Kabanata 2

Matapos lunukin ang huling kagat ng tinapay, si Thomas ay tumayo nang walang ibang salita. Inayos niya ang manggas ng kanyang kamiseta, awtomatikong kinuha ang kanyang jacket mula sa likod ng upuan, at lumapit kay Léa.

Naglagay siya ng mabilis na halik sa kanyang noo, halos awtomatiko. Isang galaw na naging ugali na, na nawala na ang kahulugan.

— Hanggang mamaya, bulong niya.

Si Léa ay hindi sumagot. Isinara niya ang kanyang mga mata sa isang sandali, kahit na hindi niya maiiwasang damhin ang panandaliang init ng kontak na iyon, na nagtataka kung simula kailan hindi na ito nagdudulot sa kanya ng anumang damdamin.

Isinara ng pinto ang pasukan na may tahimik na tunog, at bumalik ang katahimikan.

Naiwan siya doon, nag-iisa sa mesa, hawak ang kanyang tasa na ngayo'y malamig na. Ang amoy ng kape ay patuloy na lumalutang sa hangin, ngunit tila banyaga ito sa kanya.

Lahat sa apartment na ito ay tila maayos, malinis, nakaayos... maliban sa kanyang puso.

Naghanda si Léa para sa araw. Tiningnan niya ang kanyang sarili sa salamin ng banyo, tinanaw ang repleksyon na humaharap sa kanya. Ang kanyang mukha ay nananatiling pamilyar, ngunit ang kanyang mga mata ay may mga bakas ng pagod na hindi na niya kayang itago. Sinubukan niyang itago ang mga bilog sa ilalim ng kanyang mga mata sa ilalim ng manipis na patong ng pampaganda, inayos ang kanyang buhok, at pagkatapos ay nagsuot ng simpleng damit, magaan at elegante, na karaniwan niyang isinusuot sa opisina. Naisip niya, sa isang sandali, kung mapapansin siya ni Thomas sa ganitong ayos. Ngunit agad siyang nagbago ng isip. Siya ay umalis na sa kanyang araw, ang kanyang isipan ay nasa ibang lugar, dala ng mga pangangailangan ng mundong hindi na masyadong may puwang para sa kanya.

Nang isara niya ang pinto ng apartment, isang panginginig ng takot ang dumaan sa kanyang likod. Ang tunog ng seradura ay umuusbong na parang isang padlock na nagsasara. Sa elevator, muli niyang tiningnan ang kanyang repleksyon. Nakita niya ang kanyang sarili bilang isang multo, isang malabo na bersyon ng masiglang at masigasig na babae na siya noon.

Ang biyahe papuntang kanyang architectural office, na nasa gitna ng lungsod, ay tahimik. Ang bawat pulang ilaw ay tila walang katapusan. Sa kanyang kotse, ang musika sa likuran ay hindi nakapagpatahimik sa kaguluhan ng kanyang mga isip.

Pagdating niya, sinalubong siya ng nakakapagpahupay na amoy ng papel, kahoy, tinta at malamig na kape sa mga mesa. Ang karaniwang abala sa opisina ay salungat sa kanyang kalagayan. Ang mga arkitekto at designer ay abala sa paligid niya, nakatuon sa mga plano, sketch, at mga modelo. Si Léa ay bumati nang mabilis sa kanyang mga katrabaho at nagtungo sa kanyang mesa. Ito ay pinalamutian ng ilang alaala mula sa mga paglalakbay: mga larawan ng mga hagdang-bato sa Italya, mga pader ng Paris, mga makitid na kalye sa Andalusia na nabababad sa araw. Mga imahe na nagpapaalala sa kanya ng ibang panahon.

Umupo siya sa harap ng kanyang screen, isang proyekto ng urban planning ang dapat tapusin, ngunit wala itong epekto: ang kanyang isipan ay nananatiling nalulumbay sa isang hindi kayang ipangalanang malabong kalungkutan.

Lampas na ng alas-diyes nang lumapit si Emma, ang kanyang katrabaho at kaibigan, sa kanyang mesa. Energetic, masigla, si Emma ay may bihirang kakayahang magdala ng kaunting liwanag saan man siya magpunta.

— Hey, Léa! Ayos ka lang? Bahagya ka lang namin nakita nitong mga nakaraang araw.

Pinilit ni Léa na ngumiti.

— Oo, ayos lang. Maraming trabaho lang.

Bahagyang nagkunot ang noo ni Emma, nagdududa.

— Alam mo, narinig kitang nakikipag-usap sa telepono kay Thomas isang araw. Nagtataka ako kung... ayos ba ang lahat sa inyo?

Ang tanong ay nagulat sa kanya. Inilayo ni Léa ang kanyang mga mata, bahagyang ibinaba ang boses.

— Ito ay... routine lang, siguro. Minsan, parang... naliligaw ako. Parang may kulang, alam mo?

Tumango si Emma, na may pag-unawa.

— Nauunawaan ko. Minsan, kailangan mong umalis ng kaunti. Bakit hindi ka mag-weekend? Mag-isa o kasama siya? Sanay kayong maglakbay, di ba? Baka magbigay ito ng bagong sigla...

Ang ideya ay pumasok sa isip ni Léa tulad ng isang hininga ng hangin... pagkatapos ay agad na namatay.

— Siguro, oo... bulong niya, nang hindi talaga naniniwala.

Pinindot siya ni Emma sa balikat at umalis, iniwan siyang nakaharap sa kanyang screen. Nanatili siya roon, nakatuon, ang mga daliri ay hindi gumagalaw sa keyboard. Ang mga linya ng kanyang mga plano ay hindi na nag-uusap sa kanya.

Nang mag-alas dose, nagpasya siyang lumabas upang huminga ng sariwang hangin. Naglakad siya ng kaunti sa mga kalye, palayo sa opisina, hawak ang kanyang sandwich. Wala siyang ganang kumain, ngunit umaasa siyang ang pagbabago ng hangin ay makakapagpatahimik sa kanyang isipan.

Isang bangko, sa lilim ng punong namumulaklak, ang nakakuha ng kanyang pansin. Umupo siya dito. Sa paligid niya, ang buhay ay patuloy. Ang mga bata ay tumatawa, ang mga tao ay dumadaan, ang mga magkasintahan ay nagkahawak-kamay. Si Léa, tila isang tagamasid. Invisible.

Kinuha niya ang kanyang telepono at binuksan ang kanyang gallery ng mga larawan. Ipinakita niya ang mga alaala, mga paglalakbay, mga pagdiriwang, mga malalambing na sandali. At pagkatapos ay nahulog siya sa isang larawan niya, na kuha sa Lisbon. Siya ay tumatawa ng malakas, ang mga kamay ay nakabukas, ang buhok ay nahahampas ng hangin. Si Thomas ay tumitingin sa kanya mula sa likod ng camera na may isang tingin na hindi niya na nakita sa mahabang panahon. Isang tingin ng pag-ibig.

Sumikip ang kanyang puso.

At kung ang tingin na iyon ay nawala na magpakailanman?

At kung ito ay natapos na?

At kung, sa katotohanan, hindi lang si Thomas ang nawala sa kanya... kundi pati na rin ang kanyang sarili?

Isinara niya ang aplikasyon at tumayo, ang sandwich ay bahagyang natikman. Wala siyang mga sagot, ngunit alam niyang may kailangang magbago.

Hindi na siya makakapagpatuloy sa ganito.

Hindi na isang araw pa.