EP25 เพอร์เฟค

"จะคุยมั้ยงาน มาถึงก็แดกแต่เหล้า" มาเฟียหนุ่มพูดอย่างเบื่อหน่ายเมื่อไม่มีทีท่าว่าเพื่อนๆ จะคุยงานกัน พรางก็ส่งสายตาลงไปมองชั้นล่างที่มีหญิงสาวตัวเล็กกำลังนั่งคุยกันเพื่อนอย่างสนุกสนาน

"หึ ไม่มีหรอกงานน่ะ ไอ้ควิลท์มันไม่มีเพื่อนดื่ม มึงก็เห็นนิว่ามันมาเฝ้าเมียมัน" เครีสพูดไปดื่มเหล้าไป ข้างกายมีสาวสวยคอยบริการอยู่ไม่ห่าง

ส่วนผู้ถูกกล่าวหาก็ทำสีหน้ายียวนกวนประสาทเพื่อนอย่างไม่เดือดร้อนอะไร

"แม่ง โคตรดื้อ มีผัวแล้วก็ยังยิ้มหวานโปรยเสน่ห์ไปทั่ว" มาเฟียหนุ่มพูดเสียงรอดไรฟันมองดูคนตัวเล็กที่ตอนนี้กำลังถูกผู้ชายในงานชวนดื่ม

"ไม่ทราบว่าคนสวยดื่มกับผมได้มั้ยครับ มาคนเดียวแบบนี้แฟนไม่ว่าหรอ จะเป็นไรมั้ยถ้าผมจะขอไลน์คุณ" ชายหนุ่มตรงหน้าส่งสายตาที่คิดจะหลอกฟันอย่างปิดไม่มิดจนเธอรู้สึกได้

"เกรงว่าจะให้ไม่ได้หรอกค่ะ ฉันกำลังจะแต่งงาน" เธอยกนิ้วเพื่อสื่อความหมาย แต่ก็ไม่วายมีเสียงดังขึ้นจากทางด้านหลัง

"เอาไลน์ผัวมั้ย" มาเฟียหนุ่มที่เดินมาพร้อมกับบอดี้การ์ดคนสนิทอย่างธามและเคอาร์ด้วยสีหน้าที่ยากจะคาดเดา

"อยากได้มั้ยไลน์ กูจะสงเคราะห์ให้" เอาเป็นว่ารู้ดีว่าความหมายที่กำลังจะสื่อคืออะไร 

"กลับได้แล้ว!" น้ำเสียงที่เปล่งออกมาทำให้เธอรู้ชะตาว่าไม่รอดแน่คืนนี้ T_T

"เอ่อ สวัสดีค่ะเป็นผู้ปกครองยัยมุกหรอคะ" มัดหมี่และแพรดาวที่เห็นท่าไม่ดีก็รีบเดินเข้ามา

"เป็นผัว!" เขาพูดเสียงดังเพื่อให้ผู้ชายที่มองเธอรู้ว่าเธอมีเจ้าของแล้ว

"คุณอองเดร" แพรดาวพึมพำเบาๆ จนมัดหมี่และมุกดาสงสัย

"แกรู้จักหรอ" มัดหมี่หันมาถามแต่สุดท้ายเธอก็โกหกเพื่อนออกไปว่าไม่รู้จัก ก็ดูสิส่งสายตาให้เธอขนาดนั้น

"กลับบ้าน" หญิงสาวถูกลากออกไปทั้งที่ยังไม่ได้ลาเพื่อนเลยสักครั้ง

'ทำไมถึงเปลี่ยนไปขนาดนี้กันนะ' แพรดาวคิดในใจเพราะเมื่อก่อนอองเดรนิสัยดีกว่านี้มาก เค้าเป็นผู้ชายอ่อนโยนเลยก็ว่าได้ อองเดรเคยคบกับพี่สาวเธอและเธอก็เพิ่งมารู้ทีหลังว่าเขาเป็นเพื่อนสามีเธอ

"มุกปฎิเสธเค้าไปแล้วนะคะว่ามุกกำลังจะแต่งงานกับคุณ" เธอเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นว่าตั้งแต่ขึ้นรถมาเขาก็ไม่พูดอะไรอีกเลยจนเธอแปลกใจ เพราะความนิ่งเงียบราวกับน้ำทะเลที่มันกำลังรอวันซัดคลื่นขึ้นมา 

เธอกลัวกับการเงียบของเขาไปแล้ว

ด้านมาเฟียหนุ่มที่กำลังพยายามสงบสติอารมณ์ไม่ให้เผลอทำร้ายเธออีก เพราะตั้งแต่เธอยอมมีลูกเขายอมที่จะพยายามไม่ทำร้ายเธอและอีกอย่างไม่รู้ว่าตอนนี้ลูกเขามาเกิดหรือเปล่า เพราะถ้าเผลอทำร้ายเธออีกครั้งมันอาจจะเป็นมากกว่าแต่ก่อน

"เงียบสักที!!" จู่ๆ เขาก็เผลอตวาดใส่เธอจนเธอตกใจกลัวและรีบกระเถิบตัวถอยห่างจนชิดประตูรถ

แค่คิดถึงตอนที่ผู้ชายคนนั้นมาขอไลน์เธอความทรงจำที่เจ็บปวดก็ประเดประดังเข้ามา เค้ากลัวว่าจะเสียเธอไป กลัวว่าเธอจะทิ้งเค้าให้อยู่คนเดียว

"ฉัน..ขอโทษ" เขาพยายามเอื้อมมือไปแตะตัวเธอแต่สุดท้ายก็ต้องเป็นอันชะงักเมื่อสัมผัสได้ถึงความหวาดกลัวจากคนข้างๆ

