บทที่ 4 ฤดูใบไม้ผลิ

“เตรียมเสร็จรึยัง” ไมเคิลเอ่ยถามกับผู้ช่วยคนสนิทที่ยืนอยู่ข้างกาย โรมโน้มตัวลงอย่างนอบน้อม เอ่ยตอบเสียงเบาราวกระซิบหากแต่ได้ยินชัดเจน

“เรียบร้อยแล้วครับ”

“ดี” พูดจบก็ก้าวเท้าออกจากคฤหาสน์ มุ่งตรงไปที่รถยนต์คันหรูซึ่งมีหน้าตาเหมือนกันทั้งหมด 5 คัน และทุกคันต่างบรรทุกคนเต็มอัตรากำลัง ไมเคิลก้าวขาขึ้นรถ อดไม่ได้ที่จะหันมองหน้าต่างห้องๆ หนึ่งซึ่งดวงไฟปิดสนิท

“ให้ซีนอนมาคอยดูแล”

“ครับ” เพียงเท่านั้นมือเรียวยาวของโรมก็ล้วงเข้าไปในเสื้อสูท กดเบอร์โทรออกที่คุ้นเคย ได้ยินเสียงปลายสายโวยวายมาเล็กน้อยเนื่องจากรบกวนเวลานอนหลับ แต่พอบอกว่าเป็นคำสั่งของบอสก็หุบปากฉับและวางสายไปอย่างรวดเร็ว

ไมเคิลขึ้นรถที่ถูกขับมาด้วยความเร็วมากกว่า 160 กิโลเมตรต่อชั่วโมง รถบริวารทั้ง 4 รายล้อมทั้งสี่มุม คุ้มกันอย่างแน่นหนา

แชะ!

แสงแฟลชสะท้อนเข้าตาคนขับ หลังถูกจับบันทึกภาพขับรถเร็วกว่ากว่ามาตรฐานกำหนด จนอดที่จะเอ่ยหยอกเย้าไม่ได้

“น่าจะเรียกไซเรนมานำขบวนนะครับ”

“ไม่จำเป็น....”

“ฮึฮึ” ไมเคิลละสายตาจากโรมที่หัวเราะในลำคอแผ่วเบาแล้วก้มลงมองหยาดน้ำสีม่วงแปลกตาที่ถูกบรรจุอยู่ในขวดสีใสขนาดเล็ก

“ผลเป็นยังไง.....”

“แรงกว่าสูตรเดิมอยู่มากครับ เรียกได้ว่า 1 ต่อ 10 เลยทีเดียว”

“อืม....” ไมเคิลตอบรับในลำคอ แล้วกวาดสายตาอ่านเอกสารการวิจัย

“วิสเทอร์เรีย..... สวยอันตราย.... หึหึ” เสียงหัวเราะอำมหิตดังขึ้นจากในลำคอ ดวงตาสีเฮเซนัทเรืองรองท่ามกลางความมืดจนดูคล้ายกับดวงตาของสัตว์ร้ายที่มองจ้องเหยื่อ

ไมเคิลและโรมไม่ได้พูดอะไรอีก จวบจนกระทั่งบุคคลทั้งสองขึ้นเรือและขับไปยังเกาะที่ห่างไกล ทันทีที่ก้าวเท้าเหยียบย่างเข้าไป กลิ่นหอมหวานก็ลอยอบอวลไปทั่วบริเวณ ไมเคิลเดินผ่านไปอย่างรวดเร็ว มุ่งตรงไปสู่อาคารหลังหนึ่ง ด้านบนเบื้องหน้าใช้เป็นศูนย์วิจัยสัตว์น้ำทั่วไป หากแต่เบื้องล่างกลับเต็มไปด้วยความดำมืด ไมเคิลเดินเข้าไปภายในห้องวิจัย โดยมีโรมติดตามมาพร้อมกับบอดี้การ์ดจำนวนหนึ่ง ยืนฟังรายงานคร่าวๆ

