Mag-aala otso na ng gabi nang makarating kami sa bahay. Dala ng matinding pagod ay napagpasyahan namin ni Clyde na magpahinga na agad. Pagkatapos maligo ay humiga na ako.
Habang nasa kama ay iniisip ko pa rin ang mga nangyari kanina. Kung tutuusin ay hindi na bago sa akin ang mga kaganapan kanina. Hindi ko lang talaga maiwasang matakot dahil sa isang insidenteng nangyari noon sa akin.
Nang hindi pa rin ako makakuha ng antok ay tumayo ako sa kama saka naupo sa aking study table. Naglagay na rin ako ng isang salamin sa aking harap. Unang bumungad sa akin ang asul kong mga mata na mas lalong tumitingkad sa tuwing nasisilawan ng araw o ano mang klase ng liwanag. Nang tanggalin ko sa pagkakapuyod ng aking buhok ay nagmistula itong nakikipagsayawan sa bawat hampas ng malamig na hangin galing sa nakabukas kong bintana. Hinayaan ko na lamang ito. Isa pa ay hindi ko naman ito kailangan pang suklayin dahil kahit anong gawin ko ay sadyang napakalambot at napakadulas talaga nito.
Napatitig na lamang ako sa aking repleksiyon. Ayaw ko man ay muling sumagi sa aking isipan ang nakaraan na pilit kong ibinabaon sa limot. Isang pangyayaring sumubok sa tatag ng aking kalooban.
Kahit saan ako magpunta ay hindi ko na mabilang kung ilang beses akong binansagan bilang number one beauty sa siyudad ng Kashmir, Magenta, at Ventablack. Sa bawat lugar ay iba-iba ang tawag sa akin. A modern Helen of Troy. Goddess Aphrodite with a mortal body, and Xi Shi. The woman who could eclipse the moon, shame flowers and cause birds to fall.
Habang lumalaki, nagmistula akong buwan na napalilibutan ng bilyong-bilyong mga bituin. Dahil bata pa ako noon ay hindi ko pa masyadong pinagtuunan ng pansin ang aking paligid. Akala ko ay normal lamang ang ganito. Ngunit nagbago ang lahat nang dahil sa isang insidente.
Katorse pa lamang ako noon nang muntik na akong magahasa. Mabuti na lamang at dumating si Clyde. Doon kami unang nagkakilala. Naging magkaibigan ng matagal, hanggang sa maging magkasintahan. Dahil sa kaniya ay nagawa kong labanan ang trauma. Nagkaroon din ako ng masasayang alaala kahit papaano.
Sunod na bumaba ang tingin ko sa aking labi. Natural lang ang pagkakapula nito, ngunit palagi nilang sinasabi na matindi raw akong maglagay ng lipstick. Matangos din ang aking ilong na bumagay sa hugis puso kong mukha. Mga kilay na mahahaba, at kutis na hindi nangingitim kahit pa mabilad ng maghapon sa matinding sinag ng araw.
Napabuga na lamang ako ng hangin.
Nabiyayaan nga ako ng walang kapantay na kagandahan, ngunit ni minsan ay hindi ako naging masaya ng dahil sa mukhang ito. Itinuturing kong sumpa ang mukhang ito at kung mabibigyan man ako ng pagkakataon ay hinding-hindi ko nanaisin na magkaroon ng ganitong pagkatao. Mas gugustuhin ko pa na maging lalaki na lamang kaysa ganito. Nagkakaroon lamang ako ng kapanatagan kapag kasama ko si Clyde pati na rin ang aking pamilya.
Napabuntong-hininga na lamang nang sa wakas at makaramdam ng antok. Agad na akong bumalik sa kama habang iniisip ang mga maaaring mangyari sa interview ko. Hindi ko na namalayan na tuluyan na akong kinain ng antok.
oooOOooo
Kinabukasan, maaga pa lang ay nasa kumpanya na kami. Napapanganga pa ako habang tinitingala ang napakataas na gusali kung saan ako mag-aaply. Kulang na lamang ay humaba ang aking leeg sa kakatitig sa itaas.
"Mahal, ayos ka lang ba? Tara na sa loob."
Hindi na ako nakapagsalita pa nang hinawakan ni Clyde ang aking kamay. Bahagya namang nawala ang kabang nararamdaman ko habang titig na titig sa mga mata ng aking nobyo.
Sa pagpasok ay marami kaming nakakasalamuhang mga empleyado rin. Napansin ko agad na napapatingin sa gawi ko ang mga kababaihan, lalo na sa magkahawak naming mga kamay.
"Mahal, bakit parang ang sama yata ng titig nila sa akin?" pabulong kong tanong dito.
"Huwag mo na silang intindihin, mahal. Ang isipin mo na lang ay ang interview mo kay Mrs. Toledo mamaya."
