Sierra’s POVTahimik.Napakatahimik.Ang katahimikang ‘to… hindi ito kapayapaan. Ito’y kalungkutan. Parang lahat ng tinig ay nilamon ng hangin—at ako na lang ang naiwan.Nasa tuktok ako ngayon ng tore ng Soulbound Citadel—ang dating kuta ni Salvatore, pero ngayon ay trono ng isang reyna.Ako.Ang Soulbound Queen.Pero habang hawak ko ang kapangyarihan, parang wala na akong hawak na damdamin.Parang wala na akong puso.Sinubukan kong hanapin ang init sa loob ko. The love I once had. Kay Salvatore. Kay Ina. Sa sarili ko. Pero ang natira… ay lamig. Isang malamig na boses sa aking isipan na paulit-ulit na bumubulong:"Kaluluwa mo ang naging kabayaran."Bang.May kumatok sa pintuan.Si Liora.“Reyna. May bumangon na bagong pwersa. Hindi pa tapos ang lahat.”“Hindi ba sapat ang pagkamatay ni Salvatore?” tanong ko, pero alam ko ang sagot. Hindi pa nga tapos. Because darkness doesn't die—it transforms.“May mga espiritung hindi bumalik sa kaharian ng liwanag. Naiwan sila sa pagitan. At may is
Sierra's POVMadilim ang kalangitan sa ibabaw ng itim na kastilyo. Parang nilamon ng mundo ang liwanag, at ako—ako ang dahilan.Ako na ngayon ang Soulbound Queen. Isang nilalang na hindi na kayang ituring na tao, pero hindi rin lubusang demonyo. Pinaghalong kadiliman at liwanag, poot at pag-ibig, ang dugo ko’y may kapangyarihang hindi na kayang sukatin.Nasa harap ko si Salvatore. Nakatingin siya sa akin, pero hindi na siya ang lalaking minsan kong minahal. His eyes were void. Empty. Mapanganib.“Hindi pa tapos ang laro, mahal ko,” malamig niyang sabi.Hinawakan ko ang espada ng apoy sa aking palad—ang regalong iniwan ng espiritung muling bumuhay sa akin. “Tapos na ang lahat, Salvatore. Hindi mo na ako kayang kontrolin.”“Hindi mo pa kilala ang tunay kong kapangyarihan,” bulong niya, at sa isang iglap, sumabog ang buong paligid. Ang lupa’y nabiyak, ang mga anino’y nabuhay. Ang mga espiritu ng nakaraan ay muling nagpakita—mga kaluluwang minsan nang ginamit ni Salvatore para sa kanyang
POV: SierraAng katahimikan ng paligid ay parang kulungang walang hangin. Sa loob ng isang madilim at abandonadong templo, nakaluhod ako sa gitna ng ritual circle. Dugo ng sariling katawan ko ang nagsilbing tinta sa mga sinaunang runa. Naghihintay. Umaasang mapalaya ang kaluluwang isinumpa mula sa impyerno.“Hindi ka na babalik sa dati, Sierra.” Malamig na tinig ng espiritu ang pumuno sa tenga ko.Ang boses ni Nyxra—ang sinaunang espiritu ng paghihiganti na ngayon ay nakaugnay na sa kaluluwa ko. Nang isakripisyo ko ang sarili kong dugo at kinain ng apoy ang puso ko, nagsimula ang unti-unting pagbura sa pagiging tao ko.Ngayon, ako na si Soulbound Queen.Wala na si Sierra na inosente at palaging sumusunod. Wala na si Sierra na ginamit ng mga lalaking minahal niya.Ako ngayon ang kamatayan para sa kanila."Ano ang unang hakbang, Queen?" tanong ni Nyxra, habang lumalalim ang ugnayan namin."Wasakin ang pinagmulan ng lahat—si Salvatore."FLASHBACKBago tuluyang masanib sa akin si Nyxra, n
(POV: Sierra Ramirez-Dela Vega)Huminto ang oras sa paligid habang nakatingin ako sa lumang mapa na nakapatong sa lamesa. Ikinuyom ko ang kamao ko, pinipigilan ang panginginig ng loob.“Tonight is the blood moon,” Leonardo said, his voice cold. “She’s going to do it. She’s going to offer our son.”Napakapit ako sa dibdib ko. “We can’t let her touch Lucien. We have to stop her.”“Then you’ll have to do what I can’t,” sabat ni Salvatore habang papalapit sa amin. Ang presensya niya ay parang aninong sumisinghot ng takot.I turned to him. “What do you mean?”“Make a pact with me,” bulong niya, as his eyes glinted red under the moonlight. “Give me your soul… for one night.”Hindi ako sumagot.Pero sa puso ko, alam kong wala akong ibang paraan.(POV: Solana Montenegro – Shadow Temple)Lumuhod ako sa harap ng altar habang pinapanood si Lucian na nakatali sa batong trono, walang malay.“Lucian Dela Vega,” I whispered. “Sa dugo mo, gigising ang mundong nilimot ng kasaysayan.”Lumapit si Lucian
(POV: Leonardo Dela Vega)Ang pangalan ko ay Leonardo Dela Vega — tagapagmana ng yaman, ng putik, at ng mga kasalanang hindi kailanman isinulat sa kasaysayan.Pero ngayong muling bumangon si Solana mula sa hukay ng pagkatalo, dala ang galit, kapangyarihan, at ang kasunduan niya kay Lucian...Lahat ng pagkakasalang iyon ay muling babangon.At ang kabayaran?Ang anak ko.(Scene: Underground War Room – Tuscany Estate)“Ano ‘tong sinasabi mong prophecy?” tanong ni Sierra habang yakap si baby Lucien.Tahimik akong tumingin sa portrait ng great grandfather ko — El Diablo de Sangre.“May sinumpaang kasunduan ang lahi namin,” I said quietly. “A bloodline curse. Hindi ito alamat, Sierra. Totoo ito.”She clutched our son tighter. “Leonardo… what did your ancestors do?”“Hindi sila nakipagkontrata sa demonyo…”“…Sila ang demonyo.”(POV: Solana Montenegro – Montenegro Catacombs)Nakaupo ako sa trono ng lumang simbahan, habang binubuksan ang lumang aklat na galing sa pamilya Dela Vega.The Codex I
(POV: Solana Montenegro)Sa pagkakaalam nila, natalo na ako.Naubos. Nagiba. Nilimas.Pero ang mga babaeng gaya ko…Hindi basta nauubos.Hindi nila alam na ang pagkatalo ko… ang nagbukas ng mas malupit kong anyo.Ngayon, hindi na si Solana Montenegro ang babangon.Kundi ang multong nilikha nila.(Scene: Underground Cell – Black Site Facility, Albania)Isang buwan na akong nakakulong sa silong ng impyerno.White walls. No sound. No mercy.Pero hindi nila alam, may isa akong gamit na hindi nila matutumbasan:Memory.Memory ng bawat galaw ni Sierra. Ng bawat lakad ng private army nila. Ng bawat taong nagtaksil.And slowly, piece by piece, I created “Project Resurrection.”“Hey, Solana,” tawag ng guard.“May bisita ka.”Napalingon ako. Ang huling inaasahan kong makikita...Si Lucian Dela Cruz.“Long time, hija,” he said, eyes full of venom.(POV: Sierra Ramirez-Dela Vega – Tuscany Estate, Italy)One month later.Dinala namin si baby Lucien sa villa namin sa Tuscany — para malayo sa ingay