Chapter 3

Andrew Pov

"Nag-aalala ako sayo..."

"Iyon ang dahilan kung bakit kailangan mong magpadala ng patrol para hanapin ako sa buong bayan?" Naglalakad na kami ni Jayden papunta sa suite ko.

"Hindi mo sinasagot ang iyong telepono," sabi niya, halatang bigo.

"Busy ako kagabi."

Pagkasabi ko nun, bumuntong hininga si Jayden at kumaway dahil alam niya ang ibig kong sabihin na busy kagabi. Pumasok kami sa elevator sa pinakataas na palapag at dumiretso sa kwarto ko. Huminto siya nang makarating kami sa pinto at isinandal ang likod niya sa dingding. I'm content that he knows he's not meant to follow me in unless I ask him to. Kung may tao sa loob at babarilin, mas mabuting patayin niya ang isa sa amin hindi ang dalawa nang sabay-sabay. Ito ay magiging basura at isang malaking kawalan.

Ginagamit ko ang aking access card upang makakuha ng entree sa aking suite. Maingat na pumasok, isinara ko ang pinto sa likod ko at tinungo ang aking kwarto. Huminga ako ng malalim at huminga dahil kinakabahan ako. Nanunuyo ang lalamunan ko dahil kinakabahan akong makakita ng babae. Nakakabaliw ang nararamdaman ko sa kanya. Alam ko na rin kung bakit pinili ng buong katawan ko na maramdaman ito sa kanya. I can't say that I hate it but I don't want to look weak or desperate toward her. But I should've thought about that before I wrote that cheesy note to her.

Pinalis ko ang lahat dahil ang lahat ng pakiramdam na iyon ay mawawala kaagad kapag napatitig ako sa kanya.

Pumasok ako sa kwarto para makitang walang laman. Pinilit kong maging kalmado habang papunta ako sa banyo pero wala. Ang aparador, kusina, kahit saan na posibleng itago ng isang tao. Wala na ang damit niya at nasa sahig na ang note at card na iniingatan ko para sa kanya.

"Tammy..." Tawag ko, hindi masigasig. Lumabas ako ng kwarto na naka-unlock ulit. Naging pabaya ako sa aking buhay kamakailan o ang silid ng hotel ay dapat gumana sa kanilang pag-access sa pinto. Alinmang paraan, iyon ang aking hindi bababa sa pag-aalala. Kailangan kong hanapin ang mahal ko. Oo, idineklara ko sa kanya na kaninang umaga pagkatapos kong malaman na siya ang pinaka-kamangha-manghang pakikipagtalik ko.

She rolled her eyes at naglakad papasok sa magulo nang kwarto. "Saan ka ba buong araw? At bakit ka umalis ng maaga kagabi? May nangyari?"

Hindi ko na siya tatanungin kung paano niya nalaman na nandito ako dahil alam kong malinaw na sinabi ni Jayden sa kanya. Dapat magalit ako dahil alam niya kung gaano ko kamahal ang aking privacy at seguridad. Dahil lang sa tiwala ko kay Tammy, hindi ibig sabihin na dapat niyang ihagis ang info ko na parang papel.

"F*ck," pagmumura ko habang kinakalat ang buong kwarto. Dapat ay ni-lock ko ang pinto o kanselahin ang pulong. Dapat ginising ko na siya at sasabihin ko sa kanya na magiging asawa niya ako dapat ay...

Bumuntong hininga ako, minamasahe ang aking templo over reacting ako. Hindi ko dapat ine-expect na mananatili siya pagkatapos ng nangyari. Malinaw niyang iniisip na baliw ako para iwan siya kung kailan dapat ako maghintay hanggang sa magising siya. Narinig kong bumukas ang pinto ng kwarto ko at mabilis akong lumingon, akala ko siya iyon. Bumagsak ang mukha ko at kitang-kita niya ang disappointment sa mukha ko. Alam niyang hindi ako natutuwa na siya iyon pero tinalikuran niya ito at naglakad papasok sa kwarto ko. Nilibot niya ang tingin sa magkalat na kwarto at napangiwi. Ginagawa ko ito sa tuwing nagagalit ako at nasusuklam ako sa mga nakapaligid sa akin kapag nasa ganoong mood ako. Alam niyang ang pinakamagandang bagay ay tumalikod at umalis ngunit hindi niya ginawa.