"ฮรึก มุกกลัวแล้ว" เธอโอบกอดตัวเองไว้ทั้งน้ำตาเพราะเธอกลัวภาพจำอันเลวร้ายไปแล้ว ภาพทุกอย่างที่เขาทำร้ายเธอมันทำให้เธอหวาดระแวงเวลาเขาโกรธและตะคอกใส่

"อึก มุกไม่ไปไหนแล้ว ฮือ" เธอพยายามพูดเพื่อให้เค้าสบายใจ

มาเฟียหนุ่มขยับตัวไปอุ้มเธอมากอดแนบอกเธอก็พยายามผลักออกบ้างแต่ก็ไม่เป็นผลได้แต่นั่งซบใบหน้าลงตรงหน้าอกแกร่งของเขาเงียบๆ

"ขอโทษ ฉันไม่ได้ตั้งใจ" มือหนาลูบศีรษะเล็กอย่างปลอบโยนแต่ก็ไร้เสียงตอบกลับ ความกลัวของเขามันกำลังทำร้ายเธอใช่มั้ย มาเฟียหนุ่มที่กำลังอยู่ในความคิดของตัวเองไม่ทันสังเกตว่าคนตัวเล็กได้หลับไปแล้ว

ฟรึบ เมื่อถึงเพนเฮาส์มาเฟียหนุ่มก็วางร่วงเล็กลงบนเตียงอย่างแผ่วเบาและใช้นิ้วมือเกลี่ยน้ำตาที่ติดตามแก้มนวลออกอย่างแผ่วเบา

"ขอโทษคนดี จุ๊บ" เขากดจูบหน้าผากมนอย่างรักใคร่และผละออกไปทำธุระส่วนตัวเพื่อกลับมานอนกอดเธอ

เช้มวันต่อมา

"อื้อ~ "หญิงสาวร่างเล็กตื่นขึ้นมาในอ้อมกอดอันอบอุ่นเมื่อแสงแดดแรกในฤดูหนาวส่องเข้ามาจากหน้าต่างห้องนอน

โครก~ เสียงท้องร้องว่าหิวข้าวของเธอเอง ใช่พักนี้เธอรู้สึกหิวข้าวบ่อยกว่าปกติ

"ขอนอนอีกสักหน่อยก่อนค่อยลุก" คนข้างกายเธอพูดเสียงอู้อี้ใบหน้าหล่อก็ซบลุ่มผมสีช็อกโกแลตของเธอมือก็โอบกอดเอวคอดไว้แน่น

"มุกหิว~~" เธอเอี่ยวตัวหันมากระซิบข้างใบหูของเขาอย่างออดอ้อนราวกับเมื่อคืนไม่มีอะไรเกิดขึ้นซะอย่างงั้น

ฟอดด!!! "ตื่นได้แล้วค่ะจะขี้เซาไปถึงไหน" เธอหอบแก้มเขาไปหนึ่งที

"ทำไมหล่อยัง เป็นลูกรักพระเจ้าแน่เลยๆ" เธอบ่นเบาๆเพราะใบหน้าของเขาหล่อฟ้าประทานจมูกโด่งดวงตาสีน้ำตาลเข็มอมเหลืองหน่อยๆ ก็ฉบับลูกครึ่งอิตาลีรัสเซียนิเนาะและก็ผิวขาวเนียนราวกับผู้หญิงใบหน้าขาวใสไร้รอยสิว ใบหน้าคมเข้ม ดุๆ เหมือนผู้เป็นพ่อ ส่วนมาดามเพรียวร่าจะเป็นตาสีฟ้าเขียว และผู้ชายตรงหน้าเธอก็เรียกได้ว่าเพอร์เฟคสุดๆในคนๆเดียว

สงสัยจะจริงอย่างที่เขาว่า คนเราเวลาเรารักใครมากๆ เราจะมองคนๆ นั้นดูดีไปหมด ลืมแม้กระทั่งข้อเสียของเขา เพราะเขาจะเป็นคนที่เพอร์เฟคมากๆ ในสายตา

"จะมองอีกนานมั้ย ถ้าเป็นปลากัดฉันคงท้องไปแล้วมั้ง" มาเฟียหนุ่มที่เเกล้งหลับและได้ยินทุกอย่างที่เธอพูดถึงเขาจนหมด

"อุ้ย!! แกล้งหลับหรอคะเนี่ย" เธอทำสีหน้าที่งอนตุ๊บป่องจนเขาอมยิ้มออกมาในรอบหลายปีจนเธอชะงัก

"ยิ้มให้มุกบ่อยๆ ได้มั้ยคะ ทำหน้าขรึมๆ ไม่หล่อเอาหน่า" เธอเผลอบีบแก้มของเขาเล่นอย่างลืมตัว

"เล่นพอยัง" เขาเอ่ยเสียงเรียบนิ่งจนเธอได้สติแล้วรีบผละออก

"อุ้ย! ขะขอโทษค่ะ" เธอก็มหน้าอย่างสำนึกจนเขาฉีกยิ้มออกมาอย่างเอ็นดูเด็กกลัวเวลาทำผิด

"ไม่ได้จะดุ แต่ฉันจะเล่นเธอคืน นี่แนะ เด็กดื้อ" เขาฟัดแก้มเนียนใสของเธออย่างหมั่นเขี้ยวและเช้านี้ก็เต็มไปด้วยเสียงหัวเราะและหยอกล้อของทั้งสองคน 

และมันก็เป็นเสียงหัวเราะและความรู้สึกที่อยู่ภายใต้จิตใจลึกๆของใครบางคนที่เผลอแสดงมันออกมาอย่างไม่รู้ตัว