Kabanata 4

Sa umaga, si Léa ay nagising sa isang tinig na hindi niya narinig sa mahabang panahon: si Thomas, masaya, halos euphoric.

Nasa balkonahe siya, may telepono sa tenga, nagtatawa, sumisigaw, mabilis na nagsasalita, puno ng sigla.

Nakatagilid siya sa loob ng ilang sandali, nakapikit, nakatingin, nakikinig nang hindi gumagalaw. Ang tawang iyon, hindi na niya naririnig mula sa kanya.

At tiyak na hindi kasama siya.

Dahan-dahang tumayo siya, tumawid sa silid sa isang sinadyang katahimikan, at nagtungo sa banyo. Ang malamig na tubig mula sa gripo ay nagbalik sa kanya, parang isang electroshock. Tumingin siya sa salamin, tinanaw ang mga bakas ng isang gabing walang pahinga, ang kanyang mga mata ay namamaga at may mga bilog. Inayos niya nang kaunti ang kanyang buhok, mabilis na nag-ponytail, at lumabas.

Si Thomas ay abala pa rin sa telepono.

Laging masaya.

Laging wala sa kanyang isip.

Hindi niya sinubukang putulin siya. Hindi siya mapapansin ni Thomas.

Pumasok siya sa kusina, nagluto ng tsaa, dahan-dahan, mekanikal. Uminom siya ng isang lagok, at nagtungo sa sofa, umupo kasama ang umaga na pahayagan.

Pumasok si Thomas sa sala, may ngiti na bahagyang nakatago sa kanyang mukha.

— Hey, may sasabihin ako sa iyo, aniya, may ningning ng pananabik sa kanyang mga mata. Umupo siya sa tabi niya, inilapag ang kanyang plato sa mababang mesa.

Itinaas ni Léa ang kanyang mga mata mula sa kanyang libro, naiintriga. Wala siyang nakasanayan na makita ang kanyang asawa sa ganitong estado ng gaan.

— Ano iyon? tanong niya, nagpapanggap ng interes na hindi niya ganap na nararamdaman.

— Si Nathan, ang aking kambal na kapatid, ay finally babalik!

Ang kanyang sigla ay kapansin-pansin. Parang nagiging teenager muli siya sa pagsabi ng pangalang iyon.

— Bumalik siya matapos ang ilang taong paglalakbay sa ibang bansa. Hindi ko siya nakita sa loob ng matagal, at marami na siyang nagbago.

Pinisil ni Léa ang kanyang mga mata, sinusubukang alalahanin ang kanyang mga alaala. Nathan. Ang pangalang iyon ay lumulutang sa kanyang isipan tulad ng isang lumang larawan, malabo, na hindi kailanman tunay na napansin. Alam niyang siya ang kambal ni Thomas, ngunit hindi pa sila nagkikita.

— Nathan… hindi ko talaga narinig ang tungkol sa kanya sa mahabang panahon. Ano na siya?

Nag-atubili si Thomas, bahagyang kumunot ang kanyang mga kilay.

— Well, siya ay… paano ba sasabihin… medyo hindi mahuhulaan. Palagi siyang may kakayahang mamuhay sa kasalukuyan, abutin ang bawat pagkakataon na walang iniisip na mga kahihinatnan.

Naramdaman ni Léa ang bahagyang pag-igting sa kanyang tiyan. Ayaw niya ng hindi mahuhulaan. Ang ganitong uri ng personalidad, malaya, kusang-loob, ay sobrang salungat sa nakabubuong rutang naging nakakabingi sa kanyang sariling buhay.

— At sigurado ka bang mananatili siya ng ilang panahon? tanong niya, tinatangkang itago ang kanyang pag-aalinlangan.

— Sa tingin ko, plano niyang manatili ng isang tiyak na panahon. Gusto niyang makipag-ugnayan muli sa pamilya.

Ngumiti si Thomas, halatang masaya sa ideya na makasama ang kanyang kapatid.

— Sa tingin ko, magiging mabuti siyang narito. Makakabuti ito sa lahat.

Dahan-dahang umiling si Léa, ngunit isang bola ng pag-aalala ang lumitaw sa kanyang tiyan.

— May plano ka bang gawin para sa kanyang pagbabalik? tanong niya, sinisikap na huwag ipakita ang kanyang pagkabahala.

— Oo, naisip kong magdaos ng isang maliit na salu-salo. Ilan lamang sa malalapit na kaibigan at pamilya. Ano sa tingin mo?

Pinilit niyang ngumiti.

— Bakit hindi?

Ngunit sa kanyang loob, walang apoy na sumiklab. Ang pananaw ng pag-oorganisa ng isang salu-salo ay hindi nagdala sa kanya ng kasiyahan o libangan. Isa lamang itong karagdagang obligasyong panlipunan. Isang pagtatanghal.

— Magaling! Sigurado akong magiging masaya siya na makilala ka. Sigurado akong magkakasundo kayong dalawa.

Tumayo si Thomas, tila abala na sa mga paghahanda na marahil ay naiisip na sa kanyang isip. Si Léa ay nanatiling nakatayo, hindi gumagalaw. Nag-iisa sa kanyang mga iniisip, mga takot… at ang pagkamausisa na ayaw niyang aminin.

Nathan. Ang kambal na kapatid. Ang kabaligtaran.

