Kabanata 8

Napahinga ako ng maluwag dahil may tumawag sa kanya, dahilan para umalis agad siya sa hotel room ko. Di ko kaya kapag kasama ko siya ng ilang minuto pa. Parang sasabog ang dibdib ko, hindi dahil sa kilig, kundi dahil sa kaba. Sa guilt. Sa hindi ko maipaliwanag na pakiramdam.

Tahimik ang buong silid. Pero ang isip ko, magulo. Maingay. Parang may nagbabangayang dalawang tinig sa loob ng utak ko—isa nagsasabing okay lang ‘to, at isa nagsasabing maling-mali ang lahat.

Di ko gusto ang sinasabi niya. Ba’t parang big deal sa kanya ang nangyari sa amin? Kung tutuusin, ako ang dapat mag-alala. Ako dapat ang magtanong kung anong mangyayari ngayon. Ako sana ang maghabol dahil... virginity ko ang nawala.

Pero bakit ganito?

Bakit ako ang nakaramdam ng parang ako pa ang may kasalanan? Parang ako pa ang dapat umiwas sa kanya, habang siya, parang... may tinatago?

Huminga ako ng malalim at tinapik ang sarili ko.

“Tama na. Ceila, tama na.”

I accepted my fate. Dahil lasing na lasing ako. Dahil gusto ko rin. I won’t play the victim here. Alam kong may parte ako sa nangyari. At kahit pilitin kong ibalik ang oras, I can’t.

Kung lasing ako, di sana siya nag-take advantage sa akin. Pero hindi niya ako pinilit. Hindi ko naramdaman na pinuwersa niya ako. He asked. He waited. He was... gentle.

So no, I won’t blame him.

Because it was both our fault.

Pero maybe, just maybe... tama nga ako. Takot siya. Baka iniisip niyang ipagsisigawan ko ang nangyari. Baka inaalala niyang baka masira ang pangalan niya.

Well, sorry not sorry, Mr. Mysterious. Hindi ako gano’n. Haler! I’m a teacher! Kung may dapat mas umintindi ng reputasyon, ako ‘yon.

Dignidad ko ang mawawala. Yung respeto ng mga estudyante ko, ng pamilya ko, ng buong komunidad kung sakaling malaman nila ang tungkol sa one-night stand ko sa isang estranghero.

I'm not that stupid.

Napailing na lang ako habang pinagmamasdan ang kisame ng kwarto. Tahimik. Wala ni isang kaluskos kundi ang mahinang boses ng aircon sa gilid. Tulala akong nakahiga, at paulit-ulit na bumabalik sa akin ang mga halik niya. Yung init. Yung bigat ng mga yakap niya. Yung titig niyang para bang kilala niya ako—kahit ni pangalan ko, hindi niya alam.

Nangyari na. Tapos na. Move on. That's it.

Pero bakit ganito? Bakit parang may parte sa akin na hindi matahimik?

Nilingon ko ang cellphone ko sa bedside table. Walang text, walang tawag. Siyempre wala. Hindi ko nga alam ang pangalan niya. Wala rin akong iniwang clue sa kanya. As far as we’re both concerned, we were nothing but a mistake. A passing night. A reckless decision.

Pero bakit may parte sa puso ko na parang... may kulang?

“Stop it, Ceila,” bulong ko sa sarili. “Hindi ito fairytale. Hindi mo siya prince charming. Isa lang siyang lalaking dumaan. That’s it.”

Tumayo ako, kinuha ang gamit ko, at nagdesisyong bumalik na sa province. Sa buhay ko. Sa tahimik kong mundo. Sa mga estudyanteng umaasa sa akin. Sa mga plano kong ayusin muli ang pangarap ko.

This night didn’t exist. It never happened.

At least, ‘yan ang pilit kong paniniwalaan.

After I attended mass sa Manila Cathedral together with Jea's fam, I made sure to pass by some tourist spots sa Makati—kahit pa paano, gusto kong ilihis ang utak ko. Kahit ilang oras lang. Naglakad-lakad ako sa Ayala Triangle, umupo sa isang café, at pinagmasdan ang mga taong abala sa buhay nila.

Gusto ko sanang mag-stay pa. Magpahinga. Mag-isolate. Pero...

Malapit na ang pasukan.

At kahit gustuhin kong takasan ang lahat, may obligasyon akong kailangang balikan. I’m a professor, and I take that role seriously. Ayoko naman mawalan ng saysay ang pinagpaguran ko para lang malunod sa isang pagkakamali.

Kaya, gaya ng dati... I picked myself up and went home. Sa probinsiya. Sa lugar kung saan hindi uso ang mga one-night stand at misteryosong lalake na parang galing sa nobela. Sa lugar kung saan alam kong may kapayapaan. At least, 'yun ang akala ko.

Pagdating ko sa bahay, sinalubong ako ng mga tanim kong gumamela sa harap ng gate, at ang mga maiingay na huni ng ibon sa umaga. Pareho pa rin ang lahat. Walang nagbago. Pero ako... alam kong may nabago na.

Nilinisan ko ang bahay, inayos ang mga lesson plan ko, at binalikan ang buhay na iniwan ko. Pero sa bawat tahimik na gabi, sa bawat saglit na wala akong ginagawa... bumabalik siya sa isipan ko.

Ang mga mata niyang parang may itinatago. Ang boses niyang mababa at malamig. Ang haplos niyang... Diyos ko.

No. Hindi pwede. Bawal. Mali.

Pinilit kong ituon ang sarili ko sa trabaho. Sa mga estudyanteng excited makabalik. Sa mga modules at syllabus na kailangan ayusin.

Pero ilang linggo pa lang... napapansin ko nang may kakaiba sa katawan ko.

Lagi akong pagod.

Madaling sumama ang pakiramdam ko.

Bigla akong naduduwal kahit sa amoy lang ng kape.

At ang pinaka-nakakakaba?

Delayed ako.

Hindi ako agad nagpapanic. Baka stress lang. Baka napagod lang ako sa biyahe. Baka... baka...

Pero habang tumatagal, lalo lang akong kinakabahan.

Isang araw, habang naglilinis ako ng faculty room, may isa sa mga co-professors ko ang lumapit.

“Ma’am Ceila, okay ka lang ba? Ang putla mo. Baka buntis ka ha!” biro niya.

Napangiti ako sa kanya, pero sa loob-loob ko, para akong binagsakan ng langit at lupa.

Buntis?

Hindi. Imposible.

Pero sa mga sintomas kong nararanasan, baka...

Oh, God.