Kabanata 5 => Bangungot.

Lumipas na ang dalawang araw ngunit wala pa ring malay si Megan. Tila ngayon pa lamang siya nakapagpahinga ng maayos, matapos ang mahabang panahon ng pisikal at emosyonal na pagpapahirap. Sa wakas ay natahimik ang kanyang katawan, ngunit ang katahimikang ito ay nagbabadya rin ng kaba.

"Hindi pa rin ba siya nagigising?" bungad ni Alyana, ang pinsang buo ni Lucien, habang dahan-dahang pumasok sa silid. Suot pa rin niya ang kanyang uniporme mula sa ospital, dala-dala ang pag-aalalang hindi kayang itago sa kanyang mukha.

"Hindi pa rin," sagot ni Lucien, hindi inaalis ang tingin kay Megan. Nanatili siyang nakaupo sa gilid ng kama, hawak ang malamig na kamay ng dalaga. "Ano sa tingin mo ang nangyayari sa kanya? Dapat ko na ba siyang isugod sa ospital?"

Hindi sanay si Lucien sa ganitong takot. Sanay siyang magdesisyon, sanay siyang kontrolado ang sitwasyon. Pero ngayon, sa bawat minuto ng katahimikan ni Megan, para siyang sinasakal ng kawalang magawa. Ang dating malakas na babae, na hindi hinahayaan ang takot at galit na sumira sa kaniya sa halip ay nakangiti niyang tinatanggap ang lahat ng sakit. Samantalang ngayon ay tila isang basag na laruan na ni hindi man lang umiimik o kumikibo.

Lumapit si Alyana, hinipo ang noo ng dalaga at hinawakan ang pulsuhan nito. “Stable naman ang tibok ng puso niya. Normal ang temperatura. Walang sugat o lagnat. Pero ang emotional trauma... ibang usapan 'yon. Minsan kapag sobra ang sakit sa puso, sinasara ng isip ang lahat para protektahan ang sarili.”

Tahimik lang si Lucien. Binaba niya ang kanyang ulo at bahagyang pinisil ang kamay ni Megan. “Kung alam ko lang na ganito ang pinagdadaanan mo… sana noon pa lang, hinila na kita palayo sa lahat ng iyon.”

Hindi siya tumugon pa. Sa halip, pinagmamasdan lamang niya ang payapang mukha ni Megan, na sa kabila ng katahimikan ay tila may kinakalaban.

Sa panaginip ni Megan...

Mainit. Madilim. Mabigat ang paligid.

"Bangon ka na, h4yop ka!"

Isang malakas na sampal ang dumapo sa kanyang pisngi.

Tumilapon siya sa sahig, ang balat ng tuhod ay kumiskis sa semento. Tumulo ang dvgo, pero wala siyang lakas para umiyak. Parang normal na lang ang sakit, tulad ng bawat araw sa mundong iyon.

“Megan!” sigaw ng boses ng kaniyang ina, galit na galit. “Ang tamad-tamad mo! Ni hindi mo malinis 'tong bahay? Sa tingin mo kakain ka nang libre dito?”

Gumulong ang tiyan niya sa gutom, pero hindi siya nagsalita. Alam niyang bawat salitang isusumbat ay may kapalit na pananakit. Yumuko siya, pilit inipon ang mga basag na pinggan sa sahig habang nanginginig ang kanyang kamay.

“Anong tingin mo sa sarili mo? Prinsesa?” Tumawa ang ina niya, mapait. “Sa totoo lang, gusto ko na sanang ipamigay ka noon pa. Wala kang kwenta!”

Kinagat ni Megan ang labi niya, pilit pinipigilan ang luhang gusto nang kumawala. Hindi dahil sa sakit ng katawan—kundi sa sakit ng mga salitang paulit-ulit na bumabasag sa puso niya.

“Okay lang ‘to..Hindi naman masakit..” bulong niya sa gitna ng panaginip. “Ayos lang ako…Hindi masakit…kaya ko to…”

Nakulong Siya sa bangungot na walang makakatinig.

