ขณะที่ดวงตากลมของไลลากำลังยืนนิ่งจ้องมองไปยังชายร่างสูงที่กำลังลงจากรถเดินตรงเข้ามายังร่างสวยหุ่นดีของหญิงสาวสวยที่ยืนอยู่
"ไลลา" เสียงปลายฟ้าเอ่ยเรียกเพื่อนตัวเล็กดังขึ้นทำให้เจ้าของใบหน้าเรียวใสได้สติ เช่นเดียวกับดวงตาคมของชายอีกคนที่ชะงักนิ่งเหลือบสายตาไปมองยังร่างเล็กที่ยืนตัวแข็งกลืนน้ำลายลงคอ ความเฉยชาไร้ความรู้สึกในนัยน์ตาสีเทานิ่งนั้นทำเอาไลลายิ่งเม้มปากแน่นเบือนสายตาหนีไปอีกทาง เพราะนัยน์ตาคู่นั้นมันเหมือนกับวันนั้น...
'ไลลา...ชอบพี่คามิลค่ะ' เสียงหวานของหญิงสาวในชุดนักเรียนน่ารักสูดลมหายใจเข้าตัดสินใจเอ่ยบอกรุ่นพี่หนุ่มที่ยืนอยู่ตรงหน้าเสียงสั่นหัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ
'...' เจ้าของใบหน้าหล่อนิ่งก็ใช้ดวงตาคมจ้องมองไปยังใบหน้าเล็กของคนตรงหน้านิ่งไม่แสดงสีหน้าท่าทีใด ๆ ออกมา
'พะ พี่คามิล...'
'หลบไป อย่ามายุ่งกับฉัน'
'ไม่ค่ะ ไลลาไม่หลบ ไลลาชอบพี่! ชอบมากด้วย' ร่างเล็กยังคงดื้อรั้นตามนิสัยไม่ทำตามที่รุ่นพี่ตัวสูงบอก กลิ่นแอลกอฮอล์อ่อน ๆ ค่อย ๆ ฟุ้งออกจากหญิงสาว
'ฉันบอกให้หลบไป' เสียงทุ้มนิ่งบอกอีกครั้งด้วยแววตาเริ่มเข้มเรียบมากกว่าเดิม ทว่าไลลาที่ตอนนี้ได้มีแอลกอฮอล์อยู่ในร่างกายจำนวนหนึ่งก็ไม่คิดสนใจ
'ไลลาจะไม่หลบค่ะ จนกว่าพี่จะ...' ไม่รอให้เรียวปากเล็กได้พูดจบ มือแกร่งของคามิลก็จัดการเอื้อมลงไปหมายจะผลักร่างเล็กออกทำให้ไลลาที่รู้ทันยังคงพยายามยื้อไม่หลบแถมยังใช้สติที่แสนเชื่องช้าของตัวเองเอามือคว้าคอหนาของคนตรงหน้าเข้ามากดจูบด้วยความไม่ประสีประสามึนเมาจากฤทธิ์ของแอลกอฮอล์
พรึบ!
'ทำบ้าอะไรของเธอ' ใบหน้าหล่อเย็นชาถามขึ้นเสียงเข้มหลังจากที่ผลักร่างบางตรงหน้าออก
'ไลลาชอบพี่คามิลค่ะ' เรียวปากเล็กยังคงพร่ำบอกคำเดิมทำให้ดวงตาคมนัยน์ตาสีเทาก้มลงมองกดเสียงต่ำพูดใส่ไลลาน้ำเสียงดุดัน
'หลบไป แล้วอย่ามายุ่งกับฉันอีก'
"ไลลา!"
"ฮ ฮะ..." ร่างบางที่เผลอยืนนึกถึงเหตุการณ์ในอดีตสะดุ้งขึ้นด้วยความตกใจหลังจากที่ถูกเพื่อนเอ่ยเรียกชื่อเธอขึ้นเสียงดัง
"เป็นอะไรเนี่ย เหม่ออะไร"
"อ อ่อ ปละ...เปล่า" ริมฝีปากบางอมชมพูเอ่ยก่อนจะก้มหน้าลงเมื่อรู้สึกได้ถึงสายตาคมของใครอีกคนกำลังจ้องมองมายังเธออยู่นิ่งอย่างยากจะคาดเดาในความคิดของร่างสูง เนื่องจากมันมีแต่เพียงความว่างเปล่าไร้ความรู้สึก
ยังคงเย็นชาเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน...
