บทที่ 6

ร่างหนายังเอาแต่ยืนมองน้องสาวใจนึกสงสารน้องอยู่ไม่น้อยก่อนจะทิ้งความคิดทุกอย่างแล้วเดินขึ้นไปบนห้องนอนของตัวเอง

ในห้องครัวขนาดใหญ่ของบ้านร่างบางนั่งเช็ดถ้วย เช็ดจานอยู่อย่างมีความสุขแม้จะเรียนหนังสือเก่งมากแต่ที่น้ำมนต์ชอบกว่าการอ่านหนังสือเรียนนั่นก็คืองานบ้าน งานครัว

“ คุณน้ำมนต์ค่ะ พวกที่ไปซื้อของสดกลับมาแล้วค่ะ ” แม่บ้านสาวเอ่ยบอกคุณหนูของบ้านออกไป

“ ป้าศรีละจ๊ะ ” น้ำมนต์เอ่ยถามพร้อมส่งยิ้มให้แม่บ้าน

“ ป้าศรีเช็คของอยู่ค่ะ ”

“ มะลิไปบอกป้าศรีให้ทำความสะอาดของสดทุกอย่างได้เลยแล้วกลับมาช่วยน้ำมนต์ในครัวนะ ” น้ำมนต์เอ่ยบอกแม่บ้านสาวแล้วกลับมาสนใจงานกองโตตรงหน้าต่อ

จนเวลาผ่านไปร่างบางยืนเหงื่อชุ่มอยู่หน้าเตาในห้องครัวขนาดใหญ่อาหารคาวหวานหลายอย่างถูกจัดเรียงเตรียมยกออกมาเสริฟ์ยังโต๊ะอาหารของบ้าน

“ น่าทานทุกอย่างเลยค่ะคุณน้ำมนต์ ” ป้าแม่บ้านที่ชื่อศรีอดไม่ได้ที่จะเอ่ยชมออกไป

“ ใกล้ๆมือค่ำค่อยอุ่นใหม่อีกรอบแล้วยกออกไปเสริฟ์ได้เลยนะคะ ทุกคนก็ต้องทานอาหารพวกนี้ด้วยนะคะ น้ำมนต์ขอขึ้นไปอาบน้ำก่อน ” คุณหนูของบ้านเอ่ยบอกและสาวเท้าเดินขึ้นไปที่ห้องนอนของตัวเองบนชั้น 2 ของบ้านทันที

พรึบ !

” เหนื่อยจัง ! “ น้ำมนต์ทิ้งตัวลงนอนบนเตียงนอนนุ่มๆของตัวเองพลางเอ่ยพึมพำออกมาตั้งแต่เช้ามืดที่เธอตื่นมาทำอาหารตักบาตร ต่อด้วยเตรียมข้าวของทำอาหารมื้อเย็นกว่าจะเสร็จเล่นเอาเวลาผ่านไปจนเกือบ 5 โมงเย็น

ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!

เสียงคนจากด้านนอกเคาะประตูอย่างมีมารยาท ร่างบางรีบดีดตัวออกจากที่นอนไปเปิดประตูให้อย่างว่าง่าย

” น้ำมนต์ “ ผู้เป็นแม่เอ่ยเรียกลูกสาวด้วยรอยยิ้ม

” แม่มีอะไรจะใช้น้ำมนต์รึป่าวคะ “ ลูกสาวเอ่ยถามด้วยรอยยิ้มแสนน่ารัก

” ไม่มีอะไรลูกแม่แค่จะเอาชุดมาให้หนูนะ “ มือเรียวของผู้เป็นแม่ส่งชุดเดรสสีขาวแบรนด์ดังให้ลูกสาว

” โห! สวยมากแต่แม่ค่ะมันแพงมากนะคะชุดนี้“ น้ำมนต์ร้องเสียงหลงออกมาเมื่อเห็นชุดสวยในมือ

” สำหรับลูกไม่มีอะไรแพง คืนนี้นำ้มนต์ใส่ชุดนี้นะลูก “ ผู้เป็นแม่เอ่ยบอกลูกสาวด้วยรอยยิ้ม

” ค่ะ “

” น้ำมนต์ แม่ขอให้ลูกของแม่มีความสุขมากๆนะลูกแม่รักน้ำมนต์ที่สุด แม่รู้ว่าลูกสาวของแม่เก่งและเพรียบพร้อมทุกอย่างลูกจงใช้ความเก่ง ความอ่อนน้อมและจิตใจที่แสนดีของลูกเอาชนะทุกอย่างไปให้ได้นะน้ำมนต์ “ ผู้เป็นแม่เอ่ยอวยพรให้ลูกแม้น้ำมนต์จะรู้สึกแปลกกับคำอวยพรของแม่ก็ยังเลือกที่จะเงียบไม่เอ่ยถามอะไรออกมา ก่อนจะคลี่ยิ้มแสนหวานส่งไปให้ผู้เป็นแม่อีกครั้ง

“ ขอบคุณนะคะ น้ำมนต์ก็รักแม่ที่สุดเลย ” ร่างบางโผ่เข้ากอดแม่แน่น

“ ไปพักเถอะลูกเดี๋ยวจะได้อาบน้ำแต่งตัว ” ผู้เป็นแม่ผละกอดออกจากลูกสาวและเอ่ยบอกออกไป ร่างบางหันกลับเข้าห้องอีกครั้งพร้อมชุดสวยในมือ

