Chapter 5

THREE YEARS AFTER

Tatlong taon na ang nakalipas simula nang manganak si Tiffany at sa nakalipas na mga taon ay hindi niya akalain na kinakaya niya ang pagpapalaki ng dalawang sanggol. Syempre, sa tulong ni Jess ay nagawa niyang mapalaki ang mga ito. Kung wala ang matalik na kaibigan malamang na pinanghinaan na siya ng loob nung panahon palang na mawala ang kaniyang ina.

Palagi ‘ring dumadalaw si Tiffany sa puntod ng kaniyang ina. Palaging kinukwentuhan tungkol sa kaniyang mga apo. Tuluyan ng nawala sa isipan ni Tiffany na hindi niya anak ang dalawang anghel na dumating sa buhay niya.

Sa tuwing titignan niya ang mga ito ay ang ina ang kaniyang naaalala, iniisip niya na sila ang pinadala nito para mayroong siyang bagong mahalin. Ipinagpapasalamat niya sa taas ang malaking pagkakamali na iyon.

Siguro kung hindi sa kaniya iniwan ni Ms.Aurelia ang sanggol sa kaniyang tiyan hanggang ngayon ay naliligaw pa ‘rin siya.

Nasa tatlong taon na ang mga anak at mag aapat na.

Si Thalia ay natural na bungisngis habang si Timothy naman ay tahimik lang. Kung minsan nga ay tinititigan ni Tiffany ang kambal at nakikita niya na nakamasid lang si Timothy sa kaniyang kambal yung tipong tila binabantayan niya ito.

Masasabi niya na sa batang edad ni Timothy ay ang matured na nito. Ang dali niya ‘ring sabihan sa tuwing magkakaroon ng pagtatalo ang dalawa dahil sa laruan ay nakikinig ang lalaki at hihingi ng tawad sa kambal. Hindi ito papayag na hindi niya yayakapin si Thalia kapag hihingi ng tawad.

Katulad nalang ngayon, nakatingin silang dalawa ni Jess sa kambal na inaamo ni Timothy ang kambal dahil hindi niya ito napansin kanina.

“Alam mo minsan naiisip ko na nakuha ni Thalia ang ugali mo,”

Napatingin si Tiffany sa kaibigan at tinaasan niya ito ng kilay.

“So anong pinaparating mo?”

Natawa si Jess dahil doon .

“Just like that, hahahaha magkaugaling magkaugali talaga kayo ni Thalia!”

Napasimangot si Tiffany dahil doon hanggang maya maya ay natawa nalang ‘din ng marealize ang sinabi ng kaibigan.

Ang ugali kasi ni Thalia ay mabilis magtampo, may katarayan ngunit mabait. Basta ‘wag mo lang susubukang ‘wag pansinin ito dahil siguradong hindi ka na ‘din niya papansinin. Kaya nga todo ang suyo ngayon ni Timothy dahil nagtatampo ang kaniyang kambal.

Hindi naman nagtatagal ang tampo nito dahil maya maya lang ay okay na sila at maglalaro nang muli.

“Kamusta nga pala ang pag aapply mo?”

Napangiti ng palihim si Tiffany sa tanong nito. Kanina pa niya inaantay na itanong iyon sa kaniya ng kaibigan kung kaya tumahimik siya. Dahil hindi nakakuha ng sagot si Jess sa kaibigan ay tumingin ito dito at nakita niya ang lungkot sa muka nito.

“Huy! Kung wala pang tumatawag sa’yo walang problema ano ka ba!”

Hindi nagpatinag si Tiffany sa sinabi ng kaibigan at nagpanggap na naiiyak na.

“G-gusto kong tumulong sa’yo sa gastusin Jess… Tatlong taon mo na kaming tunutulungan ng mga anak ko.”

“Sus walng problema sakin ‘yun! Wala namn akong ibang pamilya hindi ba kundi kayo lang. Kaya gagawin ko lahat para sa inyo.”

Napatingin si Tiffany sa kaibigan dahil sa sinabi nito at hindi na napigilan ang mapangiti hanggang sa niyakap niya ito.

“Grabe ka talaga Jess! Hindi manlang kita mabiro mas na touch lang ako sa sinabi mo e!”

“Sira! Totoo naman kasi, hindi kita minamadali na magkatrabaho isa pa kaya ko naman hindi ba?”

Humiwalay siya sa pagkakayakap sa kaibigan at tinignan ito sa kaniyang mga mata.

“Tanggap ako Jess!”