Napatango na lamang ako. Tama naman si Clyde. Hindi ako makakapag concentrate kapag pinansin ko pa ang mga masasamang tingin ng mga taong nakapaligid sa amin. Nagpakawala na lang ako ng malalim ba buntong-hininga bago tinuloy ang paglalakad.
oooOOooo
Nasa isang maluwang na corridor na ako ngayon kasama ng iba pang mag papainterview. Kanina pa umalis si Clyde at iniwan ako rito. Hintayin ko na lamang daw siya sa cafeteria na nakita namin bago pumasok. Pasimple akong napasulyap sa mga kasama ko rito. Sa isang tingin ko pa lang ay halatang pinaghandaan ng mga ito ang interview. Halos naka-heels ang lahat. Ang gagara rin ng kanilang mga kasuotan. Isa pa ay punong-puno ng colorete ang kanilang mga mukha. Lihim naman akong napatingin sa aking hitsura. Nakapuyod lamang ang aking kulay itim na wig. Isang malaking salamin na wala namang grado at dinagdagan ko pa ng mga peke at itim na freckles ang aking mukha.
Nakatuck-in sa aking palda na hanggang tuhod ang puti kong polo na may mahabang manggas. Pinaresan ko pa ng black shoes na may mababang heels.
‘Ayos na ito. Mabuti na lamang at napapayag ko pa rin si Clyde na ganito na lamang ang susuotin ko ngayon.’ Napangiti ako sa naisip. ‘Kaya ko ito.’ Pumikit ako ng mariin bago magpakawala ng isang malalim na buntong-hininga.
Sa paglipas ng mga minuto ay nalalagas na ang mahabang pila at malapit na ako. Hindi ko maiwasang muli na namang kabahan. Sa bawat tao kasi na lumalabas sa nakapinid na pinto ay mahahalata ang kanilang mga pag-iyak, o di kaya naman ay ang paglupaypay ng kanilang mga balikat.
"Number 37, Miss Helen Solome?"
Bumalik lang ako sa realidad nang marinig ang aking pangalan. Agaran naman akong lumapit habang iniignora pa rin ang titig ng mga tao sa akin.
"Ako po, ma'am. Ako po si Helen Solome."
Nakangiti kong sabi, ngunit tiningnan lang ako ng babae mula ulo hanggang paa habang nakataas pa ang mga kilay.
"You may go in. Don't make Mrs. Toledo wait."
"Yes, ma'am." Hindi ko man nagustuhan ang tono ng pananalita nito ay hindi ko na lamang ito pinansin saka mabilis na tumalima.
Pagkapasok ay bumungad agad sa akin ang isang may katabaang babae na nakaupo sa gitna ng isang table. May mga papeles din na nagkalat sa table. Sa tabi ay isang trash can na halos napupuno ng mga folders.
"Good morning po, ma'am." Agad kong bati sa babae ngunit hindi man lang niya ako pinansin.
"You may sit."
Napalunok ako. Nahalata ko na agad sa boses nito na mataray ito ngunit napangiti pa rin ako.
"So, Miss Solome. Tell me something about yourself."
Bungad agad nito ng tanong pagkaupo ko pa lang.
"Well, ma'am. I have already submitted my resume prior to coming here so I believed that you have already gone through it? However, I could tell you something that was not on there. I adore animals and butterflies. They were one of my inspirations for some of my designs."
Pagkasambit ko ng mga katagang iyon ay bigla na lamang itong napahinto sa ginagawa saka diretsong napatingin sa akin. Nagulat pa ako sa ginawa niya ngunit agad din namang kumalma.
"Though your overall records are very impressive, it says here that you only have a high school diploma? Much worse, you graduated in a public school?”
Agad kong nahalata ang disgusto sa tono ng pananalita nito.
"Yes, ma'am. I only have..."
"R & D was a Multi Trillion Euro Corporation with over a hundred branches all over the globe. We own and ruled the business world through Fashion and Arts Industry. What makes you think that such a colossal corporation like this would hire a mere High School graduate like you for the position of Assistant Fashion Designer? Tell me. What makes you qualified to work for us?"
Bigla akong natahimik sa tanong. Lalo na nang makitang titig na titig ito sa akin. Mabuti na lang at hindi masydaong halata ang muling pagkabog ng aking dibdib. Humugot na muna ako ng isang malalim na buntong-hininga bago sumagot.
"Ma'am, I believed that grades are just numbers. Yes. I may not have a College diploma, or the perfect credentials that you are looking for. However, I have the skills that I believed would be helpful for this Company. Another thing, ma’am. Being a graduate in a public or private school does not affect the quality of our education. While public schools may not have a lot of privilege like those in private, us, students, strived for knowledge and overcame everything not because of how much money we have, but through our own wits and intelligence,” diretsahan kong sambit. Sa mga pagkakataong ganito ay nagpapasalamat talaga ako dahil nagbunga ang pagiging Valedictorian ko noong high school.
