Chapter 5: Ang Halik sa Dilim

Hindi mapakali si Alyanabbuong gabi. Maghahatinggabi na, pero gising pa rin siya, nakatingin sa kisame ng kanyang maliit na kwarto. Nasa ilalim siya ng manipis na kumot, pero hindi iyon ang kailangan niyang panlaban sa lamig. Ang totoo, hindi naman malamig ang gabi—ang kalituhan sa loob niya ang talagang nanginginig.

Ang tanong ni Bash kanina, paulit-ulit na nag-e-echo sa isip niya.

"Kung sakali lang... may pagkakataon ka bang mahalin ang tulad ko?"

Simple lang. Diretso. Pero sa puso niyang ilang taon nang sarado, ang tanong na iyon ay parang bomba.

Hindi niya alam kung anong mas mahirap—ang bigat ng responsibilidad sa trabaho, o ang bigat ng emosyon na pilit pumapasok sa puso niyang matagal nang nilagyan ng harang.

Hindi siya ganito dati. Isang Alyana na marunong mangarap, maniwala, magmahal. Pero pagkatapos ng mga taong sinayang niya sa isang lalaking sinaktan lang siya, natuto na siyang magtayo ng pader. Hindi para sa iba. Kundi para sa sarili niya.

Pero bakit si Bash?

Bakit sa lahat ng tao, siya pa?

Ang lalaking inakala niyang walang puso, siya pa ang unang nakakita ng pagod sa mga mata niya. Siya pa ang unang nagtanong ng: “Ikaw, kumusta ka?”

At ngayon... siya rin ang unang nagpatibok ulit ng pusong ilang beses nang niloko ng tadhana.

Kinabukasan, pilit na pinanatiling normal ni Alyana ang sarili. Ginising niya ang propesyonalismo niya. She was composed. Wala siyang pinapakitang emosyon. Gaya ng dati.

Pagdating sa ospital, diretso siya sa nurse station, nag-report, nag-rounds, binisita ang bata, chineck ang vitals, in-update ang chart—lahat ng dapat gawin, ginawa niya. Walang sablay.

At si Bash?

Walang ibang ipinapakita. Walang binabanggit tungkol sa gabing iyon. Parang wala lang. Pero sa bawat pagdaan nito, sa bawat sulyap, may sinasabi ang kanyang mga mata na hindi kayang itanggi ni Alyana. Hindi siya pinipilit. Pero naroon ang alok: “Nandito lang ako.”

Pagkatapos ng shift, alas otso ng gabi, pababa na sana si Alyana para umuwi nang may narinig siyang pamilyar na boses.

“Miss Mendoza.”

Paglingon niya, naroon si Bash. Nasa tapat ng lobby, naka-black slacks at puting polo, hindi naka-doctor’s coat, pero halatang galing pa rin sa trabaho.

“May lakad ka pa?” tanong nito.

“Uuwi na po sana,” sagot niya.

“Dinner?”

Napatingin si Alyana sa paligid. Ilang staff ang napalingon din. Kahit pa casual ang tono ni Bash, halata ang tensyon sa hangin.

“Doc…” bumuntong-hininga siya. “Baka kung ano na naman isipin ng ibang tao.”

“I don’t care sa iniisip nila,” sagot ni Bash, tahimik pero buo ang boses. “Kung gusto mong sabihing strictly dinner lang ito, okay lang. Pero kung bibigyan mo ako ng chance na kilalanin mo ako… bilang lalaki, hindi lang bilang doktor o boss mo… mas gugustuhin ko ’yon.”

Muling tumahimik ang paligid sa isip ni Alyana.

Hindi niya alam kung anong nagtulak sa kanya. Pagod na siya. Gulo pa ang loob niya. Pero ang totoo... gusto rin niyang marinig, makita, at madama pa ang lalaking unti-unting bumabasag sa mga pader na itinayo niya.

Bago pa niya mabawi ang mahina niyang “Okay,”nasa loob na siya ng isang private dining room sa rooftop restaurant ng isang luxury hotel sa Quezon City.

Tahimik ang lugar. Malambot ang ilaw. May violin instrumental na tumutugtog mula sa speakers sa kisame. Nasa isang maliit na round table sila, may mga tanim na halaman sa paligid, at sa labas ng glass wall, tanaw ang city lights.

“Gusto ko dito,” sabi ni Bash habang binubuksan ang menu. “Tahimik. Walang cameras. Walang staff. Walang judgment.”

