CHAPTER ELEVEN

AGAD napatayo mula sa kinauupan si Dhalia ng dumating si Carl.

Pasado alas-onse na ng gabi, labis niyang ipinagpasalamat na ninais pang umuwi ni Carl. Sa buong-araw na wala ito sa bahay ay labis-labis ang pag-aalala ng dalaga para sa binata.

Kung ano-ano na ang pumasok sa isipan niya na baka may ginawa ito sa sarili. Lalo siyang uusigin ng sariling konsensiya, kapag may nangyaring masama rito.

Pero ngayong nandirito na si Carl kahit paano naibsan kahit kaunti ang pag-aalala niya sa binata.

Sa pagtatagpo ng kanilang mga mata ay nagtitigan lamang sila, hanggang si Carl ang unang nagbawi ng tingin.

"B-bakit g-gising ka pa, s-sana nauna ka ng natulog..."kalmadong sabi ni Carl.

Bagama't walang mahimigan na kahit na ano sa tinig ni Carl ay nararamdaman niya pa rin mula sa pinakaibuturang bahagi ng puso ng binata na labis pa rin nasasaktan ito.

Agad lumapit si Dhalia kay Carl na nanatil