Chapter 5

Hindi ako mahilig sa mga bata, kahit pa noong nag-aaral pa ako. Tanging si Zoren lamang ang nakahiligan ko. Kasi para sa akin, ang mga bata ay nakakainis, makukulit at maiingay. Ngunit bakit ako napunta sa ganitong sitwasyon? Hindi nga bata ang dapat kong alagaan ngayon, pero isa namang makisig at mala-adonis na nilalang. Napapatanong tuloy ako kung ano ba talaga ang mas maganda?

Ang mag-alaga ng isang bata o ng tulad niyang isip-bata?

Sabi ko sa sarili ko, kahit anong trabaho nalang ay papasukin ko. Kaya kahit gaano pa kahirap ang isang ito, paninindigan ko hanggang dulo.

"Sir Gio, upo ka muna riyan..." sabi ko at itinuro sa kaniya ang isang high chair dito sa may kitchen. 

Tumingin lang siya sa akin at nanatiling tuod na nakatyo roon. Narinig ko ang bulungan ng mga kasambahay na kasalukuyang naririto. Sa pagkakatanda sa mga pangalan nila ay sila sina ate Carmen, ate Susan, ate Jody at ate Malou. Sa tingin ko din ay kasapi sila ng mga kapitbahay namin doon sa probinsiya. Mga dakilang chismosa. Bumuntong hininga ako at lumapit kay Sir Gio. Inalalayan ko siyang makaupo, inayos ko na din ang ilang hibla ng buhok niya na nahuhulog sa kanyang noo. 

"Dito ka lang, Sir, ah? Ipagluluto lang kita." I smiled and left him there, naiwang nakatulala sa akin.

Pagdating sa loob ng kitchen set ay naroon si manang Helen. Medyo nakahinga ako nang maluwag kasi nakawala ako pansamantala sa mga matang mapagmatyag. Hindi ko sila kasi ka-vibes! Wala lang. Feel ko lang na hindi kami magkakasundo at ang papangit din kasi nila.

Charot.

Nilapitan ko si manang na kasalukuyang naggagayat ng kamatis sa chopping board."Uh, manang? Puwede po magtanong?"

"Nagtatanong ka na, hija."

Hala. Barado ako doon, ah. Ito talaga si manang, minsan tinatamaan ng kaniyang mood swings. Palibhasi kasi tumatanda na, eh. 

"Gusto ko lang po sanang malaman kung ano ang paboritong pagkain ni Sir Gio? Iyong pinaka paborito talaga, as in?" Pagtatanong ko.

Kita kong saglit na kumunot ang noo niya at tumigil siya sa ginagawa, bago niya ako hinarap.

"Paboritong pagkain? Hindi ko alam ang pagkaing paborito ni Senyorito Gio pero ang madalas kong makita na kinakain niya noon sa hapag ay tahong." Seryosong aniya dahilan para manlaki ang mga mata ko.

Whuuut? Ano kayang tahong iyon?

"T-tahong? Tahong po?" Pag-uulit ko, naninigurado sa narinig. Tumango naman siya.

"Oo, hija. Tahong, oyster sa ingles. Bakit? Ano bang tahong ang iyong iniisip?" Mas sumeryoso pa ang mukha at boses niya kaysa kanina.

Napalunok ako. Pakshet na malala! Ano nga bang tahong ang iniisip ko? Of course, oyster! Lecheng tahong naman, oh. Mapapahamak pa yata ako dahil sa iyo.

Awkward akong tumawa."Ah, hehe... sabi ko nga po tahong ang paborito ni Sir..." shit! Bakit kasi ang berde ng utak ko? Kailangan ko na siguro itong linisin.

"Bakit mo nga pala naitanong?"

"Ah, gusto ko po sana siyang ipagluto no'n. Puwede po ba?" Paghingi ko ng permiso. Mahirap na. At saka mukhang siya ang namamahal rito sa kusina kaya dapat maging maingat ako.

Ayokong mapatalsik sa trabaho ko. Aba, first day na first day!

Akala ko nga pagsesermunan niya pa ako pero nagulat ako nang tumango siya."Hmm, sinabawang tahong ang lutuin mo. Tiyak akong magugustuhan niya iyon." Suhestiyon niya.

"Talaga po?"

Tumango ulit siya.

Wow. Kumakain pala si Sir Gio ng tahong? I mean... ng sinabawang tahong. Ang sarap kaya niyon, lalo na kapag s********p, malinamnam pero nakakaturn off lang 'yung tunog.

O' green minded lang talaga ako?