Ngumiti lang si Alyana. Pero sa loob-loob niya, nahihiwagaan siya sa lalaking kaharap. Nasanay siya sa isang Bash na parang robot. Pero ngayon... he was human. Real. Gentle.

“Hindi ko alam na mahilig ka pala sa ganitong ambience,” biro niya.

Tumingin si Bash sa kanya, ngumiti. “Hindi naman talaga. Ngayon ko lang narealize na gusto ko pala, basta kasama ang tamang tao.”

Natigilan si Alyana. Parang biglang naging mas malambot ang dibdib niya.

Habang kumakain sila, naging totoo ang usapan. Hindi tungkol sa ospital. Hindi tungkol sa pasyente. Tungkol sa kanila.

“Alam mo ba, muntik nang mamatay ang nanay ko habang nasa med school pa ako,” kwento ni Bash habang nilalaro ang wine glass sa kanyang kamay. “Brain aneurysm. Hindi ko alam ang gagawin. That moment changed everything.”

Tahimik si Alyana, nakikinig lang.

“Doon ko na-realize na kahit gaano ka katalino, kahit gaano ka kahusay, walang silbi ‘pag di mo naisalba ang taong mahal mo,” dugtong ni Bash. “Kaya ginawa ko lahat. I built the hospital for her. Naging doctor ako para sa kanya. Pero habang ginagawa ko ‘yon... unti-unti ko ring nawala lahat.”

“Including love?” tanong ni Alyana, halos bulong.

Tumingin si Bash. “Especially love.”

Tahimik silang dalawa. Pero hindi awkward. Tahimik ng pag-unawa. Tahimik ng koneksyon.

Maya-maya’y dahan-dahang tumayo si Bash. Lumapit sa kanya. Hindi nagmamadali. Hindi nag-aalinlangan.

Hanggang sa ilang pulgada na lang ang pagitan nila.

“Alyana...” mahina niyang sambit. “Can I kiss you?”

Hindi siya nakasagot.

Pero tumayo siya. Isang hakbang palapit. At iyon na ang naging sagot.

Naghinang ang kanilang mga labi—marahan, puno ng damdaming matagal nang kinulong. Walang pagmamadali. Walang kasinungalingan. Isang halik ng dalawang taong sugatan pero handang magpagaling.

Hindi iyon halik ng laro. Ito’y halik ng pagbitaw. Halik ng pagsubok. Halik ng posibilidad.

Pagkatapos, parehong natahimik. Parehong nanginginig ang dibdib.

“This changes everything,” bulong ni Alyana.

“I know,” sagot ni Bash. “And I want it to.”

Pag-uwi ni Alyana, hindi na siya mapakali.

Humiga siya sa kama, pero di mapikit. Ang halik ay parang marka sa kanyang labi—hindi maalis. Ang damdamin ay parang alon—sunod-sunod, walang tigil.

Ngunit may bahagi ng puso niya ang natatakot pa rin. Hindi dahil hindi niya gusto si Bash. Kundi dahil natatakot siyang umasa. Natatakot siyang masaktan ulit.

Baka kasi pagkatapos ng lahat, ito rin ay maging isang bagay na hindi natuloy.

Pero alam din niyang hindi siya pwedeng mabuhay sa takot.

Kinabukasan, pagpasok niya sa ospital, pareho pa rin sila—professional. Wala sa kilos nila ang nangyari kagabi. Pero sa bawat sulyap, bawat pagkakasalubong ng tingin, may tahimik na pag-uusap.

Sa pagitan ng mga papel, ng mga chart, ng IV tubes at sterile gloves… may bagong umuusbong na damdamin.

Pagkalipas ng shift, nasa hallway sila. Papalabas na siya nang biglang sumabay si Bash.

“Coffee?” tanong nito.

Ngumiti siya.

“Strictly coffee lang?” balik niya.

Ngumiti si Bash. “Depende. Kung papayag ka nang hindi strictly.”

Sa gabi ring iyon, habang nakaupo sila sa labas ng coffee shop, sa tabi ng isang garden bench, wala nang yelo. Wala nang takip. Wala nang pader.

Hindi pa rin ito ganap na pag-ibig. Pero ito’y simula. At minsan, ang simula ang pinakamahirap… pero pinakamasarap hintayin.

Sa ilalim ng buwan, may dalawang pusong sugatan, sabay na humihinga ng bago.

At sa isang halik sa dilim, nagising ang pag-asa.