"We can't contact your husband. Kahit si Athena ay hindi rin. Pinilit naming alamin ang kalagayan niya, pero hanggang nga........" Nabaling sa akin ang kanyang mga mata, puno ng lungkot at bigat ng responsibilidad. Subalit sa mismong sandaling iyon, tila nag-iba ang mundo ko. Parang may malamig na tubig na bumuhos sa buo kong katawan. Tila nagiging malabo ang paligid. Unti-unting humina ang pandinig ko, at ang boses ni Mayor ay para na lamang alingawngaw sa loob ng isang hungkag na silid. Hindi ko na marinig nang malinaw ang mga susunod niyang salita, para bang lahat ng tunog ay naghalo-halo at naging ugong na nagpapabigat sa aking ulo. Parang lumiliit ang sala, lumalabo ang liwanag ng mga ilaw, at bawat segundo ay parang nagtatagal. Pumikit ako ng mariin, subalit imbes na mawala ang lahat, lalo lamang akong binalot ng pagkahilo. Ang mga kamay kong nakapatong sa hita ay nagsimulang manginig. Ramdam ko ang malamig na pawis na unti-unting dumadaloy sa aking batok pababa sa likod.
Sumakit ang ulo ko sa lahat ng nalaman ko, para bang unti-unting bumibigat ang paligid at mas lalo akong nahihirapan huminga. Ang dami kong iniisip, ang dami kong tinatangkang iproseso, at sa bawat piraso ng impormasyong natuklasan ko, mas lalo akong nababahala. Hindi na naging kalmado ang isipan ko. Parang sunod-sunod na alon ng kaba at takot ang humahampas sa akin, at kahit anong gawin ko, hindi ko mapigilan. Ngayon, mas malinaw na sa akin ang lahat. Pinagtagpi-tagpi ko ang mga natutunan ko mula pa noon. Ang tungkol kay Athena, na ikinasal kay Zeus Smith, at sa pamilya nitong hindi lamang makapangyarihan kundi may kontrol sa halos lahat ng aspeto ng lipunan. Idagdag pa si Atticus, na galing sa Koznetsov Clan, isang pangalan na nanginginig sa parehong mundo ng negosyo at ng Mafia. Dalawang clan na parehong kinatatakutan, parehong nasa tuktok ng kapangyarihan. Napakabigat isipin. Hindi basta-basta ang dalawang clan na ito, at ngayon ay naiipit kami sa gitna. Paano naisip ni Atticu
"Kaya ba, ganoon na lamang ang uncle ni Atticus?" mahina kong tanong, ramdam ko ang pagbilis ng tibok ng puso ko. Para bang ang bawat salita ay may dalang sagot na ayaw kong marinig ngunit kailangan kong malaman. Muling bumuntong-hininga si Mayor, mabigat at puno ng alalahanin. Umayos siya ng upo, inilapag ang magkabila niyang siko sa mesa, at tinitigan ako nang diretso. Hindi niya tinatanggal ang tingin niya, para bang sinusukat niya ang tapang ko bago niya ilatag ang lahat ng katotohanan. “Precisely,” sagot niya sa mababang tinig, malinaw at walang pag-aalinlangan. “The moment Poseidon steps down from his throne, ang unang tatayo para angkinin ito ay walang iba kundi ang sariling tiyuhin niya. At kung mangyayari iyon, Mrs. Koznetsov, hindi lang siya ang malalagay sa panganib, pati na rin kayo ng anak ninyo. That man has been waiting for years. Palagi siyang nasa likod, nagmamasid, naghihintay ng kahinaan. At ngayong nararamdaman niyang bumibitaw na ang pamangkin niya, he will no
“Did you trust your husband, Mrs. Koznetsov?” malamig at mabigat ang tanong ni Mayor, halos umalingawngaw sa buong silid na para bang iyon lamang ang mahalagang bagay sa sandaling iyon. Napakurap ako, hindi agad nakapagsalita. Saglit kong naramdaman ang panunuyo ng lalamunan ko. Pinisil ko ang palad kong nakapatong sa hita ko bago ko siya tiningnan nang diretso. Tumango ako bilang sagot, bagaman ramdam kong nanginginig ang katawan ko. “Yes,” mahina ngunit malinaw kong sagot, na para bang iyon ang tanging katotohanang kaya kong panghawakan. Nanatiling matalim ang titig ni Mayor, para bang sinusuri niya ang mismong kaluluwa ko. Hindi siya agad nagsalita, kundi umupo muna sa upuan sa tapat namin, pinagdikit ang kanyang mga daliri na nakapatong sa mesa. Ang bawat galaw niya ay puno ng awtoridad, parang sanay siyang lahat ng tao sa paligid ay sumunod sa kanya nang walang pag-aalinlangan. “Good,” aniya sa wakas, may bahid ng pagsang-ayon sa tinig ngunit hindi iyon nagbigay ng ginhaw
Lumabas kami sa kubo na nilalakad nang patagong pag-akyat sa bakuran. Mabagal ang pag-ikot ng mundo ko sa bawat hakbang, ngunit lahat ng kilos ay parang naka-slow motion. Ang pag-iling ng damo sa ilalim ng lampara, ang liwanag ng buwan na humahati sa mga dahon, ang amoy ng lupa pagkatapos ng putok. Habang tumatawid kami sa maling taniman at pumapasok sa masikip na korte, pinuna kong parang may nagmamasid na mata mula sa dilim. Nagpapabilis ako ng bahagya ng lakad, at ramdam kong tumitibok nang malakas ang puso ko. Sa paglipas ng mga minuto, unti-unti namin naiiwan ang lugar ng kubo at pumapasok sa makitid na daan na pilit hinahawakan ng mga poste ng ilaw, ang shortcut. Ang puso ko ay abala sa pagbabasa ng mukha ng sinumang dadaan sa amin. Nagtiyaga ako, nagmamasid, nagtatala kahit na hindi nakasulat. Nais kong magkaroon ng ebidensya, kahit sa larangan ng aking sariling damdamin. Nang makarating kami sa kanto malapit sa bahay ni Mayor, nakita ko ang munting liwanag ng bahay. May mg
Sa bawat hakbang na ginagawa namin sa dilim, ramdam ko ang bigat ng kaba sa dibdib ko. Hindi ko alam kung saan kami dadalhin ni Leo, ngunit wala akong ibang pagpipilian kundi ang magtiwala sa kanya. Pinipigilan ko ang bawat hikbi na gustong kumawala mula sa lalamunan ko. Si Lillyna ay nakadikit sa dibdib ko, mahigpit kong niyayakap at pinapatahan, kahit ang totoo ay ako mismo ang nangangailangan ng pagpapatahan. Makalipas ang ilang minuto ng nakakapagod at nakakatakot na paglalakad sa madilim na likod ng bahay, huminto si Leo sa isang makitid na daan na tila hindi naman karaniwang dinaraanan. May mga talahib na halos hanggang balikat at may bakod na gawa sa kahoy at kawayan. Saglit niyang sinilip ang paligid bago inabot ang maliit na susi mula sa kanyang bulsa. “Dito tayo,” mahina niyang sabi, sabay pinihit ang isang nakatagong maliit na pinto sa bakod. Napahigpit ang hawak ko kay Lillyna habang sinundan ko siya papasok. Sa loob, may isang lumang bahay-kubo na nasa ilalim ng lil