บทที่ 31 ดูแล

“ตัวเล็กคะ....”

“อื้อออ”

“สายแล้วนะคะ ตื่นเร็ว” ไมเคิลพูดพร้อมยกยิ้มบางเบา ใช้นิ้วจิ้มแก้มขาวนุ่มนิ่มเบาๆ เอวาส่งเสียงครางแผ่ว แล้วจึงซุกหน้าลงกับตุ๊กตาเสือขาวอย่างต้องการหลีกหนีนิ้วมือแกร่งที่รบกวนการหลับใหล

“หึหึ ตื่นเร็วค่ะ เดี๋ยวปวดท้องเอานะ” ไมเคิลพูดอีกครั้งพร้อมกับค่อยๆ ดึงเจ้าตุ๊กตาเสือขาวออกจากอ้อมกอดน้อยๆ ของคนตัวเล็ก ทำให้เอวต้องปรือตาขึ้นมอง สองมือน้อยๆ ยันกับที่นอนเอาไว้ ก่อนจะค่อยๆ ลุกขึ้นจากเตียง ยกมือขยี้ตาไปมา เส้นผมสีดำขลับชี้ฟูไม่เป็นทรง

“อย่าขยี้สิคะ” ไมเคิลร้องบอกก่อนจะใช้นิ้วโป้งเกลี่ยดวงตาให้ แล้วจึงขยับมือไปจัดทรงผมให้กับน้องน้อยด้วยความรักความเอ็นดู เอวากะพริบตาปริบๆ แล้วจึงปรับสายตาได้ เมื่อเห็นว่าเป็นใคร เด็กน้อยก็ส่งยิ้มหวาน อ้าแขนออกกว้าง ตั้งท่าจะโผเข้ากอด ร้องเรียกเสียงใส

“พี่จ๋าาา”

จึ้ก

“เรายังมีเรื่องต้องคุยกันนะคะ” ไมเคิลใช้นิ้วชี้จิ้มลงที่หน้าผากของเด็กน้อยเอาไว้ เป็นการห้ามกลายๆ ไม่ให้เอวาเข้ามากอดได้ดั่งใจ เพียงได้ฟังเด็กน้อยก็ดวงตาเบิกกว้าง เริ่มนึกขึ้นมาได้บ้างแล้วตนเองทำอะไรลงไปบ้าง ไมเคิลส่งยิ้มหวานไปให้ แต่ภายในใจคนมองมันคือการแสยะยิ้มที่ส่งไป