I unbutton my blazer and collapsed on the bed and she joined me, sitting on the edge of the bed while she stared down at my face. Nakangiti siya sa akin pero hindi ako gumanti. Napabuntong-hininga ako, napapikit at ang tanging nakikita ko lang ay ang babaeng iyon.

"F*ck..." I cursed under my breath. Ito na ang pangalawang beses na hinayaan ko siyang mawala sa kamay ko. I could swear Tammy was behind all these ruses but I noticed how dumbfounded she was at alam kong hindi niya alam kung ano ang nangyayari. Hindi ko sasabihin sa kanya dahil mayroon siyang bagay para sa akin at siya ay gumagawa ng paraan upang sirain ang mga bagay para sa akin. Marami akong alam tungkol sa kanya na hindi niya alam na gagawin ko. Alam ko ang ginawa niya sa ex-girlfriend ko. Alam ko ang kaya niyang gawin sa magiging girlfriend ko, wala akong pakialam kay Tammy at sa kalokohan niya. She's my least problems in life but I sure will deal with her kapag nagkaayos na ako.

“I was... I was tired and sleepy, and I had a meeting this morning,” maikling paliwanag ko. Kailangan kong mapag-isa, ngunit alam kong hinding-hindi aalis si Tammy kahit hilingin ko sa kanya. Siya ay matiyaga at mapagmataas.

Hindi ko siya pinapansin... kahit na sinamahan niya ako sa kama at niyakap ang katawan ko. Kahit na sinimulan niyang halikan ang pisngi ko pababa sa leeg ko. Kung hindi ko siya pipigilan ngayon, kumportable siyang kunin ang zipper ko.

"You're getting a little too contented, Tammy," matigas kong wika at alam niyang ito na ang cue niya para tumigil at hayaan ako.

"Hindi ka nakakatuwa! See you in Italy." Inayos niya ang kanyang maiksi at masikip na damit at umalis. Pinagmamasdan ko ang paghawak niya sa kanyang pitaka at paglabas, hinampas ang pinto sa likod niya. Inaasahan niyang susundan ko siya pero hindi ko iyon gagawin. Hindi ko nakikita ang sarili kong ginagawa iyon. Hindi ko siya babae. Wala siyang malambot na ngiti o itim na wavy, malasutla at mahabang buhok.

Wala siyang asul na mga mata na nakikita kong nalulunod ako. Wala siyang nakakarelaks na boses na pwede kong gawing paborito kong kanta. Wala siyang katulad.

Huminga ako nang pagod, ang mga malungkot na linya ay nakaukit nang malalim sa aking noo. Masakit-Naramdaman ko ang sakit sa dibdib ko, nakakapaso. Kung alam kong hindi siya titira, hindi ako aalis! Mas gugustuhin kong ipagsapalaran ang aking karera at buhay, at hindi dumalo sa mga pagpupulong na iyon kaysa iwan siyang mawala sa aking paningin.

Pumihit ako sa kanan ko at nahagip ng aking mga mata ang isang makintab na gintong alahas. Umupo ako ng tuwid para suriin ito. It was a heart shaped necklace, it must've broken off nung busy kami kagabi.

Napangiti ako dahil nakalagay ang pangalan niya.

"Hanna," bulong ko at iyon ang pinakamagandang salita na nasabi ko sa buong buhay ko. Hindi ko masasabing ganito ako kasabik na marinig ang pangalan ng isang katulad niya.

"Hanna," sabi ko ulit. Katabi lang ng apelyido ko, kasi kukunin niya.

