Kabanata 3

Ang araw ay lumipas sa isang malabo ng mga pulong at paulit-ulit na mga gawain. Si Léa ay nagsisikap na mag-concentrate sa kanyang mga proyekto, sa mga tuwid na linya at mga kurba na kanyang iginuhit, sa mga plano na kanyang inaayos ng millimeter… ngunit ang kanyang isip ay walang tigil na naglalakbay. Tumakas ito sa tuwing siya ay nagpapabaya, itinatapon siya sa mga hindi kilalang tanawin, mga masiglang lungsod, puno ng buhay, kung saan siya ay maaaring maligaw at muling mabuhay. Siya ay nangangarap ng paglalakad sa mga eskinita ng isang banyagang lungsod, ng lasa ng hindi alam, ng init ng isang bagong tingin. Siya ay nangangarap ng kalayaan, ng isang sariwang hangin na magwawalis sa nakakapagod na monotoniya.

Habang ang mga oras ay lumilipas, siya ay nakakaramdam na siya ay lumalayo sa kanyang sarili. Ang screen sa kanyang harapan ay isang opaque na pader lamang, at sa likod nito, ang malabong mga contour ng isang babaeng pagod na sa pakikipaglaban sa isang masyadong makitid na buhay ay lumilitaw.

Nang dumating ang katapusan ng araw, si Léa ay pagod na. Ngunit hindi ito pisikal na pagod. Ito ay mas malalim. Isang hindi maramdaman na pagkapagod, resulta ng isang patuloy na laban sa kanyang sariling mga iniisip. Isang tahimik na bigat na nadadagdag sa bawat sandali ng kawalang-interes, sa bawat salitang pinigilan, sa bawat masyadong mahabang katahimikan.

Kinuha niya ang kanyang bag at umalis sa opisina habang ang mga ilaw ng lungsod ay unti-unting nag-aalab, tila nagpapahiwatig na ang mundo ay nagpapatuloy sa kanyang landas kahit wala siya. Ang langit, sa kabila ng kagandahan nito, ay nagiging may mga kahel at rosas na mga kulay. Ngunit kahit ang natural na tanawin na ito ay hindi nagbigay ng anumang gising sa kanya. Wala nang talagang dumaan sa kanya.

Ang biyahe pauwi ay tahimik. Walang kahit anong radyo upang punuan ang kawalan. Tanging ang regular na tunog ng mga gulong sa aspalto, ang mga ilaw ng mga sasakyan na nagdaan, at ang kanyang mga iniisip na parang isang malalim na tambol sa kanyang ulo. Siya ay natatakot sa sandaling siya ay tatawid sa pintuan ng kanilang apartment. Ngunit umaasa siya, na parang bata, na mayroong isang bagay na kakaiba ngayong gabi. Isang salita. Isang tingin. Isang senyas.

Ngunit hindi.

Nang binuksan niya ang pinto, natagpuan niya ang parehong eksena na nakatigil mula umaga: si Thomas, nakaupo sa sala, nakayuko sa kanyang laptop, may headset sa kanyang mga tainga, abala sa kanyang trabaho. Ang kanyang likod ay bahagyang nakabukaka, ang kanyang mga daliri ay mabilis na tumatakbo sa keyboard. Ang parehong malamig na liwanag ng asul ay nagbibigay liwanag sa kanyang mukha.

— Hi, andito na ako, sabi niya, halos mahiyain.

Bahagya lamang siyang tumingin sa kanya.

— Hi, sagot niya na may kalahating ngiti, at agad na bumalik sa kanyang screen.

Isang tahimik na buntong-hininga ang tumakas sa mga labi ni Léa. Inalis niya ang kanyang sapatos at dahan-dahan siyang naglakad patungo sa kusina. Naghanda siya ng simpleng hapunan, mga awtomatikong galaw. Siya ay nagbalat, naghiwa, nagpabula, nang hindi masyadong nag-iisip. Lahat ay tila malabo sa kanya. Nahihirapan siyang mag-concentrate, gaano man karaming mga iniisip ang umiikot.

Ito ba talaga ang buhay na gusto niya?

Isang modernong apartment ngunit malamig.

Isang lalaking mahal pa rin niya ngunit hindi na siya nakikita.

Isang maayos na pag-iral ngunit walang tibok.

Inilatag niya ang mesa, nagsilbi ng mga plato. Dumating si Thomas upang sumama sa kanya, halos hindi tinanggal ang kanyang headset, ang kanyang atensyon ay nakakalutang pa rin sa ibang lugar. Kumain sila halos sa katahimikan.

Sinubukan ni Léa na gumawa ng isang pagsisikap. Gusto niyang basagin ang yelo.

— Paano ang araw mo? tanong niya nang malumanay.