"Such confidence. So. Do tell me, where does your confidence come from?"
"It came from my talents. To me, grades do not define the future of a person. If you want to make it far, then you must have a strong confidence in your own talents. Life do not revolve around some numbers, but your creativity and abilities to put your talents in action.”
Hindi pa man ako natatapos sa pagsasalita nang bigla na lamang pumalakpak ang babae na labis kong ikinagulat. Naramdaman ko pa ang bahagyang paglundag ng puso ko sa gulat.
"Bravo! Bravo! One last question. If you like to join my team, then you must change yourself into our model image. Could you do that, Miss Solome?"
Napatulala ako ng saglit bago napatingin sa aking sarili.
"I do appreciate your concerns, however, I must apologize, Miss Toledo. I would like to keep my style. I am more confident in doing my work when I am not limited by the restrictions of not being myself."
Biglang nasundan ng nakabibinging katahimikan ang silid matapos kong magsalita. Nakipagtitigan pa ako ng ilang segundo kay Miss Toledo.
"Then I must apologize, Miss Solome. We do not need someone who do not follow simple instructions."
Napangiti na lamang ako ng mapait sa narinig. Biglang bumagsak ang mga balikat ko. Inihanda ko na ang sarili ko sa maaaring maging resulta ngunit iba pa rin talaga kapag narinig mo na ng harapan. Napatayo na lamang ako.
"I understand. Thank you for your time, and have a nice day, Miss Toledo."
Nakipag-kamay na muna ako sa kaniya bago mabilis na tumalikod. Isang malalim na buntong-hininga muna ang pinakawalan ko saka mabibigat ang hakbang na naglakad patungo sa pintuan. Hindi ko ipagsisiksikan ang aking sarili rito kung ayaw nila. Marami pa naman siguro akong mahahanap na trabaho diyan sa tabi-tabi.
Akmang bubuksan ko na sana ang pinto nang marinig ang palahaw ni Miss Toledo.
"Stop right there!"
Nagtataka man ay napalingon ako sa kaniya. Nakatayo na ito ngayon habang titig na titig pa rin sa akin.
"Is there anything I can do for you, ma'am?"
Hindi ito sumagot. Bagkus ay naglakad ito patungo sa akin. Nang makalapit ay bigla na lamang siyang nagpakawala ng isang maluwang na ngiti.
"Congratulations, Miss Helen Solome. You have successfully passed our test. Welcome to our team!”
Nabigla ako sa kaniyang tinuran. Nanlalaki pa ang mga mata ko. Hindi ako makapaniwala.
"But..."
"That last question was just a distraction to see the honesty and commitment of a person. You see, Miss Solome, what we valued the most was the attitude of a person, not the looks. We needed someone like you. You had such a strong resolution and stayed true to your beliefs. Again, congratulations, Miss Solome, and welcome to my team. Tomorrow would be your first day of work at 7 am sharp. Do not forget to bring samples of your designs for judging, and do not be late."
Hindi na ako nakapagsalita pa nang sumingit ito. Agad ko na ring inabot ang kamay niya habang panay ang pasasalamat.
"Thank you so much, miss. Don't worry, I would try my best to reach your expectations."
“Do not try. Do it.”
Muling napangiti sa akin si Miss Toledo ngunit agad din itong bumalik sa normal bago maglakad pabalik sa kaniyang mesa.
Ako naman ay tuluyan nang nakalabas ng silid. Pagkalabas ay bigla na lamang nanlambot ang aking katawan. Pakiramdam ko ay nakipagbuno ako kay kamatayan. Hinang-hina ako ngayon at sobrang bilis pa rin ang tibok ng aking dibdib.
Ganito pala ang pakiramdam ng magpainterview. Akala ko dudugo na ang aking ilong sa kaiingles.
Itinaas ko ng bahagya ang aking salamin bago kinuha ang inhailer. Akmang gagamitin ko sa sana ito nang biglang may bumangga sa aking balikat. Lumagapak naman sa sahig ang aking hawak.
"Oops. Excuse you. I did not see you there."
Napatingin ako sa babae. Nakataas ang mga kilay nito habang tinitingnan ako mula ulo hanggang paa. Makapal ang colorete sa mukha, at hapit na hapit sa katawan ang suot na red dress. Halos maligo rin ito sa perfume kaya mas lalo akong nahilo nang malanghap ito.
“Miss Clarisse! Are you bullying someone again?”
Isang sigaw ang umagaw sa pansin naming dalawa. Sabay pa kaming napalingon sa pinagmulan nito.
