479

Hinila ko lang ang aking labi at hindi ko na pinansin si Harold.

Ni hindi ko siya nilingon nang tumayo ako at lumabas ng silid.

Naiwan si Harold sa kanyang upuan, hindi gumagalaw, pero ramdam ko ang matalim niyang tingin na nakasunod sa aking likuran. Para bang kaya niyang butasin ang likod ko gamit lang ang kanyang mga mata.

Kung ibang tao lang siguro ang nasa sitwasyon ko, matagal nang nanghina ang mga tuhod nila o kaya'y nanginig ang mga kamay sa bigat ng presensya ni Harold. Pero ako? Hindi. Sa halip, mas lalo akong nag-apoy sa galit habang palayo sa kanya.

Hindi ko na talaga siya kayang tiisin kahit isang saglit pa.

Noon, nasasaktan ako kapag pinaparamdam niyang wala siyang pakialam sa akin. Pero ngayon, nang makita ko kung paanong lahat ng bagay sa kanya ay may halong interes, hindi ko maipaliwanag ang tindi ng pagkadismaya ko.

Para bang bigla kong naisip kung gaano ako naging bulag noon.

Ngayon ko lang tuluyang naunawaan na wala pala talaga akong halaga sa kanya.

Pero kahit gan