Kabanata 1—The First Woman: Silvia Carvajal

SAMANTHA MARGARITA

Nagpupumiglas ako dahil sa ginagawa niya. Ang init ng kanyang labi, at nagliliyab na katawan ay ramdam na ramdam ko.

"Nicolo!" Protesta ko habang inaangkin niya parin ang mga labi ko. "Huwag!"

Bigla ay tumigil siya at napayakap sa akin.

"I'm sorry... I'm very sorry Margarita,"

Nanginginig ako sa takot.

"B-bakit? B-bakit mo g-ginawa 'yon?"

Tanging malulutong na pagmumura lang ang naririnig ko mula sa kanya. Aalis na sana ako ng hinuli niya ang palapulsuhan ko.

"Umalis ka na dito," mahina niyang sabi. "Umalis ka na sa bahay na ito. Hindi ka nababagay na maging kasambahay."

Hindi na ako nagsalita pa.

Winaksi ko ang kamay niya na nakahawak sa pulsuhan ko.

"I'm sorry. Please? Umalis ka na dito."

Pahabol pa niyang sabi sa akin nang tuluyan na akong nakalayo sa kanya.

Nang makapasok na ako sa kwarto ay tumatukbong ako ng kumot. Doon ko hinayaan na maglandas ang mga luha ko at humagulhol.

Kinabukasan ay maaga akong nagising at naglinis ng bahay. Hindi parin maalis alis sa isipan ko ang nangyari kagabi.

"Good morning."

Hindi ko pinansin ang pagbati niya sa akin. Nagkunwari na hindi ko siya narinig o nakita.

"Marga, pwede ba tayong mag-usap?" humarang siya sa aking dadaanin.

Bumuntong hininga ako.

"Aalis na ako sa bahay na ito bukas. Huwag kang mag-alala hindi iyon makakarating kina señior at señiora ang ginawa mo kagabi. At saka, kalimutan mo na 'yon."

Nilampasan ko siya. Hinuli niya ang palapulsuhan ko.

"I'm sorry—"

Binalingan ko siya.

"Hindi sapat ang isang sorry sa ginawa mo sa'kin. Hindi ako katulad ng ibang babae na nakilala mo o nabuntis mo! Kung sila ay nauto mo... ako hindi! Aalis ako ng tahimik sa bahay na ito nang walang may nakakaalam sa ginawa mo. Satisfied?"

Hindi siya nakapagsalita.

Hinayaan niya akong umalis na walang ibang binitawang salita.

Sa araw na iyon ay hindi ko makakalimutan ang ginawa niya sa'kin. Tumatak sa isip ko ang gabing iyon.

Umalis ako ng mansiyon at hindi na nagpakita.

Alam kong magkukrus pa ang landas namin sa paglipas ng panahon, at sa kapag nangyari ang araw na iyon, taas noo na akong may maipagmamalaki sa kanya. At sinisigurado kong maghahabol siya sa akin.

VINZ NICOLO

I LIKE quiet life, I'm also a businessman like my siblings. I would be happy with that kind of life. Trabaho, hacienda, planta at mga meeting from the other businesses ng aking ama—Señior Roberto Alcantara. Hindi rin mawala sa life style ko ang mag good times, at mambabae. Yes! I am hood player, a good playboy a womanizer, a ladies man. Maraming salita pero iisa lang ang ibig sabihi.

Fuck boy or a whore man.

Subalit, paano kung isang araw ay magigising nalang ako na may lima na akong panganay na anak?

How a wish na panaginip lang iyon, pero hindi. Hindi nakaka-pagtaka na magkaroon ako ng gano'ng rebelasyon sa buong talangbuhay ko.

It was seven in the evening. Nasa kamalig ako malapit sa may bakahan namin at nagpapahinga dahil sa buong araw na pagpapa-anak sa mga baka namin kahapon pa at kani-kanila lang natapos. Mabuti naman at malulusog ang mga anak nila. Dahil sa pagod ay naka-idlip ako at inabot ako 'gang alas-nuebe ng gabi.

Napabalikwas ako ng bangon sa mahabang bangko na gawa sa kawayan, dahil sa isang kaluskos sa labas ng kamalig.

"Who's there?" Kalmado kong salita. "May tao ba diyan sa labas? Sumagot ka!" Tumayo ako at saka ako lumapit sa may maliit ng bintana.

Sinipat ko ang paligid. Tahimik at tanging huni nang malamig hangin lang ang naririnig ko.

Aalis na sana ako sa may bintana nang makarinig ulit ako ng kaluslos. Bumaba ang tingin ko at doon ko nakita si Silvia. Si Silvia ay isang anak ng bise-mayor dito sa bayan namin. Nag-pangalawa sa limang magkakapatid na Carvajal.

Si Silvia ay matalino, maganda at tahimik na dalaga dito sa bayan. She's tweenty at sa edad niyang 'yan ay masasabi kong pwede na.

Anong ginagawa ng babaeng 'to dito?

"Silvia? What are you doing here?"

Napatingala siya sa akin at nakikita ko sa mga mata niya ang takot. Anong nangyari? Dahil sa kuryusidad ay lumabas ako ng kamalig at saka ko siya pinuntahan.

Nang makalapit sa kanya ay natalon niya akong niyakap.

Shit! Umiiyak siya. Anong gagawin ko?

"Nic... Nic itago mo ako!" mahigpit ang pagkakayakap niya sa akin na tila ba'y ayaw akong pakawalan. "Nic, itago mo ako!"

Hinawakan ko ang magkabila niyang balikat. Kinalas ko ang pagkakayakap niya sa'kin at saka ko siya kinausap.

"What happen?"

Humihikbi parin siya. Dahil ayaw kong makakita ng babaeng umiiyak ay pinakalma ko siya. Pinunasan ang luha sa magkabilang pisngi at saka ako ngumiti sa kanya.

Bigla ay umilip ang malakas na hangin. Doon ko na lang napagtanto na wala pala akong damit.

Kaya pala ang ramdam na ramdam ko 'yong hinaharap ni Silvia sa dibdib ko dahil sa wala pala akong damit.

"Let's go inside at doon ka magkwento sa'kin."

Tumango siya. Iginaya kl siya papasok ng kamalig at pinaupo sa may kawayan na upuan.

She's started to cry again.

Bakit ba ang babaw nang luha ng mga babae?

I pat her back. "Hey! Stop crying. Tell me what happen,"

Umangat ng tingin niya sakin at saka siya nagsimula magkwento.

"Itago mo ako, Nic,"

I sighed and nodded

"Itatagao kita dito kung sasabihin mo sa'kin ang rason kung bakit? Okay?"

She also nodded. Buti naman.

After her long story ay naintindihan ko. Ganun naman talaga kapag politika ang umiikot sa pamilya niyo.

Ang mga magulang nu Silvia ay pinag-kasundo siya sa pamilya ng isang politiko din, at iyon ang pamilya ng mga Conde.

"What's your plan? Your decision?"

"Buntisin mo ako!"

Sunod-sunod akong napalunok ng aking laway dahil sa suhisyon nito.