Alcantara Series 6: The Curse of a Playboy (R18+)

TAON 1988—HACIENDA VALENCIA DE ALCANTARA

SAMANTHA MARGARITA

"ISANG MAGANDANG umaga para sa isang hacienderong guwapong tulad ko. Correct me if i'm wrong my dear evil sister?" Pang-aasar na pambungad bati ni Nicolo sa nakababatang kapatid nitong si Lindsay. Kitang-kita sa mukha ang pagkairitable sa kapatid.

Natawa nalang ang binata sabay gulo ng maayos na blondeng buhok ng dalaga. Nang aasar talaga ang lalaki. Ayaw paawat.

As usual, evil talaga ang dalaga. Sinamaan niya ito ng tingin.

Sa magkakapatid, ang dalaga na si Lindsay ang pinakamaldita sa kanila. Not like Lohan na kalmado at may magaan na awra.

"Anong maganda sa umaga, Nicolo?" Malditang tanong ng dalaga sa binata.

Nagkibit balikat si Nicolo sabay dampot ng bacon na nasa hapag na kakalapag ko lang. Saglit niya akong tinapunan ng tingin, mayamaya ay tumuon na ang sarili sa almusal.

Pasimple akong ngumiti habang nagsasalin ng inumin sa isang babasaging baso na nasa hapag ni Nicolo. Naramdaman ko kaagad ang presensya niya dahil malakas talaga akong makiramdam kapag may taong nakatingin sa akin. Humakbang ako paatras upang 'di ako masita ng nakababata nitong kapatid—si Lindsay.

"Marga? Samahan mo ako sa mangahan mamaya."

Yumukod ako. "Sige ho Señiorita." Mahina ngunit magalang na pagkakasagot ko kay Lindsay. Okay naman siya minsan, bruhita nga lang madalas. Iyon talaga ang pagkakakilala ko sa kanya. Baka kasi ma-attitude lang talaga siya?

"Bago ka dito, 'di ba?" Bigla ay tanong ni Nicolo sa akin.

Tumango ako. "O-opo. Dalawang linggo na po, Señiorito." Totoo. Dalawang linggo pa lang ako dito, at sa dalawang linggo ko rito nakilala ko kaagad mga pag-uugali nila; mababait naman talaga sila. Sadyang may mga ugali lang talaga na minsan lang nilalabas kapag mali ang tyempo nila.

Tumango rin siya. "Okay. Nice to met you, binibini."

Binibini your ass! Nakapapresko niya talaga at masyadong mataas ang tingin sa sarili. Iwan ko ba't ang bigat ng loob ko sa lalaking iyan. Sa kanilang apat, siya lang ata 'yong nakitaan ko na parang mayabang at kung makatitig sa babae, akala mo makukuha niya lahat. Tsk!

Isang linggo na ang nakalipas. Tatlong linggo na rin ako sa mansiyon ng mga Alcantara. Alas-nwebe na ng gabi nang matapos ang trabaho. Papasok na sana ako ng kwarto namin ng marinig ko ng isang malakas na sigaw mula sa sala.

Si Señior. Señior Roberto, ang padre de pamilya ng mansiyon.

Napaitlag ako nang makita ng dalawa kong mata ang pagsampal ni Señior sa binata anak nitong si Nicolo. Napatakip ako ng aking bibig.

Gustuhin ko man na umalis sa lugar na iyon ay hindi pu-pwede bagkus ang kwarto ko ay dadaan pa ako ng sala. Kaya ayaw ko man makinig ay wala akong choice kundi hintayin na matapos ang usapan ng mag-ama.

"Isang kahihiyan ang ginawa mo Vinz Nicolo! Naka-buntis ka?! At hindi lang isa! Lima! Limang babae ang mabuntis mo! Anong pagmumukha ang ihaharap mo? Ha?! Anong sasabihin nila sa'yo?! Sa akin?! Sa mamang mo?! Na may anak akong kagaya mo?! Diyos por santo!"

Naka-buntis? At lima pa talaga? Diyos ko! Malala ito.

"Papang, hindi ko naman tatalikdan ang obligasyon ko. Aangkinin ko naman ang lahat ng 'yon. Susuportahan at bubuhayin."

Kalmado at mahina na sabi naman ni Nicolo sa ama.