“เรานำเอา รากของวิสเทอร์เรียมาสกัดครับ แล้วก็ผสมใบกับดอกลงไปด้วยบางส่วน ทำให้สารที่สกัดได้เข้มข้นมากยิ่งขึ้น นี่คือตัวอย่างทดลองที่เราทำออกมาได้ แล้วก็นำไปใช้กับตัวทดลองดูแล้วผลพบว่า.........” เสียงการบรรยายอย่างตื่นเต้นของนักวิจัยชายชราพูดออกมาเจื้อยแจ้ว และในตอนท้ายก็พาไปที่ห้องๆ หนึ่ง ซึ่งมีคนหนุ่มสาวนั่งคุดคู้ขดตัวแอบอยู่มุมห้อง ถูกล่ามด้วยโซ่ทั้งแขนขาและลำคอ บุคคลเหล่านี้ล้วนมีคดีใหญ่ติดตัว.......

ไมเคิลเหลือบตามองใบหน้าของแต่ละคนด้วยความเย็นชา โรมพยักหน้าส่งสัญญาณให้ ทีมวิจัยขยับเข้าไปในห้องกระจกนั้น เข็มฉีดยาถูกจดจ่ออยู่ที่ลำคอของเหยื่อแต่ละรายโดยมีทั้งหมด 5 คนด้วยกัน แต่แล้วความวุ่นวายโกลาหลก็เกิดขึ้น เมื่อหญิงสาวคนหนึ่งที่มีนัยน์ตาสีฟ้าสดใสเส้นผมสีน้ำตาลเข้ม ก่อการขัดขืน โดยการกระแทกตัวทีมนักวิจัยให้ล้มลง หญิงสาวพลิกกายขึ้นคร่อม ใช้โซ่ต่างเชือกกดทับและรัดเข้าที่ลำคอ เมื่ออีกฝ่ายมีท่าทีดิ้นรนขัดขืน ใช้มือจิกข่วนใบหน้าและลำตัวของหญิงสาวจนเป็นริ้วรอย ความอดทนของเธอก็หมดสิ้นลง หยิบคว้าหลอดยาที่ตกอยู่ใกล้ๆ แล้วฉีดยาตัวนั้นเข้าสู่ร่างของทีมวิจัยเสียเอง ก่อนจะผละออกมาดูผลของยาตัวนั้น

ผู้ที่ได้รับเชื้อหลังจากที่แอดยาเข้าไปก็เริ่มทุกข์ทรมาน หายใจไม่ออกดิ้นทุรนทุราย ไขว่คว้าหาอากาศ และท้ายที่สุดคือตัวกระตุกเกร็งและสิ้นใจ ตลอดการเป็นไปนั้นไมเคิลมองสบตากับหญิงสาวคนนั้นไม่มีหลบเลี่ยง ความเย็นชาที่แผ่ออกมาจากดวงตาทำให้ชายหนุ่มสนใจเกินกว่าที่จะปล่อยไปได้ จึงหันไปสั่งกับโรมีโอเสียงเบา

“พาเธอออกมา.... ชื่อใหม่.... และประวัติของเธอภายใน 3 นาที” ว่าจบก็หันหลัง กำลังจะก้าวเดินก็หยุดชะงัก แล้วเอ่ยปากบอกกับชายชรา

“ตรวจสอบผลหลังได้รับยา แล้วส่งรายงานมา..... โนแวน...... อย่าคิดจะลองดีกับผม.......” พูดว่าพร้อมปรายสายตามองเข็มฉีดยาที่อยู่ในมืออีกฝ่ายอย่างเย็นชา ต่างจากโรมที่เข้าประชิดตัวแล้วทำการบิดหักแขนทันที เอ่ยเสียงเหี้ยมลอดไรฟัน

“อย่าคิดทำอะไรโง่ๆ ครับด๊อก ลอร์ดวัลโด้ไม่ใช่บุคคลที่คุณจะแตะต้องได้.....”

