ANOTHER DULL week started, the emptiness around is getting wider that it's starting to occupy Blythe's little room of peace. It's wrong to feel this way, but Blythe has to admit that days without Venedict everywhere are somehow incomplete. Para bang sa ikalawang pagkakataon ay nararamdaman ni Blythe na mamatayan ng asawa. The pain, the longing; the tears and everything go back like those waves trying to touch the shore. It didn't end fast, it kept punishing her hard. Nevertheless, Blythe goes on with her positive mindset. Sooner, things will get better and this music of desolation flowing inside her body will turn into a livelier one and when that happens, she will surely just dance the negativities away. The road might be dark and scary right now, but with Dame by her side plus her family winning will be certainly on her side. Napatulala si Blythe sa dumating na message sa kaniya isang araw nang muli niyang matagpuan ang numero ng V building na muling umo-order sa kanila ng special
"BLYTHE, your skin is burning," anito sa gitna ng kaniyang galit."Stop playing another role again, Claudia! I've had enough of your acting, tama na..." she muttered furiously under her breath. "Noong gabing iyon, sinubukan kitang iligtas. Inilatag ko sa'yo ang kamay ko para tulungan ka! Hanggang sa huling sandali ay naging mabuti ako sa'yo pero bakit mo ito ginagawa sa akin?"Their eyes watered together as if their hearts were wrapped by same emotion. Mabilis na umiling si Claudia nang maka-bawi ito. Inabangan ni Blythe ang kung ano na namang kasinungalingang lalabas sa labi nito ngunit nanatili iyong tikom at nangangatal. Bullsh*t!"Magsalita ka! Bakit sa dinamirami ng lalaki ay si Zandro pa? You are aware of our marriage, right?" One more step closer, just enough for her to reach the collar of her blazer and gripped it so tight. "Ganoon ba ang pagka-uhaw mo na saktan ako? Hindi ka ba mabubuhay kung hindi ako miserable? Magsalita ka!""Blythe... I'm so sorry—""F*cking sorry!" Her t
NAKAKA-BINGING katahikan ang sumalubong kay Blythe nang magmulat siya ng kaniyang mga mata, mabigat pa iyon at papungas-pungas. Nang tuluyan siyang magising ay mabilis na gumala ang mga iyon sa kabuan ng silid kung saan siya naka-tulog. The whole wide room is cute and so refreshing to the eye since it's made up of bamboo and tropical hardwoods, while the walls are made up of glasses only covered of white lace curtains.Nang hawiin ito ni Blythe ay mabilis niyang sinalubong ng malawak at kulay bughaw na karagatan, ilang metro ang layo sa kaniyang kinaroroonan. Hindi niya gaanong dinig ang pagaspas ng mga alon gano'n din ang malamig na hanging umiihip, subalit sapat na ang nakakamanghang tanawin sa kaniyang harapan para kumalma nang kaunti.Binalikan niya sa likod ng kaniyang isipan ang mga nangyari kanina sa labas ng cafe. Nag-uumpisa na namang magliyab ang sakit sa kaniyang dibdib at ang mugto pa rin niyang mata'y pinamumugaran na naman ng luha. Hinayaan lang sila ni Blythe, sa pinagd
BLYTHE DIDN'T wait too long for him to finally come to light. Hindi na nag-abala pa si Blythe na lingunin ito, nanatili sa i-taas ang kaniyang mga mata. Nang umupo ito sa tabi niya'y alam na niya kaagad na si Venedict ang kanina pa naka-sunod sa kaniya. He can hide all he wants, but his fresh scented and sweet blood will always give him away."Bakit hindi ka pa umuuwi? Ang sabi ko ay ihatid mo lang ako rito, 'di ba?" she said without looking at him. Ipinikit niya ang kaniyang mga mata at mas dinama pa ang hangin. "Elaine must be looking for you by now.""But you need me the most," he just said, precise and firm.Umiling si Blythe at pilit na tumawa. "Who says? Kaya ko ang sarili ko at kung hindi man ay ikaw ang huling taong guguluhin—"But he cut her off by ripping his own skin and letting his blood run out, and before Blythe could react further, he already shoved his wrist in her mouth. It's the third time that Venedict did this to her and just like the first times, Blythe does enjoy
NAPUTOL ANG pag-uusap ng dalawa nang may maingay na jet ski ang bigla na lamang dumaong sa kanilang harapan. Sabay nilang pinanood ang pagbaba roon ng lalaking naka-goggles at life vest pa. Hindi nagtagal ay tumayo si Venedict mula sa kanyang tabi para salubungin ang kabababa lamang na lalaki, nakipag-fistbump ito at bago sila magawi sa tunay na pakay ay ipinakilala muna siya rito."I don't really think this will work, dude. Sa ingay ng motor ng jetski, baka magising ninyo pati mga shokoy diyan sa loob ng karagatan," pabiro nitong aniya."So, be it. That's gonna be more adventurous." Kapagkuwan ay bumaling ito kay Blythe. "Naka-tikim kana ba ng dugo ng shokoy?"Nalilito pa si Blythe sa pinag-uusapan ng dalawa, pero nakuha pa rin niyang ilingan si Venedict sa itinanong nito. "Wala namang gano'n, hindi ba?""We don't know?" Venedict shrugged, a playful smile playing on his lips. "But I hope there are some, I miss fighting enemies with you."Natatawang umiling si Blythe. "Ang weird mo!"
