Bahagyang nagbago ang ekspresyon ni Adeliya, at sa marahas na pananalita ng kanyang ina, hindi niya napigilan ang panginginig ng kanyang katawan."Mom..." mahina niyang sambit.Malalim na napabuntong-hininga si Andrea. "Adeliya, alam mo naman dapat ito sa puso mo. Ayaw ka talaga ni Harold kaya ginamit natin ang paraang ito—ang magpanggap bilang tagapagligtas niya—at sinira ang lugar ni Karylle sa puso niya."Mariing hinigpitan ni Adeliya ang pagkakakapit sa kumot ngunit nanatiling tahimik.Napansin iyon ni Andrea at alam niyang hindi maganda ang nararamdaman ng anak, kaya't nagsalita ito nang mas mahinahon, "Adeliya, darating ang araw na mararamdaman mo rin ang nararamdaman ko ngayon. Hindi laging mas mahalaga ang pagmamahal kaysa sa kapangyarihan, estado, at pera. Kaya ng isang tao na mabuhay kahit walang pagmamahal, pero kapag wala kang pera o estado, hindi ka mabubuhay ng maayos.""Tandaan mo, anak, walang taong hindi kayang mabuhay nang wala ang isa't isa. Kaya ginagawa ito ng nan
"Dumating ba ako sa maling oras?"Pagdating ni Karylle, bukas ang pinto kaya ang bumungad sa kanya ay ang tila malapit na usapan ng dalawa sa loob ng kwarto.Ang ngiti sa labi ni Adeliya ay biglang nanigas, ngunit sa sumunod na sandali ay ngumiti rin siya, “Karylle, andito ka! Pasok ka!”Tinitigan niya si Karylle nang may bahagyang kaba sa mga mata. Gaano karami kaya ang narinig nito? Noong araw ng salu-salo, hindi siya nakapagpaliwanag nang maayos, at kung narito ulit si Karylle para magtanong o maghamon, baka masira ang magandang imahe na kanina lang niya nabuo!Biglang tumingin si Harold kay Karylle, at bakas sa kanyang mga mata ang matalim na tingin na may halong kung ano pang emosyon.Ngumiti si Karylle nang bahagya at sinabing, “Narinig ko kasing mag-o-overtime si Ginoong Sanbuelgo ngayong gabi, kaya naisipan kong dalawin ang pinsan ko. Pero hindi ko inasahan na si Ginoong Sanbuelgo mismo ang maglalaan ng oras para kay pinsan. Pasensya na kung naistorbo ko kayo.” Pagkasabi nito,
Habang pinagmamasdan ang papalayong anyo ni Karylle, nagmamadali at nag-aalalang nagsalita si Adeliya, "Karylle!"Sinubukan niyang bumangon mula sa kama, pero biglang pinigilan siya ni Harold. "Huwag mo na siyang alalahanin!"Maputla ang mukha ni Adeliya at agad siyang umiling. "Harold, hindi pa magaling si Karylle. Ang nangyari kahapon ay tiyak na malaki ang naging epekto sa kanya. Pinilit ko siyang aliwin, pero hindi niya matanggap. Natatakot ako... baka may gawin siyang masama sa sarili niya!"Biglang nanlaki ang mga mata ni Harold.Ngayon, tila walang kakampi si Karylle, at wala na rin siyang pamilyang maaaring bumalik-balikan. Kung sakaling magdesisyon siyang tapusin na ang lahat...Ngunit kasunod nito, ngumisi si Harold nang malamig. "Mapagkunwari si Karylle. Gagawin niya ang lahat para makuha ang gusto niya. Anong magagawa niya sa sarili niya? Hindi niya kayang gawin ang ganyang bagay."Pumilas ng ngiti sa mata ni Adeliya, ngunit nanatili siyang kunwari’y nag-aalala. "Harold...
