EP.11 เอาตัวรอด

“อึก….ฮือออออ”

“ปล่อยฉันไปเถอะ”

“บอกให้เงียบ! รำคาญ!”

ปัง!

“กรี๊ดดดด”

“อื้อ~”เสียงตวาดของผู้ชายพร้อมกับเสียงปืนที่ยิงขึ้นฟ้าตามมาด้วยเสียงกรีดร้องของผู้หญิงหลายคนปลุกให้นินิวรู้สึกตัวขึ้นมา สามชั่วโมงผ่านไปฤทธิ์ของยาสลบในร่างกายมันหมดลงแล้วทันทีที่รู้สึกตัวสัมผัสได้ว่าร่างของเธอนอนราบกับพื้นปูน เสียงสะอื้นไห้ของสาวหลายคนดังระงมจนเธอหนวกหู

มือเรียวดันพื้นลุกขึ้นมานั่งอย่างงัวเงีย กวาดสายตามองไปรอบๆ ผู้หญิงหลายคนนั่งสั่นด้วยความผวากลัว มีชายฉกรรจ์สองคนเฝ้าอยู่ข้างใน คาดเดาโดยสัญชาตญาณก็คงจะโดนพามาขาย เธอจึงกระเถิบตัวเข้าไปใกล้กับหญิงสาวหกคนตรงนั้น

โชคดีที่เธอมีสร้อยข้อมือมาด้วย เธอนั่งกอดเข่ายกมือข้างที่มีกล้องแสร้งมาจับนู่นจับนี่เก็บภาพให้ได้มากที่สุดก่อนเอามือมาเท้าคางตัวเอง

“เธอ ที่นี่ที่ไหนรู้ป่ะ”

“อึก…เขาหลอกพวกฉันมาขาย ฉันอยากออกไป”

“รู้แล้ว แล้วที่นี่มันที่ไหนล่ะ”นินิวใส่อารมณ์ เธอหงุดหงิดไปหน่อย

“ไม่รู้…อึก…พวกมันวางยาสลบเราตื่นมาก็อยู่ที่นี่เราก็ไม่รู้ว่ามันคือที่ไหน”

“ไอ้สารเลวเอ้ย! คงโดนเหมือนกันทุกคน”

“เธอช่วยพูดกับพวกเขาได้ไหม ลองเจรจาหน่อยสิ”หญิงสาวอ้อนวอนด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ

“ทำไมเธอถึงคิดว่าฉันทำได้”

“ฉันแค่อยากให้เธอลองเจรจาอีกคนพวกเราเจรจาไม่ได้ บางทีมันอาจรำคาญและปล่อยพวกเราไป”มันเป็นวิธีที่โง่เขลาแต่ก็ต้องลองอีกสักครั้ง

“ถ้าฉันทำได้ฉันก็อยากทำ แต่ฉันไม่รับปากนะว่าพวกเธอจะรอดไปด้วยกัน ฉันต้องเอาตัวเองรอดไว้ก่อน ขออนุญาตเห็นแก่ตัวไว้ก่อนเลยนะ”

สายตามุ่งมั่นของนินิวทำให้หญิงสาวทั้งหกคนมีความหวังขึ้นมาเล็กน้อย เริ่มเห็นแสงสว่างที่ปลายอุโมงค์รำไรจากที่ก่อนนั้นไม่มีเลย

“พี่ชาย ขอคุยกับแพคทริคหน่อยสิ”นินิวเรียกชายหนุ่มหนึ่งในสองคนที่เฝ้าอยู่ในห้องนี้ ชายคนนั้นหันมามองอย่างไม่สบอารมณ์นัก

“ไม่ได้ นั่งเงียบๆไป ถ้าพูดไม่รู้เรื่องนายอนุญาตให้กูใช้กำลังกับพวกมึงได้นะ ถ้าไม่อยากเจ็บตัวมึงเงียบไปอย่าทำให้กูรำคาญ”ชายหนุ่มตวาดข่ม

