CHAPTER 2: ANG LIHIM SA LIKOD NG HALAGA

(POV: Sierra Ramirez)

Akala ko tapos na.

Akala ko iyon lang ang kailangan kong tiisin. Isang gabi, isang halagang sapat para mailigtas ang ama ko.

Pero hindi ko alam… na iyon lang ang simula ng pagkakulong ko sa mundo ng lalaking tinaguriang Devil Billionaire.

Tatlong araw matapos ang gabi ng kasalanan, pinuntahan ko si Papa sa ospital. Ang mga nurse, ngumingiti na sa akin ngayon—mas maayos ang serbisyo, mas mabilis ang gamot.

“Miss Sierra, nabayaran na po ang remaining balance ni Sir. At may bagong sponsor na rin para sa dialysis niya.”

Napakunot noo ako. “Sinong sponsor?”

“Anonymous donor daw po, pero may utos na kung anong kailangan ng pasyente, dapat priority.”

Ramdam kong lumamig ang batok ko. Alam ko na kung sino.

Leonardo Dela Vega.

Hindi siya tumupad lang sa usapan—lumampas siya. At kapag ang halimaw ang gumastos para sa iyo, may kapalit ‘yon na hindi mo mababayaran kahit ilang buhay mo pa ang ibigay.

Pag-uwi ko sa apartment, may nakaabang na kotse sa labas.

Tinted. Black. Pamilyar.

“Get in.”

Isang lalaking naka-itim na suit ang bumaba mula sa front seat at binuksan ang pinto para sa akin. Hindi ko siya kilala—pero kilala niya ako.

At alam ko kung saan ako dadalhin.

Sa loob ng mansion ni Leonardo, malamig pa rin ang paligid, pero ngayon may mas kakaibang pakiramdam—parang nakasulat sa hangin ang apelyido niya. Dela Vega. Power. Control. Darkness.

Pagbukas ng pinto, nakita ko siya. Nakatayo sa harap ng floor-to-ceiling window, may hawak na basong may alak.

“Didn’t expect you this soon,” he said without turning.

“Hindi ko alam na tinanggap mo pala ang responsibilidad sa ospital ni Papa.”

Tumalikod siya sa bintana at lumapit. Mabagal. Tulad ng laging ginagawa ng mga predator bago sila umatake.

“I didn’t do it for free,” he said, eyes locked on mine. “You belong to me now, Sierra. Hindi lang sa isang gabi. Hangga’t gusto ko, akin ka.”

Nanikip ang dibdib ko.

“Hindi ‘yan ang usapan…”

Ngumisi siya. Mapait. Mapang-angkin.

“Did you read the fine print on the contract you signed?”

Napakurap ako. “Contract?”

“Your signature, your consent, your silence. I own not just your body—but your debt. You sold me your time, Sierra. Now, I decide when it ends.”

Lumapit siya at hinawakan ang baywang ko, hinila ako papalapit sa katawan niya. Nanginig ako—hindi dahil sa lamig kundi dahil sa init ng kanyang hininga sa balat ko.

“From this moment on,” he whispered, “you live here. You eat here. You breathe under my roof.”

“Hindi ako alipin!”

“Hindi,” he smirked. “You’re my personal property. Mas mahal ka pa sa diamonds. At unlike diamonds, you bleed.”

Gusto kong sigawan siya. Sampalin. Tumakbo. Pero nasa harap ko ang lalaking kayang sirain ang buhay ng ama ko sa isang tawag lang.

Napahigpit ang hawak niya sa baywang ko. “Walang ‘no’ sa ‘kin, Sierra. I bought your yes.”

Sa bawat sulok ng mansion niya, may pakiramdam akong may mata. His rules were everywhere—what to wear, what to eat, where to stay. Para akong nakakulong sa isang golden cage.

Pero ang pinakanakakabaliw?

Hindi niya ako ginagalaw.

He kept me close. Too close. But never crossed the line again.

He would sit beside me at dinner, his fingers grazing mine. He’d tuck a stray hair behind my ear, his gaze heavy, intense. Pero walang halik. Walang galaw.

At iyon ang pinakanakakabaliw. Dahil ang katawan ko—na ayokong sumuko—ay nagsisimula nang maghanap sa kanya.

Sa gabi, dinig ko ang yabag niya sa hallway. Minsan, hihinto sa harap ng pinto ng kwarto ko. Pero hindi papasok. Hindi ngayon.

At isang gabi, hindi ko na napigilan.

Bumangon ako. Bumaba ako sa wine cellar, kung saan lagi siyang nag-iisa tuwing gabi.

At doon ko siya nakita—nakaupo, may hawak na baso, pero malayo ang tingin.

“Hindi ka natutulog,” I said, my voice trembling.

“Hindi ako nangangarap,” he replied.

Lumapit ako. “Bakit ako?”

Finally, tumingin siya sa akin. Malalim. Seryoso.

“Because you remind me of everything I hate,” he whispered. “And everything I can’t resist.”

Hinila niya ako papalapit, at ngayon ay ramdam ko na ang bawat init ng katawan niya. “You’re poison, Sierra. But I’m the devil. And the devil drinks poison like wine.”

At doon niya ako hinalikan—malalim, marahas, mapusok.

Ang halik niya ay parang bagyong walang babala—sumira ng pader na itinayo ko para sa sarili ko. And for a moment, I kissed him back.

Pero bago pa ako tuluyang lamunin ng gabi, umatras ako.

“This is wrong,” I whispered.

“No,” he growled. “This is inevitable.”

Kinabukasan, nagising akong mag-isa sa kama. Walang Leonardo. Walang halik. Walang init. Pero may envelope na naman sa side table.

This time, may lamang papel. Isa lang.

A plane ticket. One-way. Paris.

Sa ilalim ng ticket:

“I don’t share what’s mine. Pack your things. You’re coming with me.” – LDV

Nanginig ang kamay ko habang hawak ang ticket.

Because I knew…

Hindi lang katawan ko ang binili niya.

Pati ang kinabukasan ko—dahil sa kanya, wala na akong sariling direksyon.

At ang mas masakit?