Di nagtagal, binuhat ni Harold si Karylle papunta sa sasakyan. Maingat ang bawat kilos niya, kaya hindi nakaramdam ng anumang kakaiba si Karylle. Sa dami ng taong nakatingin, imposibleng basta-basta na lang siya ibabagsak nito sa sasakyan.Bukod pa rito, maaaring nanonood ng live broadcast si Lola anumang oras. Kapag nalaman nitong nahulog siya sa tubig at hindi siya sinagip ni Harold, masasayang lang ang lahat ng pagpapanggap niya.Ang totoo, kaya naman ni Karylle na umahon mag-isa kanina, pero pinili niyang itago ang kakayahan niyang iyon. Kung mananatiling sikreto ito, maaaring ulitin ng iba ang ganoong taktika, at para kay Karylle, isa itong paraan upang maprotektahan ang sarili.Pagkatapos isara ang pinto ng sasakyan, malamig na tumingin si Harold kay Karylle. "Huwag ka nang magpakatanga sa harap ko sa susunod."Bahagyang kumurap si Karylle at binuksan ang bag. Napansin niyang hindi na gumagana ang cellphone niya dahil nabasa ito.Hinila niya ang braso ni Harold. "Pwede bang pahi
"Pwede kang magmakaawa sa akin."Tiningnan siya ni Karylle nang walang kibo. "Harold, may tama ba ang utak mo?"Biglang bumagsak ang ekspresyon ni Harold. "Kung hindi dahil sa akin, baka nasa tubig ka pa rin ngayon. At dahil sa'yo, nabasa ang telepono ko. Hindi ba dapat lang?"Ngumiti si Karylle. "Kung ganoon, huwag mong sabihing wala akong utang na loob. Alam ko naman na hindi mo ginawa 'yon para sa akin. Ginawa mo 'yon dahil takot kang mag-alala si Lola. Kahit wala ka doon, may mabuting taong tutulong sa akin."Pero kung tutuusin, kahit sinong tao ang tumulong sa kanya ngayon, kahit alam niyang may ibang dahilan ang pagtulong nila, magpapasalamat pa rin siya. Dahil, sa totoo lang, iniligtas siya nito.Pero kay Harold? Hindi niya magawa.Sabihin na lang nating siya ang tipo ng taong hindi kayang maging mabait sa tulad nito.At tulad ng inaasahan, lalong dumilim ang mukha ni Harold. Pero hindi natinag si Karylle. Tiningnan niya ito nang diretso. "Kailangan ko pang magmakaawa bago mo a
"Okay lang," sagot ni Harold, mas malambing ang tono kumpara sa dati.Napataas ang kilay ni Karylle at nagpatuloy sa pagkain.Sa totoo lang, hindi niya nararamdaman ang kirot sa puso ngayon. Sa halip, parang... gusto niyang tumawa?Anong klaseng tadhana ba ito? Heto siya, napaka-swerte pa rin na marinig ang tsismis tungkol sa dating asawa niya at sa malanding pinsan niya.Nag-uusap ang dalawa sa telepono, habang siya naman, nakaupo sa tapat ng ex-husband niya, nakikinig sa kanilang usapan.Parang gusto niyang pagalitan ang sarili niya—bakit siya parang “shameless” na third wheel?Biglang napabuntong-hininga ang nasa kabilang linya. “Grabe, muntik na akong himatayin sa kaba. Nag-aalala talaga ako na baka nasaktan ka. Pero paano nga ba nahulog si Karylle sa tubig?”Saglit na natigilan si Harold at tiningnan si Karylle. Nang makita niyang nakayuko itong kumakain, mabilis niyang itinago ang sarcasmo sa kanyang mga mata.Bahagyang bumigat ang ekspresyon ni Harold, pero kalmado ang tono niy