"ลงมาทำไม นึกว่าจะรอบนรถซะอีก" เสียงหวานของมาร์หันถามคนตัวสูงขึ้น
"จะสูบบุหรี่"
"อ่อ จะสูบรอตรงนี้ใช่ไหม หรือว่าจะไปกับมาร์"
"รอตรงนี้" เสียงทุ้มนิ่งใบหน้าเย็นชาตอบกลับ
"โอเค" หญิงสาวหุ่นดีในชุดเดรสก็พยักหน้าอย่างรับรู้ในคำตอบก่อนจะหันไปยังรุ่นน้องสาวที่ยืนอยู่
"เดี๋ยววีพาพี่ไปดูเวทีหน่อยได้ไหม พี่อยากรู้ว่าเป็นแนวประมาณไหน"
"ได้เลยค่ะพี่มาร์ ไปกันเลยไหมคะ"
"อืม ไปสิ" ว่าแล้วทั้งสองก็พากันเดินตรงไปยังด้านในตึกคณะ ไลลาเองก็ได้แต่ยืนนิ่งทำตัวไม่ถูกกับสิ่งที่เกิดขึ้นเพราะไม่คิดว่าจะได้กลับมาเจอกับรุ่นพี่ตัวสูงเย็นชาคนนี้อีกครั้ง...
"ไลลา ไม่ไปเหรอ" เสียงปลายฟ้าเอ่ยถามเพื่อนตัวเล็กขึ้น
"อ อ่อ ไปสิ" เรียวปากเล็กตอบกลับโดยที่ดวงตากลมโตราวกับตุ๊กตาบาร์บี้ยังคงลอบมองไปยังชายร่างสูงที่ยืนจุดบุหรี่สูบอยู่ ซึ่งในตอนนั้นเองดวงตาคม นัยน์ตาสีเทาก็เลื่อนเข้ามาปะทะเข้ากับร่างเล็กอีกครั้งก่อนที่ไลลาจะเป็นฝ่ายละสายตาออกเนื่องจากถูกปลายฟ้าโอบเอวพาเดินออกไป คามิลก็ยืนนิ่งละสายตามองไปทางอื่นด้วยสีหน้าเรียบนิ่งไม่ได้สนใจอะไรต่อ ปากหนาพ่นควันสีขาวออกด้วยใบหน้าหล่อเย็นชา
"...เริ่มเลย" ทันทีที่เรียวปากหนาพูดจบ มือบางก็จัดการผลักร่างแกร่งของสามีให้ล้มลงนอนบนเตียงขนาดใหญ่ก่อนที่เธอจะรีบกระโดดเข้าไปขึ้นคร่อมร่างหนา ไม่รอช้าที่จะก้มลงไปซุกไซ้เข้าที่ซอกคอสามีพร้อมทั้งใช้มือที่ว่างอยู่จัดการถอดเสื้อผ้าของคนใต้ร่างออก คามิลที่นอนมองการกระทำของหญิงสาวก็อดที่จะรู้สึกวูบวาบพอใจไม่ได้ เพราะไลลาไม่เคยแสดงความร้อนแรงแบบนี้ใส่เขามาก่อน พอได้เห็นภรรยาตัวเล็กที่หน้าตาไม่ต่างจากบาร์บี้มีชีวิตทำ ความพลุ่งพล่านก็ปะทุอยู่ในร่างกายของหมอมาเฟียอย่างไม่น่าเชื่อลิ้นเล็กสอดแทรกเข้ามายังปากหนาของสามีตัวสูงพร้อมกับซุกซนจนคนที่นอนอยู่ทนไม่ไหวต้องจูบตอบกลับด้วยความเร่าร้อนหนักหน่วง"อื้อออ~" ทั้งสองต่างแลกลิ้นกันอย่างไม่มีใครยอมใคร ก่อนที่ไลลาจะรู้สึกได้ความแข็งตึงจากอะไรบางอย่างที่เธอกำลังนั่งทับอยู่ตรงนั้นของเขายังคงไวต่อความรู้สึกเหมือนเคย..."ถอดกางเกงให้พี่หน่อย" เจ้าของใบหน้าหล่อเอ่ยบอกภรรยาน้ำเสียงกระเส่า ซึ่งมือเล็กก็ทำตามอย่างที่พ่อของลูกบอกทันที โดยขณะที่หญิงสาวกำลังใช้มือถอดกางเกงที่อีกคนสวมใส่อยู่ มือหนาของอีกคนที่นอนอยู่ก็เคลื่อนเข้ามาลูบยังหน้าท้องแบนราบของร่างเล็ก
