Chapter Four

Faith’s POV

Binatukan ko ang sarili. Ano bang air pollution ang pumasok sa utak ko at iyon ang sinabi ko? Tumatawa na ngayon ang lalaki sa harap ko. Ginawa niya talagang joke of the year yung sinabi ko sa kanya! Pinagtinginan na ito ng mga tao. Pero kahit na tawa siya ng tawa hindi pa din iyon nakakabawas sa kagwapuhan niya.

He is tall, masculine and very handsome. Halata na suki sa gym. Kahit na nakasuot ito ng suit mahahalata mo ang kalakihan ng katawan niya. Napakalapad ba naman ng balikat eh! Pantay-pantay ang mapuputi nitong ngipin. Kayumanggi ang balat nito pero hindi iyon nakakabawas sa kagwapuhan niya. Hindi ko nga alam kung bakit ngayon lang ako nakakita ng ganito kagwapong nilalang. Siguro naburo talaga ako sa loob ng ospital ng ilang taon!

“Kuya, tapos ka na pong  tumawa?” tanong ko sa kanya.

“You just made my day.” matipid nitong saad habang natatawa pa din.

Lumapit siya ng husto sa akin. Pinasadahan niya ng tingin ang mukha ko. Pagkatapos ay bumaba ang tingin niya sa katawan ko. Akala ko magtatagal ang mga mata niya sa d****b ko pero nagulat na lang ako nang hubarin niya ang coat niya at ibinalot niya sa akin.

“You should dress warmer, you know.” seryoso nitong saad.

Napangiti ako sa kanya. Pasimple ko pang isinabit sa tainga ko yung ilang hibla na tumatabing sa mukha ko. Napatawa naman siya sa ginawa ko. May dumi ba ako sa mukha? Bakit siya natatawa ng ganyan. Maya-maya pa’y bigla niya akong kinuhanan ng litrato! Tingnan mo itong si kuya! Dumadamoves na kaagad! Kinikilig ako sa ginawa niya kaya ngumiti ako ng napakatamis!

Ipinakita naman niya sa akin ang larawan. Nakangiti pa ako ng tanggapin ko ang cellphone niya. Awtomatikong nawala ang ngiti sa mga labi ko nang makita ko mukha ko sa cellphone. Lagpas-lagpas ang make-up ko. Yung maskara ko pinagmukha akong panda! Iyong lipstick ko naman pinagmukha akong clown na nakatakas sa perya! Gusto kong lumubog sa kahihiyan! Putik! Nagpa-cute pa talaga ako sa kanya! Nagmukha na pala akong disaster!

Ibinigay ko ang cellphone sa kanya. Hindi ako nagsalita. Tumigil naman siya sa pagtawa. Napalitan ng pag-aalala ang reaksyon niya. Maya-maya pa’y nag-vibrate na ang cellphone niya. Tanda na may tumatawag. Tiningnan niya muna ako bago siya tumayo upang sagutin ang tawag.

“Nakakahiya naman! What is wrong with me?! Kagagaling ko lang sa heartbreak lumandi na naman ako. Pumalpak pa! Side effect ba to ng breakup?!” mahinang  kastigo ko sa sarili.

I immediately find my purse. May wet wipes ako doon. Pero hindi ko iyon makita. Nasaan na ang mga gamit ko? I can’t find them anywhere! May dumaan na nurse sa harap ko. Agad ko siyang tinawag at tinanong kong nasaan ang mga gamit ko.

“Anong pong pangalan niyo, ma’am?” magalang naman nitong tanong.

“I am Gracious Faith Alonzo.” Nakangiti kong sagot sa tanong niya.

“Hahanapin ko po nurse’s station. Wait for a while, ma’am.” Nakangiti nitong saad sa akin.

Hindi pa bumabalik ang lalaki simula nang may tumawag dito. Kaya iginala ko muna ang paningin sa paligid. Busy ang ospital. Mukhang may aksidenteng nangyari dahil madam isa mga pasyente ang duguan. Iyong iba naman walang malay. Busy ang mga doctor pati ang mga nurse.