Nagulat si Karylle at agad na lumingon, sakto para makita si Harold na nakatayo sa pintuan, namumula ang mukha.Hawak niya ang kanyang cellphone, nakatingin dito nang naguguluhan, at hindi sumagot kay Alexander."Ano’ng nangyari?" narinig pa niya ang boses ni Alexander sa kabilang linya.Ngunit naglakad na si Harold papalapit, kalmado ang mukha. Bago pa man makapag-react si Karylle, bigla na lang niyang inagaw ang cellphone nito."Harold, nababaliw ka ba?!" galit na sabi ni Karylle.Biglang nanlamig ang ekspresyon ni Alexander."Oras ng trabaho, ayokong makita kang nakikipaglandian dito," malamig na sabi ni Harold, sabay baba ng tawag sa cellphone ni Karylle.Lalong bumigat ang ekspresyon ni Alexander at agad niyang tinawagan ang kanyang assistant na si Diego."Mr. Handel.""Mag-book ka ng ticket papunta sa S City ngayon na.""Mr. Handel?"Alam ni Diego na walang nakatakdang biyahe si Alexander papunta sa S City, at karaniwan, pinaaalalahanan siya nito tungkol sa itinerary. Pero ngayo
Nang makita ni Karylle na si Alexander ang tumatawag, naguluhan siya."Mr. Handel?""Oo, kumain ka na ba ng almusal?""Kumain na. Bakit?""Nasaan ka? Pupuntahan kita para pag-usapan natin ang tungkol sa partnership."Nagulat si Karylle. "Pupunta ka sa S City?"Napangiti nang bahagya si Alexander. "Oo."Saglit na nag-isip si Karylle. "Available lang ako ngayong umaga, hindi ko masisigurado kung libre pa ako pagkatapos noon.""Ayos lang sa umaga. Pwede rin tayong mag-lunch mamaya.""Ikaw na ang pumili ng lugar, pupuntahan kita.""Sige."Pagkatapos matanggap ang lokasyon mula kay Alexander, nag-ayos si Karylle at lumabas ng bahay.Ang lugar ay isang entertainment hall.Tipikal na lugar para sa mga mayayaman. Pumasok si Karylle sa isang private box, ayon sa ibinigay na impormasyon ni Alexander.Nandoon na si Alexander.Pagtingin nito sa papasok na si Karylle, napangiti siya. "Dito ka, umupo ka."Tumango si Karylle at lumapit. "Pasensya na kung napatagal ka sa paghihintay."Nanatili ang ba
Mas lalong lumalim ang kunot sa noo ni Harold. Kita sa mukha niya ang pagkainis, at ang malamig niyang tingin ay diretsong ibinato kay Roy—isang malinaw na pahiwatig na ayaw na niyang marinig pa ang kahit ano mula rito.Pero gaya ng inaasahan, walang pakialam si Roy sa nararamdaman ni Harold. Sa halip, kalmado pa rin siyang nagsalita, “O baka naman matagal mo na talagang gusto si Karylle, pero masyado mong na-misunderstand. Lagi mong iniisip na nakipagsabwatan siya sa ama niya para pilitin kang pakasalan siya. Galit ka sa ganung klaseng kasunduan dahil para sa’yo, interest lang ang basehan. Pero sana maintindihan mo na…”Napahinto siya saglit sa gitna ng sinabi, tila sinasadya ang pagpigil ng susunod na linya.Matalim ang tingin ni Harold habang tinitigan si Roy. “Tama na, Roy,” malamig niyang sambit.May CCTV sa lugar na ‘yon. Ayaw ni Harold na mas marami pang masabi si Roy, pero ang pagpapatuloy nito kahit alam niyang may surveillance ay nagpapakitang sadyang gusto ni Roy na marinig
Mas lalo pang bumigat ang atmospera sa loob ng bahay—tila mas lumamig pa ang hangin sa paligid.Kahit sina Roy at Nicole na nasa labas ng pintuan ay ramdam ang kakaibang lamig na bumalot sa buong lugar. Malinaw ang sikat ng araw sa labas, pero ang presensya ng lalaki sa loob ay tila nagpapakaba.Napatinginan ang dalawa, at pareho silang natahimik.Sa mga mata ni Harold ay litaw na litaw ang galit—tila handang pumatay—ngunit si Karylle ay nanatiling kalmado. Tiningnan niya lang si Harold nang diretso, walang bakas ng takot sa mukha.Napangisi si Harold ng malamig. "Ayos, mahusay.""Ayos ka d'yan! Hindi mo na talaga ako kayang kontrolin!" mariing tugon ni Karylle, sabay biglang bumuwelo at kumawala mula sa pagkakahawak ng lalaki. Hindi inaasahan ni Harold ang mabilis na galaw niya kaya nakawala si Karylle.Agad siyang lumapit sa pintuan, binuksan ito, at pinapasok sina Nicole at Roy."Ang bilis mo, kuya ah," biro ni Roy habang nakangiti kay Harold.Kagagaling pa lang ng dalawa sa almusa