“อ๊ะ!” เสียงร้องดังขึ้นอย่างตกอกตกใจ เมื่อในมือที่เคยมีเข็มฉีดยาได้อันตรธานหายไป ก่อนที่ปลายเข็มเย็นๆ จะถูกแนบเข้ามาที่ใบหน้า

“หรือว่าเราจะเปลี่ยนหัวหน้าทีมดีนะ?” พูดว่าพร้อมแทงเข็มลงไปในผิวเนื้อจนเกิดเสียงกรีดร้องโวยวายดังลั่น เมื่อปลายเข็มนั้นแท่งทะลุกระพุ้งแก้มด้านข้าง ปลายลิ้นแตะสัมผัสโลหะเย็นยะเยือกราวกับมัจจุราชได้มาเยี่ยมเยือน

“หึหึหึ ฮ่าฮ่าฮ่า” เสียงหัวเราะอย่างบ้าคลั่งของคนที่ขึ้นชื่อว่ามือขวาถูกเปล่งออกมาอย่างเป็นสุข ก่อนจะฉีดยานั้นเข้าสู่ร่างกายของชายชราโดยไม่สนว่าจะจะไหลลงคอได้หมดหรือไม่ แล้วปล่อยทิ้งให้นอนชักอยู่ที่พื้นอย่างไม่สนใจไยดี

“คุณได้เป็นหัวหน้าทีมแล้วนะ คุณเบนจามิน” โรมีโอพูดด้วยรอยยิ้มน้อยๆ ชวนให้หลงใหล หากแต่คนมองกลับมองเห็นปีศาจในคราบนักบุญ ลนลานตอบรับด้วยเสียงสั่นเทา

“คะ คะ คะ ครับ” โรมแสยะยิ้มส่งให้อย่างชอบอกชอบใจ ก่อนจะเดินไปสั่งงานกับบอดี้การ์ดให้มอบตัวตนใหม่ ลบตัวตนเดิมของหญิงสาวที่ถูกแยกออกมา แล้วสั่งให้ไปรายงานตัวกับเจ้านายของตนภายใน 24 ชั่วโมง แม้หญิงสาวคนดังกล่าวจะขัดขืน แต่ก็ไม่อาจต้านแรงของผู้ชาย 4 คนที่เข้าไปจับกุมได้ อีกทั้งยังฉีดยาสลบให้โดยไม่สนว่าเข็มจะหักคาผิวเนื้อของเธอหรือไม่ก็ตามที

หลังจากที่โรมจัดการเรื่องราวที่ด้านล่างจนเสร็จเรียบร้อย ชายหนุ่มก็เดินตามนายของตนไปติดๆ ภาพที่เห็นตรงหน้าทำให้ตกอยู่ในภวังค์กับความงดงามนั้น รูปหน้าดั่งสวรรค์สรรค์สร้างพร้อมด้วยดวงตาสีทองเรืองรองราวกับราชสีห์ ลำคอแกร่งถูกประทับไว้ด้วยลวดลายมังกรคำรามสะกดตรึงสายตา เส้นผมสีดำคลอเคลียเครื่องหน้าและลำคอ ร่างกายสูงโปร่งกำยำคล่องตัวสวมใส่ชุดสูทสีดำเนื้อดี บนบ่าถูกคลุมทับด้วยเสื้อคลุมลายมังกรดิ้นทองงดงาม

เสี้ยวหน้าที่แสนเย็นชาปรากฏความเศร้าหมอง มือข้างหนึ่งถูกยื่นออกไป แตะสัมผัสกับกับดอกสีม่วงบางเบา

“อ่อนหวาน....”

“.....”

“น่าทะนุถนอม....”

“.....”