Kaya naman ako na ang nagpresinta na mamili ng tahong sa palengke at iniwan ko muna kay Manang si Sir Gio na behave naman doon sa upuan. Ahihi, mabuti naman at behave siya. Natakot siguro sa banta kong pagkurot sa kaniyang singit.

Nang makapamili ng mga kakailanganin ay tinulungan ako ni Manang sa pagluluto. Tinanong niya pa ako kung marunong daw ba ako, siyempre buong yabang kong sinagot iyon at nagpasikat pa sa kaniya. 

"Oha, manang!" Sabi ko pagkatapos ibinuhos ang mga nalinis na tahong sa kawaling may sabaw."Chef yata ako. Naudlot nga lang."

Humagikhik ako pagkatapos ng nagmamalaking ngiti. Napailing lang siya ngunit kita ko naman na napangiti rin sa aking inasta.

"Ikaw talaga bata ka. Bilisan mo na d'yan at baka gutom na si senyorito." Bumalik na ulit siya sa pagkaseryoso.

"Aye aye, manang!" Saludo ko pa at ipinagpatuloy na nga ang ginagawa.

At sa wakas! After mahigpit isang oras na pagluluto, natapos ko na rin ang sinabawang tahong ng aking Sir Gio! Nagmamalaki ko iyong ipinakita kay Manang na agad tumaas ang kilay.

"Okay na ba? Patikim nga." Lumapit siya.

"Ay, hindi po ako ready, eh. Hindi pa ako nakakaligo pero sure akong masarap naman ako--" pinutol niya agad iyon at bahagyang hinila ang aking buhok.

"Gagang bata. Iyong tahong na niluto mo ang titikman ko! Dios mio mahabaging langit." Mukhang stressed na talaga siya sa akin.

Ipit ang tawa ko at bahagyang gumilid. Sorry naman, hehe. Sumadlok siya ng sabaw na may tahong at tinikman iyon. Napapikit pa ang lola niyo, ninamnam masyado ang aking recipe! Pagkatapos ay nagmulat siya at nagthumbs up sa akin. Halos mapatalon ako sa saya dahil success iyon! 

"Mahusay. Hindi maalat at hindi matabang. Sakto lang ang timpla. Gusto ko ang lasa." Tumatangong aniya. Yes!

"Yiiie! Thanks, manang! Tulungan niyo po akong dalhin ito kay Sir. Tara po?" Aya ko at kumuha ng tray at mangkok.

Tumango naman siya at tinulungan nga akong dalhin ang niluto sa senyorito naming nasa malayo ang tingin nang aming maabutan. Sinundan ko ng tingin ang mga mata niya at nakitang sa malaki niya g picture frame na nakasabit sa dingding siya nakatingin.

Siguro nag-guwapuhan siya sa sarili niya kaya gano'n? Tawag do'n self confidence pero kapag nasobrahan, kahanginan na iyon.

"Eherm." Peke akong umubo kaya't napalingon siya sa direksyon namin.

Ngumiti ako nang matamis sa pagkaamo-amo niyang mukha. Shet na mukha iyan, kagigil! Charot. Maghunos dili ka, Alyana! Boss mo iyan at may rules kayo! Talandi 'to.

Kinalma ko ang nagwawalang mga kalandian kong taglay at inilapag sa harap niya ang mangkok na may lamang sinabawang tahong na nasa tray. Iniwan na kami ni Manang dahil may mga aasikasuhin pa raw ito.

"Hello, Sir Gio! I'm back! At heto na ang request mo. Favorite food? Check! Tadaaa!" Tinuro ko iyong laman ng mangkok. Inosente niya iyong tiningnan.

"Gutom ka na ba? Kasi kung hindi pa puwede namang--" natigil agad ako nang marinig kong kumalam ang kaniyang tiyan. Napatingin din siya doon, nahihiwagaan siguro kung bakit tumunog ang sariling tiyan.

Pagkatapos ay parang bata siyang tumingin ulit sa akin. Sumilay ang malawak na ngiti sa aking labi at naghila ng upuan upang umupo sa tapat niya.

"Your tummy says it all. Gutom na ang baby damulag na si Sir Gio..." hagikhik ko.

Naku. Kung naiintindihan niya lang siguro mga pinagsasabi ko, baka kanina pa ako na-fire dito.

Sumadlok na ako ng sabaw sa aking mangkok at nagsimulang kumain. Pero napansin kong hindi siya sumasabay kaya tumigil ako at tiningnan siya. Nakatitig lamang siya sa akin. Halos matampal ko ang aking noo. 

Huwag niya sabihing pati pagkain ng paborito niyang tahong ay nakalimutan niya? Owemji! Weh?