Narinig ko na lang na may kinakapos ng hininga sa tabi ko. Binalingan ko ito. He has shortness of breath, bluish skin and a chest pain when trying to breath in. Tiningnan ko ang vital monitor niya. Bumababa ng husto ang blood pressure niya. Hindi kaya siya kasama sa mga biktima ng TA (Traffic Accident)? Wala kasi itong sugat sa katawan. Kinakapos lamang ito ng hininga. He is struggling to breath. Base sa observation ko, he is suffering from a tension pneumothorax! He needs an urgent medical attention!

Binalingan ko ang paligid. Wala man lang nakakapansin sa kanya! Hindi na siya magtatagal kapag hindi siya naagapan kaagad. Pwede siyang ma-expire (death)! Nagmamadaling  tinanggal ko ang IV ko. May nakita akong bulak sa triage table. Malapit sa bed ko. Diniin ko iyon sa kamay ko saka dinikitan ng plaster. Kinuha ko na din ang stethoscope doon.

Pinuntahan ko ang kaagad pasyente. Itinapat ko ang stethoscope sa d****b niya. Hindi ako nagkakamali, tension pneumothorax nga! Gumagana yung isa niyang baga samantalang iyong kanang baga nito ay nag-collapse na! Hinubad ko ang suot niyang polo. May pasa sa kanang d****b nito. Eksakto naman na dumating yung nurse kanina kasama ang isang babaeng doctor.

“I believe he has a tension pneumothorax. Please perform a needle decompression procedure on this patient, now. His blood pressure and oxygen level are dropping. He might expire soon.”  mahinahon kong saad sa doctor.

Madali naman nitong nilapitan ang pasyente. Ibinalik muna sa akin ng nurse ang mga gamit ko. Saka ko siya inutusan na kuhanin ang mga gagamitin para sa procedure. Inobserbahan ko lamang ang ginagawa nila. Nanginginig ang kamay ng doctor. Mukhang natataranta ito.

“Is this your first time doing this procedure?” tanong ko sa kanya.

Napatango ang doctor. Hawak nito ang scalpel. Nanginginig ang kamay nito. Ganitong-ganito din ako nang una kong i-perform ang procedure na ito. It will have a complication after if you didn’t do it properly! Kaya siguro ganoon na lang ang nararamdaman nitong takot ngayon.

“Don’t worry, I’ll guide you.” pag-aasure ko sa kanya.

“You should do the laceration on the 2nd intercostal space in the mid-clavicular line. You should insert a 5 cm cannula with 14-gauge needle in it. The needle should be inserted at the angle that is perpendicular to the chest. Insert the needle until the hissing sound is heard.” instruct ko sa kanya.

Ginawa naman niya ang instruction ko. Narinig namin ang paglabas ng hangin mula sa baga ng pasyente maging ang paghinga nito ng maayos. Nakahinga naman kami ng maluwag. Tinanggal na din niya ang karayom nang masigurong maayos ang placement ng catheter. Unti-unti na ding bumabalik sa normal ang oxygen level at blood pressure nito kasabay ng pagbalik ng normal na kulay ng mukha nito.

“Book for an OR (Operating Room) and contact the CS (Cardiothoracic Surgery) department. Kailangan niya ng surgery as soon as possible. Paunang lunas pa lamang ang nailapat ninyo sa kanya.” utos ko sa doctor.

Agad namang dinukot ng doctor ang cellphone nito mula sa hospital gown nito. Dinial ang OR department pagkatapos ay tinawagan naman nito ang CS department. Tinanggal ng doctor ang mask at doon ko lamang nakita ang mukha niya. Mestisa ito at ubod ng ganda kagaya ko. Sh*t! Nagmukha nga pala akong disaster!

Nagmamadali kong dinukot ang wet wipes ko pati cellphone sa purse ko. Agad kong pinunasan ang mukha ko. Nagmamadali kong hinanap ang cr nila. Magsasalita na sana ang doctor nang tinalikuran ko siya at dali-daling pumunta sa cr!