IF ZANDRO was Blythe's own version of the moon who stood beside her during her dark and scary times, who shares light on her cloudy world before. Then she must say that Venedict is the sun who gives her a new view of her life, a new hope for living; and the strength for everything. Venedict is the sun who broke the lonely nights of the past years. The light he carries has this amazing wamth that magically thaws all the negativities in her life, especially all the barricades she had built around her heart for so long. The only problem is that she can't admire the sun a lot, it's bad for a vampire like her...Tunay ngang pagkamulat ng mga mata ni Blythe ay si Venedict at ang ma-aliwalas nitong mukha ang sumalubong sa kaniyang paningin. Nang magbukas ito ng bintana sa pader na yari sa salamin ay kaagad na tumambad kay Blythe ang kaaya-aya at kamangha-manghang dalampasigan, ngunit hindi iyon ang nakapagpabangon sa kaniya. Kakaumpisa pa lang ng araw niya ay para bang buo na iyon kaagad,
DALA NG pagtataka ay tumayo si Blythe mula sa kaniyang upuan para sumilip sa banyo, ilang minuto na si Venedict doon at hindi pa rin ito lumalabas. Natagpuan niya ang sagot nang makita niya ang isa pang pinto roon na naka-bukas at sa kabilang panig ay isa pang silid na marahil ay kay Venedict. They have a connecting room! Ilang beses na siyang naliligo roon, but she failed to notice the other door. Damn! Mabilis na nagka-hanapan ang mga mata nila ni Venedict nang lumabas ito mula sa silid dala ang isang kahon. Matalim itong tiningnan ni Blythe, nang ma-realize nito ang nasa isip ng dalaga ay mabilis na na-porma ang ngisi sa labi nito. "At least I didn't sleep next to you last night even if I was very much tempted," palusot nito at nakuha pa nitong kumindat sa kaniya. Umismid naman si Blythe. "Ang tagal nating magkausap kagabi, hindi mo na-banggit ang tungkol diyan? Paano na lang kung nasa gitna ako ng pagligo at ma-isipan mong dumalaw?" "Don't you think that's kind of better?" he
DAHIL SA kakaibang ganda ng malinaw na dagat kasama ng ingay ng makukulit na mga lalaking nagtatampisaw roon ay masasabi ni Blythe na hindi na rin masama ang biglaang bakasyon nilang ito. Ang naging pagtakas niya para huminga lang sandali ay naging isang masayang kaganapang siyang dahilan ngayon ng malawak na ngiti sa kaniyang mga labi. Another realization about things are starting to happen inside her head, and it tells her that she's wrong when she said that she has been alone all her life. Truth is she was not because at night when she's crying like a helpless child, Luna has always there comforting her with its wonderful light and the serenity it brought with her. And today, she realized further that it wasn't just the moon anymore. The world wasn't that selfish for giving her Dame, her son. The most valued treasure she has and she can call as her own, and won't leave her when everyone does. Bonus na lang siguro sina Venedict at Addi na kahit ilang beses niyang itinaboy dahil sa