@อิตาลีครืดดด ~เสียงโทรศัพท์ที่วางอยู่ไม่ไกลดังขึ้นทำให้เจ้าของใบหน้าหล่อที่เพิ่งกลับมาจากการประชุมงานเดินเข้าไปหยิบขึ้นมากดรับสายติ้ด(ไงคะพี่คามิล เลี้ยงลูกได้ไหม) เสียงหวานจากปลายสายเอ่ยถามขึ้นด้วยความเป็นห่วง หลังจากตกลงกันว่าคามิลจะพาไลลากับลูกน้อยมาคุยงานด้วยที่อิตาลีเพื่อเป็นการพักผ่อนไปด้วยในตัว วันนี้คนตัวสูงจึงปล่อยให้แม่ของลูกได้ออกไปเที่ยวเล่นช็อปปิงตามประสา โดยมีเขาเป็นคนอาสาที่จะเลี้ยงลูกน้อยแทนเอง"เลี้ยงได้" เจ้าของใบหน้าหล่อเอ่ยพร้อมกับอุ้มลูกน้อยวัยทารกที่เพิ่งลืมตาดูโลกได้ไม่กี่เดือนขึ้นมาอุ้มไว้แนบอกแกร่ง(จริงนะ ให้ไลลารีบกลับไปช่วยดูไหม)"ไม่เป็นไร หาความสุขใส่ตัวไปเถอะ เรื่องลูกไม่ต้องห่วง พี่เลี้ยงได้" เรียวปากหนากรอกเสียงบอกปลายสาย(โอเค แต่ถ้ามีอะไรหรือเลี้ยงไม่ไหว โทรหาไลลาได้ตลอดเลยนะคะ)"อืม"(งั้นไลลาขอไปช็อปปิงต่อก่อนน้าาา~)"..." ร่างสูงเผลอยิ้มออกมากับเสียงใสที่ยังคงสดใสอยู่ตลอดเวลาของภรรยา นิ้วแกร่งกดตัดสายไปก่อนจะก้มลงเล่นกับลูกชายตัวเองที่นอนกินนมอยู่บนอ้อมแขนหนาของเขาเด็กน้อยนอนมองหน้าคนเป็นพ่อตาใสไม่รู้เรื่องพร้อมกับปากที่ยังคงดูดกินขวดนมอย่าง
หนึ่งปีผ่านไป...ตึกตึกเสียงสองเท้าหนักของหมอหนุ่มในชุดสูทสุขุมเดินตรงออกไปจากบริเวณคลินิกของตัวเองด้วยสีหน้าเรียบนิ่งท่ามกลางเหล่าพยาบาล พนักงานในคลินิกที่ต่างผงกหัวทักทายเจ้านายสุดหล่อเจ้าของใบหน้าเย็นชา ทว่าในตอนนั้นเองครืดดด ~ โทรศัพท์ราคาแพงของร่างสูงดังขึ้นขณะที่เขากำลังเดินอยู่ทำให้ดวงตาคมก้มลงไปมองธนาติ้ด"อืม"(คุณคามิลครับ จะแวะเข้ามาตรวจสอบความเรียบร้อยเลยไหมครับ)"อืม เดี๋ยวเข้าไป"(ครับ) หลังจากที่คุยกับลูกน้องคนสนิทเสร็จ หมอหนุ่มก็ไม่รอช้าที่จะเดินตรงไปยังรถสปอร์ตราคาแพงของตัวเองขับเคลื่อนออกไปด้วยความรวดเร็วเอี๊ยด!