Napabuntong-hininga si Karylle at dahan-dahang umiling."Sabi ko na, sa puso ko, para ko nang kapatid si Christian. Hindi ko siya kailanman naisip sa ganoong paraan. Bukod pa rito, alam niyo naman kung gaano ko kamahal si Harold noon. Oo, hiwalay na kami, at handa akong kalimutan siya, wala na akong nararamdaman para sa kanya, pero hindi ibig sabihin na bigla na lang akong magkakagusto sa taong itinuturing kong parang kapatid, di ba?"Natahimik si Roxanne at napabuntong-hininga na lamang.Tiningnan siya ni Nicole, puno ng tanong ang kanyang mga mata. "Hanhan, gusto mo si Christian, at handa kang gawin ang lahat para sa kanya. Pero, hindi mo ba gustong ikaw ang babaeng nasa tabi ni Christian sa huli?"Tumingin din si Karylle kay Roxanne, puno ng paghanga ang nasa isip niy
Nasa passenger seat si Nicole, at tila maganda ang kanyang mood."Ngayon na nakikita kong gumagaling nang husto si Christian araw-araw, masaya ako. Sa tingin ko, malapit na siyang ma-discharge sa ospital."Ngumiti si Karylle. "Oo nga, nakakagulat na ganito kabilis ang recovery niya."Naisip ni Nicole ang hitsura ni Christian kanina kaya napatawa siya nang malakas. "Napansin mo ba kanina? Parang nagmamadali siya! Nang marinig niyang aalis ka na, gusto ka niyang pigilan, pero pinilit niyang huwag ipakita. Para siyang batang nagpipigil ng emosyon."Bahagyang kumurap ang pilikmata ni Karylle, at sa huli ay napabuntong-hininga siya."Hindi ko alam kung anong gagawin ngayon. Paano kung hindi pa rin niya matanggap?"Ang ngiti sa labi ni Nicole ay biglang nawala, at napuno ng lungkot ang kanyang mukha. "Oo nga...... Paano kung ganoon pa rin siya tulad noong araw na iyon......"Kapag ang isang tao ay malungkot at desperado, wala na siyang pakialam sa ibang bagay.Katulad noong araw ng aksident
Sa loob ng opisina.Tahimik.Nasa lamesa pa rin si Harold, abala sa pag-aasikaso ng kaso.Pero sa sumunod na sandali—Biglang bumukas ang pinto at pumasok si Bobbie. Napakunot-noo si Harold at agad na tumingin sa direksyon niya.Nang makita niyang si Bobbie iyon, mas lalong humigpit ang kunot sa kanyang noo.Hindi naman karaniwang magulo si Bobbie, kaya kung ganito siya ngayon, siguradong may nangyari...Hindi pa man natatapos ang iniisip ni Harold, nagsalita na agad si Bobbie nang may kaba. "Ginoo Sanbuelgo, may nangyari kay Binibining Granle!"Mabilis na tumibok nang malakas ang puso ni Harold."Sino?!""Si Binibining Karylle! Naaksidente siya! Nahulog ang sasakyan sa bangin!"Sa sandaling iyon, tila kidlat na tumama kay Harold. Bigla siyang tumayo. "Nasaan siya?!"Sa ospital.Sa loob ng kwarto.Nakahiga si Karylle sa kama, mahimbing na natutulog. Sa unang tingin, parang wala siyang malalang sugat, pero ang katawan niya ay puno ng gasgas, at may bali pa sa isang tadyang.Nakaupo si
"Napakabuting asawa," ang sabi niya, "kapag sinabi niyang magparaya, sumusunod agad."Pero bakit siya umiiyak sa likod?Kung talagang wala siyang pakialam kay Karylle, bakit pa siya nag-abala na pumunta dito para tulungan itong suriin?Napakunot ang noo ni Harold, tila ayaw nang pansinin ang mapanuring tingin ni Dustin, ngunit sa halip ay nagtanong ito nang seryoso, "May problema ba sa utak niya? May posibilidad bang magka-sequelae?""Wala," sagot ni Dustin. "Kailangan lang niyang magpahinga. Pero dahil ito ay isang kaso ng tangkang pagpatay, mas mabuting protektahan siya. Baka may magtangka ulit na saktan siya, kahit nasa ospital."Lalong lumalim ang kunot sa noo ni Harold. Walang nakakaalam kung ano ang iniisip niya, ngunit ang iritasyon sa kanyang puso ay tila lalong lumalala.Nagmukhang mas hindi mapalagay sina Nicole. Agad na nagsalita si Nicole, "Magsusugo ako ng tao para protektahan siya! May impluwensiya pa rin ang pamilya Sanluis sa ganitong mga bagay.""Lumabas na kayong lah
