Chapter 5: Ang Isang Aliping Walang Alam Pero Gustong Mabuhay

Lara’s POV

So… hindi lang pala si Alistair ang may gustong gumawa sa’kin na alipin.

May iba pang mga tao na naghahanap sa’kin.

At ayon sa tyrant na ‘to, kapag nakalabas ako sa kastilyo, may posibilidad na mahuli ako at mamatay.

Processing… Processing… ERROR.

“…Ano raw?” tanong ko, hindi pa rin makapaniwala.

Nagtaas lang ng kilay si Alistair, na parang nawawalan na ng pasensya sa kakulitan ko.

“May mga taong gustong mahuli ang katulad mo,” seryoso niyang sabi. “Ang isang nilalang mula sa ibang mundo.”

Napakurap ako. Wait, teka lang. HINDI ‘TO ANG USAPANG INEEXPECT KO!

Dapat ang focus dito eh ‘yung pagtakas ko at kung paano ko ‘yun magagawa nang hindi ako nabubugbog—hindi ang biglaang plot twist na ‘to!

Teka.

“So… anong meron sa isang taong galing sa ibang mundo?” tanong ko. “Bakit parang big deal ‘yun?”

Tiningnan niya ako na parang bobo ako.

“…Dahil hindi kayo dapat nandito.”

Napairap ako. Well, obviously.

Pero hindi pa rin niya sinagot ‘yung tanong ko.

“Ano bang ginagawa ng mga ‘yun sa mga taong tulad ko?”

Hindi agad siya sumagot.

Pero nag-iba ang expression niya.

Parang… may tinatago.

“…Hindi mo kailangang malaman.”

HULA KO, MASAMA.

Putangina.

Kung ‘di niya ako sinasagot, ibig sabihin hindi maganda ‘yung sagot.

Baka may mga eksperimento, torture, or kung ano pang horror movie level na shit.

Biglang sumikip ang dibdib ko.

Dahil…

…kung may ibang taong tulad ko na napadpad na sa mundong ‘to…

…ibig sabihin may iba ring taong nahuli.

At kung nahuli sila…

Nasaan na sila ngayon?

Napatingin ako kay Alistair, at seryoso lang siyang nakatingin pabalik sa’kin.

Hindi na ako nagtanong.

Ayoko nang malaman.

Okay, okay, Lara. Kalma lang.

Ang kailangan ko lang gawin ay wag mamatay.

Simple lang naman ‘yun, ‘di ba?

New Mission: Wag Magpakamatay sa Pagtakas

Malinaw na hindi ko puwedeng basta-basta takasan ‘tong kastilyo.

Kung may mga halimaw sa labas, mas okay na kasama ko ‘tong tyrant duke na ‘to.

At least, sure akong hindi siya baliw na scientist na gustong gawing lab rat ang utak ko.

Pero ibig sabihin, kailangan kong dumiskarte para hindi ako alipin forever.

Kailangan ko ng mas mataas na rank.

"Boss, Promote Mo Naman Ako."

Nagkukunwari akong kalmado habang umupo sa kama.

Nag-cross arms ako. “Your Grace.”

Nagtaas siya ng kilay.

“Dahil sinabi mong delikado sa labas, siguro mas okay kung… you know… wag na lang akong alipin.”

Napakurap si Alistair.

Tapos… tumawa siya.

Like, legit na tumawa siya.

“Ha. Haha. HAHAHA.”

Tangina, gusto ko siyang suntukin.

Nag-smirk siya. “At anong gusto mong maging?”

Nag-isip ako. Hmm… Ano bang mas mataas sa alipin pero hindi ganun kahirap?

Napatingin ako sa paligid ng kwarto.

Hanggang sa makita ko ang isang babaeng may dalang tray ng pagkain sa labas ng pinto.

AHA.

“Maid!” proud kong sagot. “Gawin mo na lang akong maid! Mas mataas ang ranggo ‘nun kaysa alipin, ‘di ba?”

Tumingin lang siya sa’kin na parang nagkamali ako ng sagot sa isang exam.

Tapos, umiling siya.

“…Hinde.”

“Hah? Bakit?”

Lumapit siya sa’kin, at yumuko nang bahagya.

“Dahil wala kang silbi kahit saan kita ilagay.”

Napatigil ako.

Putangina, ang sakit non ah?!

Pakiramdam ko tinusok niya ang kaluluwa ko.

Training from Hell 2.0

Simula nang araw na ‘yun, doble ang naging training ko.

Kung dati, puro linis at buhat lang, ngayon may self-defense training na rin.

At guess what?

WALA AKONG ALAM SA LABANAN.

Sa unang araw, BOOM. Bagsak agad ako.

Sa ikalawang araw, BANG! Tumilapon ako sa lupa.

Sa ikatlong araw, CRASH! Nabali ata ‘yung pride ko.

At sa ikaapat na araw…

“P-puta… gusto ko nang mamatay…”

Nakasubsob ako sa lupa, pagod na pagod at nanghihina.

Nakatayo si Alistair sa harapan ko, nakapamulsa lang.

Nakatingin siya sa’kin na parang disappointed father.

Alistair’s POV

Tatlong linggo na.

Tatlong linggo ng training, pero parang walang progress.

Mabagal siya, mahina ang reflexes, at parang walang alam sa kahit anong combat skills.

Ano bang klaseng mundo ang pinanggalingan ng babaeng ito?

Napabuntong-hininga ako.

“Kaya mo pang tumayo?” tanong ko.

Dahan-dahang tumingin siya sa’kin, at kitang-kita ko ang galit at inis sa mga mata niya.

Napangiti ako.

Interesante.

Sa kabila ng kahinaan niya, hindi siya sumusuko.

Kahit na halata ang sakit sa katawan niya, kahit na hingal na hingal siya, hindi siya umiiyak.

At hindi niya ako hinilingang itigil ang training.

“…Hah.” Tumayo siya nang dahan-dahan, nanginginig ang tuhod.

Pagkatapos, tiningnan niya ako nang direkta sa mata.

Taas-noo, may bahagyang ngiti sa labi niya.

“Akala mo susuko ako?”

Humagalpak ako ng tawa.

End of Chapter 5