Balik sa kasalukuyan…

Napansin ni Lucien ang biglaang pagpisil ng daliri ni Megan sa kamay niya.

“Megan?” mabilis na tanong niya, napabangon siya mula sa pagkakaupo.

“Mukhang gumagalaw siya,” Usisa ni Alyana, nilapitan ulit ang noo ni Megan. “Lucien, baka may bangungot siya.”

Kinagat ni Lucien ang labi niya. “Megan… naririnig mo ba ako? Nandito lang ako. Ligtas ka na. Wala ka na sa poder ng—”

Pero bago pa siya matapos ay biglang napapiglas si Megan, tila takot na takot. Napaupo siya nang bigla, hinahabol ang hininga.

“HUWAG! Huwag niyo na po akong saktan Gagawin ko lahat… Gagawin ko!” sigaw niya, pawis na pawis, ang mga mata’y basang-basa ng luha.

Agad siyang niyakap ni Lucien, mahigpit, marahan, puno ng pag-unawa. “Shh… tapos na ‘yon, Megan. Tapos na. Wala na sila. Hindi ka na nila masasaktan saktan, hindi ako papayag na may manakit sayo.”

Patuloy lang sa pag-iyak si Megan, halos mabali ang litid sa paghinga. Nanginginig ang kanyang mga kamay, tila hindi matanggap ang bigat ng panaginip na halos ramdam niya sa buong pagkatao niya.

Niyakap siya ni Alyana mula sa likod, hawak ang ulo ni Megan na parang isang batang nawalan ng tahanan. “Ligtas ka na… Ligtas ka na, Megan. Hindi mo na kailangang lumaban mag-isa.”

Makalipas ang ilang minuto ay unti-unti ring humupa ang panginginig ni Megan. Naramdaman niya ang init ng braso ni Lucien, ang kabog ng puso nito habang yakap siya. Isang kabog na parang nagsasabing “Nandito lang ako. Hindi ka na nag-iisa.”

Tahimik ang buong kwarto.

Tanging ang marahang paghinga ni Megan ang maririnig, habang nakasubsob ang mukha niya sa dibdib ni Lucien. Wala na siyang lakas para magsalita, wala siyang lakas para intindihin pa ang posisyon ng kanilang katawan, ngunit ang mga luha ay patuloy pa ring bumabagsak, tahimik ngunit puno ng bigat na matagal nang kinikimkim.

“Patawad ho…” mahina niyang bulong, halos hindi marinig. “..Hindi ko ho alam kung paano maging okay… Hindi ko ho alam kung kaya ko.”

Sa unang pag kakataon Nasabi rin niya iyon. Nasabi niya rin na hindi niya na kaya, at sa oras na ito walang masakit na bagay ang tumama sa kaniya, kundi ang marahan pag haplos ni Lucien ang buhok niya. “Hindi mo kailangang magpanggap na okay. Nandito ako… Kung hindi mo kayang humakbang ng mabilis tutulungan kitang dahan dahanin iyon.”

“Bakit mo ‘to ginagawa?” tanong ni Megan, bahagyang tumingala. “Hindi mo naman ako kilala…” Sa unang pag kakataon nasabi niya rin iyon, sa mahinang boses

Tinitigan siya ni Lucien, banayad ngunit buo ang kanyang tinig. “Alam ko kung gaano masakit ang masaktan. At alam ko kung gaano kasakit maranasan na walang kahit isa ang naniniwala sa’yo.”

Napapikit si Megan, at sa unang pagkakataon matapos ang mahabang panahon, pinili niyang maniwala.

Hindi pa tapos ang sugat. Hindi pa tuyo ang luha. Pero may mga bisig na yumakap. May tinig na marahang nagpakalma sa bagyo.

At sa gitna ng dilim ng bangungot, may liwanag na dahan-dahang sumisilip.