Sa malalim na boses, sinabi niya: "Hanapan mo ng problema si Alexander."Ayaw na niyang makita ang lalaking iyon!Natigilan si Bobbie, ngunit agad na tumugon.Ngumiti si Dustin ngunit hindi na nagsalita.Nag-alisan ang dalawang lalaki, sunod-sunod.Hindi nagtagal, naiwan sa silid sina Harold at Karylle.Dati, tuwing nasa harapan niya si Karylle, parang palaging may mga tinik ito sa katawan. Para bang handa itong lumaban ng kahit ilang daang laban.Pero sa pagkakataong ito, dahil wala itong malay, mas banayad ang mukha ni Karylle kaysa sa karaniwang galaw niya habang gising.Ang maputing mukha niya ay bihirang walang galos.Inangat ni Harold ang kamay at inilapat iyon sa pisngi niya.Ang malambot at maputing balat ni Karylle ay nagpatigil sa buto-buto niyang daliri nang hindi sinasadya.Pero sa sumunod na sandali, napansin ni Harold ang ginagawa niya. Bahagyang nag-iba ang ekspresyon niya, at agad niyang binawi ang kamay.Napa-kunot ang noo niya at malamig na tinitigan ang babaeng nasa
Paglingon ni Harold, nakita niya ang pigura ng kanyang ama, at tila nanlaki ang mga mata niya sa gulat.Nagulat din si Harman nang makita siya. "Ikaw? Pumunta ka talaga?"Ibinaling ni Harold ang tingin niya, malinaw na ayaw niyang sagutin ang tanong ng kanyang ama.Lumapit si Harman sa kama ni Karylle. Tinitigan niya ang mahinang kalagayan nito at marahang napabuntong-hininga. "Nahulog mula sa ganoong kataas na lugar pero bali lang ang tadyang? Sa tingin ko, talagang pinagpala siya ng kapalaran.""Kapalaran?" Tumawa si Harold nang mapait, halatang may bahid ng panunuya sa kanyang mga mata.Tiningnan siya ni Harman, puno ng pagtataka ang mukha. "Anong ibig mong sabihin?"Hindi sumagot si Harold.Alam niya sa sarili niya na hindi ito simpleng kapalaran lang. Ang pagkakaligtas ni Karylle ay bunga ng kanyang malinaw na pag-iisip at mahusay na kakayahang magdesisyon sa gitna ng peligro. Sa ganoong sitwasyon, bihira ang babaeng makakagawa ng ginawa ni Karylle—nahulog mula sa mataas na lugar
Alam ni Harold sa opisina na may nangyari kay Karylle...Nang oras na iyon, mabilis na sumakay sa sasakyan ang dalawa, at agad na ipinaliwanag ni Bobbie ang sitwasyon."Habang pauwi si Miss Granle, sa mapanganib na kalsadang iyon, dalawang malalaking sasakyan ang umatake. Sinadya nilang itulak ang kotse pababa sa bangin. May tumawag na sa pulis."Biglang nagbago ang ekspresyon ni Harold! Pakiramdam niya ay parang tatalon na ang puso niya palabas!"Asan siya? Kumusta siya?!"Ramdam ni Harold na parang babagsak na siya sa narinig. Hindi niya alam kung saan niya kinuha ang lakas para masabi ang tanong na iyon.Nahihiyang umiling si Bobbie. "Sa ngayon... hindi pa malinaw."Para bang tinamaan ng kidlat si Harold. Agad siyang tumakbo palabas ng sasakyan!Noong sandaling iyon, naintindihan niya kung ano ang pakiramdam ng matinding takot."Harold...?"Hinila siya pabalik ng isang boses mula sa kanyang malalim na iniisip.Mariing nakapikit si Harold at hindi lumingon. Wala siyang sinabi.Bahag
