Chapter 003

DHALIA’s POV

Hindi ko mawari kung ano ang tunay na nararamdaman ko ngayon. 

Dapat ba akong matuwa dahil ipinakilala ako ni Sir Henri sa pamilya niya?  O magdalamhati sa malamig na pagtanggap ng kanyang ama?  O mailang sa harap ng babaeng ubod ng elegante, si Irina, ang kanyang first love?  

Kung ang kaba ay nakamamatay, baka nasa ilalim na ako ng lupa ngayon. Nanginginig ako sa nerbiyos, lalo na't ramdam ko ang mga matang matalim na sumusuri sa akin. 

Napansin yata ito ni Sir Henri dahil agad niyang hinawakan ang hita ko at marahang pinisil. Lalong bumilis ang tibok ng puso ko—hindi ko alam kung dahil sa kaba o sa init ng kanyang palad.  

“Alam ko ang ginagawa mo, Henri. Itigil mo 'yan ngayon."  

Kalma ngunit puno ng awtoridad ang boses ni Sir Armando Garciaz, ang ama ni Sir Henri. Matalim ang tingin niya sa anak, saka bumaling sa akin na para bang sinusukat kung karapat-dapat ba ako.  

“Pa, mahal ko ang fiancée ko. At siya lang ang pakakasalan ko,” sagot ni Sir Henri, walang bahid ng pag-aalinlangan sa boses niya. Kinuha niya ang kamay ko at pinisil ito, parang ipinaparamdam na hindi niya ako iiwan. 

Napalunok ako. Alam kong akto lang ito para sa boss ko ngunit bakit pakiramdam ko… totoo? 

Napansin kong tinitigan ako ni Sir Henri kaya pilit akong ngumiti. ‘Tutulungan kita,’ sabi ng ngiti ko.  

Pero mukhang hindi kumbinsido si Sir Armando. Napailing ito at tinitigan ako nang mas matagal. “Huwag mo akong lokohin, Henri. Hindi kita pinalaki para maging financer ng isang babae. Alam ko ang estado ng babae mo, at hindi ko ‘yan matatanggap—”  

“Pa!” Putol ni Sir Henri, halatang hindi nagustuhan ang sinabi ng ama. Ramdam ko ang tensiyon sa kamay niyang hawak ko.  

Alam kong may punto si Sir Armando. Alam kong wala akong laban sa mundo ng mga Garciaz. Pero bakit mas nasasaktan ako sa panlalait niya?  

“Huwag nga kayong mag-away sa harap ng pagkain," saway ni Ma’am Uldirica, ang ina ni Sir Henri. Mabait ito, ngunit may kung anong nakatagong pag-aalinlangan sa kanyang tono. Tumingin siya sa akin.  

“Ikaw, Dhalia? Ano naman ang maibibigay mo sa anak ko?"  

Napatingin si Sir Henri sa akin, para bang kinabahan siya sa isasagot ko. 

Hindi ko alam kung ano ang tamang sagot, pero pinili kong maging totoo. “Totoo pong hindi ako mayaman, pero purong pagmamahal po ang maibibigay ko kay Henri. Hindi ko po siya iiwan kahit magulo pa ang mundo. Saksi ako kung paano siya magpakasubsob sa trabaho, kaya gusto ko pong alagaan at samahan siya, saan man siya dalhin ng buhay." 

Nagulat ako nang biglang dumampi ang labi ni Sir Henri sa pisngi ko. “Wala nang bawian, Dhalia," bulong niya, may halong panunukso.  

Para sa kanya, laro lang ang lahat ng ito. Pero para sa akin… totoo ang bawat salitang binitiwan ko.  

Napansin kong napaikot ng mata si Irina sa kabilang dulo ng lamesa. Kasabay nito ay ang mahinang tawa niya.  “Koleksiyon lang naman ni Yanno," bulong nito.  

Napakagat ako ng labi. Alam kong hindi ako dapat maapektuhan, pero may kurot ang kanyang sinabi.  

Naging tahimik ang hapunan, tanging tunog ng kutsara at plato ang maririnig. Ngunit hindi nagtagal ay muling binasag ni Sir Armando ang katahimikan.  

“Henri, alam kong ayaw mong maikasal kay Irina, pero sana naman, naghanap ka ng mas maayos na babae.”  

Naramdaman ko ang pagpigil ni Sir Henri sa hininga niya.  

“Pa, please, desisyon ko ‘to. Hindi niyo rin hawak ang puso ko. Huwag niyo nang pigilan ang pagmamahalan namin ni Dhalia."  

Nanlamig ang katawan ko. Nakakabilib kung gaano kakumbinsido si Sir Henri sa pagsasabi ng kasinungalingan.  

Napailing si Sir Armando. “Kung hindi pa kita sinabihan tungkol dito, hindi ka mag-aanunsiyo ng ganyan-ganyan lang. At bakit siya pa? Wala namang silbi ang babaeng ‘yan. Wala siyang maitutulong sa buhay mo—”  

“PA!”      Sa pangalawang pagkakataon, sumigaw si Henri. Tumayo ito, ang mga ugat sa leeg niya ay lumabas sa sobrang galit.  

Napasinghap ako.  

“Ano? Totoo naman, Henri. Bakit ka nabulag sa babaeng ‘yan? Wala ‘yan kay Irina. Isa siyang malaking problema—”  

“PA!”  

Halos sumabog ang boses ni Sir Henri sa galit. “HUWAG MONG PAGSALITAAN NG GANYAN SI DHALIA! MAHAL KO SIYA, AT HINDI AKO GAGAYA SA ’YO NA NAGPAPADALA SA PERA! SOBRA KA NA!"  

Kahit ako, nagulat sa intensity ng boses niya. Para bang hindi lang siya nagpapanggap. Para bang totoo ang galit niya para sa akin.  

Tumayo siya, saka mahigpit na hinawakan ang kamay ko. “Tara na, Dhalia."  

Napatingin ako sa kanilang lahat bago tuluyang sumunod kay Sir Henri. “Pasensya na po," mahina kong sabi bago niya ako tuluyang hinigit palabas.  

Pagdating namin sa garahe, agad niya akong binitawan at humarap sa akin. Lambot ng mga tingin niya, malayo sa galit na ipinakita niya kanina.  

“Look, pasensya ka na, Dhalia. Hindi ko alam na ganito na kahalang ang bituka ng ama ko. Okay ka lang ba?"  

Tiningnan ko siya at pilit na ngumiti. “Naku, Sir Henri, huwag niyo po akong alalahanin. Sanay na—"  

“Henri, Dhalia. Henri,” putol niya, na para bang naiinis na tinatawag ko pa rin siyang 'Sir'.  

Bumitaw siya sa akin, saka may kinuha sa sasakyan. Nang bumalik siya, lumuhod siya sa harap ko.  

Napaatras ako. “Ano ang ginagawa mo?"  

Pero hindi siya sumagot. Sa halip, kinuha niya ang paa ko, ipinatong sa hita niya, saka dahan-dahang inalis ang aking stiletto.  

Napasinghap ako nang maramdaman ang bahagyang hapdi ng paltos ko sa likod ng paa.  

Mabilis niyang nilagyan ng band-aid ang sugat ko.  

Nanatili akong nakatitig sa kanya, hindi makapaniwala sa ginagawa niya.  

Nang magtaas siya ng tingin, may kung anong bumara sa lalamunan ko.  

At doon ko lang napansin… na naiiyak na ako.  

Napahikbi ako sa tuwa. “Tutulungan kita, Sir Henri… higit pa sa makakaya ko."  

Nakangiti siyang umiling. “Henri nga, Dhalia. Henri."