“ไอ้พวกลูกกระจ๊อก ไอ้พวกหมารับใช้ กระจอก!”นินิวกลับไปกระซิบๆกับสาวทั้งหก พวกหล่อนยังคงกลัวต่างจากนินิวที่ไม่มีอาการแบบนั้น

“อยากคุยกับแพคทริคเพราะปวดท้อง พี่ชายฉันปวดท้องเหมือนเมนส์จะมาขอผ้าอนามัยหน่อยสิ โอ๊ยยย”มือเรียวกุมท้องไว้ ลงไปนอนกับพื้นตัวขดตัวงอ

“น่ารำคาญชะมัด”ชายหนุ่มบ่นด้วยความรำคาญ แต่ก็เดินไปเปิดกล่องพยาบาลหยิบผ้าอนามัยออกมาแล้วเดินตรงมาหานินิว

“ไปหลบมุมกล้องวงจรปิดเปลี่ยนเอา ไม่มีห้องน้ำ”

นินิวดันตัวลุกขึ้นเธอทำท่าทางเหมือนไม่มีแรงสับขาหลอก เธอฉีกยิ้มกว้าง ก่อนจะใช้หัวเข่าอัดกระแทกไปกับความเป็นชายของชายหนุ่มอย่างแรง ส่งผลให้เกิดความจุกหน่วงจนตัวเขางอ เธอจึงเหยียบเข่าเขาเพื่อดันตัวขึ้นแล้วกดให้ก้มศีรษะลงใช้ข้อศอกกระแทกท้ายทอยจนเขาสลบไป หยิบปืนที่เหน็บอยู่ที่เอวของเขาแล้วพลิกตัวเขาให้หันหน้าออกเอาแขนคล้องคางชายคนนั้นมาเป็นเกราะกำบัง เหตุการณ์ทั้งหมดเกิดขึ้นภายในเวลาไม่กี่วินาที

ปัง! ปัง! ปัง!

ลั่นไกอย่างรวดเร็วให้กระสุนทั้งสามนัดฝังบนร่างชายฉกรรจ์อีกคนที่ยืนอยู่อีกประตู มันไม่โดนจุดสำคัญเธอเลยยิงมันรัวๆ เมื่อชายคนนั้นล้มลงจึงกลับมาลั่นไกใส่ชายคนที่ใช้เป็นเกราะ

“กูจะคุยกับแพคทริค!”นินิวแหงนตะโกนคุยกับกล้องวงจรปิด เธอคาดว่ามันน่าจะมีคนเฝ้าจออยู่และเป็นไปตามคาดมีคนเปิดประตูเข้ามาแต่ไม่ใช่แพคทริค

ปัง!

ฝั่งนั้นยิงสวนกลับมาที่ปืนของนินิว จนมันหลุดมือเธอไป ครั้นจะเก็บก็ไม่ทันชายคนดังกล่าวเดินเข้ามาใกล้เธอเรื่อยๆจนปืนมาจ่อศีรษะเธอ เท้าของชายหนุ่มเตะปืนที่พื้นไปไกลๆ

“นั่งลงอย่าทำตัวมีปัญหา”

“ฉันจะคุยกับนายแก”

“บอกให้นั่งลง! ไม่ให้คุย อีกครึ่งชั่วโมงมึงก็เข้าซ่องแล้ว นั่ง!”

นินิวปล่อยมือจากชายคนที่ใช้เป็นเกราะกำบัง ถอยหลังสามก้าว ยกมือขึ้นทำท่าว่าจะยอมแพ้ เธอย่อตัวนั่งลง จับกางเกงทำเหมือนว่าจะถกเพื่อให้นั่งสะดวกขึ้น โดยที่ปืนก็ยังจ่อมาที่เธอ แต่ไม่กี่วินาทีถัดมาขาซ้ายของเธอฟาดเข้าเตะปืนที่มือชายคนนั้นทิ้งไปได้ เมื่อขาซ้ายแตะลงที่พื้นเธอหมุนตัวเกือบรอบแล้วตวัดขาขวาฟาดก้านคอจนชายผู้นั้นล้มลงไปกับพื้น

ตุ๊บ!