**

The next week, I was back in Italy- Hanna and the steaming sex we had still clinging on my mind. Parang lalo lang akong nahuhumaling sa kanya at sa katawan niya araw-araw. Hinanap ko siya sa Omaha ngunit wala siya doon. Parang nawala lang siya dahil sinabi sa akin ng hotel na umalis siya dala ang kanyang maleta noong hapon noong araw na nalaman kong nagkaroon kami ng aksidenteng one-night stand.

Nakakatuwang isipin na kaya niyang magtago sa akin ng tuluyan. Ginagawa ko ang gusto ko at nakukuha ko ang gusto ko. Gusto ko siya at iyon ang gagawin ko. I want her to myself and it's going to happen kahit ito na ang huli kong gawin.

Nakaupo ako sa aking opisina, sa aking penthouse, napapaligiran ng aking mga tauhan habang nag-uutos sa kanila.

"Nakuha ko na ang mga detalye niya sa hotel na tinuluyan niya noon sa Omaha, dito pala siya nakatira sa Italy. Ang trabaho mo ay makakuha ng karagdagang impormasyon tungkol sa kanya, lalo na ang address ng kanyang tahanan, nakuha mo?"

Tumango silang lahat, tumugon sa utos ko bago sila maghiwalay ng landas para gawin ang trabahong ipinagagawa ko sa kanila.

Hindi nagtagal ay nahanap na nila si Hanna at lahat ng tungkol sa kanya. Wala silang iniwan pati na ang pagkahumaling ng kanyang ina sa pagsusugal at ang kanyang malaking utang.

Tinitigan ko ang larawan ng kanyang pamilya; napangiti ang labi ko. I can say now I'm relieved to know everything about her-relieved that I am so close to get what I want. Hanna Scott Williams.

Italyano ang kanyang ama habang ang kanyang ina ay Pilipino. Ang pagkalulong ng kanyang ina sa pagsusugal ay naging sanhi ng pagkawala ng kanyang ama at malamang na mawala ang kanyang ama kung hindi man lang bayaran ng kanyang ina ang mga utang na iyon.

"Ihanda mo na ang mga sasakyan, may pupuntahan tayo," utos ko nang makatayo ako para maghanda.

Hindi na ako mag-aaksaya ng oras o mawala siya muli. Dapat ko siyang makita ngayon-sabihin sa kanya kung ano ang bumabagabag sa akin at kung paano ko siya gusto sa aking sarili. Kung paano ko gagawin muli ang lahat ng ginawa namin noong gabing iyon. Kakabalik ko lang mula sa Omaha at inaasahang maghihiga ako sa loob ng ilang araw ngunit hindi ko iyon gagawin. Hindi ko na palalampasin ang pagkakataong magkaroon ulit ako ng hanna.

Tumunog ang phone ko, naputol ang pag-iisip ko. I smack his lips together as I was going to my bed from my dresser to pick up.

"Andrew? Nasaan ka?" It was my Mamma, Paula and it sounds like she was crying. Ito ay dapat na isang bagay na walang awa at napakalaki para sa aking nanay na umiiyak ng ganito kagulo. Kilala ko siya bilang isang malakas na babae at isang sumusuportang asawa.

Hindi mo siya makikitang mahina o madaling sumuko sa mga bagay o sinuman. Kinikilabutan ako ng marinig ko siyang ganito.

"I'm home, Mamma, what happened? Is everything okay?" Tanong ko sa kanya habang tumatama ang puso ko sa tadyang ko. Parang may nabubuo ang puso ko. Maaring isang pader na panangga sa puso ko sa sasabihin ng mama ko.

"Ang Papa mo... patay na. Patay na!" Napaluha siya kaya napaluhod ako. Biglang namutla ang lahat at nabalisa ang bango sa paligid ko.

Ang kanyang ama, si Leonardo Sandoval; patay na ang may-ari ng Sandoval casino? Napatay ang pinuno ng grupong Al-Capone Mafia?