"Tsk! Ganito..." paano ko ba ito ide-demo sa kaniya? Bahala na nga!"Makinig kang mabuti sa akin, okay?" Tumango naman siya. Ayun! Buti naman at hindi siya bingi."Una, hihigop ka ng sabaw... ganito..." sinigurado kong pinapanood niya ako habang humihigop ng sabaw."Then, kunin mo ang tahong pero kung maarte ka, kutsarahin mo..." kinuha ko ang kutsara at nilantakan naman ang tahong."S******n mong mabuti, ha? Para linamnam sarap! Tutal mahilig ka naman pala s******p ng tahong, favorite mo, eh?"

"Oh, dali ikaw naman!" Nakatunganga lang siya sa akin kaya pumitik ako."Hoy, Sir! Gayahin mo 'yung ginawa ko?" At unti-unting kinuha na niya ang kutsara.

Natuwa ako dahil nagsimula na siyang humigop ng sabaw. Nakahalumbaba ako habang pinapanood siyang kainin ang niluto ko.

"Ano? Kabog? Sarap 'no?" Nanunudyo kong tanong.

Nanlaki pa ang mga mata ko dahil mukha siyang bata na sabik na kumakain. Bigla siyang ginanahan. Ginaya nga niya ang ginawa ko, kumuha siya ng tahong gamit ang kamay niya at kinain iyon, s******p-s****p niya katulad ng ginawa ko kanina. Napakurap ako nang ilang beses habang nakatitig sa mukha niyang sarap na sarap ang itsura.

Tila nag-eecho ang tunog ng kaniyang pagsipsip. Napalunok ako at nag-iwas ng tingin. Hinayaan ko siyang magmatakaw riyan. Pakshet! Ano ito? Bakit puro kadumihan ang naiisip ko? Dios ko. Linisin niyo po ang makasalanan kong utak.

Nakakairita lang kasi ang lakas pa ng tunog habang kinakain niya. Nakakainis! Padabog kong ibinagsak ang kutsara sa lamesa kaya nagulat siya at bahagya pang napatalon, nahinto siya sa pagkain niyon. 

"Ah... eh... may mantsa ka sa labi mo, Sir! Ang dungis mo pala kumain..." napailing ako at dumukwang para punasan ang mantsa sa gilid ng labi niya.

Mapupungay ang mga mata niyang nakatingin sa akin kaya halos mataranta na ako. Agad din akong lumayo at hinayaan siyang ipagpatuloy ang naudlot na pagkain. Nakasimpleng plain blue shirt at sweat pants siya at ang fresh niyang tingnan sa suot na iyon. Napangiti ako nang wala sa sarili.

Akala ko ganoon lang siya kabilis mapaamo. Akala ko nakuha ko na ang loob niya. Pero simula palang pala ng pagsusuplado niya at ang panunuyo ko. Siguro chamba ko lang iyon kasi dumaan ang mga sumunod na araw at pare-pareho lamang ang nangyayari sa amin. Siya, palaging lumalayo kapag papalapit na ako at ako na palaging nagtitimpi tuwing nagpapabebe siya. Lecheng pogi naman, oh!

Para tuloy kaming magjowa na nagkatampuhan dito. 

I noticed that he's too distant to me. Mahirap pala talagang kunin ang loob niya. Akala ko katulad ng bata, kapag sinuhulan ng pagkain o kahit ano ay mapapaamo na kaagad. Iba nga pala ang sitwasyon na kinalalagyan ko. 

Pero hindi ako susuko. Ipinangako ko sa pamilya ko na babalik ako ng probinsya nang may dala at hindi nganga. Kailangan ko nalang sigurong habaan pa ang pasensya ko.

Ngayong Martes ay naisip kong mag-bake ng cookies. Siyempre para sa baby na ilang araw ko nang sinusuyo. Ang effort ko talaga. Hay, kailan niya kaya mapapansin iyon? Don't he know that he's breaking my heart? Choz.

"Good morning, manang! Cookies po?" Alok ko kay Manang nang madaanan ko siyang naglilinis sa living room.

Umiling siya."Ayaw ko sa matatamis." 

Ay, hindi pala fond ng sweets itong is Manang? Fond of bitter siguro? 

Nagkibit-balikat na lamang ako. Nakasalubong ko rin ang ilan sa mga kasambahay at nahuli ko si ate Susan na inirapan ako. Umismid na lamang ako at nagtungo sa front yard.

"Sir Gio? Yuhoo! Pinag-bake kita ng cookies here!" Pagtawag ko habang nilalantakan ang iba roon.

