LOGINAng dirt road ay mabilis na naging isang matarik at baku-bakong daan, tinakpan ng makapal na niyebe at itim na yelo. Ang lamig ay hindi lang humahaplos; ito ay sumisingasing at sumusugat. Ang bawat hakbang ni Mariel ay isang maingat na kalkulasyon. Walang ski gear, walang crampons, tanging ang kanyang alpine boots at ang determinasyon na mas mabigat pa sa mga bato.Ginagamit niya ang kanyang tactical knife, hindi para lumaban, kundi para maging anchor. Isinisiksik niya ang dulo n
Ang tren ay humahampas sa mga tunnel ng bundok, at bawat pag-iilaw at pagdilim ng bintana ay tila nagpapalit ng mood ni Mariel. Palayo na siya sa tahimik na kaguluhan ng Zurich at palapit na sa puting katahimikan ng Alps. Ngunit sa paglayo niya sa lungsod, lalo namang lumalapit ang panganib.Ang mga tanawin ay naging mga patlang ng niyebe, at ang hangin na sumasabay sa bintana ay nagdala ng mas matinding lamig. Naka-upo si Mariel sa sulok ng bagon, ang kanyang itim na coat ay tila camouflage laban sa ginto at kape na interior.Chur. Ang gateway sa St. Moritz. Dito magsisimula ang totoong trabaho.H
Ang hangin sa loob ng safehouse ni Mariel ay kasing-lamig ng kanyang determinasyon. Ang apartment, na matatagpuan sa isang nondescript na gusali malapit sa Lake Zurich, ay malinis, walang laman, at walang emosyon. Ito ang perpektong kuta para sa isang taong ayaw makita.Sa mesa, nakalatag ang tatlong bagay: ang koordinasyon at petsa ng meeting sa St. Moritz, ang litrato ni Mariel na nakuha sa airport, at ang dart na bumaon sa leeg ng Lazarus asset.Kinuha ni Mariel ang dart. Pinagmasdan niya ang maliit na biyahe nito—isang custom-made na tranquilizer na sapat ang lakas para patumbahin ang isang kala
Ang Zurich ay hindi lang malamig; ito ay kulay abo. Ito ang unang napansin ni Mariel—o "Celine," gaya ng nakasulat sa kanyang pasaporte—habang nakaupo siya sa sulok ng Café Odeon. Sa labas, ang Limmat River ay tila likidong yelo na dumadaloy patungo sa lawa, habang ang mga tao ay naglalakad nang mabilis, nakayuko ang mga ulo laban sa hangin, walang pakialam sa mundo ng iba.Walang init. Walang ingay ng mga jeepney. Walang alikabok ng Maynila. At higit sa lahat, walang Billie na humahawak sa kanyang kamay para painitin ito.Napatingin siya sa kanyang kape. Itim. Mapait. Kabaligtaran ng 3-in-1 na madalas timplahin ni Billie para sa kanya tuwing madaling araw na silang natatapos sa mga operasyon."Madam?"Nag-angat ng tingin si Mariel. Ang waiter, isang matandang lalaki na may puting apron, ay nakatayo sa tabi niya. May bahid ng pag-aalala sa mga mata nito."You have been staring at the cup for twenty minutes," sabi nito sa matigas na English accent. "Is something wrong? Should I replace
Ang jet engine ay nagbubuga ng malalamig na hangin sa tarmac ng Zurich Airport, Switzerland. Para kay Mariel, ang tunog na iyon ay hindi lang ingay ng makina; ito ay ang simponya ng paglayo. Ang eroplanong nagdala sa kanya ay lumapag na, nagtatapos sa mahaba at tahimik na paglipad kung saan ang tanging kasama niya ay ang mga alaala, ang pangingilabot sa nangyari kay Billie, at ang cold logic na kanyang niyakap.Ang Zurich ay hindi lang random na destinasyon. Ito ang pinakamalayo, pinakamalamig, at pinakatahimik na lugar na naisip niya—isang kabuuang kabaligtaran ng kanyang buhay sa Pilipinas, na puno ng init, kaguluhan, at ang adrenaline ng underground operations. Ito ang anti-thesis sa kanyang pagkatao; kung ang kanyang nakaraan
Sumikat ang araw sa Maynila, pero kay Mariel, tila hindi nagbago ang dilim.Naglalakad siya sa labas ng ospital, walang direksyon, walang plano, walang boses. Ang kanyang desisyon ay isang clean break—hindi siya nagpaalam, hindi siya nag-iwan ng sulat. Ang tanging koneksyon niya sa buhay na iniwan ay ang pag-asa na ang kanyang pag-alis ay nagsisilbing lifeline ni Billie."Pinili ko na ang kapayapaan."Umuulit ang mga salitang iyon sa kanyang isip, at bawat pag-ulit ay parang pagbasag ng isang salamin. Pero hindi ito ang kapayapaan niya. Ito ay ang kanyang







