Kabanata 1

Ang banayad na awit ng umaga ay sumasama sa mga unang sinag ng araw na nag-filter sa mga magagaan na kurtina ng apartment ni Léa. Isang sinag ng liwanag ang humahaplos sa mga puting kumot, pinapainit ang hangin na sariwa pa mula sa bukang-liwayway. Dahan-dahang nagising si Léa mula sa kanyang pagkakatulog, ang kanyang mga talukap ng mata ay mabigat pa sa malabo at tumatakas na mga pangarap. Ang silid, na may minimalistik na dekorasyon, ay sumasalamin sa kanyang panlasa para sa simplisidad: mga puting pader, isang estante na puno ng mga aklat ng arkitektura na maingat na nakaayos, at isang berdeng halaman, ang nag-iisang patunay ng buhay, na tila kakaibang umuunlad sa kabila ng kakulangan ng liwanag.

Sa kanyang tabi, si Thomas, ang kanyang kasintahan, ay mahimbing na natutulog. Ang kanyang dibdib ay umaangat sa isang regular na ritmo, halos nakaka-hypnotic. Pinagmamasdan siya ni Léa sa isang sandali. Ang kanyang mga tampok na nakakarelaks ay maaaring nagpukaw sa kanyang damdamin, noon. Ngayon, hindi na siya nakakaramdam ng marami. O mas tamang sabihin, sobra-sobra ang kanyang nararamdaman, pero wala sa mga ito ang gusto niyang maranasan: pagod, isang pakiramdam ng pagkakabuhos, isang tahimik na kalungkutan. Nilayo niya ang kanyang tingin.

Maingat siyang umalis sa kama, sinisiguradong hindi maingay ang sahig. Habang naglalakad sa makitid na pasilyo, lumampas siya sa salamin sa vestibule nang hindi huminto. Sa umagang ito, wala siyang gana na tingnan ang kanyang sarili.

Ang kusina ay nalubog sa isang maputlang liwanag. Pinindot ni Léa ang kape maker, ngunit nag-atubiling gumamit ng isang lumang kawali na gawa sa stainless steel. Ang ugnayan ng malamig na metal sa kanyang mga daliri ay nag-uugnay sa kanya sa realidad. Ang bahagyang tunog ng apoy, ang pag-alog ng tubig sa apoy… Mga paulit-ulit na galaw, awtomatiko, halos nakapapawi.

Ngunit sa kaibuturan niya, isang patuloy na damdamin ang lumalabas, parang isang bulong na ayaw huminto. Mayroon siyang hindi komportableng pakiramdam na siya ay nakulong sa isang buhay na hindi na talaga kanya.

Bawat umaga ay tila kapareho ng nauna. Si Thomas, ang katahimikan, ang kape, ang mga iniisip na sinubukan niyang pigilin… at ang tanong na patuloy na bumabagabag: "Ito ba talaga ang maging masaya?"

Sumandal siya sa countertop, nakabukod ang mga braso. Kahit na ticked off niya ang lahat ng mga kahon: isang matatag na kasosyo, isang kapaki-pakinabang na trabaho, isang apartment sa isang tahimik na lugar, may kulang pa rin. Ngunit hindi niya alam kung ano. O marahil, ayaw pa niyang sabihin ito nang malakas.

Nang simulan na ang amoy ng kape sa paligid, lumabas si Thomas mula sa silid, ang buhok ay magulo, pinapahid ang kanyang mga mata na tila natutulog pa. Lumapit siya ng may isang maluwag na hakbang, bahagyang hinahatak ang ibaba ng kanyang maong na t-shirt. Binigyan siya nito ng isang malambing na ngiti, isa sa mga ngiting, noon, ay nagpapabilis sa tibok ng puso ni Léa, ngunit sa ngayon, tila halos natutunan, parang naka-program.

— Magandang umaga, mahal, bulong niya habang yumuyuko upang siya ay halikan.

Bumalik si Léa ng halik sa kanya dahil sa ugali kaysa sa kagustuhan. Bahagyang humaplos ang kanyang mga labi sa kanya, ngunit ang kanyang tingin, sa isang sandali, ay lumabo. Isang anino, mabilis, ng kalungkutan o marahil pagod. Nilayo niya ang kanyang tingin, biglang nakatuon sa walang laman na tasa na kanyang hawak sa kanyang mga daliri.

— Nakapagpahinga ka ba? tanong niya, habang nag-iinit.