Nasaan na kaya ang supladong poging iyon?

Nang matanaw ko siyang nasa garden. Napansin ko din sa ilang araw kong pananatili dito ang mga hilig niya na unconsciously niyang ginagawa at naipapakita katulad nalang nito. Favorite place niya pala dito ay ang garden nila. Kung sabagay, ang ganda nga naman ng garden nila rito. Alagang Madam Anisha 'yan, eh. Tulips pa more.

"Sir Gio! Good morning!" Kumaway ako sa kaniya habang nakangiti.

Mabilis siyang lumingon sa gawi ko ngunit nawala ang aking ngiti dahil agad din siyang tumayo at mabilis na pumasok sa loob ng mansiyon. Napabuntong hininga na lamang ako. 

Hindi bale, mapapaamo rin kita.

Malakas yata ang karisma ng isang Alyana Oliveros! Kabog ang buong universe. Hinayaan ko nalang siya at hindi nalang pinilit, baka kasi lalong lumayo ang loob sa akin. Umupo ako sa swing at nilantakan ang ginawang mga cookies.

Ganoon palagi ang nangyari, habulan doon, suyo dito. Suwertihan nalang talaga kapag napapasunod ko siya. Maging sina Madam Anisha at Senyor Theodore nga ay pinagsasabi siya sa malumanay na paraan pero wala parin. Mas lalo tuloy akong na-pressure. Minsan nagigising na lamang ako sa gitna ng gabi dahil naririnig ko siyang sumisigaw sa kuwarto niya. Kahit gustuhin ko mang pumasok at samahan siya doon ay hindi ko magawa, ayaw niya kasi nang ganoon. One time sinubukan kong pumasok sa kuwarto niya pero binato niya ako ng unan kaya hindi na ulit ako sumubok pa. Hinayaan ko na lamang siya sa gusto niya kahit ang hirap din para sa akin na tiisin siya. 

Gusto kong malaman ang mga problema niya! Gusto ko siyang tulungan! Pero paano ko magagawa iyon kung ayaw niya naman akong bigyan ng chance? 

Napatitig na lamang ako sa huling cookies na nasa kamay ko. Isusubo ko na sana iyon pero tumunog ang doorbell nang ilang ulit.

"Alyana, buksan mo nga iyon!" Dinig kong utos ni ate Carmen na nagwawalis sa may bakuran.

Wala akong nagawa kundi tumayo at sinubo nang buo ang cookies. Pagkarating sa malaking gate ng mansiyon ay isang mamahaling itim na sasakyan ang naghihintay mapagbuksan. Sa sobrang kintab nito, para akong sinampal sa katotohanan kung gaano ako ka-dukha. Dali-dali kong binuksan ang gate at pinanood iyong pumasok. 

Sino kaya ito? Bisita? Pero wala dito si Mr. and Mrs. Madrial.

Magpapatuloy na sana ako sa pagpasok pabalik sa loob ng mansiyon pero bumukas na ang pinto ng kotse at bumaba mula roon ang--pukinangshet! Another guwapong nilalang! Hala?

Bakit ang dami yatang guwapo sa mansiyon na ito? Dios ko, nagkalat!

Tinanggal nito ang aviators na suot at pinasadahan ng tingin ang buong mansiyon pagkatapos ay nilingon ako. Napakurap ako sa kung gaano ka-perpekto ang kaniyang panga.

Magsasalita na sana ako para sana magalang na anyayahan siya sa loob pero lumabas mula sa nakabukas nang double doors si Manang at sinalubong ito.

"Senyorito Zadge, hijo! Nakauwi ka na pala!" Nagulat ako dahil mukha siyang gulat talaga.

"It's been a long time, manang." Malamig ang boses ng lalaking ito, ang tangkad din siya super. Nagyakapan silang dalawa.

Luh? Okay, anong meron?

Nakita na ako ni Manang kaya lumapit na akong tuluyan sa kanila.

"Alyana, ito nga pala si Senyorito Zadge Vanderson Madrial, ang panganay nina Mr. and Mrs. Madrial. Senyorito, ito po si Alyana Oliveros, ang tagapag-alaga sa iyong kapatid." Pagpapakilala ni Manang sa amin at napanganga na lamang ako.

"Nice too meet you. Finally. I'm assuming a lot of good things about you and your way of taking care of my brother." Ang lamig ng kaniyang boses. Nakakatindig balahibo.

Ano ba naman 'yan. Guwapo nga pero nakakatakot naman pala ang first born ng mga Madrial.

Aligaga akong tumango."Y-yes, Sir."