Nahihirapan akong paniwalaan dahil kasama ko siya kagabi at walang anumang kahina-hinalang aktibidad sa paligid niya. Kung may nang-aabala sa kanya, sinabi niya sa akin. Bibigyan ko sana ako ng signs. Pero mukhang masaya at relaxed siya kagabi. Kahit na parang wala siyang mafia leaders sa lalamunan niya. Na parang wala siyang maraming kasong krimen laban sa kanya.

Wala pang kalahating oras nasa bahay ng pamilya ko. Nasa isip ko pa rin si Hanna pero ang gulo na nasa harapan ko ngayon ay biglang pumaibabaw sa kanyang iniisip. I have to clear things with my family before I can think what else. Ang aking ama ay natagpuang patay na lamang at hindi ko masasabing hindi ko na lang iyon papansinin dahil sa kanya. Kung narinig niya ang nangyari ngayon, sasabihin niya sa akin na ayusin ko muna ang mga bagay sa pamilya ko bago ko siya hanapin.

Kaya niyang maghintay ng kaunti-sigurado ako diyan.

Nang makita ako ni mama, agad siyang lumapit sa akin at niyakap ako. Nanginginig ang katawan niya at nararamdaman ko siya dahil mahal na mahal niya ang tatay ko. Lagi silang magkasama. Ginagawa nila ang lahat ng magkasama at wala siyang pakialam sa maruming gawain na ginagawa nito.

"Wala na siya, Andrew. Wala na ang Papa mo..." sigaw niya, humahagulgol sa dibdib ko. Ipinikit ko ang aking mga mata at niyakap siya ng mas malapit, sinusubukan kong hawakan ang aking sarili at manatiling matatag para sa aking nanay.

Ang puwersa ng pulisya ay naglilibot sa buong bahay, naghahanap ng ebidensya habang iniimpake nila ang bangkay ng aking ama at iniwan ito para sa autopsy.

"Anong nangyari?" Sa wakas ay nagtanong ako pagkatapos ng malaking kawalang-paniwala at pagdadalamhati sa biglaang pagpanaw ng aking ama.

"Wala akong ideya, Andrew. Kami... magkasama kami sa kanyang pag-aaral at humingi siya ng tsaa. Pinuntahan ko ito at ang sunod kong narinig ay sumisigaw ang tatay mo para humingi ng tulong at ayun. Nangyari rin ang lahat. dali. Sono rovinato.." humiwalay ulit siya ng buo at inalo ko siya ng yakap. Kailangan ko rin pero mas kailangan ito ng mama ko kaysa sa akin.

"Natagpuan namin ito sa ilalim ng isa sa kanyang mga libro sa pag-aaral," inabutan ako ng isang pulis ng isang card. Kinuha ko ito at sinuri. Hindi ako nabigla sa nakikita ko. Yun ang unang pumasok sa isip ko nung tinawag ako ni mama.

May isang simbolo sa ibabaw nito at makikilala ko ito kahit anong sitwasyon ko. Ito ang pinakadakilang kaaway ng kanyang ama. Nagbanta siya na papatayin si Leonardo Sandoval nang hindi mabilang na beses at kunin ang kanyang mga kumpanya, casino at Mafia group.

Hindi naman ako natulala. Kinuha nila ang buhay ng aking ama at sa tingin nila ay nakalusot siya. Sigurado akong gumagawa siya ng paraan para kunin ang mga ari-arian ng aking ama -Hindi ako uupo at hayaang mangyari iyon.

"Si Aldo naman diba?" Tanong ng mama ko habang umiiyak. Bumuntong hininga ako sabay tango kahit ayoko. "At gusto niya ang mga ari-arian ni papa."

Inangat niya ang ulo niya para tingnan ako. Ipinilig ko ang ulo ko at ipinulupot ang braso ko sa kanya. Sumandal siya sa yakap ko at minasahe ko ang braso niya.

"Hindi magiging madali ang pakikipaglaban sa taong ito ngunit hinding-hindi ko hahayaang kunin niya ang nararapat sa akin."