“ต้องเอาให้ตาย”เขาสลบคาเท้า เพื่อให้แน่ใจนินิวทิ้งตัวลงไปกระทืบกลางอกอย่างจัง ก่อนจะเตะเสยคางไปอีกหลายครั้ง แล้วเดินกลับไปรวมกับพวกหญิงทั้งหก

“เป็นไง เท่ป่ะ”ยักคิ้วให้พวกหล่อน กระหยิ่มยิ้มย่องที่ได้อวดความเก่งกาจของตัวเองสู่สายตาสาธารณะ ดัดนิ้วตัวเองเสียงดัง สายตาพวกหล่อนเริ่มมีความหวังขึ้นมาอีกนิด อีกทั้งยังมองมาที่นินิวเหมือนมีคำถามในความเก่งกาจของเธอ

“พอดีฉันเรียนวิทยายุทธมาจากวัดเส้าหลินน่ะ”

“…”

“ผัวขา อยู่ไหนเหรอคะมาหาเมียหน่อยค่ะ”นินิวตะโกนลั่น

“แม่งแดกจีจ้ากับจาพนมเป็นอาหารหรือไงวะ”เจอาร์บ่นอุบหน้ามอนิเตอร์ก่อนจะรีบลุกตามแพคทริคเดินออกไปจากห้องกล้องวงจรปิด

ปัง! ปัง! ปัง!

แพคทริคเข้ามาไม่พูดไม่จา เขาลั่นไกใส่นินิวหลายนัด เธอหลบทันแต่เซเล็กน้อย รอยยิ้มท้าทายปรากฏบนใบหน้าสวย

“คิดว่าฉันเหมาะกับการเป็นกะหรี่ขนาดนั้นเลยเหรอ ได้กับฉันแล้วจะทำอย่างนี้กับฉันไม่ได้นะ”

“เธอระวังหลังขวา!”

ปัง!

ตุ๊บ! โอ๊ย!

ขอบคุณพระเจ้า โชคดีที่มีคนตะโกนบอกให้นินิวหลบแต่เธอล้มลงแขนซ้ายกระแทกพื้นเล็กน้อยซ้ำรอยแผลเก่าไม่พอกล้องจะเป็นอะไรหรือเปล่าเธอห่วงตรงนี้ เธอดันตัวลุกขึ้นมานั่ง โชคดีที่แขนไม่เป็นอะไร

แพคทริคเดินมายืนจ่อปืนตรงหน้าเธอ อีกทั้งยังมีปืนหลายกระบอกมารุมจ่อที่ศีรษะเธอจากชายสี่คนที่เดินเข้ามาเพิ่ม มันทำให้เธอตกใจเล็กน้อย

มิอาจสู้กับปืนได้ ปืนจ่อศีรษะขนาดนี้ เธอกลัวจนใจแทบจะหยุดเต้นแต่ไม่แสดงอาการ เธอจนมุมอย่างงั้นเหรอ ไม่! เธอจะไม่ตายง่ายๆ

“ฉันไปทำอะไรให้นายนักหนา นายถึงต้องทำอย่างงี้กับฉัน”สายธารน้ำตาไหลอาบสองแก้ม สะอื้นไห้เสียงสั่นเครือ

“ไม่ต้องทำมารยาเมื่อกี้ไม่ใช่อย่างนี้เธอไม่ใช่คนอ่อนแอ”

เข้ารู้?แต่การแสดงต้องดำเนินต่อไป

“ฉันเข้มแข็งไงแต่ตอนนี้ไม่ไหวแล้ว นายปล่อยฉันเถอะ ฉันไม่เคยทำอะไรให้นายนะ”