Sa likod ay nakita ko ang isang pang babae na nagmamadaling lumapit sa amin.
“Tsk. Whatever. See you around, glasses girl.”
"Are you okay, miss? Was this yours?"
Napatingin ako sa nagsalita. Nakalapit na sa akin iyong babae. Kahit morena ang kulay ng balat ay maganda ito at mukhang sosyal. Ngunit ang umagaw ng aking pansin ay ang maganda niyang ngiti habang inaabot ang aking inhailer.
"Ang ganda-ganda niyo naman po." Hindi ko napigilang bulalas habang hinahagod siya ng tingin. Naka high ponytail ang mahaba at alon-alon nitong buhok kaya naman ay mas lalong lumabas ang kagandahan nito. Mapupungay ang kulay itim nitong mga mata. Matangos ang ilong at mga labing mamula-mula. Simple lang naman ang suot nitong damit, ngunit mahahalata na mamahalin ang mga ito. Wala rin itong masyadong colorete sa mukha. Tanging ang mga diyamanteng hikaw lamang ang suot nito kasama ng LV bag nito. Nakasuot ang babae ng hapit na jeans na pinaresan ng kulay itim na tube kaya kitang-kita ang magandang neckline nito.
Bumalik lang ako sa huwisyo nang marinig ang mahinang bungisngis nito.
"Ah, sorry po, ma'am. Hindi ko po naiwasan ang sarili ko. Ang ganda-ganda niyo po kasi talaga." Ramdam ko ang pag-iinit ng mga pisngi ko habang nag-iiwas ng tingin.
"Its fine. I like you, girl. I'm Bella Rose Alvaro, by the way. What's your name?"
"I am Helen Solome. Nice to meet you po, ma'am."
Napangiti naman ito saka inabot ang aking kamay.
"Likewise. You can just call me Bella since magkaedad lang naman siguro tayo."
Agad na nanlaki ang mga mata ko sa narinig.
"Nakakaintindi po kayo ng tagalog?"
"But of course. I was born and raised here. By the way. Would you like to come with me? Pupunta ako ngayon sa cafeteria. We can have a chat over a nice cup of tea or coffee?”
Hindi na ako nagpakipot pa at agad na pumayag. Tutal naman ay roon ko rin hihintayin si Clyde.
Abot tainga ang aking ngiti ngayon habang binabaybay namin ni Bella ang hallway patungo sa elevator. Hindi ko inakala na magkakaroon kaagad ako ng bagong kakilala. Lihim akong napatingin kay Bella. Hindi ko talaga maiwasang humanga sa kaniya. Kahit ngayon ko lang siya nakilala ay namamangha pa rin ako sa kaniya. Sa paningin ko ay si Bella na ang depinisyon ko ng isang matured at highly educated na babae.
‘Sana talaga ay maging magkaibigan kami ni Bella,’ sa isip-isip ko na lamang.
oooOOooo
Nakaupo na kami ngayon sa isang table sa loob ng isang malaking cafeteria na halos kaharap lamang ng kumpanya. Hanggang ngayon ay manghang-mangha pa rin ako kay Bella. Kahit mukha itong mataray ay napansin ko agad na kwela at palabiro pala ito. Marami-rami na rin kaming napagkuwentuhan at isa na roon ang mga hilig namin. Isa pala itong Interior Designer kagaya ni Clyde. Nasambit din niya na 25 years old na raw siya kaya naman ay mas lalo akong natuwa. Hindi kasi kami nagkakalayo ng edad. 21 na rin ako, ang pinagkaiba lang, anak mayaman si Bella kaya kahit kailan ay hindi nakaranas ng mga paghihirap sa buhay. Naikuwento rin niya na hindi batayan ang kagandahan sa pagkakaroon ng nobyo dahil palagi siyang malas pagdating sa pag-ibig. Pera lamang daw kasi ang gusto ng mga lalaking nakakarelasyon niya sa kaniya.
"What about you, Helen. Do you have a boyfriend?"
"Helen."
Hindi na ako nakasagot nang biglang sumingit ang boses ni Clyde. Kakapasok lamang nito sa cafeteria.
“Mahal. Halika, dali!” Mabilis ko itong kinawayan.
Agad din naman itong naglakad palapit sa amin.
“Mahal. Si Bella nga pala. Ang bago kong kakilala kanina lang.” Nakangiti kong sambit bago mapalingon kay Bella.
“Miss Bella. Si Clyde nga pala, ang nobyo ko.”
“Hi. I’m Bell… Clyde?”
Napalingon ako kay Bella. Napansin ko kung papaanong nanlalaki ang mga mata nito nang makita ang aking nobyo. Ngunit ang mas pinagtaka ko ay ang naging reaksiyon ni Clyde nang magkaharap na sila.