“จนอยากขยี้ให้บอบช้ำ” เสียงทุ้มพูดพร้อมกับกำมือเอาไว้แน่นจนดอกไม้สีม่วงนั้นแหลกเหลวคามือ ไมเคิลแบมือออกช้าๆ สายลมพัดหวนพาเอาเศษซากดอกไม้ให้หลุดลอยไปจากมือ ก่อนจะเอ่ยปากกับโรมโดยไม่หันหน้ามามอง

“ส่งรายงานแจ้งแก่พระนาง...... แถมตัวอย่างส่งไปสัก 2 หลอด.....”

“ครับ” โรมโน้มตัวลงรับคำสั่ง เมื่อเงยหน้าขึ้นมาอีกครั้งเจ้านายของตนก็เดินนำไปไกลเสียแล้ว ชายหนุ่มจึงหันไปสั่งการกับบอดี้การ์ดอีกคนที่ยืนรอรับคำสั่ง ก่อนจะตามนายของตนขึ้นไปนั่งบนเฮลิคอปเตอร์เพื่อเดินทางไปที่อื่นต่อ

เอาล่ะ ต่อจากนี้คือของจริงแล้ว.........

.

.

.

Ava Part

เด็กตัวน้อยนอนพลิกตัวไปมาบนเตียงกว้างขนาดใหญ่ มือเล็กแปะป่ายไปทั่วหาความอบอุ่นที่เคยมี จนเมื่อสัมผัสได้ถึงความเย็นชืดก็ผุดลุกขึ้นนั่ง ยกมือขยี้ตาของตัวเองเอ่ยปากเสียงเบา

“พี่จ๋าไปแล้ว....” เด็กน้อยหน้าม่อยลง หันมองรอบกายพบเพียงความเงียบเหงาที่คุ้นเคย ก่อนจะสะบัดหน้าไปมาเบาๆ ยกมือขึ้นตบแก้มแปะๆ ก่อนจะวิ่งเข้าห้องน้ำ จัดการอาบน้ำชำระล้างกายอย่างรวดเร็ว

หลังจากจัดการตัวเองเสร็จเรียบร้อยก็วิ่งปร๋อลงมาที่โต๊ะด้านล่าง นั่งลงประจำที่ก้มลงทานอาหารเช้าเพียงลำพัง หลังจากทานเสร็จแล้วก็กระโดดขึ้นรถเพื่อเข้าเรียน ตกเย็นมาก็ทำการบ้าน

ชีวิตของเอวาวนเวียนไปเช่นนี้อยู่เกือบเดือน โดยที่มีคนของไมเคิลคอยแวะเวียนมาดูแล ซึ่งแต่ละคนนั้นต่างรู้จักเอวาเป็นอย่างดี เพราะได้รับหน้าที่พี่เลี้ยงอยู่บ่อยๆ มีบ้างบางครั้งที่ได้รับสายจากทางไกล ไม่ใช่ใครอื่น พี่ชายบุญธรรมของตนนั่นเอง และครั้งนี้ก็เช่นกัน

“แล้วก็นะพี่จ๋า วันนี้หนู-”

[ตัวเล็กครับ.......] เสียงนุ่มทุ้มเอ่ยขัดขึ้นแผ่วเบา ทำให้เสียงที่กำลังเจื้อยแจ้วเล่าเรื่องราวของวันนี้และวันที่ผ่านมาให้ได้ฟังหยุดชะงักลงไปตามด้วย

“....”

[พี่ต้องไปแล้วครับ.....]

“อื้อ....”

[ไม่งอนนะ]

“อื้อ... หนูรู้.... พี่จ๋าทำงานหนัก...”

[ครับ รักเรานะตัวเล็ก ตั้งใจเรียนนะครับ]

“อื้อ!” เอวาตอบรับเสียงหนักแน่น รอจนกระทั่งได้ยินคำบอกฝันดีแล้วสายตัดไปถึงได้ค่อยๆ ลดมือที่ถือโทรศัพท์ลง

ตุ้บ!

