Mamamatay in Three, Two, One

Nakakakita ako ng countdown bago mamatay sa itaas ng ulo ng mga tao simula pa noong bata ako.

Unang beses ko itong nakita sa ibabaw ng ulo ng lolo ko. Sinabi ko ang tungkol dito sa mga magulang ko, pero hindi nila ako binigyan ng pansin. Ang akala nila imahinasyon lang ito ng bata.

Noong makita nila muli ang lolo ko kinabukasan, nakahiga siya sa kuwarto ng may puting tela sa mukha. Umiiyak ang mga tao sa paligid, pero hindi ko naiintindihan kung anong nangyayari.

Kinalaunan, nakita ko din ang parehong countdown timer sa ibabaw ng ulo ng ama ko. Noong sinabi ko ito sa kanya, nanigas ang ngiti niya ng ilang segundo bago siya bumalik sa pagiging kalmado. Sa gabing iyon, hindi ko siya nakitang umuwi galing trabaho.

Ang narinig ko na lang ay nagmamadaling pagtunog ng phone. Namutla ang nanay ko ng sagutin ang tawag. Buntis na siya sa mga panahon na iyon. Nagmamadali siya ng sobra kung saan nadulas siya at nahulog sa ibaba ng hagdan, dahilan para maglabor siya.

Doon ko nakita ang pamilya na 24 oras na countdown na nagpakita sa ibabaw ng ulo niya. Sa araw na iyon, pumanaw siya dahil sa matinding kawalan ng dugo matapos iluwal ang kapatid ko, si Phoebe. Nakatayo ako sa labas ng operating room, hindi ko alam ang gagawin ko.

Ang ikatlo kong kapatid, si Carl, ay itinulak ako sa sahig at tinawag akong halimaw. Sinabi niya na isinumpa ko sila, na ako ang dahilan sa pagkamatay ng mga magulang ko.

Nagasgas ang palad ko sa sahig, at tumulo ang dugo. Gusto ko umiyak mula sa sakit pero pinilit ko ang sarili ko na tiisin ito ng tumingin ako sa paligid. Hindi naglakas loob ang mga taong nakatayo sa paligid ko—nakikita ko ang takot at pagkamuhi sa mga mata nila.

Hindi ako naglakas loob gumawa ng ingay. Ang ginawa ko lang ay kinagat ang labi ko at tumayo. Pagkatapos, pinagpag ko ang damit ko at pinagaan ang loob ko.

Pagkatapos, naupo ako sa isang sulok at nakinig sa mga hikbi sa paligid ko. Niyakap ko ang mga tuhod ko at umiyak. “Daddy, Mommy…”

Unti-unti akong nakatulog. Noong magising ako, napansin ko na mag-isa na lang ako. Umalis na ang lahat, pero walang nag-abala na gisingin ako. Dahil ba sa ayaw na nila sa akin?

Tumayo ako, natataranta. Pero, manhid ang mga binti ko matapos maupo ng matagal sa sulok, kaya bumagsak ako sa sahig.

Tahimik ang corridor; ang nakasisilaw na ilaw lang ang kasama ko. Kinain ng sakit ang katawan ko, at hindi ko na mapigilan ang pagtulo ng mga luha.

Iyon ang araw kung kailan nagbago ang buhay ko.