Magbubukas sana ng bibig si Nicole para sumagot, pero napansin niyang may kakaiba. Tumingin siya kay Roy na may halong pag-aalinlangan at mahinang sabi, “Feeling ko... hindi ko dapat sabihin sa’yo. Baka kasi sabihin mo kay Harold. Ayaw ni Karylle na malaman niya kung nasaan siya ngayon.”Biglang napangisi si Roy—isang mapanuyang ngiti na puno ng pangungutya.Napakunot ang noo ni Nicole, halatang nainis sa reaksyon nito.“Ano'ng nakakatawa?” malamig niyang tanong.“Ewan ko kung ako ba ang tanga o ikaw lang talaga ang sobrang inosente,” sagot ni Roy na may halong pang-iinsulto. “Sa tingin mo ba, kung hindi mo sabihin, hindi pa rin malalaman ni Harold kung nasaan si Karylle? Seryoso ka ba?”Hindi nakaimik si Nicole. Bwisit na lalake. Kahit kailan, wala talagang matinong lumalabas sa bibig n’ya.Sa inis, napakagat-labi siya bago muling nagsalita. “Eh ‘di mag-imbestiga siya. Mas okay na ‘yun kaysa ako pa ang magsumbong sa kanya.”Napangisi na lang ulit si Roy at tumahimik. Sa totoo lang, k
Direktang tumingin si Harold sa direksyon ng kama—pero wala siyang inaasahan na ganoon ang aabutan niya.Maayos ang pagkakakumot. Walang kahit sinong natutulog doon. Napatingin siya sa banyo, umaasang baka nandoon si Karylle, pero nanlamig ang pakiramdam niya nang makita na bukas din ang pintuan nito—at wala ring tao sa loob.Agad siyang nanigas. Dumilim ang kanyang mukha. Mabilis niyang kinuha ang cellphone at tinawagan si Karylle. Pero ang tanging sagot ng automated voice ay: "Ang tinatawagan mong numero ay kasalukuyang naka-off."Lalong bumigat ang pakiramdam ni Harold. Hindi na siya nag-aksaya ng oras. Lumabas siya ng silid at nagtungo sa kwarto ni Roy.Pagkatok pa lang niya ay sunod-sunod na, halatang walang pasensyang naghihintay. Inis na inis na boses ang narinig niya mula sa loob.“Sino ba ‘yan! Umaga-umaga, puro katok! Wala bang respeto sa tulog ng tao?!”Wala sa loob ni Roy na si Harold pala ang nasa labas. Patakbo pa siyang lumapit sa pinto, handang murahin ang kung sinuman
Habang pinagmamasdan ni Karylle ang lalong lumalamig na ekspresyon ni Harold, mahinahon siyang nagsalita, “Maraming babae ang gustong pakasalan si Mr. Sanbuelgo. Ang anak ng Saludes, ikaw lang naman ang gusto niya mula noon, ‘di ba? Kung gugustuhin mo, handang-handa na si Miss Saludes na bigyan ka agad ng anak. Kaya hindi mo kailangang manatili rito—pwede kang humanap ng iba. Kahit magpakasal tayong muli pero wala namang nararamdaman sa isa’t isa, para na lang tayong mga robot na nabubuhay dahil sa obligasyon. Para na rin tayong niloloko si Lola. Hindi patas ‘yon.”Sa puntong ito, malinaw na kay Karylle ang lahat. Hindi na niya kayang ipagpatuloy ang kasinungalingang iyon, kahit pa para sa ikatatahimik ng matanda. Para sa kanya, hindi iyon simpleng white lie—kundi isang malinaw na panlilinlang.At sa isang iglap, tila lalo pang lumamig ang paligid.Pero si Karylle ay tila hindi na apektado. Napabuntong-hininga siya at mahinang nagsabi, “Pagod na ako. Gusto ko na sanang magpahinga. May