ไม่นานสปอร์ตสีเทาดำคันใหม่ที่เพิ่งถอยออกมาได้ไม่นานก็ถูกขับเข้ามาจอดยังบริเวณใต้ตึกอาคารขนาดใหญ่พร้อมกับมีเหล่าการ์ดมากมายที่ยืนเฝ้าอยู่ด้านหน้าประตูรีบก้มหัวทักทายแก่เจ้านายตัวสูงที่เพิ่งมาถึง"สวัสดีครับคุณคามิล" เสียงธนาเดินเข้ามาทักทายเจ้านายอีกครั้ง"..." คามิลก็พยักหน้ารับรู้ใช้มือหนาเลื่อนลงไปติดกระดุมเสื้อสูทของตัวเองด้วยสีหน้าเรียบนิ่งเดินตรงเข้าไปยังด้านในตึกอาคารขนาดใหญ่ที่เป็นอีกหนึ่งธุรกิจของเขา ทว่าธุรกิจนี้มันไม่ได้ใสสะอาดอย่างที่หลายคนรู
สองเดือนผ่านไป..."มึนหัวจัง..." เสียงหวานของร่างเล็กพึมพำออกมาขณะที่กำลังยืนทำอาหารอยู่ภายในห้องครัวขนาดใหญ่ ไลลามีสีหน้าที่รู้สึกไม่ดีบอกไม่ถูกกับอาการบางอย่างที่กำลังเกิดขึ้นอยู่ภายในร่างกายของตัวเอง ช่วงสองสามวันที่ผ่านมานี้ หญิงสาวมักจะมีอาการมึนหัว รวมถึง..."ทำไมวันนี้กลิ่นอาหารไม่ค่อยดีเลย" เรียวปากบางอมชมพูเอ่ยก่อนจะรู้สึกทนไม่ไหวรีบสาวเท้าเดินไปยังห้องน้ำที่อยู่ไม่ไกลเพื่อที่จะอาเจียนออกมาด้วยสีหน้าซีดเซียวหมดแรง"ปะ...เป็นอะไรไปเนี่ย" เจ้าของใบหน้าเรียวใสเอ่ยออกมาด้วยความรู้สึกไม่ดี ทว่าในตอนนั้นเอง"ลลิดา" เสียงทุ้มคุ้นเคยของใครบางคนดังขึ้นทำให้คนตัวเล็กพยายามทำตัวเป็นปกติพยุงร่างไร้เรี่ยวแรงของตัวเองลุกขึ้นปรับสีหน้าให้ดูยิ้มแย้มอย่างเคยเดินออกจากห้องน้ำคอนโดหรู"กลับมาแล้วเหรอคะ" ร่างบางเดินยิ้มหวานเข้าไปเอ่ยถามยังสามีป้ายแดงของเธอหลังจากที่แต่งงานกันมาได้เข้าเดือนที่สอง"อืม พี่เข้ามาเห็นแก๊สเปิดอยู่แต่ไม่เจอเธอเลยเรียกหาดู""ไลลาอยากเข้าห้องน้ำกะทันหันน่ะค่ะ""..." คามิลพยักหน้ารับรู้พร้อมกับมองหน้าภรรยาตัวเล็กนิ่ง"พะ พี่คามิลมีอะไรหรือเปล่า""ทำไมวันนี้หน้าซีด ๆ " เจ