Nakarating na ako doon. Agad kong chineck yung mukha ko sa salamin. Nanghilamos ako doon. Saka pinatuyo ko ang mukha ko gamit ang tissue. Nawala na ang lahat ng sagabal sa mukha ko. Kinuha ko ang press powder ko sa purse maging ang lipstick ko. Iniapply ko yun sa mukha ko. Naging maayos na ang hitsura ko. Sa wakas, hindi na ako nagmukhang disaster! Confident na lumabas ako ng cr. Pero agad din ako nilamig dahil napakalakas ng aircon doon.

Nakalimutan ko nga pala na napaka-sexy ng suot ko. Bumalik ako sa kama ko kanina at kinuha ang coat ng lalaking namulatan ko kanina. Agad ko iyong isinuot. Nakahinga ako ng maluwag. Sigurado akong siya ang nagligtas ng buhay ko. Ang bango naman ng coat na ito! Mana sa may-ari! Nilinga-linga ko ang paligid. Hindi pa din ito nakakabalik hanggang ngayon. Nasaan na kaya ang lalaking iyon?

“I knew it. Kaya pala pamilyar ka sa akin.” Nakangiting saad ni Liam sa akin.

Putik! Namamalik-mata ba ako? Si Liam ba talaga ito? Ang gwapo pa din niya hanggang ngayon! Hanep! Walang kupas! Nilinga-linga ko ang paligid. Nasa Spencer Medical Center pala ako. Nilapitan ako nito. Tiningnan nito ang kamay ko.

“I knew it from the very beginning that you are very rare, Dr. Alonzo. Kaya kita ini-scout mula sa ospital na pinagtatrabahuan mo. Nalungkot ako nang tanggihan mo ang alok ko. But I would like to thank you for saving a patient, though.” medyo nagtatampo nitong saad.

“I didn’t save him. Your doctor did. I just gave her instruction about the procedure but she was the one who perform it. Technically speaking you should be thanking her, not me.” Nakangiti kong saad sa kay Liam.

Binalingan ko ang doctor na nakatingin kay Liam. Crush yata si Liam ng babae. Nang balingan ito ni Liam ay napatungo lamang ito. Tila natatakot itong makipagtitigan kay Liam. Napangiti ako sa inasal nito. Kinamayan ito ni Liam na palapitin dito nang magtama ang mga mata ng mga ito.

“Dr. Aguirre, meet Dr. Alonzo she’s one of my classmates in med school. She’s a very competent cardiothoracic surgeon.” Pagpapakilala ni Liam sa akin sa magandang doctor.

“It is very nice to meet you, Dr. Alonzo.” Nakangiting inilahad ni Dr. Aguirre ang kamay niya sa akin.

“It is very nice to meet you too, Dr. Aguirre.” Nakangiti ko ding tinanggap ang kamay nito.

Nang magbitiw kami ng kamay. Nakangiti lamang kami sa isa’t-isa. Liam may be cold in the outside but he always had a soft spot in his heart. Hinila ni Liam si Dr. Aguirre palapit sa kanya. Then he leans in.

“Meet Beryl Rose, my wife.” mahina nitong saad sa akin.

Awtomatikong napasinghap ako sa nalaman. Napatakip nga ako sa bunganga ko eh! Napanganga din kasi ako. Na-shock ba naman ako sa sinabi ni Liam, eh! Wife? As in asawa?! Oh my gosh! I didn’t know! Sadyang napakamalihim talaga nitong si Liam. Nag-asawa siya nang wala man lang nakakaalam!

“Please just keep it a secret for now, though. Hindi pa ako handang ipakilala siya sa mundo.” mahinang paliwanag niya sa akin.

“What are you doing, Liam? It is supposed to be between us.” natatarantang saad ni Beryl sa asawa.

“Don’t worry, I know Faith. Katulad ko ay malihim din siya. Isa pa, magkaibigan din kayo. Hindi niya ipagkakalat na mag-asawa tayo.” Pag-aassure naman ni Liam sa asawa.

Nagbangayan pa ang dalawa. But Liam insisted that I should know their little secret. Natawa na lang ako sa kanilang dalawa. Pinasadahan ko ng tingin ang babae. Parang pamilyar siya sa akin. Wait! Naging classmate ko siya noon! Ka-batch namin siya ni Liam! Best friend ko siya dati. Nawala nga lang ito bigla hindi ko alam kung anong nangyari dito. Basta nawala na lang ito ng parang bula!