Nanlaki ang mata ni Jess ng marinig ang sinabi ng kaibigan at sabay na silang nagtitili na dalawa.

“Kyahhh! I’m so happy for you Tiff!”

“Same here! Thank you so much talaga sa paghihintay na makabalik ako sa sarili kong paa Jess! Utang na loob ko sa’yo lahat ng meron kami ngayon!”

Napatingin ang kambal sa kanilang dalawang ina ng tumili ang mga ito. Akala nila kung ano na ang nangyayari ngunit nakita nila na tila tuwang tuwa ang mga ito.

Nagkatinginan silang dalawa at napangiti nalamang.

“Kuya help me here ha,” Sabi ni Thalia habang hawak ang isang lego.

“Sure Thalia, let me see?”

Sa tatlong taon ng mga ito ay kaya na nilang makipag usap na tila isang matanda. Sa katunayan ay isang taon pa ngalang ay marunong na silang mag bigkas ng mga salita at kataga. Kaya madali silang natutong magsalita lalo na ang salitang english. Syempre hindi hinahayaan nila Tiffany na hindi magtagalog ang mga ito kung kaya tagalog ang salita nila kung kausapin ito.

Kinagabihan ay umiinom silang dalawa ni Jess para sa munting celebration at para na ‘rin pampatulog na ‘rin dahil bukas na ang first day of work niya. Mabuti nalang at gabi pa ang work ni Jess bukas kaya merong magbabantay sa kambal.

Nakausap na ‘rin naman niya ang mga ito. Wala naman silang problema kahit maiwan silang dalawa sa bahay dahil kaya naman ‘daw nila pero syempre hindi pa ‘rin makakaya ni Tiffany na iwanan ang mga ito kaya uuwi siya ng maaga para makapagpahinga si Jess bago pumasok.

“Tiff, may tanong ako sa’yo.”

Napatingin si Tiffany sa kaibigan at inaantay ang sasabihin nito.

Bumuntong hininga muna si Jess bago tuluyang nagsalita.

“Naiisip mo pa ba si tita?”

“Oo naman syempre, palagi ko siyang kinakausap dahil alam kong naririnig niya ako.” Ngiting sabi ni Tiffany dito.

Napatitig lang si Jess sa kaibigan at agad na umiling ng makita ang malaking ngiti nito sa labi. Ayaw na niyang ibalik pa ang sakit na naramdaman ng kaniyang kaibigan. Ngunit ayaw naman niya na sisihin nito ang kaniyang sarili.

“Do you still blame yourself?”

Nawala ang ngiti sa labi ni Tiffany ng marinig ang sinabing iyon ng kaibigan.

“Yes.” Deretsyong sagot niya. “Siguro kung maayos kong sinabi sa kaniya ang totoo hindi sana bumalik ang sakit niya.”

Kahit ilang taon na ang nakalipas ay hindi pa niya nakakalimutan ang dahilan kung bakit wala na ang mama niya. Kaya nga palagi niya itong dinadalaw para na ‘rin humingi ng tawad dito araw araw. Naiisip niya minsan kung nagsabi lang siya ng maayos keysa inilihim niya buhay pa ‘rin sana ang ina.

“Paano kung sabihin ko sa’yo na hindi talaga bumalik ang sakit niya?”

Natigilan sa pag iisip si Tiffany nang marinig ang sinabi ng kaibigan.

“W-what?”

Humarap si Jess sa kaniya at seryoso siya nitong hinawakan sa kaniyang mga kamay.

“Tiff isa akong nurse. Pinag aralan ko lahat tungkol sa sakit ng mga tao, parts ng katawan ng tao lahat ‘yun. At naniniwala ako na ang isang tao pagkatapos maoperahan ay impossible ng bumalik ang sakit unless hindi successful ang operation.”

Hindi makapaniwala si Tiffany sa kaniyang naririnig. Pakiramdam niya ay nagkaroon ng panibagong tinik sa kaniyang puso ng marinig iyon at hindi napigilan ang pagtulo ng kaniyang luha.

“S-sinasabi mo na hindi ako ang tunay na may kasalanan at kagagawan nila?”

Tumango si Jess sa kaniyang sinabi at nagsalita muli.

“Ilang taon kong pinag isipan kung uungkatin ko pa ba ang nangyari kay tita hanggang isang araw mapasama ako sa operating room kung saan mayroon ‘ding inoperahan sa puso. Nagtanong ‘yung family nung inoperahan pagkatapos kung babalik ba ang sakit niya at sabi ng doctor ay hindi na unless hindi successful ang ginawa nila.”