terrence matapos kaming habulin ng mga tauhan ni Xander."You need to rest," sabi niya, habang inaayos ang lumang sofa na may punit-punit na upholstery. "It’s not much, but it’s safe—for now."Umupo ako, hawak-hawak ang tiyan ko. Ramdam ko ang pagod ng mga anak ko sa loob. "Salamat," mahina kong tugon.Tahimik siyang umupo sa tabi ko, ang mga mata'y nakatuon sa akin. "Raisha, I know this is overwhelming. But I need you to trust me."Tumingin ako sa kanya, pilit inaalala ang mga alaala na tila nawala. "I want to, Terrence. But I don't remember anything."Huminga siya ng malalim, ang kanyang mga mata'y puno ng sakit. "I understand. But know this—I will do everything to protect you and our children."Napayuko ako, pinipigilan
Raisha's POVMABILIS ANG HAKBANG ko kahit hindi ko alam kung saan ako patungo. Parang ang ingay ng mundo kahit tahimik naman ang paligid. Pati ang mga huni ng ibon sa Malesice Park, parang biglang naging sigaw na humahabol sa akin. Tuluy-tuloy ang iyak ko habang pinipilit kong itago ang sarili sa lilim ng mga puno. Kahit sobrang sakit ng puson ko, hindi ako huminto. Kinakabahan na baka maabutan ng mga humahabol sakin. Mabuti na lamang at nakalayo ako sa isang lalaki kanina, narinig ko na tinawag niya ako sa aking pangalan. Mukhang hindi rin mapagkakatiwalaan. Madami talaga ang gusto akong saktan pati na ng mga anak ko. Kailangan naming makalayo. Kailangan ko silang protektahan. “My twins… kapit kayo kay Mommy ha… kailangan nating lumayo, kailangan nating maging ligtas…”Bawat hakbang ko ay parang may tinatakasang multo. Hindi lang si Xander. Hindi lang 'yung mga kasabwat niya. Kundi pati ang sakit ng mga kasinungalingang tinanggap ko bilang totoo. Bakit ba kasi nawalan ako ng alaala?
Raisha’s POVGAYA ng inaasahan ko ay sinamahan ulit ako ni Xander. Pero sa ibang park niya ako dinala, dito sa Malesice Park. Hindi ko alam kung bakit pero ang tahimik ng lugar na ’to. Para bang... pinipilit akong kalmahin kahit ang gulo-gulo sa loob ko. The trees sway lazily, and the scent of fresh grass lingers in the air. Nakakagaan. Nakakapanatag. For the first time in weeks, parang nakakahinga ako nang maluwag.I look down at myself. Suot ko pa rin ’yung simple cream-colored knitted dress na pinili ni Xander para sa akin kaninang umaga. Soft, stretchy, and comfortable for my seven-month baby bump. Sabi niya bagay daw sa ’kin. That it makes me look calm and gentle—exactly what I don’t feel inside.Napahawak ako sa tiyan ko. My baby. The only thing that keeps me grounded. The only proof that I had a past before everything blurred into nothing.“Are you okay?”Napalingon ako kay Xander. Nakaupo siya sa tabi ko, isang siko nakapatong sa backrest ng bench habang nakatitig sa akin. His
Raisha’s POVMay kakaiba.Hindi ko maipaliwanag kung anong pakiramdam ‘to pero simula pa lang kanina habang nakaupo kami ni Xander sa park, parang may mabigat na bumabalot sa paligid, lalo na rin sa pagitan naming dalawa. Akala ko pagod lang ako. O baka dahil buntis ako kaya overreacting ako sa mga simpleng bagay. Pero the way he looked at me kanina... hindi siya ‘yung Xander na kilala ko. Hindi siya ‘yung bestfriend ko. ‘Yung taong nag-aalala sakin palagi. ‘Yung laging masaya. Maingay. Malambing.Kanina, habang nakatitig siya sa kawalan, parang may ibang tao sa loob ng katawan niya. Ibang mata. Ibang lakad. Ibang kilos. Parang anytime may sasabog sa kanya. "Rai, tara, need na natin umuwi… magpahinga ka na." Napatango na lang ako. Umakbay siya, and I leaned into him, gaya ng nakasanayan. Pero sa loob-loob ko, tinatanong ko ang sarili ko—bakit parang may lamat na sa tiwala ko sa kanya? Bakit parang may tinatago siya?Madalas kong mapanaginipan ang mga piraso ng aking alaala—yung hind
Xander's POVI've always been a good actor. The kind of actor who knew how to smile with sincerity, laugh with ease, cry with sympathy. Pretending to be Raisha’s gay best friend was the easiest role I ever played—because I got to stay close to her, protect her… or so she thought.The truth? I never wanted to protect her. I wanted to use her. Siya lang naman kasi ang sagot para mapabagsak ko ang mga kumakalaban sakin. At mas lalo kong pagbubutihan ang actingan ko para mas makuha ko ang loob niya. Lalo pa’t wala siyang maalala ngayon. Alam kong nag-iisip din itong babaeng ito. Hindi pa rin mawawala sa dugo niya ang pagiging Montenegro, mauutak at tuso. I clenched my fists. Montenegro tss. Totoo naman ang sinabi ko kay Raisha na yung Kuya niya ay minurder ang isang clan na naglelead kung na saan siya. Ang clan na mayroong 350 katao, pinatay niya lahat ng mag-isa lang. Ang tindi ng galit ni Lucas nung malaman niyang nawawala ang kapatid niya. Isama pa ang galit ng isang Terrence Ashford n
"Boss, there’s movement in Prague. May nakapagsabi sa isa sa ating mga sources, a woman matching Raisha’s description was seen escorted out of a safe house by the Luceros."Carlos’ voice cut through my thoughts like a blade. I turned to him, jaw clenched. "Show me."He tossed a folder onto the table. Inside were blurry surveillance photos. A woman with her face partially covered, but those eyes—God, those eyes looked like hers."She’s under heavy guard," Lucas said. "It’s like they’re hiding a ghost."A twisted grin spread across my face. "Then it’s time we haunt them."Within hours, we were in the air. The jet roared across the sky while my mind screamed louder. This could be it. Another shot. Another piece to the puzzle. And even if it wasn’t her—Someone would bleed for daring to pretend.We arrived in Prague under cover of night, our people already deployed. I watched the monitors from our mobile command center as we tracked the convoy. I didn’t blink. I couldn’t. I sat forward, e
Terrence’s POVThe jet hadn’t even fully stopped when I was already out of my seat, fingers gripping the armrest like it owed me answers. My lungs burned with every breath. Hawaii’s night air met me with a warm breeze, but it didn’t calm the storm that was ripping through my chest.Lucas trailed right behind me, his stance tight, every muscle in his body ready to strike. Neither of us said a word. We didn’t need to. The silence between us screamed louder than bullets—this was it. We’d followed the trail across oceans, through blood and betrayal, and it led us here: a secluded beach house at the edge of Oahu.It looked peaceful. Untouched. The kind of place lovers would disappear to, not a battlefield.But I wasn’t here for peace.I was here for my wife.My boots landed hard on the wooden path leading to the house, the creaking under my weight syncing with the crash of waves in the distance. The smell of the sea lingered in the air—salt, sand, and something sharp underneath it. Metal.