Bakit intern pa din ito?! Madalas namin siyang tawagin na BR dati dahil sadyang mahaba ang pangalan niya gaya ng akin. Palagi silang nag-aaway ni Liam noong nasa med school kami. Tinatawag naming silang Tom and Jerry. Si Liam si Tom at si Beryl Rose naman si Jerry. Nang mawala si Beryl Rose naging tahimik na si Liam. She must be one of the reasons.

“Oh my gosh, Beryl Rose. It’s been a long time since we saw each other. Hindi kita nakilala kaagad. It’s me Gracious Faith Alonzo! We used to be best friends! Pero bigla kang nawala! Buong akala ko ay kinalimutan mo na ako.”

Natigil sa pagbabangayan ang dalawa at binalingan ako. Nagulat si Beryl Rose sa sinabi ko. Niyakap ko siya ng mahigpit. It feels so good to be reunited to my old friend. Ginantihan naman niya ako ng yakap. Binitiwan din namin ang isa’t-isa after a brief moment. Na-miss ko siya ng sobra!

“Grae, is that you?! Nag-aalangan ako kanina. Akala ko hindi ikaw yan.” natutuwa niyang saad.

Nag-usap kami ng matagal ni Beryl Rose. Bago kami makarinig ng tikhim. Nang balingan namin ito. Si Liam iyon kasama yung lalaking nagligtas ng buhay ko. Nakangiti ang mga ito sa aming dalawa. Nagpaalam naman ang mag-asawa sa aming dalawa bago umalis ang mga ito.

Binalingan ko ang lalaking nagligtas ng buhay ko. Ngayon confident na ako na harapin siya. Maganda na ako! Hindi na ako mukhang clown na nakatakas sa perya! Pinaupo ako nito sa kama. Habang ito ay nakatayo lamang.

“I’m sorry kanina. Hindi ako nakapagpaalam sa iyo. Kailangan kasi ang statement ko sa police station. Naroon kasi iyong lalaking nagtangka na mang hold-up sa iyo. May police officer na parating dito para hingan ka ng statement about sa hold-upping incident.”  Paliwanag nito sa akin.

“Huwag kang mag-sorry. I should thank you for saving my life. Thank you for saving me. Siguro ay pinaglalamayan na ako kung hindi ka dumating.” Nakangiting pasasalamat ko sa kanya.

“It’s fine. I can’t just stand and do nothing!” nakangiti namang pahayag nito.

Magsasalita pa sana siya pero dumating na ang mga pulis. Hiningi ng mga ito ang statement ko at kung magsasampa ba daw ako ng kaso sa lalaking nang hold-up sa akin. Tinanong ko naman ang pangalan ng lalaki. Hindi sumagot ang mga ito. Kung gusto ko daw ay ako na ang pumunta ng police station para harapin ang lalaki. Tumango naman ako sa kanila. Sinabihan ko sila na pupunta ako ng police station bukas para makilala ang lalaki. Umalis naman kaagad ang mga ito. Hinarap ko ulit ang lalaking nagligtas ang buhay ko.

“Bago magkalimutan, I am Gracious Faith Alonzo. Masyadong mahaba kung tatawagin ako sa pangalan ko. Kaya tawagin mo na lang akong Faith.” Nakangiti kong pakilala sa kanya saka inilahad ang kamay ko sa kanya.

“Froiland Ramirez, nice to meet you.” Nakangiti nitong pakilala saka tinanggap ang kamay ko.

Bahagya niya itong pinisil na nagdulot ng kakaibang pakiramdam sa akin. Para akong napaso kaya binawi ko kaagad ang kamay ko sa kanya. Ano iyon?! Iyon ba ang tinatawag nilang spark. Kahit kailan ay di ko naramdaman iyon. At saka, ilang oras ko palang siyang na-meet nagkaroon agad ng spark. Baka naman kalahi lang siya ni Flash?

“I heard you’re a doctor.” Narinig kong saad niya.

Napamulagat ako! Sh*t na malagkit! Napakalapit niya sa akin!