“คิดถึง......” เด็กน้อยเอนตัวลงนอนคว่ำ เอ่ยปากพึมพำแผ่วเบาให้ได้ยินเพียงลำพัง ภายในหัวสมองคิดถึงเรื่องราวแต่เก่าก่อนอย่างช่วยไม่ได้....

.

.

.

“อะไรนะ.....” เสียงของพี่ชายข้างตัวเอ่ยขึ้นอย่างไม่อยากจะเชื่อ พร้อมแรงกุมกระชับฝ่ามือน้อยๆ ที่แนบแน่นยิ่งขึ้น ทำให้เอวาเงยหน้ามองแผ่นหลังของคนที่กำลังจับกุมเอาไว้อยู่ด้วยความไม่เข้าใจ

“ฉันจะโกหกแกทำไม ถ้าเด็กนั่นเป็นลูกหลานของตระกลูวอลเลอร์จริง พ่อมันก็ตายไปแล้ว” น้ำเสียงดุดันคมเข้มของผู้เป็นบิดาเอ่ยบอกพร้อมยกมือขึ้นกอดอก ขณะพูดคุยอยู่กับบุตรของตน เด็กตัวน้อยกะพริบตาปริบๆ ด้วยความไม่เข้าใจ แต่กระนั้นมือน้อยๆ ก็ยังคงกระตุกร้องเรียกเบาๆ

“พิต๋า หนุจะหาอาร์เธอร์” เด็กน้อยร้องบอกเสียงใส เอียงคอมองหน่อยๆ ไมเคิลทรุดตัวนั่งลงคุกเข่าตรงหน้า เอ่ยบอกเสียงนุ่มทุ้มพร้อมลูบศีรษะเล็กไปพลาง

“ตัวเล็ก ปาป๊าไปอยู่กับมาม๊าครับ เดินอยู่บนดวงดาวแสนสวย ปาป๊ากับมาม๊าฝากตัวเล็กไว้ให้พี่ดูแล อยู่กับพี่ก่อนนะครับ”

“นานไหมอ่า.....” คำถามนั้น ทำให้ไมเคิลอึกอักในลำคอ และเปลี่ยนแปลงไปอย่างรวดเร็ว

“ตัวเล็กไม่อยากอยู่กับพี่หรอครับ” ว่าพร้อมทำเสียงเศร้า ทำให้เด็กน้อยลนลานรีบตอบรับฉับไว

“มะใช่นะ! อยู่! เอวาอยู่กะพิต๋า!” ว่าพร้อมกอดหมัดเข้าเต็มอ้อมแขน ไมเคิลผุดรอยยิ้มพรายขณะที่ลูบแผ่นหลังเล็กบางอย่างปลอบใจ

หลังจากนั้นเป็นต้นมา ไมเคิลก็มักจะอยู่ด้วยกันกับเอวาเสมอๆ ในทุกๆ วัน นอกจากนี้แล้วยังมีโรมีโออีกคนที่คอยเป็นเพื่อนเล่นกันในทุกค่ำคืน....

เวลาไหลผ่านไปเป็นปี แต่แล้วในวันหนึ่งทุกๆ อย่างก็เปลี่ยนแปลงไป เมื่อนายใหญ่ของบ้านหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย ในช่วงแรกนั้นทุกคนต่างรอคอยอย่างมีความหวัง

1 เดือนผ่านไป...

2 เดือนผ่านไป......

3 เดือนผ่านไป.........

