Chapter 002

DHALIA's POV

Wala nang bawian 'to.

May malaking plot twist talaga ang tadhana. Sino ba ang mag-aakalang ikakasal ako sa pinaka-perpektong lalaking nakilala ko? Kahit may sablay sa ugali, hindi ko maitatangging nakakatunaw ang titig ni Sir Henri—matipuno, mayaman, at tila isang prinsipe sa mundo ng mga elite.  

'Kalmahan mo lang, Dhalia.’ 

Bumuntong-hininga ako bago lumabas ng fitting room. Tinitigan ko ang sarili ko sa malaking salamin. Himala at may igaganda pa pala ako!  

Suot ko ang isang flowy na puting bestida, bumagay ito sa katawan ko na parang idinisenyo talaga para sa akin. Pinagtiisan ko rin ang isang pares ng stilettos kahit hindi ako sanay. Ang buhok ko’y may malalambot na kulot, at natural lang ang koloreteng inilagay sa mukha ko. Nagmukha tuloy akong manyika—masyadong puro, halos inosente. Para bang isang babaeng ikakasal na walang muwang sa mundo.  

Napayuko ako habang lumalabas mula sa fitting room, kinakabahan sa magiging reaksyon ni Sir Henri. 

Ngunit nang tumambad siya sa paningin ko, nagbago ang ekspresyon niya. Mula sa pagiging seryoso at halatang naiinip, lumambot ang kanyang mukha. Para siyang nakakita ng isang bagay na hindi niya inasahang makikita.  

Napahinto ako sa kinatatayuan ko. Tiningnan ko siya, at mas lalong lumakas ang kabog ng puso ko.  

‘Totoo ba ‘to? Talagang humahanga siya?’  

“Maganda ba, Sir?” nahihiya kong tanong habang kinakalmot ang batok. Hindi ko alam kung paano ipapakita na kinakabahan ako sa reaksyon niya.  

Napatingin ang dalawang saleslady na umalalay sa akin at agad silang nagbigay ng papuri.  

“Sobrang ganda mo, ma’am.”  

“Bagay na bagay po kayo ni Sir Henri! Match made in heaven talaga kayo.” 

“Naku, ako lang ang suwerte,” mahina kong pagtutol, habang pasimpleng sinulyapan si Henri.  

Pero nagulat ako nang marinig ko siyang magsalita.  “Sobrang ganda mo talaga, Dhalia.”  

Parang biglang naging mabigat ang katawan ko. Parang gusto kong umatras at itago ang sarili ko. Nahihiya ako. Hindi ko alam kung paano ko dapat iproseso ang sinabi niya.  

Pagkatapos ng fitting at makeover, hindi ko inaasahan ang susunod na mangyayari. Dinala ako ni Henri sa kanilang bahay—o mas tamang sabihin, sa kanilang mala-palasyong mansyon.  

At dito ko lang napagtanto ang isang bagay.  

Hindi lang basta mayaman si Sir Henri.  Sobrang yaman niya na parang ibang mundo ang kinabibilangan niya.

Malalaki ang chandeliers, sobrang linis ng paligid, at kahit saan ako lumingon ay may mamahaling palamuti. Pakiramdam ko, isang maling galaw ko lang ay baka mabasag ko ang isang bagay na mas mahal pa sa buong buhay ko.  

Pero ang mas nakakatakot? Ang harapin ang kanyang pamilya.  

“Relax,” bulong ni Henri habang naglalakad kami sa hallway. “Huwag kang matakot.” 

“H-hindi naman ako takot Sir Henri…” bulong ko pabalik. “Pero parang gusto kong mag-back out—”  

“Henri, Dhalia. Henri. Magiging asawa mo na ako, huwag mo akong tawaging ‘sir' at huwag kang magback-out,’” pagputol niya sa sinabi ko. 

Kahit naiilang, sumunod ako.  

“Sige po, si—Henri.”  

Napangiti siya. “Wala nang bawian, Dhalia. Malaki ang tiwala ko sa’yo.” 

Pagpasok namin sa isang malawak na sala, agad akong sinalubong ng isang magandang babae, mukhang nasa late fifties na siya pero halatang inalagaan ang sarili. Sa tingin ko, ito ang ina ni Henri.  

“Oh, Henri!” malambing ang boses niya. “Ikaw na naman at ang iyong mga sorpresa.”

  Napatingin siya sa akin, at may bahagyang pagtataka sa kanyang mga mata bago ito napalitan ng interes.

  “Mom, this is Dhalia,” pagpapakilala ni Henri. “She’s my fiancée.”  

Saglit na tumahimik ang paligid.  

Pero bago pa man makapagsalita ang ina niya, isang malalim na boses ang pumutol sa katahimikan. 

“Ano’ng kalokohan ‘to, Henri?”  

Lahat kami napalingon.  

At doon ko nakita ang isang matikas na lalaking may presensiyang parang kayang punuin ang buong kwarto. 

Siya ang ama ni Henri.  

At halata sa mukha niya ang hindi pagsang-ayon sa sinabi ng anak niya.  

At parang binuhusan ako ng malamig na tubig nang mapansin kong hindi lang siya ang naroon.  

May kasama siyang isang babae.  Isang napakagandang babae. 

Si Irina Lim.

Ang babaeng dapat sanang pakakasalan ni Sir Henri para sa kasunduan ng kanilang mga pamilya.  

Sobrang engrande ng cocktail dress niya—may malalaking diyamante sa leeg at tenga. Ang mahaba at bagsak na blonde niyang buhok ay perpektong bumagay sa kutis niyang porselana. Matangkad, makinis, at sobrang seksi.  

Samantalang ako? 

Malayong-malayo sa kanya.  

At lalo akong nanghina nang marinig ko ang sinabi ng ama ni Sir Henri.  

“Henri, alam mong hindi ko matatanggap ang isang tulad niya.” 

Ramdam ko ang init sa pisngi ko, at kahit anong gawin ko, hindi ko mapigilan ang kaba.  

Napatingin ako sa boss ko.

At sa sandaling iyon, hindi ko alam kung may dapat ba akong ipaglalaban…  

O isa lang akong babae na nadala sa isang ilusyon ng fairy tale na kailanman ay hindi magiging akin.