Kabanata 6 => Bagong Simula.

Kinabukasan, magaan ang pakiramdam ni Megan nang magising. Parang ito na yata ang unang beses sa napakahabang panahon na hindi siya nagising dahil sa masakit na sampal, tadyak at suntok, ngyon ay parang may kakaibang kapayapaan ang bumalot sa kanya parang may humaplos sa kanyang kaluluwa habang siya’y natutulog.

Mabilis siyang bumangon. Maayos niyang tiniklop ang kumot, inayos ang mga unan, at pagkatapos ay dumiretso sa banyo upang maligo. Habang ang malamig na tubig ay bumubuhos sa kanyang katawan, dama niya ang unti-unting paghilom ng kanyang mga sugat. Hindi lang mga sugat sa balat kundi pati na rin ang mga lamat sa kanyang damdamin.

Paglabas niya mula sa banyo ay dumiretso siya sa walk-in closet. Hindi pa rin siya sanay sa lawak nito, mas malaki pa sa kwartong tinirhan nila ng kanyang ina sa lumang apartment. Habang pumipili ng damit, napatingin siya sa salamin. Doon niya napansing ang mga pasa sa kanyang katawan ay halos wala na. Ang mga galos sa braso ay mapupusyaw na, at ang kulay ng kanyang balat ay unti-unti nang bumabalik sa dating sigla. Napangiti siya.

Ngunit isang alaala ang dumalaw sa kaniyang isipan.

..Ang mga palad ng kanyang ina, mabilis at marahas na bumabagsak sa kanyang pisngi. Ang boses nitong puno ng galit. "Walang kwenta! Lagi ka na lang pabigat!"..

Napasinghap si Megan at mabilis na napailing. Pinilit niyang itigil ang pagbabalik-tanaw. Hindi niya gustong simulan ang araw sa sakit. Ngunit sa kabila ng lahat ng ginawa ng kanyang ina, hindi niya magawang magalit. Hindi siya kayang kamuhian ang babaeng nagluwal sa kanya. Bagkus, parang lalo pa siyang nauuhaw sa pagmamahal nito, kahit hindi niya iyon kailanman natikman.

Naputol ang kanyang pag-iisip nang marinig niya ang mahinang katok sa pintuan ng kanyang silid.

*Tok.* *Tok.*

Mabilis siyang nagsuot ng simpleng puting bestida at tinuyo ng tuwalya ang kanyang basang buhok. Pagkatapos ay binuksan niya ang pinto.

"Señorita, pasensya na po sa abala, ngunit pinapatawag na po kayo ni Señorito sa hapag. Nakahanda na po ang almusal," magalang na sabi ng isang dalagang kasambahay.

Napahinto sa paghinga si Megan. Noon lang niya naisip ni minsan sa buong buhay niya ay walang nag-aya sa kanya para kumain ng almusal. Lalong wala ring naghanda nito para sa kanya.

"Ah... oo. Salamat," mahina niyang sagot.

"Dito po tayo, Señorita," tugon ng dalaga. Mukhang mas bago ito kaysa kay Manang Nelda, may suot na itim at puting uniporme at mahigpit ang pagkakapusod na buhok.

Habang naglalakad sila sa pasilyo, hindi mapigilan ni Megan na ilibot ang kanyang paningin. Napakalawak ng mansyon. Ang mga sahig ay yari sa mamahaling marmol na may gintong linya sa gilid. Ang bawat dingding ay may mamahaling painting, mga klasikal na obra na hindi mo makikita sa karaniwang tahanan. Ang mga chandelier ay tila alon ng kristal na nagliliwanag sa buong koridor.

Pagbaba nila sa hagdang yari sa pulidong kahoy na may ginto at itim na railing, ramdam ni Megan ang pagiging maliit sa gitna ng lahat. Sa dulo ng hagdan ay may dalawang marmol na estatwang leon, animo'y nagbabantay sa kayamanan ng bahay.

Pagdating sa hapag-kainan, mas lalo siyang namangha.

Isang mahabang lamesa na tila pang-royalty ang bumungad sa kanya. Nasa gitna nito ang isang mahabang salamin na tray kung saan nakalagay ang sari-saring pagkain, may bacon, at itlog, piniritong danggit, tinapay na may kasamang homemade jam, mga sariwang prutas na parang bagong pitas mula sa hardin, at usok na lumulutang mula sa pinakuluang tsokolate. Amoy pa lang ay nakakabusog na.

Sa dulo ng mesa, nakaupo si Lucien. Naka-itim itong long sleeve na bukas ang unang dalawang butones, at tila ba kagigising lang ngunit maayos pa rin ang postura. Nakasandal siya sa sandalan ng upuan, nakapikit ang isang mata habang iniikot-ikot ang tasa ng kape sa kamay.

Paglingon niya sa pagdating ni Megan, biglang bumalik ang malamig na anyo sa kanyang mukha. Wala na ang pagkaalalang nakita niya noong ilang araw na nawalan ng malay si Megan. Wala ring ngiti. Wala ring pagbati.

Tahimik lang.

“Umupo ka,” malamig niyang utos.

Umupo naman agad si Megan sa kabilang dulo ng mesa. Hindi niya alam kung dapat ba siyang ngumiti o manahimik. Pero pinili niyang magpakumbaba at ngumiti pa rin.

“Ayos ka na siguro ngayon at pwede nang mag trabaho. Si Manang Nelda ang magsasabi sa’yo ng schedule mo para sa linggong ito,” dagdag pa ni Lucien habang hindi parin tumitingin sa kanya.

"Okay ho,"Mahinang sagot ni Megan, pilit na binubuo ang kanyang ngiti kahit may bahid ng kaba.

Matapos iyon ay wala nang nag salita. Ang tanging maririnig na lamang nila ay ang tunog ng kubyertos na sumasalpok sa porselanang plato, at ang tunog ng kape habang tinutungga ito ni Lucien.

Mula sa kabilang dulo ng lamesa, lihim na tinitigan ni Megan ang binata. Kakaiba ang presensya nito, parang laging may kasamang bagyo, kahit tahimik lang. Hindi niya mawari kung anong klaseng lalake si Lucien. Kahapon lang, para itong nag-alala sa kanya. Ngayon, para siyang estranghero ulit.

Pero sa halip na matakot o mainis, napangiti siya.

Hindi niya maintindihan kung bakit.

Siguro dahil sa loob ng katahimikan at lamig ng pagtrato ng binata, may nararamdaman siyang seguridad. Hindi niya alam kung bakit, pero sa gitna ng lahat ng ito, tila ba... hindi na siya nag-iisa. Ito na ang bagong simula ng buhay niya.