ตลอดระยะเวลา 3 เดือนที่ผันผ่าน ไมเคิลต้องเข้าทำหน้าที่แทนบิดาด้วยวัยเพียง 15 ปี ทำให้งานยุ่งจนรัดตัว ไม่สามารถมาเล่นด้วยได้เหมือนเช่นแต่ก่อน โดยที่ระหว่างการรอคอยนั้นไมเคิลทำทุกวิถีทางในการตามหาบิดาของตน ท้ายที่สุด การรอคอยก็สิ้นสุดลงเมื่อแรกเริ่มเข้าสู่ฤดูใบไม้ผลิ

ในขณะที่เอวาออกไปวิ่งเล่นรอบคฤหาสน์เฉกเช่นทุกวัน เด็กน้อยก็กลับเข้ามาพร้อมเส้นขนกระจุกหนึ่งในกำมือและร้องเรียกไมเคิลด้วยเสียงหัวเราะอันสดใส

“พิต๋า!! นิโคลล่ะ! นิโคลลลล” ไมเคิลหันมามองเล็กน้อย ก่อนจะลูบกลุ่มผมสีดำนุ่มมือ เริ่มต้นแกะเส้นขนออกจากฝ่ามือเล็กบาง

“ตัวเล็ก ดึงขนของมิลาด้ามาทำไมครับ มิลาด้าเจ็บนะ”

“มะเจ็บ มิลาด้ามะเจ็บ” พูดพร้อมปฏิเสธขึงขัง ไมเคิลตอบรับพร้อมปัดเศษดินออกจากเนื้อตัวของเด็กน้อย

“ครับๆ ไม่เจ็บก็ไม่เจ็บ แล้วนี่ไปวิ่งเล่นที่ไหนมาครับ ทำไมมอมแมมแบบนี้” ว่าพร้อมลูบเนื้อตัวไปมา เด็กน้อยหัวเราะคิกคัก ก่อนจะชี้ออกไปที่มุมหนึ่งของคฤหาสน์หลังโต

“นิโคลนอนเย่นตงนู้นนนน คิกคิก” เด็กน้อยหัวเราะคิกคัก พร้อมรอยยิ้มสดใส ต่างคนฟังที่ใจกระตุกไหววูบ เอ่ยบอกเสียงนุ่มทุ้มอีกครั้ง

“พาพี่ไปได้ไหมครับ”

“อื้อ!”

และนั่นเป็นการปิดฉากการตามหานายใหญ่ของบ้านตลอดระยะเวลา 3 เดือน ถ้าเด็กน้อยรู้ว่าการพาพี่ชายไปเจอนิโคลัสในครั้งนั้นจะทำให้ทุกอย่างเปลี่ยนแปลงไปตลอดกาล เอวาคงไม่พาไมเคิลไปพบเป็นแน่แท้.....

สิ่งที่จำได้ในความทรงจำเกี่ยวกับนิโคลัสนั้นคือภาพของโลงไม้ขนาดใหญ่ที่ถูกตกแต่งด้วยดอกไม้สีขาวงดงาม มีภาพของนิโคลัสถูกประดับไว้ใกล้ๆ กัน ไมเคิลที่สวมใส่ชุดสูทสีดำสง่างามและกำลังกุมกระชับมือน้อยๆ ของเอวาในชุดสูทสีดำเช่นเดียวกันหากแต่เป็นขาสั้นเอาไว้แทน ทั้งคู่มายืนหลบมุมอยู่ที่ด้านหนึ่งของงาน ทำเพียงจ้องมองไปทางโลงศพนั้นอย่างเงียบๆ

เพียงไม่นานนักโรมีโอที่สวมใส่ชุดสูทสีดำเช่นเดียวกันก็ขยับมายืนอยู่ข้างกายของไมเคิล ก้มลงกระซิบอะไรบางอย่าง และผละไป ไมเคิลพยักหน้ารับ ส่งมือน้อยๆ ที่กำลังกอบกุมอยู่ให้กับโรมีโอแทน ความอบอุ่นจางหายไป ทำให้เด็กน้อยยืนมองมือของตนเองอยู่ชั่วครู่ ในตอนที่กำลังจะร้องตามไมเคิลไป มืออีกข้างก็ถูกดึงรั้งเอาไว้ พร้อมเสียงชู่วแผ่วเบา

