CHAPTER 3: BOUND BY A ONE-WAY TICKET

(POV: Sierra Ramirez)

Tatlong beses kong binasa ang papel. Pero hindi pa rin ako makapaniwala.

Isang one-way ticket to Paris.

At sa ilalim noon, ang lagda niya.

Leonardo Dela Vega.

Hindi lang niya ako binili. Ngayon, gusto niya akong ilayo sa sarili kong mundo—sa Pilipinas, sa ama kong nagpapagaling, sa mga alaala ko.

Kasabay ng ticket ay isang note na mas malakas pa sa sampal:

“You’re coming with me. I don’t leave things I own behind.”

Humigpit ang hawak ko sa papel habang nanlalambot ang tuhod ko.

Paano kung ayoko?

Pero totoo nga pala—wala na akong boses. Ibenta mo ang katahimikan mo, at mawawala ang karapatan mong sumigaw.

Kinabukasan, dumating ang personal assistant ni Leonardo sa condo unit na pansamantala niyang ipinaupa para sa akin—isang magarang suite sa BGC, na parang museum sa sobrang tahimik at mamahalin.

“Miss Ramirez, we’ll leave by 9PM. Mr. Dela Vega’s jet is waiting,” sabi ni Candice, isang babaeng mukhang mas matalim pa sa mga stiletto niyang suot.

“I can’t just disappear,” mahina kong sabi habang pinagmamasdan ang maleta sa kama. “May ama akong kailangan…”

“Your father’s bills are covered for the next year. He’ll receive the best care, no questions asked.” Tumigil siya sa paglalagay ng designer clothes sa maleta at tumingin sa akin. “But if you back out now, that contract you signed will trigger legal consequences—and Mr. Dela Vega doesn’t lose.”

Alam kong hindi siya nagbibiro.

Hindi natatalo ang lalaking ‘yon. At hindi rin siya nagpapatawad.

Sa private hangar, nandoon na siya.

Si Leonardo. Nakatayo sa tabi ng jet, nakasuot ng dark coat, malamig ang tingin, parang walang kahit anong emosyon sa mukha.

Tumigil ako sa tapat niya, ang puso ko ay parang tambol sa dibdib.

“Why are you doing this?” bulong ko.

Tumingin siya diretso sa mga mata ko. “Because I can.”

Saglit akong natigilan. Hindi ‘yon ang sagot na gusto kong marinig. Pero ‘yon ang sagot na palagi niyang ibinibigay.

Pag-akyat namin sa jet, hindi ako nagsalita. Pinagmamasdan ko lang siya habang nagbubukas ng brandy. Parang normal lang ang lahat sa kanya. Walang guilt. Walang effort. As if dragging someone across the world is as easy as flipping a coin.

Lumapit siya at inabot ang isang baso sa akin. “Drink. It’s a long flight.”

Hindi ko tinanggap. “Hindi ako laruan.”

He smiled. “Of course not. You’re a prize.”

At sa mga salitang ‘yon, parang biglang nabura lahat ng iniisip kong pagtutol. Dahil kahit hindi ko aminin, may kakaibang kiliti sa ilalim ng balat ko tuwing sinasabi niyang akin ako.

Paglapag namin sa Paris, madaling-araw na. Mula sa airport, diretso kami sa isang chateau na parang galing sa pelikula. Gawa sa puting marmol, may fountain sa gitna, at tanaw ang Seine River sa terrace.

Parang fantasy. Pero alam kong delikado ang lahat ng maganda sa mundong ‘to.

“You’ll stay here until I say otherwise,” utos niya habang binubuksan ang pinto ng master suite. “There will be rules.”

“Like what?”

“First: You don’t go anywhere without my permission. Second: You don’t speak about what happened between us. And third…” Tumigil siya, nilapitan ako at hinawakan ang pisngi ko. “You never forget who you belong to.”

“Hindi ako pagmamay-ari, Leonardo.”

“You signed yourself away, remember?” he whispered. “You gave me your yes.”

At bago pa ako makapagsalita, iniwan niya akong mag-isa sa kwartong mas malaki pa sa buong dati naming bahay.

Ilang araw ang lumipas. Wala siyang ginagawa kundi magtrabaho sa study, mag-teleconference, at dumalo sa business dinners. Ako? Naiiwan. Tahimik. Mag-isa.

Hanggang isang gabi, may kumatok sa kwarto ko. Pagbukas ko ng pinto, andoon siya—bitbit ang dalawang wine glasses.

“Tonight, we talk,” he said.

Umupo kami sa terrace, tahimik ang paligid, maliwanag ang buwan. Inabot niya ang wine sa akin, at sa wakas, tumikim ako.

“Tell me something,” I said softly. “Why me?”

Tumingin siya sa akin. Matagal. Mabigat. Para bang may tinatago.

“You’re a reminder.”

“Reminder of what?”

“Of who I was before I became him.”

Napakunot ang noo ko. “Sino ‘yon?”

Hindi siya sumagot. Umikot siya, tumingin sa ilog. “There was a girl once. Innocent. Stupid. She trusted me. I destroyed her.”

Napasinghap ako.

“She died because of me,” he whispered. “Since then, I never let anyone get close. Until you.”

“Then push me away.”

“I tried,” he said, eyes glowing in the moonlight. “But you keep coming back to me. Even in my silence.”

Tahimik kaming dalawa. Walang salita. Pero ramdam ko ang bigat sa pagitan naming dalawa—hindi na lang ito utang, hindi na lang ito kontrata.

May emosyon nang nabubuo, kahit pilit ko itong nilalabanan.

Pero paano ka lalaban kung puso mo na ang isinusuko?

Kinabukasan, habang tulog si Leonardo, tinangka kong lumabas.

Gusto ko lang ng hangin. Gusto ko lang ng espasyo.

Pero bago pa ako makalayo sa gate, may humarang na itim na van. Mabilis. Walang babala. Bumukas ang pinto at may mga lalaking naka-maskara na biglang bumaba.

Sumigaw ako. “Help! Help—!”

Isang kamay ang pumatong sa bibig ko. May malamig na metal sa batok ko.

“Wala kang takas, babae ng demonyo,” bulong ng isa.

Then everything went black.