Chapter 3: Hate you

CHAPTER 3:

Lileanne POV

Sumunod na ako sa kaniya papuntang kwarto niya, at hindi pa rin talaga mawala sa isip ko ang nangyari kanina. I feel electricity, and worse sa future fiancée pa talaga ni Marga. What a shame!

Kita ko kung paano niya ingatang dalhin ang maleta ko, at kita ko rin ang pag aantay niya sa akin paakyat sa hagdan dahil nahalata niya siguro na nahihirapan akong umakyat. Nahihirapan kasi ako sa hills ko and parang sumasakit na paa ko kahit kaunti lang naman ang nilakad ko papunta dito sa bahay nila.

Kasalanan ko ng malawag nilang bakuran, paano ba naman, medyo malayo pa kasi lalakarin papuntang harap ng bahay, tapos ngayon umakyat pa ng napakataas na hagdan. “Hey, are you okay?” rinig kong sabi niya at tumingin sa akin. Pero napansin ko ang pagtingin niya sa may paa ko “If your toes hurt, hubarin mo na yang sandals mo”

Umiling naman ako “HAHA Are you concern?” tanong ko at natawa “I’m okay, I can manage to walk pa naman. Don’t be so over reacting”

“Okay” sabi niya at ngumiwi “Kalimutan mo nalang na sinabi ko yun”

Nagpatuloy na kami sa pag akyat ng hagdan, and finally, maya maya ay nakarating na ako sa toktok ng hagdan. Pagkarating ko sa taas, namangha naman ako sa ganda, may mga portait kasi na nagkalat sa dingding and modern lang yung design and color ng bahay.

I like this mansion!

“Your mansion is big, but…” sabi ko at tiningnan ang lugar na tanging mga abalang naka unipormeng mga katulong ang nakikita ko sa hallway “a bit lonely”

Hindi niya ako sinagot kaya kinausap ko nalang sarili ko. “I am hoping that I can manage to live this kind of lonely home” sabi ko at tumitingin sa palagid

“If you don’t like to live here then leave and cancel the contract” sabi niya “Hindi ko naman talaga gustong magpakasal sa tulad mo”

Bigla naming sumama ang loob ko. Gusto ko sanang sumagot pero nagsalita siya. Sa ngayon, nakaharap na siya sa akin at seryoso na ang tingin. “Hindi ko alam kung magkakasundo ba tayo, alam mo yung feeling? We have different perspectives, likes, dislikes and etc. Yung gusto mo ay ayaw ko, gosh! Hindi ba nila halata?” sabi niya “Ayoko pang magpakasal”

“I don’t want to marry you too. You have the rudest attitude in this world” sagot ko. At tumango naman siya

“Mismo, wala akong galang kaya naman habang maaga pa itigil na nain itong kahibangan ng magulang natin” sabi niya “You need to cancel this engagement!”

“I can’t” sagot ko. Dahil hindi naman talaga pwede. Sumusund lang ako kung anong utos sa akin ni Marga kaya naman wala akong magagawa. “I don’t want to disappoint my mom”

Napangisi siya. Isang mapait na ngisi. “Tama. Same.”

Napatingin ako sa kaniya. “What do you mean?”

“Akala mo ba gusto ko ‘to?” tumawa siya pero walang halong saya. “Nasa sitwasyon lang din ako kung saan hindi ko kayang i-disappoint si papa. Ayokong makita siyang mabigo. At kung ang kapalit nun ay isang kasal na ayoko, eh di sige. Ganun din naman pala tayo—pareho tayong nakatali sa expectations ng ibang tao.”

Natahimik ako. Hindi ko inasahang ganito ang sasabihin niya. Kanina lang ay para siyang kontrabida sa buhay ko. Pero ngayon, parang may lungkot akong naririnig sa boses niya.

Napabuntong-hininga siya at tumingin sa akin. “Alam mo, Margarette—”

Napakurap ako. Hindi ako sanay tawagin sa pangalan ng stepsister ko.

“Margarette,” bumawi siya, pero ramdam kong may pagdududa na siya. “Hindi ko talaga gusto ‘to. Pero kung nandito ka na rin lang, gawin na lang nating madali ang lahat. Hindi kita papahirapan. Basta huwag ka ring manggulo.”

Tumango ako.

Tahimik kaming naglakad paalis sa hallway at papasok sa isa sa mga pintuan sa dulong bahagi ng ikalawang palapag. Binuksan niya ang pinto at naunang pumasok. Ako nama’y nanatili sa labas sandali, nagdadalawang-isip.

“Papasok ka ba o hindi?” tanong niya habang iniiwan ang maleta ko malapit sa gilid ng kama. “This will be your room too.”

Napakagat ako sa labi. “Thank you,” mahina kong sabi.

“Huwag mo akong pasalamatan. This wasn’t my choice,” malamig niyang sagot pero may pagod na rin sa tono niya.

Tumalikod na siya at dumiretso sa may balcony. Sinundan ko siya ng tingin habang tinutuklap niya ang butones ng barong niya at saka itinaas ang mga manggas. Doon ko lang napansin kung gaano kaayos ang tindig niya. Maganda ang katawan, disente at mukhang responsable. Nakakairita lang ang bibig niya.

“Pwede tayong mag-set ng rules,” bigla niyang sabi habang nakatingin sa malayo.

“Rules?”

Tumango siya. “Una, walang lambingan. Hindi ako sweet. Pangalawa, huwag mo akong utusan. Ayoko ng maingay. Pangatlo, kapag hindi ako nagsasalita, huwag mo akong kausapin.”

“Grabe ka, akala mo kung sino,” sagot ko. “Ikaw lang ba ang pwedeng magbigay ng rules?”

Tumalikod siya sa pagkakatingin sa bintana at tumingin sa akin. “Sige, magbigay ka.”

Ngumiti ako. “Okay. Rule number one, bawal mo akong bastusin. Rule number two, igagalang mo ang privacy ko. Rule number three… kung sakaling—at kung sakaling lang—ma-in love ka sa akin, sabihin mo agad. Ayokong may umaasa.”

Napakunot ang noo niya at natawa. “Wow. Self-confidence mo, mataas ha?”

Ngumisi ako. “Sabi mo, magbigay ako ng rule eh.”

Tumango siya, pero sa unang pagkakataon, parang nawala ang bigat sa mukha niya. “Noted,” aniya.

Saglit kaming natahimik, parehong walang gustong magsalita. Hanggang sa siya na ang bumasag ng katahimikan. “Bukas, breakfast is 7:00 AM. Be there on time. Ayokong pinaghihintay ako.”

“Oo na, bossy.”

Naglakad na siya papunta sa pintuan ng kwarto, pero bago siya lumabas, sandali siyang huminto at nagsalita. “Just so you know… I don’t like you. But I don’t want to hurt you either.”

“Noted,” balik ko sa sinabi niya kanina.

At lumabas na siya, tuluyang isinara ang pinto.

Iniwan niya akong mag-isa sa kwarto, tahimik, at muling binalikan sa isip ang sinabi niyang “I don’t want to hurt you either.”

Sa kabila ng matitigas naming salita, bakit parang unti-unting may nabubuo sa pagitan naming dalawa na hindi inaasahan?