“บอสต้องไปรับแขกครับคุณหนู แขกคนนี้สำคัญมาก บอสต้องไปรับด้วยตัวเอง คุณหนูเป็นเด็กดีรออยู่ตรงนี้นะครับ”

“อื้อ! เอวาเด็กดี!” เด็กน้อยตอบรับเสียงใส แล้วยืนนิ่งอยู่กับที่ ภาพๆ หนึ่งที่สะกดตรึงสายตา คือภาพของไมเคิลที่สะบัดชายเสื้อคลุมลายมังกรคำรามสีดำดิ้นทองไปทางด้านหลัง ทรุดตัวลงนั่งคุกเข่า มือข้างหนึ่งถูกยกขึ้นทาบทับแผ่นอกด้วยท่าทีองอาจสง่างาม ค้อมหัวลงต่ำพร้อมเอ่ยคำต้อนรับ

“เป็นเกียรติอย่างยิ่งที่พระนางทรงเสด็จมาด้วยพระองค์เอง หากมีสิ่งใดผิดพลาดไปกระหม่อมขอทรงประทานอภัยด้วย....”

“ไม่ต้องมากพิธีหลานชาย ลุกขึ้นเถิด” ไมเคิลค้อมหัวให้อีกครั้งก่อนจะลุกขึ้นยืนเต็มความสูงดั่งเดิม

และนั่นคือความทรงจำสุดท้ายที่เด็กน้อยจำได้สำหรับเรื่องราวในวัยเด็กของตน.....

.

.

.

“เหม่ออะไรครับ” บาร์ค หรือ บารอน เพื่อนคนสนิทของไมเคิลที่ได้รับหน้าที่ให้ช่วยดูแลดวงใจของบ้านเอ่ยถามเด็กตัวน้อยที่กำลังนั่งมองเหม่ออยู่ในสวนสวยที่ถูกจัดทำขึ้นเพื่อเจ้าตัวโดยเฉพาะ

“คิดถึงพี่จ๋า...”

“หึหึ ไมเคิลทำงานครับ อีกไม่นานเดี๋ยวมันก็กลับแล้ว” ว่าพร้อมวางจานขนมลงบนโต๊ะ แล้วขยับไปยีเส้นผมสีดำนุ่มมือ ซึ่งเด็กน้อยก็ปัดออกในทันที

“อย่ามาแกล้งหนูนะ!” เสียงเล็กๆ นั้นขู่ฟ่อเหมือนลูกแมวตัวจิ๋ว ยิ่งทำให้บารอนหัวเราะชอบอกชอบใจเข้าไปใหญ่

“เอ้า พี่ยอมให้เราทำคืนเลยก็ได้” ชายหนุ่มพูดพร้อมกับโน้มตัวลง ทำให้ศีรษะของตนอยู่ตรงหน้าเด็กน้อย

“หน็อย อย่าคิดว่าหนูไม่กล้านะ!” เสียงเล็กร้องลั่นแล้วจับกระชากกลุ่มผมสีน้ำตาลแดงมาเต็มกำมือ ก่อนจะเริ่มดึงทึ้งอย่างรุนแรง

“โอ้ยๆๆ ยอมแล้วครับๆ โอ้ย!” บารอนถอนตัวออกอย่างรวดเร็ว แล้วยืดตัวขึ้นในทันทีที่เป็นอิสระ ใช้นิ้วชี้ไปที่มือของเด็กน้อยพร้อมร้องเสียงดัง

“เรื่องนี้ต้องถึงไมค์! รอก่อนเถอะ! ให้พี่เก็บหลักฐานก่อน!” ว่าพร้อมทำท่าล้วงควักโทรศัพท์มือถือออกมาเตรียมไว้ เอวาร้องออกมาเสียงดังด้วยความตื่นตระหนก

“ไม่นะ!!” ว่าแล้วก็โยนกระจุกผมสีน้ำตาลแดงทิ้งอย่างไม่ไยดี ทำให้บารอนแสดงท่าทีเสียใจออกมา ทรุดตัวลงนั่งร้องไห้กระซิกๆ

“โถ่ เส้นผมที่น่าสงสารของข้า!” เอวาเบ้หน้าให้กับความเล่นใหญ่ของเพื่อนพี่ชายโดยไม่พูดอะไรออกไป

“โฮ ฮืออออ”

“.....”