Grabe! Nagawa niya iyon? Sa limang babae? Paano? Ano titi mo, gold?

"Hindi ko naman sila tatakbuhan, at saka nakausap ko na sila na kahit 'yong bata nalang nang magkaroon ng pangalan at apelyido."

Dinuro siya ng ama. Akma rin sanang hambalusin ng baston na hawak nang biglang dumating si Señiorito Duke. Ang panganay sa apat na magkakapatid.

Nakapagwapo rin ng isang 'to. Napakaamo ng mukha at batang-bata kung titignan. May paghanga nga ako sa kanya, kaso ang dinig ko may nobya na siya, at nasa Maynila ngayon. Ang swerte naman ng babae na iyon.

"Hayaan mo na siya Papang. Nangako naman pala siya na bibigyan niya ng pangalan ang lima niyang panganay. Hayaan mo siya na siya mismo ang maghahanap ng solusyon sa problemang ginawa niya nang sa gayun ay matuto at magkaroon din ng responsibilidad sa buhay."

Bago mag-umalis ay may sinabi pa ito sa kapatid.

"Let's drink, pampakalma sa tensyon mo."

Walang may nagawa ang ama kundi talikuran si Nicolo. "Hindi pa tayo tapos, Vinz Nicolo." Pahabol pa ng ama sa kanya, at tuluyan nang lumayo sa lugar na iyon.

Saktong pagbaling niya sa gawi ko ay napabuntong hininga nalang siya at saka niya ako ningitian. Parang gusto ko tuloy mahiya. Tsismosa malala na ako.

"Ah? Kwan... dadaan sana ako—papasok na ng kwarto ko nang marinig ko kayo. Pangako hindi ako mag-iingay."

Lalampasan ko na sana siya nang magsalita siya.

"Sandali..."

Diba? Wala ka na naman balak na makinig pero nangyari na ang nangyari. Hayup talaga.

"Narinig mo ba ang lahat?"

Sige. Gwapo ka na, bingi ka nga lang. Kasasabi lang, e.

"Hindi ko sadyang makinig sa usapan ninyo."

Totoo. Hindi ko talaga sadya ang makinig at marinig ang mga usapang pribado, lalo na kung usapang pampamilya.

Ramdam ko ang pamamatyag ni Nicolo sa akin. Mayamaya ay nag aya na...

"Tara?"

Napa-kurap ako. "H-hah? S-saan?" Inosente ko namang tanong. Bigla kasi akong nawala sa aking ulirat.

"Samahan mo ako."

"S-saan nga?!"

Napabuntong hininga sabay pamewang sa harapan ko.

No doubt. Napakagwapo niya pala talaga kapag samalapitan na. May lahing espanyol na babaero.

"Don't you trust me?"

"I doubt." Pabulong kong sabi bagaman rinig niya iyon.

"Ano? Sasamahan mo na ako."

Aba! Paladesisyon.

"Imbes na yayain mo ako, bakit hindi mo nalang dalawain 'yong mga nabuntis mo at kumustahin? Grabe! Isa kang malanding lalaki na may limang panganay."

Napaatras ako nang biglang naningkit ang mga mata niya. Iyong titig niya sa akin ay para na ako ay kakainin na buhay.

"N-nadulas lang—" napa-labi ako at umiwas ng tingin sa kanya.

"Malandi? Ako?"

Napalunok ako dahil sa boses niyang seryoso. Hinawakan niya ang panga ko at binalik ang tingin sa kanya.

Mayamaya ay inilapit niya pa lalo ang mukha niya sa mukha ko na isang pulgada nalang ang lapit.

Hindi na talaga ako magtataka kung bakit lapitan siya ng mga babae. Kung bakit nagpapaubaya nalang ang mga iyon sa lalaking 'to. Siguro nga'y ginusto din nila at dahil na rin siguro sa pangalan at apelyido ng isang Alcantara.

Gusto ko siyang itulak papalayo ng bigla niyang hapitin ang bewang ko. Nakaramdam ako ng kakaibang init sa katawan ng dumikit ang balat ko sa balat niya.

"A-anong gagawin mo?"

Ngumisi siya. "Pang-anim?"

Nanlaki ang mga mata ko dahil sa aking narinig. Gusto ko siyang itulak papalayo ng bigla siya akong siniilan ng halik sa labi.