Mabilis na tumango si Roxanne, tila sang-ayon, "Sige, magpahinga ka muna, at kung may kailangan ka, tawagin mo lang ako anumang oras."Ngumiti si Christian, "Sige."Bagamat may kaunting pag-aatubili si Roxanne, nang makita niyang pumikit na si Christian, napabuntong-hininga siya at dahan-dahang lumabas ng kwarto.Sa kwarto ni Karylle, nakaharap ang mag-ama sa isa’t isa.Medyo mabigat ang ekspresyon ni Harman, at seryoso siyang tumingin kay Harold. "Sa pagkakataong ito, dapat ikaw na mismo ang pumunta.""Ikaw na ang pumunta para sa akin," tugon ni Harold na puno ng tiyaga.Ang pahiwatig niya’y malinaw—kung hindi pupunta si Harman, wala na siyang pakialam dito.Nanlilisik ang mga mata ni Harman habang napapansin niyang hindi inaalis ni Harold ang tingin nito kay Karylle. Hindi na niya itinuloy ang usapan, ngunit tumingin ulit kay Harold."Sumama ka sa akin sa labas, may itatanong ako sa’yo."Bagamat ayaw ni Harold, nag-isip muna siya saglit bago sumunod palabas.Hindi kalayuan sa pinto
Mas lalo pang bumigat ang atmospera sa loob ng bahay—tila mas lumamig pa ang hangin sa paligid.Kahit sina Roy at Nicole na nasa labas ng pintuan ay ramdam ang kakaibang lamig na bumalot sa buong lugar. Malinaw ang sikat ng araw sa labas, pero ang presensya ng lalaki sa loob ay tila nagpapakaba.Napatinginan ang dalawa, at pareho silang natahimik.Sa mga mata ni Harold ay litaw na litaw ang galit—tila handang pumatay—ngunit si Karylle ay nanatiling kalmado. Tiningnan niya lang si Harold nang diretso, walang bakas ng takot sa mukha.Napangisi si Harold ng malamig. "Ayos, mahusay.""Ayos ka d'yan! Hindi mo na talaga ako kayang kontrolin!" mariing tugon ni Karylle, sabay biglang bumuwelo at kumawala mula sa pagkakahawak ng lalaki. Hindi inaasahan ni Harold ang mabilis na galaw niya kaya nakawala si Karylle.Agad siyang lumapit sa pintuan, binuksan ito, at pinapasok sina Nicole at Roy."Ang bilis mo, kuya ah," biro ni Roy habang nakangiti kay Harold.Kagagaling pa lang ng dalawa sa almusa
Magbubukas sana ng bibig si Nicole para sumagot, pero napansin niyang may kakaiba. Tumingin siya kay Roy na may halong pag-aalinlangan at mahinang sabi, “Feeling ko... hindi ko dapat sabihin sa’yo. Baka kasi sabihin mo kay Harold. Ayaw ni Karylle na malaman niya kung nasaan siya ngayon.”Biglang napangisi si Roy—isang mapanuyang ngiti na puno ng pangungutya.Napakunot ang noo ni Nicole, halatang nainis sa reaksyon nito.“Ano'ng nakakatawa?” malamig niyang tanong.“Ewan ko kung ako ba ang tanga o ikaw lang talaga ang sobrang inosente,” sagot ni Roy na may halong pang-iinsulto. “Sa tingin mo ba, kung hindi mo sabihin, hindi pa rin malalaman ni Harold kung nasaan si Karylle? Seryoso ka ba?”Hindi nakaimik si Nicole. Bwisit na lalake. Kahit kailan, wala talagang matinong lumalabas sa bibig n’ya.Sa inis, napakagat-labi siya bago muling nagsalita. “Eh ‘di mag-imbestiga siya. Mas okay na ‘yun kaysa ako pa ang magsumbong sa kanya.”Napangisi na lang ulit si Roy at tumahimik. Sa totoo lang, k