“เส้นผมที่น่ารักๆ ของพี่ ฮึก”

“.....”

“ฮื้อๆๆ เส้นผมของพี่ตายแล้ว!”

“โอ้ยยย ยอมก็ได้! หนูขอโทษ! พอใจยั้ง!” ว่าพร้อมทำหน้ามุ่ย ในขณะที่อีกคนปรายสายตามองพร้อมเบ้ปากใส่

“ไหนคือความจริงใจ ใช่ซิ๊ พี่ไม่ใช่ไมค์นี่!” เอวาทำแก้มพองลม ก่อนจะเอ่ยปากบอก

“อ้ะ หนูให้ทำคืนเลย” ว่าพร้อมนั่งหันหลังกอดอก บารอนผุดรอยยิ้มขึ้นอ่อนบาง ก่อนจะหยิบเอาหวีและหนังยางขึ้นมาเตรียมพร้อม วางลงบนโต๊ะข้างตัว

“ขืนพี่ทำไมเคิลมาแหวกอกพี่กันพอดี ใครก็รู้มันหวงเราอย่างกับอะไร”

“แน่นอน พี่จ๋ารักหนูที่สุด แบร่!” ว่าพร้อมหันมาแลบลิ้นปลิ้นตาใส ในขณะที่บารอนจับให้ศีรษะเล็กหันให้ถูกทิศถูกทาง

“หันดีๆ ผมออกมาเบี้ยวพี่ไม่รู้ด้วยนะ” พูดว่าพร้อมกับทำผมไปพลาง ในขณะที่เด็กน้อยนั่งเตะเท้าไปมาอยู่ที่เก้าอี้ เวลาผ่านไปไม่นานนัก บารอนก็ผละออกไปเล็กน้อย ยังไม่วายหันมาออกคำสั่ง

“ห้ามจับนะ” และนั่นทำให้เอวาลดมือลงอย่างช้าๆ ทำหน้างอง้ำ ก่อนที่บารอนจะกลับมาอีกครั้งพร้อมช่อดอกไม้ในมือที่เก็บเอาจากแถวๆ นี้ จัดการเสียบดอกไม้ต่างๆ ลงบนศีรษะของเด็กน้อย แล้วกดแชะภาพหลากหลายอิริยาบถ ส่งให้กับเพื่อนสนิทของตนได้ดู

“หนูดูบ้างงง” เอวาร้องเสียงใสพร้อมกับพยายามแย่งโทรศัพท์ออกไปจากมือ และบารอนก็ยอมหยิบยื่นให้หลังจากที่พิมพ์แชทคุยกับไมเคิลเสร็จแล้ว

“ให้มันรู้ซะบ้างว่าฝีมือใคร หึหึ ไมเคิลต้องรีบแจ้นกลับมาแน่” คำพูดนั้นทำให้เอวาหันไปมองด้วยความไม่เข้าใจ กลัวว่าจะยังไม่ชัดพอจึงส่งเสียงถามไปอีกหน

“ทำไมง้ะ” บารอนเลิกคิ้วขึ้นมอง ก่อนจะหัวเราะในลำคอ จับศีรษะเล็กโยกไปมาจนเจ้าของร่างมึนงง

“เดี๋ยวก็รู้” ว่าพร้อมคลี่ยิ้ม เดินผิวปากมือล้วงกระเป๋ากางเกงเดินเข้าไปในคฤหาสน์ ทิ้งให้เอวากะพริบตาปริบๆ ด้วยความไม่เข้าใจ