Nakatayo si Nicole sa gilid habang tahimik na nanonood, pero nang mapansin niyang may dugo pa rin ang sugat ni Karylle at hindi pa rin ito gumagaling, bigla siyang namutla. Hindi siya makapaniwala sa nakita. Grabe, ganito pa rin kaseryoso kahit lumipas na ang isang araw at isang gabi?Napuno ng pagkabahala ang puso ni Nicole. Ang masaya niyang ekspresyon kanina ay agad na nawala. Habang nakatitig sa tila malalim at nakakatakot na sugat sa likod ni Karylle, halos mapaluha siya sa awa. Dati ay sobrang kinis at puti ng likod na ‘yan... ngayon—nasira na!Habang inaasikaso ng doktor ang sugat ni Karylle, sinubukan nitong ilihis ang atensyon ng dalaga. Baka kasi hindi niya kayanin ang sakit. Pero laking gulat ng doktor nang makitang tahimik lang si Karylle—walang reklamo, walang daing, ni hindi man lang napakunot ang noo. Sa edad niyang ‘yon, napakalakas ng loob.Dahil doon, hindi na nag-aksaya ng oras ang doktor. Nagpatuloy siya sa maingat ngunit mabilis na pag-asikaso sa sugat.Maya-maya,
Biglang nag-iba ang mukha ni Andrea—namutla siya sa gulat.Ang misteryosong taong nakikipag-ugnayan kay Adeliya… gusto na talagang patayin si Karylle.Kung mamatay si Karylle, paano na ang Granle Group?Sa sandaling iyon, hindi na maitago ni Andrea ang kaba. Napuno siya ng takot at pagkabalisa.Napakunot-noo si Lucio at tinanong, “Ano bang pinagsasabi mo?”Hindi kailanman inamin ni Andrea kay Lucio ang tungkol sa misteryosong taong kinakausap ni Adeliya. Ayaw niya kasing madamay ito. Lalo na’t takot siyang makialam pa si Lucio at baka makipag-ugnayan pa ulit sa taong ‘yon.Pero bago pa siya makaisip ng paraan para iwasan ang usapan, si Adeliya na mismo ang nagbunyag ng lahat.Natigilan si Lucio at ilang segundo siyang tahimik. Maya-maya, mariin siyang napakunot-noo at nagsalita, “So may ganito ka palang kasunduan sa ibang tao?!”Napakagat-labi si Adeliya at ayaw nang magsalita. Tahimik lang siya sa gilid, pero halatang puno ng galit at lungkot ang loob.Sumingit si Andrea, halatang na
Matalino si Adeliya. Kahit hindi pa siya sinabihan, alam niyang darating din ang oras na sasabihin sa kanya ni Karylle ang lahat. At kapag nangyari 'yon, baka pa ito dagdagan at palalain ang kuwento—mas lalo lang siyang masasaktan!Pareho rin ng iniisip si Lucio sa sandaling iyon. Pangit ang ekspresyon ng mukha niya—madilim at punong-puno ng kabiguan. Pero wala siyang masabi. Hindi niya kayang pabulaanan ang sinabi ng anak nila.Kita ni Adeliya sa mga mata ng ama niya—tama ang hinala niya.Tama siya. Tama ang hula niya!Sana nga'y mali siya. Sana nagkamali lang siya ng iniisip.Pero ang mga reaksiyon ng kanyang mga magulang ay nagsilbing kumpirmasyon. Totoo ang kutob niya. Ibinenta nga ng kanyang ama ang bahay at inilabas ang lahat ng ari-arian nila, para lang kumuha ng taong kayang sirain ang sistema ng Sanbuelgo Group. Pero sa huli, nabigo rin ang lahat. Wala ni isang kusing ang bumalik!Sa isang iglap, nanginig ang mga pilikmata ni Adeliya. At sumunod, tuloy-tuloy nang pumatak ang
“You…”Isang salita pa lang ang nasambit ni Adeliya pero agad niya rin itong pinigilan. Mahina lang ang boses niya, halos hindi marinig dahil sa lakas ng boses ni Andrea habang nagsasalita.“Nagluto ako ng paboritong ulam ng lolo mo ngayon—braised vinegar fish! Tikman mo, sabihin mo kung masarap!” masayang sambit ni Andrea.Huminga nang malalim si Adeliya. Forget it, sabi niya sa sarili. Pinilit niyang kontrolin pa ang sarili, kahit papaano, hintayin na lang niyang matapos silang kumain.Si Lucio naman ay tila interesado. “Ayos ‘yan, tikman ko nga,” aniya habang nakangiti.Wala na sa mood si Adeliya para kumain, pero dahil ayaw niyang magutom ang mga magulang niya, pinilit pa rin niyang kumain. Sa totoo lang, parang pinipilit niyang lunukin ang pagkain habang bugso ng emosyon ang nilalabanan niya.Sa wakas, matapos ang tila walang katapusang pagkain, natapos din ang hapunan.Bumaba ng kaunti ang balikat ni Adeliya habang ibinaba niya ang hawak na kutsara’t tinidor. Tiningnan niya ang