“เธอรนหาที่เอง จริงๆฉันจะฆ่าเธอตั้งแต่วันที่เธอมาหาที่บ้านก็ได้แต่ฉันสงสารเธอเพราะลูกน้องฉันทำให้เธอเจ็บหนัก ฉันจึงแค่สั่งสอนและปล่อยไป แต่เธอไม่ยอมจบเองนะ ยังกลับมา ฉันให้โอกาสเธอหลายรอบแล้วด้วยให้เธอออกไปแต่เธอไม่เอา เธอเลือกแบบนี้เองนะช่วยไม่ได้”

คนร้ายสารภาพผิดแล้ว ดีใจแต่ต้องเก็บอาการอย่ากระโตกกระตากไป

“รนหาที่อะไร เหตุผลฉัน ฉันก็บอกนายไปหมดแล้วไง แล้วฉันก็ทำตามข้อแลกเปลี่ยนของนายแล้ว ฉันขายตัวให้นายแต่แทนที่นายจะให้ฉันอยู่อย่างสงบ นายเอาฉันมาขายให้คนอื่นทำไม”

“ไม่มีสัจจะในหมู่โจร เคยได้ยินไหม”

คำหยาบในใจนินิวถูกพ่นออกไปไม่รู้กี่คำต่อกี่คำ เหลืออดจนอยากลุกมาด่าเขากลับ แต่มันต้องไม่ใช่ตอนนี้เก็บไว้ในใจก่อนและหวังว่าเธอจะมีโอกาสนั้นอีกที่เธอได้ด่ากลับ

“ปล่อยฉันไปเถอะ”

“เธอรู้เรื่องฉันเยอะเกินไปแล้ว มาถึงนี้ฉันคงไม่ให้เธอออกไป”

“ฉันโดนแบนหนึ่งปี หลังหนึ่งปีมันจะมีใครรับฉันทำงานบ้างล่ะ นายใส่สีตีไข่ขนาดนั้น นายสามารถทำให้ไม่มีใครเชื่อที่ฉันพูดได้ถ้าฉันพูด นายจะกลัวอะไร ฉันทำอะไรนายไม่ได้หรอกจะต้องให้ฉันพูดอีกกี่ครั้ง”

“ใช่ เธอทำอะไรฉันไม่ได้หรอก”

“งั้นปล่อยฉันไปเถอะ ฉันขายตัวให้นายแล้ว ฉันต้องการแค่นาย”นินิวกระเถิบตัวเข้ามาใกล้อีกนิด มือเรียวเกาะขาของแพคทริค มันดูไร้ศักดิ์ศรี เหมือนหมาตัวหนึ่งที่จนตรอกแต่มันเป็นแค่การแสดงเธอไม่นับ

“ฉันคงปล่อยเธอไปไม่ได้”

“ฉันต้องการให้ตรงนั้นของนายมาอยู่ในตัวฉันแค่คนเดียว ฉันต้องการแค่น้ำของนาย ให้ฉันอยู่เป็นทาสรับใช้นายไว้ระบายความใคร่อย่างเดียวก็ได้จะปู้ยี่ปู้ยำฉันขนาดไหนก็ได้ แต่ขออย่าเอาฉันไปให้คนอื่นเลย”นินิวยื่นข้อเสนออย่างไม่มีทางเลือก

“ข้อเสนอเธอฟังดูโง่ดี”

“ฉันต้องการน้ำของนาย”น้ำเสียงสะอื้นไห้เว้าวอน แหงนมองชายหนุ่มตรงหน้า ดวงตาพร่าเบลอที่เปรอะเปื้อนไปด้วยน้ำตาออดอ้อนขอ ยางอายคืออะไรนินิวไม่รู้จัก เธอเหลือบมองเป้ากางเกงของเขามาระยะหนึ่ง ไม่รู้จะใช้ได้ผลไหมแต่มันเป็นวิธีสุดท้ายแล้วจริงๆ