Isang estranghero na, sa kanyang palagay, ay mag-uudyok ng pagbabago sa kanyang marupok na balanse.

Naalala niya ang mga kwentong minsang ikinuwento ni Thomas tungkol sa kanyang kapatid. Mga makulay na kwento, halos nobela. Si Nathan sa Bali, nakahiga sa isang hammock na nakasabit sa pagitan ng dalawang palma. Si Nathan sa Tokyo, tinikman ang mga hindi kapani-paniwalang pagkain sa mga nakatagong kalye. Si Nathan pa, humaharap sa isang bagyo sa disyerto ng Morocco, o nagbabahagi ng sigarilyo sa isang estranghero sa bubong ng isang tren sa India.

Bawat kwento, noon, ay nagbigay-sigla sa mga mata ni Thomas. Si Léa, siya, ay nakinig nang tahimik, una ay naiintriga… ngunit kalaunan ay bahagyang nainis. Dahil sa mga kwentong ito, nakikita niya ang isang hangaring walang hanggan, halos pambata, para sa taong hindi niya kailanman nakita, ngunit tila may mahalagang puwang sa puso ng kanyang asawa. Isang taong malaya. Isang taong buhay.

Sa likod ng kaakit-akit na larawan ng walang takot na manlalakbay, isang tahimik na pag-aalala ang umakyat sa kanya. Isang takot na hindi maipaliwanag ni Léa, ngunit tila bumigat sa kanyang dibdib tulad ng isang di-nakikitang kamay. Hindi niya alam kung saan nagmumula ang pakiramdam na ito. Marahil mula sa takot na buhayin ni Nathan ang mga bagay na kanyang itinago. O dahil sa takot na sirain niya ang kaunting katatagan na natitira sa kanya.

Ang araw ay lumipas sa isang uri ng pagkalutang. Ang bawat isa ay abala sa kanilang mga gawain. Naglinis si Léa, nag-ayos, nagbasa ng ilang bahagi ng isang nobelang alam na niya. Si Thomas, sa kanyang bahagi, ay tila puno ng sigla, parang nabuhay muli sa isang nakalimutang enerhiya. Lumipat siya mula sa isang silid patungo sa iba, tumatawag, gumagawa ng mga mental na listahan nang malakas. Hindi na ito basta isang pagbisita. Isang kaganapan na ito.

Pagdating ng gabi, ang hapunan ay inihain sa isang madilim na kapaligiran. Ngunit ang pag-uusap ay mabilis na tumakbo sa mga paghahanda para sa salu-salo. Si Thomas ay puno ng mga ideya: isang nostalhik na playlist, mga exotic na pagkain bilang parangal sa mga paglalakbay ni Nathan, mga alaala na ilalabas mula sa mga kahon.

— Nakikita mo ba, Léa? Sa wakas ay magkakasama tayo. Tulad ng dati. Sa wakas… halos. Ngumiti siya, ang mga mata ay kumikislap, nawala sa isang tuwang hindi niya sinasang-ayunan.

Umiling si Léa, nang walang pansin. Tumingin siya sa kanya, ngunit ang kanyang mga iniisip ay lumilipad sa ibang lugar.

— Nais kong gawin ang salu-salo dito, sa bahay. Tiningnan niya ang sala, parang sinusubukan nang i-visualize ang eksena.

— Mas madali ito, mas mainit. Gustong-gusto ni Nathan ang bahay na ito noong bata kami, alam mo. At pagkatapos, magbibigay ito sa kanya ng pakiramdam na talagang umuuwi siya.

Bahagyang pinisil ni Léa ang kanyang mga labi. Ang bahay na ito ay kanyang santuwaryo, ang kanyang maayos na espasyo, tahimik, halos sagrado. Ang ideya na ito ay mapuno ng tao, kahit na pamilyar, ay nagbigay sa kanya ng hindi komportable. Itinago niya ang kanyang pag-aalala sa likod ng isang ngiti.

— Sino ang nais mong imbitahan eksakto?

— Ang aking mga tiyuhin, mga tiya, siyempre. Sabik na sabik silang makita siya. Kahit si Lola Monique ay nagsabing gagawin niyang bumisita, at alam mo kung ano ang ibig sabihin nito… Napatawa siya nang kaunti, puno ng damdamin.

— At… iyon lang? sinubukan niyang itanong, alam na ang listahan ay hindi nagtatapos doon.

— Oh hindi, naisip ko rin ang kanyang mga dating kaibigan. Alam mo, yung mga mula sa high school, mula sa football, mula sa barangay… Hindi niya nakita ang ilan sa kanila sa loob ng mahigit sampung taon. Naisip ko na ito na ang pagkakataon upang ipagsama silang lahat. Magiging masaya ito para sa lahat.

Dahan-dahang umiling si Léa.

Si Thomas, sa kanyang bahagi, ay nahuhulog sa kanyang sigla:

— Ako ang bahala sa mga imbitasyon. Ikaw, kung gusto mo, maaari mong asikasuhin ang dekorasyon? Alam mong ang galing mo diyan.

Pinilit niyang sumagot ng mahinahon:

— Sige. Ako ang bahala.

Tila siya ay nakahinga ng maluwag, pagkatapos ay tumayo upang tanggalin ang mga plato, humuhuni ng isang nakalimutang himig.