Kabanata 4 => Kalinga.

Mabilis na idinala ni Lucien ang dalaga sa kwarto nito at marahang inilapag sa malambot na kama. Nanginginig ang katawan ni Megan, tila ba kahit ang mga himaymay ng kanyang kaluluwa ay dumaranas ng pagod at sakit.

Walang inaksayang oras si Lucien. Kinuha niya agad ang telepono at tumawag sa kaibigang doktor upang ipatingin ang dalaga. Habang naghihintay, nanatili siyang tahimik sa isang sulok ng silid. Mula roon, hindi niya maiwasang titigan ang nakahandusay na katawan ni Megan, mahina, maputla, at tila ginupo ng lahat ng pasakit sa mundo.

Pagdating ng doktor ay agad nitong kinuha ang stethoscope sa kaniyang dalang bag at lumapit sa kama. Ngunit sa paglapit nito at sa pagtatangkang tanggalin ang pang-itaas ng dalaga upang masuri nang mabuti, mabilis na lumapit si Lucien at mariing pinigil ang kamay ng doktor.

“Ano sa tingin mo ang ginagawa mo?!” singhal niya, ang kanyang mga mata'y naglalagablab sa galit.

Napaatras nang bahagya ang doktor ngunit agad ding nagpaliwanag, “Kumalma ka, pare. Kailangan ko lang tignan kung may mga pasa o sugat pa sa katawan niya. Mukhang kaya siya nagkasakit ay dahil sa matinding pagod at posibleng trauma sa katawan. Hindi ito para bastusin siya.”

Muling tiningnan ni Lucien ang dalaga. Kita niya ang basang buhok nito, ang pawis sa noo, ang namamagang pisngi, at ang labis na pamumutla ng balat. Hindi na siya nakasagot. May bahagi sa kaniya ang nanlamig, hindi dahil sa takot, kundi dahil sa guilt na hindi niya agad nalaman ang pinagdadaanan nito.

Tuluyan nang inalis ng doktor ang pang-itaas na pantulog ni Megan, at bumungad sa kanilang mga mata ang kalunos-lunos na kalagayan ng katawan nito. Maputla ang balat, may pamumula sa ilang bahagi, at may mga maliliit na sugat. Ang iba’y tila hampas ng matigas na bagay—baka sinturon. May ilan ding pasa na nangingitim na, patunay ng ilang araw na pananakit.

Napakuyom ang kamao ni Lucien. “Anong klaseng ina ang may kakayahang magawa ng ganitong kalupitan sa sarili niyang anak?” bulong niya sa sarili, halos hindi na makatiis sa galit.

“Mas malala pa ‘to sa inaakala ko,” seryosong saad ng doktor habang sinusuri ang mga pasa. “Kailangan ko ring tignan ang ibabang bahagi kung may pinsala sa balakang at hita.”

Biglang sumiklab ang galit sa mata ni Lucien. “Hindi maaari!” sigaw niya.

Nagulat ang doktor sa biglang pagtaas ng boses ni Lucien. “Iwanan mo ang mga gamit mo. Ako na ang gagamot sa kanya. Lumayas ka na sa pamamahay ko. Hindi ko kailangan ang tulong mo!”

“Lucien, kumalma ka,” mariing sagot ng doktor, na ngayo'y pilit nananatiling propesyonal. “Wala akong masamang intensyon. Hindi ko siya ginagalaw para sa kahit anong malisya. Isa akong doktor, marami na akong pasyente, lalaki’t babae, na nakita sa ganitong kalagayan.”

“Wala akong pakialam sa karanasan mo. Lumayas ka na lang. Ngayon na!” mariing sagot ni Lucien, sabay tulak palayo sa kaibigan.

Napabuntong-hininga ang doktor. “Ito na, ito na. Pero sana maisip mo na mas makakabuti sa pasyente kung ang may sapat na kaalaman ang gagamot.” Kinuha nito ang bag at lumabas ng kwarto, iniwang nakasara ang pinto.

Pagkaalis ng doktor ay bumalik si Lucien sa tabi ni Megan. Lumuhod siya sa tabi ng kama, at marahang hinaplos ang noo ng dalaga.

“Megan…” mahina niyang tawag.

Hindi ito tumugon, ngunit ramdam niyang naririnig siya nito. Nakapikit ang mga mata ng dalaga, parang isang batang natutulog matapos ang isang bangungot. Kumuha siya ng malinis na tela at binasa ito ng maligamgam na tubig. Isa-isa niyang pinunasan ang katawan nito, mula sa mukha ng dalaga, dahan-dahan, parang natatakot siyang masaktan ito.

Habang ginagawa iyon ay muli niyang tiningnan ang mga pasa at sugat. Bawat isa ay tila isang marka ng karahasang hindi dapat danasin ng sinuman, lalo na ng isang tulad ni Megan na masyadong mahinhin, masyadong inosente para sa ganitong mundo.

Kumuha siya ng antiseptic mula sa kit ng doktor na naiwan, at marahang tinapalan ang mga maliliit na sugat gamit ang cotton. Nanginginig ang kamay niya, hindi dahil sa takot, kundi sa kaba, na baka lalo niyang masaktan si Megan. Bawat daing at bahagyang kislot ng dalaga ay parang kutsilyong bumabaon sa puso niya. ngayon lang siiya nakaramdam ng ganito.

Sa pag-aalaga niya, hindi niya naiwasang mapalapit lalo. Pinunasan niya ang leeg ng dalaga, ang mga balikat, hanggang sa unti-unti niyang alisin ang natitirang tela upang gamutin din ang mga pasa sa tagiliran nito.

“Megan… Ang Ina molang ba ang gumawa sa’yo nito?” mahina niyang bulong, habang pinapahid ang malamig na cream sa namamagang bahagi ng katawan ng dalaga. “Sana mas maaga pa kitang nakita… sana hindi na tumagal pa ang pag hihirap mo sa lugar na iyon.”

Tahimik. Wala pa ring sagot ang dalaga, ngunit para kay Lucien, sapat na ang presensya niya roon, ang pagiging sandigan ni Megan sa oras na kailangan nito ng kalinga.

Matapos ang halos isang oras na marahang pag-aalaga, tinakpan niya ulit ang katawan ng dalaga ng malinis na kumot at saka naupo sa gilid ng kama. Hindi siya umalis. Hindi siya aalis sa tabi ng dalaga. Kahit magdamag pa siya roon, hindi siya bibitaw. Hindi na niya hahayaang muling masaktan ang babaeng ito.

Hinawakan niya ang malamig na kamay nii Megan, ngunit may bahagyang pintig. Isinandal niya ang ulo sa palad nito at pumikit, habang isang tahimik na panalangin ang sumibol sa kanyang puso

“Patawarin mo ako, Megan. Simula ngayon, hindi ka na masasaktan habang ako’y nandito.”

.