หนึ่งเดือนต่อมา...หมับ!เสียงมือเล็กแอบย่องเข้าไปสวมกอดเข้าที่เอวหนาของแฟนหนุ่มรุ่นพี่ที่กำลังยืนทำอาหารเช้าอยู่ด้วยรอยยิ้มหวานสดใส"เอ๊ะโอ~ วันนี้คุณพ่อบ้านทำอะไรให้หมูน้อยทานคะ" เรียวปากบางอมชมพูเอ่ยถาม"ข้าวผัดปูกับไข่เจียวหมูสับ""ว้าว รู้ใจจังเลย รู้ได้ไงคะว่าไลลาอยากกิน""เธอละเมองอแงใส่พี่มั้ง" เจ้าของใบหน้าหล่อตอบกลับอย่างประชดใส่คนตัวเล็ก เพราะเมื่อคืนก่อนนอน ร่างบางเอาแต่พูดกรอกหูเขาว่าอยากจะกินข้าวผัดปูกับไข่เจียวหมูสับ"ชิ!" คนตัวเล็กทำหน้ายู่ออกมาพร้อมกับผละมือเล็กออกจากเอวแกร่ง เดินตรงเข้าไปยังบริเวณที่มีแซนด์วิชหน้าตาน่ากินวางอยู่ มือบางไม่รอช้าที่จะหยิบแซนด์วิชนั้นขึ้นมากัดกินด้วยสีหน้ามีความสุข คามิลที่กำลังยืนทำอาหารอยู่ก็ได้แต่ลอบยิ้มออกมากับความน่ารักของแฟนตัวเล็กที่ทุกครั้งไม่ว่าจะกินอะไรก็จะยิ้มหวานตาหยีมีความสุขอยู่ตลอด รวมถึงแซนด์วิชที่เขาตั้งใจทำไว้เพื่อให้คนตัวเล็กได้หยิบกินระหว่างรออาหารหลักจากเขาอยู่ใช้เวลาไม่นาน นักศึกษาแพทย์หนุ่มก็ทำอาหารทุกอย่างเสร็จนำลงไปใส่จานเดินเข้าไปวางไว้ให้ร่างเล็กอย่างที่มักจะทำให้อยู่เป็นประจำ ทว่า..."ทำไมวันนี้เสื้อถึงได้รัด
@โรงแรมเมื่อกินอาหารเสร็จ ทุกคนก็ต่างพากันแยกย้ายกลับมายังห้องพักของตัวเอง โดยไลลาเองก็รีบเดินเข้าไปจัดการอาบน้ำชำระล้างความเหนียวตัวอยู่พอสมควรจากอากาศร้อนที่อบอ้าวอยู่ไม่น้อย ซึ่งใช้เวลาไม่นาน สองเท้าเล็กก็เดินออกมาจากห้องน้ำด้วยสีหน้าท่าทีสบายตัวในชุดนอนสีหวานตัวเก่ง ทว่าเดินออกมาได้ไม่นาน ดวงตากลมโตก็ต้องชะงักไปหลังจากที่เหลือบไปเห็นแฟนหนุ่มร่างสูงกำลังนั่งไขว่ห้างจ้องมองหน้าเธอนิ่ง สวมใส่เพียงแค่กางเกงสแล็กส์สีดำเผยให้เห็นหน้าท้องกำยำไร้สิ่งปกปิด"พี่คามิล ถอดเสื้อทำไมคะ แอร์เย็นนะ เดี๋ยวก็ไม่สบายหรอก" เรียวปากเล็กเอ่ยถามขึ้นอย่างคนไม่รู้เรื่องในเหตุการณ์ที่กำลังจะเกิดขึ้นกับตัวเอง ร่างเล็กสาวเท้าเดินตรงเข้าไปยังบริเวณโต๊ะเครื่องแป้งหมายจะทาครีมราคาแพงลงบนใบหน้าใส แต่แล้วก็ต้องถูกมือหนาของคนที่นั่งอยู่เอื้อมเข้าไปคว้าร่างเล็กเข้าหาตัว"อ๊ะ...อะไรคะเนี่ย" ดวงตากลมโตมองหน้าถามแฟนตัวสูงขึ้นสีหน้างุนงงสงสัย"ลืมจริง หรือแกล้งเนียน""คะ?" ไลลาถามด้วยสีหน้าไม่เข้าใจกว่าเดิม เพราะวันนี้เธอมัวแต่มีความสุขไปกับการกิน การทำนั่นทำนี่ จนลืมบางอย่างไปเสียสนิท"ลืมจริงสินะ" คามิลเอ่ยพึมพำขึ้น