Semua Bab BIDDING FOR HER (She was His to Win): Bab 1 - Bab 10

Tahimik si Megan habang isinasakay siya sa loob ng isang itim at mamahaling sasakyan. Malamig ang aircon, ngunit mas malamig ang katahimikan sa loob. Wari’y hindi mga tao ang mga lalaking nakaitim na nagsilbing escort niya, kundi mga anino lamang ng lalaking nagbigay ng bid para sa kaniya. Nakaupo siya sa malambot na leather seat, habang katabi ang mismong lalaki na bumili sa kaniya. Nanginginig siya, ngunit hindi dahil sa lamig, kundi dahil sa takot. Mabigat ang kanyang dibdib, parang may nakapatong na batong hindi niya kayang alisin. Pero hindi niya magawang lumuha. Sa kabila ng lahat ng nararamdaman niya, pinilit niyang ngumiti. 'Ayos lang 'to. Ayos lang ako.' Nakangiting pauli-ulit na bulong niya sa sarili. Makalipas ang ilang minuto, huminto ang sasakyan sa harap ng isang malawak na bakuran,isang itong gated mansion. Puro marmol ang mga poste. Tahimik ang paligid na tila walang ibang buhay kundi ang hangin. Bumukas ang pinto at bumaba ang lalaking bumili sa kaniya, na ha

Mabilis na idinala ni Lucien ang dalaga sa kwarto nito at marahang inilapag sa malambot na kama. Nanginginig ang katawan ni Megan, tila ba kahit ang mga himaymay ng kanyang kaluluwa ay dumaranas ng pagod at sakit. Walang inaksayang oras si Lucien. Kinuha niya agad ang telepono at tumawag sa kaibigang doktor upang ipatingin ang dalaga. Habang naghihintay, nanatili siyang tahimik sa isang sulok ng silid. Mula roon, hindi niya maiwasang titigan ang nakahandusay na katawan ni Megan, mahina, maputla, at tila ginupo ng lahat ng pasakit sa mundo. Pagdating ng doktor ay agad nitong kinuha ang stethoscope sa kaniyang dalang bag at lumapit sa kama. Ngunit sa paglapit nito at sa pagtatangkang tanggalin ang pang-itaas ng dalaga upang masuri nang mabuti, mabilis na lumapit si Lucien at mariing pinigil ang kamay ng doktor. “Ano sa tingin mo ang ginagawa mo?!” singhal niya, ang kanyang mga mata'y naglalagablab sa galit. Napaatras nang bahagya ang doktor ngunit agad ding nagpaliwanag, “Kumalma ka

Kinabukasan, magaan ang pakiramdam ni Megan nang magising. Parang ito na yata ang unang beses sa napakahabang panahon na hindi siya nagising dahil sa masakit na sampal, tadyak at suntok, ngyon ay parang may kakaibang kapayapaan ang bumalot sa kanya parang may humaplos sa kanyang kaluluwa habang siya’y natutulog.Mabilis siyang bumangon. Maayos niyang tiniklop ang kumot, inayos ang mga unan, at pagkatapos ay dumiretso sa banyo upang maligo. Habang ang malamig na tubig ay bumubuhos sa kanyang katawan, dama niya ang unti-unting paghilom ng kanyang mga sugat. Hindi lang mga sugat sa balat kundi pati na rin ang mga lamat sa kanyang damdamin.Paglabas niya mula sa banyo ay dumiretso siya sa walk-in closet. Hindi pa rin siya sanay sa lawak nito, mas malaki pa sa kwartong tinirhan nila ng kanyang ina sa lumang apartment. Habang pumipili ng damit, napatingin siya sa salamin. Doon niya napansing ang mga pasa sa kanyang katawan ay halos wala na. Ang mga galos sa braso ay mapupusyaw na, at ang ku

Sa hindi kalayuan, mula sa ikalawang palapag ng mansyon, tahimik na pinagmamasdan siya ng binata sa gilid ng bintana. Nakasandal ito sa poste ng veranda, hawak-hawak ang baso ng malamig na wine, hindi para uminom, kundi tila ba para may mahawakan lang habang nagmamasid. Hindi ito napansin ni Megan. Abala siya sa marahang pagnguya ng tinapay, tahimik, maingat, parang ayaw lumikha ng kahit anong ingay na puwedeng magpagalit muli sa sinuman. Ang bawat galaw niya ay may takot—hindi hayag, ngunit halatang batid ng isang sanay nang umiwas sa gulo. Ang pagtiklop ng kamay, ang pagyuko ng ulo, ang pag-iwas ng tingin, lahat ay kilos ng isang taong sanay pagsabihan, pero kailanman ay hindi nasanay mahalin. Ang tingin ng binata sa kanya ay malamig, walang emosyon. Ngunit sa likod ng mga matang iyon ay may bahagyang pag-aalinlangan, isang uri ng pagkalito na hindi niya pa kayang pangalanan. "Mahina. Mukhang iiyak lang ‘yan sa unang linggo," bulong ng isa pang binatang nasa tabi ng lalaki, hawak

Sa bawat hakbang ni Lucien palayo, parang kasabay din niyon ang unti-unting pagbalik ng hangin sa baga ni Megan. Hindi siya napagalitan. Isa iyong tagumpay sa kanya. Medyo oa man pero napakalaking halaga na niyon sa kanya. Dahil sa mundo na kinalakihan niya, ang isang araw na walang sigaw, walang pananakit, ay isa nang himala. Hindi niya alam kung ano ang tingin sa kanya ni Lucien. Malamang wala. Isa lamang siyang bahagi ng utos, isang kagamitan sa mansyon na binili nang Señorito. Hindi niya makalimutan ang malamig na tingin nito noong araw ng auction. Habang ang ibang mayayaman ay tumatawa at namimili na parang nasa palengke ng tao, si Lucien ay tahimik lamang. Na nakatayo, seryoso, wala siyang emosyon. Hanggang sa iangat nito ang kamay at ipako ang halagang hindi na nasundan ng iba.Pagkatapos niyon, hindi na siya muling tinapunan ng tingin. At simula noon, tinanggap na ni Megan ang kanyang bagong kapalaran, isang malaking bahay na tahimik pero puno ng malamig na anino. Parang bawat