Direktang tumingin si Harold sa direksyon ng kama—pero wala siyang inaasahan na ganoon ang aabutan niya.Maayos ang pagkakakumot. Walang kahit sinong natutulog doon. Napatingin siya sa banyo, umaasang baka nandoon si Karylle, pero nanlamig ang pakiramdam niya nang makita na bukas din ang pintuan nito—at wala ring tao sa loob.Agad siyang nanigas. Dumilim ang kanyang mukha. Mabilis niyang kinuha ang cellphone at tinawagan si Karylle. Pero ang tanging sagot ng automated voice ay: "Ang tinatawagan mong numero ay kasalukuyang naka-off."Lalong bumigat ang pakiramdam ni Harold. Hindi na siya nag-aksaya ng oras. Lumabas siya ng silid at nagtungo sa kwarto ni Roy.Pagkatok pa lang niya ay sunod-sunod na, halatang walang pasensyang naghihintay. Inis na inis na boses ang narinig niya mula sa loob.“Sino ba ‘yan! Umaga-umaga, puro katok! Wala bang respeto sa tulog ng tao?!”Wala sa loob ni Roy na si Harold pala ang nasa labas. Patakbo pa siyang lumapit sa pinto, handang murahin ang kung sinuman
Habang pinagmamasdan ni Karylle ang lalong lumalamig na ekspresyon ni Harold, mahinahon siyang nagsalita, “Maraming babae ang gustong pakasalan si Mr. Sanbuelgo. Ang anak ng Saludes, ikaw lang naman ang gusto niya mula noon, ‘di ba? Kung gugustuhin mo, handang-handa na si Miss Saludes na bigyan ka agad ng anak. Kaya hindi mo kailangang manatili rito—pwede kang humanap ng iba. Kahit magpakasal tayong muli pero wala namang nararamdaman sa isa’t isa, para na lang tayong mga robot na nabubuhay dahil sa obligasyon. Para na rin tayong niloloko si Lola. Hindi patas ‘yon.”Sa puntong ito, malinaw na kay Karylle ang lahat. Hindi na niya kayang ipagpatuloy ang kasinungalingang iyon, kahit pa para sa ikatatahimik ng matanda. Para sa kanya, hindi iyon simpleng white lie—kundi isang malinaw na panlilinlang.At sa isang iglap, tila lalo pang lumamig ang paligid.Pero si Karylle ay tila hindi na apektado. Napabuntong-hininga siya at mahinang nagsabi, “Pagod na ako. Gusto ko na sanang magpahinga. May
Nakatayo si Nicole sa gilid habang tahimik na nanonood, pero nang mapansin niyang may dugo pa rin ang sugat ni Karylle at hindi pa rin ito gumagaling, bigla siyang namutla. Hindi siya makapaniwala sa nakita. Grabe, ganito pa rin kaseryoso kahit lumipas na ang isang araw at isang gabi?Napuno ng pagkabahala ang puso ni Nicole. Ang masaya niyang ekspresyon kanina ay agad na nawala. Habang nakatitig sa tila malalim at nakakatakot na sugat sa likod ni Karylle, halos mapaluha siya sa awa. Dati ay sobrang kinis at puti ng likod na ‘yan... ngayon—nasira na!Habang inaasikaso ng doktor ang sugat ni Karylle, sinubukan nitong ilihis ang atensyon ng dalaga. Baka kasi hindi niya kayanin ang sakit. Pero laking gulat ng doktor nang makitang tahimik lang si Karylle—walang reklamo, walang daing, ni hindi man lang napakunot ang noo. Sa edad niyang ‘yon, napakalakas ng loob.Dahil doon, hindi na nag-aksaya ng oras ang doktor. Nagpatuloy siya sa maingat ngunit mabilis na pag-asikaso sa sugat.Maya-maya,
Biglang nag-iba ang mukha ni Andrea—namutla siya sa gulat.Ang misteryosong taong nakikipag-ugnayan kay Adeliya… gusto na talagang patayin si Karylle.Kung mamatay si Karylle, paano na ang Granle Group?Sa sandaling iyon, hindi na maitago ni Andrea ang kaba. Napuno siya ng takot at pagkabalisa.Napakunot-noo si Lucio at tinanong, “Ano bang pinagsasabi mo?”Hindi kailanman inamin ni Andrea kay Lucio ang tungkol sa misteryosong taong kinakausap ni Adeliya. Ayaw niya kasing madamay ito. Lalo na’t takot siyang makialam pa si Lucio at baka makipag-ugnayan pa ulit sa taong ‘yon.Pero bago pa siya makaisip ng paraan para iwasan ang usapan, si Adeliya na mismo ang nagbunyag ng lahat.Natigilan si Lucio at ilang segundo siyang tahimik. Maya-maya, mariin siyang napakunot-noo at nagsalita, “So may ganito ka palang kasunduan sa ibang tao?!”Napakagat-labi si Adeliya at ayaw nang magsalita. Tahimik lang siya sa gilid, pero halatang puno ng galit at lungkot ang loob.Sumingit si Andrea, halatang na