Nanatiling tahimik si Léa ng ilang segundo. Ang tanong na ito… Natagpuan niyang hindi angkop dito, sa kusina, sa gitna ng mga tunog ng bahay, ng matingkad na liwanag ng umaga at ng masyadong malakas na amoy ng kape. Hindi dito siya dapat tanungin. Dapat itinatanong ito sa isang kama kung saan siya ay makadarama ng pagmamahal. Sa isang sandali ng pagkakaintindihan, hindi sa ganitong walang personal na tanawin.

— Oo, nakapagpahinga… At ikaw? sagot niya sa wakas, ang boses ay malambot ngunit wala sa tono, parang nagrerecite ng isang linya.

— Para akong sanggol, sagot ni Thomas na may pagod na ngiti. Umupo siya ng isang sandali, uminom ng isang lagok ng kape, bahagyang umasim, mas gusto niya itong mas matamis, ngunit walang komento.

Umalis siya sa kusina na walang ibang sinabi. Pinanood ni Léa na umalis siya sa isang sandali at muling bumalik sa kanyang ginagawa.

Inihanda niya ang almusal at inayos ang mesa.

Umupo sila sa mesa, kung saan isang simpleng almusal ang naghihintay: mga tinapay na mainit pa, ilang prutas na maingat na hiniwa, at ang itim na kape na umaabot sa hangin ng isang mainit na aliw. Ngunit kahit na ang tahimik na tanawin na ito ay kulang sa buhay. Kinuha ni Thomas ang kanyang telepono sa sandaling umupo siya, binabasa ang kanyang mga email na may pokus, bahagyang nakakunot ang kanyang noo.

Si Léa, sa kanyang bahagi, ay nakatitig sa pader sa tapat. Isang tiyak na punto, walang kahulugan, ngunit doon siya nakatuon upang hindi tumingin kay Thomas. Isang bula ng katahimikan ang bumabalot sa kanila, tanging nababahala ng bahagyang tunog ng mga daliri ni Thomas na tumatama sa screen.

— May iniisip ka ba? tanong niya, sa isang walang malasakit na tono, nang hindi umiikot ang kanyang mga mata.

Inabot siya ng ilang segundo upang tumugon.

— Wala, ayos lang, sabi niya sa wakas, sa isang bulong.

Pinalakas niya ang isang ngiti, ang uri ng ngiti na ipinapakita upang hindi mag-alala, upang maiwasan ang mga tanong… ngunit siya mismo ay hindi nalinlang.

Ilang walang laman na pangungusap ang naipagpalit, mga karaniwang usapan tungkol sa panahon, sa traffic, sa mga bibilhin. Ngunit si Léa ay wala sa ibang mundo. Ang kanyang isip ay naglalakbay patungo sa isang nakaraan kung saan ang lahat ay tila mas buhay. Kung saan ang mga sulyap ay puno ng mga pangako, ang mga katapusan ng linggo ay hindi mahuhulaan, ang mga katahimikan… magkasama.

Ngayon, kahit ang katahimikan ay tila kaaway.

Nag-atubili siya ng isang sandali, at pagkatapos ay nagpasya, ang boses ay medyo mahina kaysa sa gusto niya:

— Gusto kong pag-usapan natin ang isang bagay, Thomas.

Bahagya siyang umangat ang kanyang mga mata.

— Ngayon?

— Oo… kung ikaw ay available. Kung hindi, mamaya, sa paligid ng hapunan. Ikaw at ako lamang.

Humithit siya, kinuha ang kanyang telepono, parang binibigyan ang kanyang sarili ng karapatang bumalik sa kanyang mundo bago pa man sumagot.

— Alam mo, may mahalagang proyekto ako sa opisina ngayong linggo.

Nagpahinga siya, muling tumapik.

— Kailangan kong tapusin ang dokumento para sa kliyente, masyadong tense. Maaari ba nating pag-usapan ito sa ibang gabi?

Uminom si Léa ng kanyang ulo. Hindi siya sumagot. Bakit pa? Alam niya na ang tugtugin na ito ng kanyang puso.

Ang mga proyekto ni Thomas, kahit na mahalaga, ay tila bumubuo ng isang uniberso kung saan siya ay isang simpleng tauhan lamang. Isang tahimik na anino sa likuran.

At sa sandaling iyon, alam niyang ayaw na niyang maghintay para sa "isang ibang gabi."