BASKETBALL 38.5

“ฉัน..ฉันขอโทษ” ฉันพูดคำขอโทษออกไปด้วยน้ำเสียงที่ไม่ดังนักแต่แฝงความหนักแน่นและความจริงใจ ฉันพูดคำนั้นจบพวกเขาก็ยังคงยืนนิ่งไม่พูดไม่จา มันจบแล้วสินะอย่างน้อยพี่แสบก็ฟื้นแล้วฉันคงหมดหน้าที่ฉันแล้วละ ฉันหันไปมองชีต้าหวังว่าเขาจะพูดอะไรบ้างแต่ก็ไม่เลยเขายังคงนั่งเงียบหันหน้าหนีฉันอยู่อย่างเดิม สายตาผิดหวังที่มองมายังฉันจากทั้งสี่คนยังไม่บีบหัวใจฉันเท่าการที่ชีต้าเมินฉันสักนิดให้เขามองฉันอย่างผิดหวังฉันยังรู้สึกดีกว่าการที่เขาเมินฉันอีกนะเขาคงจะเกลียดฉันมากสินะแม้แต่หน้าฉันก็ไม่อยากจะมองแบบนี้อะ

“แค่ขอโทษ? ไม่มีคำอธิบายหน่อยเหรอแสบ ไม่สิ! ซ่าส์” ฟรีสที่ยืนอยู่ข้างหลังฉันเอ่ยขึ้นมา ทำให้ฉันต้องละสายตาจากชีต้าแล้วหันมามองที่ฟรีสแทน

“ฉัน...” ฉันพูดได้แค่นั้นแล้วนิ่งไปเพราะฉันไม่รู้จะพูดอะไร ไม่มีข้อแก้ตัวอะไรทั้งสิ้นเพราะทุกอย่างที่ฉันทำฉันทำมันด้วยความตั้งใจไม่ใช่ว่ามีใครมาบังคับ ฉันสบตามองฟรีสที่รอฟังคำอธิบายจากฉันอยู่แต่ฉันก็ไม่สามารถตอบอะไรไปได้เลยได้แต่ส่ายหน้าจากนั้นฉันจึงรีบวิ่งผ่านฟรีสไปที่หัวเตียงแล้วหันหลังหยิบลวดเสียบกระดาษมาไว้ในมือ ตอนนี้ฉันอยากจะหนีออกไปจากตรงน