Matalino si Adeliya. Kahit hindi pa siya sinabihan, alam niyang darating din ang oras na sasabihin sa kanya ni Karylle ang lahat. At kapag nangyari 'yon, baka pa ito dagdagan at palalain ang kuwento—mas lalo lang siyang masasaktan!Pareho rin ng iniisip si Lucio sa sandaling iyon. Pangit ang ekspresyon ng mukha niya—madilim at punong-puno ng kabiguan. Pero wala siyang masabi. Hindi niya kayang pabulaanan ang sinabi ng anak nila.Kita ni Adeliya sa mga mata ng ama niya—tama ang hinala niya.Tama siya. Tama ang hula niya!Sana nga'y mali siya. Sana nagkamali lang siya ng iniisip.Pero ang mga reaksiyon ng kanyang mga magulang ay nagsilbing kumpirmasyon. Totoo ang kutob niya. Ibinenta nga ng kanyang ama ang bahay at inilabas ang lahat ng ari-arian nila, para lang kumuha ng taong kayang sirain ang sistema ng Sanbuelgo Group. Pero sa huli, nabigo rin ang lahat. Wala ni isang kusing ang bumalik!Sa isang iglap, nanginig ang mga pilikmata ni Adeliya. At sumunod, tuloy-tuloy nang pumatak ang
“You…”Isang salita pa lang ang nasambit ni Adeliya pero agad niya rin itong pinigilan. Mahina lang ang boses niya, halos hindi marinig dahil sa lakas ng boses ni Andrea habang nagsasalita.“Nagluto ako ng paboritong ulam ng lolo mo ngayon—braised vinegar fish! Tikman mo, sabihin mo kung masarap!” masayang sambit ni Andrea.Huminga nang malalim si Adeliya. Forget it, sabi niya sa sarili. Pinilit niyang kontrolin pa ang sarili, kahit papaano, hintayin na lang niyang matapos silang kumain.Si Lucio naman ay tila interesado. “Ayos ‘yan, tikman ko nga,” aniya habang nakangiti.Wala na sa mood si Adeliya para kumain, pero dahil ayaw niyang magutom ang mga magulang niya, pinilit pa rin niyang kumain. Sa totoo lang, parang pinipilit niyang lunukin ang pagkain habang bugso ng emosyon ang nilalabanan niya.Sa wakas, matapos ang tila walang katapusang pagkain, natapos din ang hapunan.Bumaba ng kaunti ang balikat ni Adeliya habang ibinaba niya ang hawak na kutsara’t tinidor. Tiningnan niya ang
Ayaw na talagang makipag-usap pa ni Karylle kay Adeliya. Sa palagay niya, sapat na ang mga nasabi niya para magdulot ng kaba at magtulak kay Adeliya na mag-imbestiga pa nang mas malalim.Alam niyang matalino ang pinsan niya. Malamang ay nakakahalata na ito. At kapag nagkaharap sila mamaya sa bahay, siguradong may matitibay na sagutan. Sa oras na iyon, baka mas marami pa ang mabunyag.Ngumiti si Karylle. Hindi siya komportable kapag masyadong kampante ang kalaban. Kailangan laging may nararamdamang pangamba.Naalala pa niya, ilang linggo na ang nakalipas, ilang beses na rin nadawit si Adeliya sa imbestigasyon ng pulis. Sa sobrang dami ng kinasasangkutan nito, halata na ang takot at pagkalito sa kilos nito—maging ang tila depresyon na unti-unting sumisiksik sa katauhan ng pinsan niya. Iyon ang dahilan kung bakit siguradong hindi siya binabalitaan ni Lucio. Para kay Karylle, inosente pa rin siya sa mga nangyayari, at ito ang pinaka-ayaw ni Adeliya—ang hindi niya alam ang buong kwento."A