— Ayos lang, sagot niya nang walang damdamin, kahit hindi man lang tumingin sa kanyang plato.

Isang salita. Isang nag-iisang salita. Pumutol tulad ng isang talim.

Hindi siya nagpatuloy. Nararamdaman niyang may pader na tumataas, mas mataas, mas malamig kaysa dati. Kaya siya ay nanahimik, bilang bihag ng isang katahimikan na hindi niya pinili.

Nararamdaman niyang parang estranghero siya sa kanyang sariling tahanan. Ang espasyo ay pareho, ang mga kasangkapan ay hindi gumalaw, ngunit lahat ay tila naiiba. Walang laman. Malamig.

Nais niyang makipag-usap. Sabihin ang lahat sa kanya. Ipahayag ang sakit na kanyang dinaranas.

Ngunit isang tahimik na takot ang humarang sa kanyang lalamunan.

At kung hindi siya makakaintindi?

At kung ayaw niyang makaintindi?

At kung sa kalooban, wala nang dapat iligtas?

Tumayo siya, nilinis ang mesa, inayos ang mga tira sa isang mabigat na katahimikan. Bumalik si Thomas sa kanyang computer, na parang ang lahat ng ito ay isang hindi kinakailangang pahinga sa kanyang gabi. Hindi siya nagtanong kung siya ay okay. Wala siyang tinanong.

Sa banyo, sa harap ng salamin, sinuri ni Léa ang kanyang repleksyon.

Malungkot ang kanyang mga mata.

Maganda ang kanyang mukha, ngunit ito ay nakatitig.

Tulad ng isang obra na walang kaluluwa.

Kailangan niyang magising.

Hindi na niya maaaring balewalain ang kawalang-laman.

Hindi na niya maaaring ipagpatuloy ang pag-gawa ng parang wala.

Gusto niyang mahanap muli ang pasyon, ang saya, ang kinang.

Gusto niyang matuklasan muli ang kanyang sarili.

Ngunit para dito, kinakailangan na harapin ang kanyang mga takot.

Harapin ang realidad.

At marahil… harapin si Thomas.

Sa gabi, humiga si Léa sa kama na may kawalang-laman sa kanyang puso.

Tinutok niya ang kanyang tingin sa kisame na nalulumbay, ang kanyang mga braso ay nakapulupot sa kanyang katawan na parang pinoprotektahan ang sarili mula sa isang panloob na lamig na hindi kayang ibsan ng mga kumot o blanket.

Hindi pa rin pumasok si Thomas.

Alam niya ang susunod na eksena. Naranasan na niya ito nang maraming beses na kayang-kaya niyang hulaan ang bawat galaw, bawat katahimikan.

Ngunit ang kanyang pinakabigat na pasanin, hindi ang nakasanayan. Ito ay ang distansya na umusbong sa pagitan nila, mabagal, subversibo, tulad ng isang tahimik na sakit.

Ilang buwan na ang lumipas mula nang huli siyang mahawakan. Walang halik. Walang kamay sa kanyang buhok. Walang panginginig.

At siya ay nagtataka: hanggang kailan ito magpapatuloy?

Hanggang kailan niya kayang tiisin ang kawalan sa presensya?

Hanggang kailan siya magpapa-pretend na sila ay isang magkasintahan pa rin?

Ang pinto ng silid ay dahan-dahang umuungol.

Sa wakas ay pumasok si Thomas.

Wala siyang sinabi. Hindi siya tumingin.

Inilagay lamang niya ang kanyang telepono sa mesa ng bedside, inalis ang kanyang mga damit sa isang tahimik na awtomatismo, pagkatapos ay humiga sa kama nang walang salita.

Binalot niya ang kumot sa kanyang sarili at humiga ng nakatalikod kay Léa, na parang ayaw niyang makita siya. Na parang ayaw niyang kahit na umiral sa parehong espasyo tulad niya.

Si Léa ay nanatiling nakatitig.

Isang luha ang tahimik na dumaloy sa kanyang sentido, at pagkatapos ay isa pa.

Hindi siya humikbi. Hindi siya sumigaw.

Siya ay unti-unting bumabagsak sa katahimikan, sa loob.

Tumingin siya sa likod na kanyang kilala, ngunit bigla itong naging estranghero.

Mayroong isang bangin sa pagitan nila. At bawat gabing ginugugol sa ganitong paraan ay nagpapalawak nito.

Maaari sana niyang hawakan siya. Sabihin ang isang bagay. Subukan.

Ngunit para saan? Hindi siya sasagot. Mas lalo pa siyang magsasara.

Kaya siya ay nanatili roon, hindi gumagalaw, ang puso ay mahina ang tibok, nalunod sa isang dagat ng kawalang-interes.

At siya ay naisip, sa kaibuturan ng kanyang pagkatao, na mayroong isang bagay na namamatay.