~ 18:30 น. ~

ร่างบางนั่งแต่งแต้มเครื่องสำอางค์ราคาแพงลงบนใบหน้าที่โต๊ะเครื่องแป้งขนาดใหญ่ในห้องนอน โดยที่ไม่รู้เลยว่าแขกผู้มาเยือนที่จะมาร่วมโต๊ะด้วยในค่ำคืนนี้เพิ่งจะมาถึงเช่นกัน

” สวัสดีค่ะ คุณหญิงกาญจนา “ คุณหญิงเดือนแม่ของน้ำมนต์เอ่ยทักทายผู้มาเยือนอย่างเป็นกันเอง

” คุณหญิงสบายดีนะคะ “ คุณหญิงกาญจนาเอ่ยถามสารทุกข์สุกดิบของเจ้าของบ้านอย่างมีมารยาท

” สบายดีค่ะ “

” คุณลุง คุณป้าสวัสดีครับ “

ดินแดนแม้จะไม่เต็มในนักที่ต้องมาทานข้าวกับบ้านนี้แต่ก็ไม่ลืมที่จะทักทายผู้ใหญ่อย่างมีมารยาท กระบอกตาคมเลื่อนสายตาไปมองยังกรที่ยืนอยู่ข้างๆผู้เป็นแม่ ทั้งสองไม่แม้จะเอ่ยทักทายกันทั้งที่เป็นเพื่อนเรียนรุ่นเดียวกันแต่คนละคณะกันทั้งสองรู้จักกันดีในฐานะ ‘ เพื่อน ’ ดินแดนค่อนข้างแปลกใจอยู่ไม่น้อยที่รู้ว่ากรเป็นพี่ชายของคนที่เขาจะต้องแต่งงานด้วย เพราะเท่าที่รู้จักกันมากรไม่เคยพูดถึงน้องสาวให้ใครฟังเลยแต่แม้ในใจจะสงสัยมากแค่ไหนใบหน้าหล่อเหลาก็ยังคงนิ่งและเก็บอาการเอาไว้เป็นอย่างดี

“ เชิญเข้าไปนั่งคุยฆ่าเวลาในบ้านกันเถอะครับ ” ท่านธงชัยพ่อของน้ำมนต์เอ่ยเชิญแขกเข้ามาในบ้าน ทั้งหมดเดินเข้ามานั่งกันในห้องรับแขกขนาดใหญ่ของบ้าน ไม่นานแม่บ้านก็ต่างกันยกของว่างมาเสริฟ์ให้กับผู้มาเยือน

“ หนูน้ำมนต์ละคะ ” คุณหญิงกาญจนาเอ่ยถามเมื่อไม่เห็นว่าที่ลูกสะใภ้

“ น้ำมนต์คงกำลังแต่งตัวอยู่นะคะ เพิ่งจะเสร็จจากการทำอาหาร ” คุณหญิงเดือนเอ่ยตอบออกไป

“ เก่งจังเลยค่ะ ดีใจจังที่จะได้ผู้หญิงที่เพรียบพร้อมอย่างหนูน้ำมนต์มาเป็นลูกสะใภ้ ใช่ไหมดิน ? ” คุณหญิงกาญจนาเอ่ยขึ้นไม่วายหันไปเอ่ยถามลูกชายที่นั่งเงียบอยู่ข้างตัวเอง ดินแดนก็ยังคงเงียบไม่เอ่ยตอบอะไรออกมาเพราะทุกคนในนั้นต่างก็รู้ดีว่าดินแดน ไม่เต็มใจ และถ้าน้ำมนต์รู้ก็คง ไม่เต็มใจเช่นกัน

จนเวลาผ่านไปแม่บ้านก็จัดโต๊ะอาหารเสร็จ ร่างบางของคุณหนูของบ้านสาวเท้าเดินลงมาจากชั้นสองด้วยชุดเดรสแสนสวยที่ผู้เป็นแม่เอาไปให้ เจ้าของวันเกิดที่มีส่วนสูงเพียง 165 เซนติเมตรกับน้ำหนังแค่เพียง 46 กิโลกรัม เจ้าของผิวกายขาวเนียนราวกับน้ำนมเดินนวยนาดเข้ามาในห้องรับแขกที่พ่อกับแม่และพี่ชายนั่งอยู่โดยไม่รู้เลยว่าแขกของงานในวันนี้มาถึงแล้วและนั่งอยู่ในห้องนี้ด้วยเช่นกัน

“ แม่ข๋า ” เสียงหวานเอ่ยเรียกแม่เสียงดังมาแต่ไกลทั้งที่ตัวยังอยู่นอกห้อง

“ น้ำมนต์ใส่ชะ… ”

“ ขอโทษค่ะ น้ำมนต์ไม่รู้ว่าพ่อกับแม่มีแขก ” น้ำมนต์เอ่ยถามยังไม่ทันจบประโยคก็เงียบไปทันที มือเรียวยกมือไหว้พลางเอ่ยคำขอโทษอย่างมีมารยาทเมื่อเห็นแขกผู้มาเยือนนั่งกันอยู่ 3 คน

กระบอกตาคมของนักธุรกิจหนุ่มที่พวงท้ายไปด้วยตำแหน่งมาเฟียคนต่อไปของตระกูลเอาแต่จ้องมองคนที่หน้าประตูนิ่ง ในคืนนั้นที่เขาเห็นเธอก็แค่ภายใต้แสงไฟสลัวๆวันนี้กับวันนั้นมันช่างแตกต่างกันเหลือเกิน เขาไม่ปฏิเสธว่าเธอสวยน่ารักมากจริงๆ แต่กระนั้นมันก็ไม่ใช่เรื่องที่พ่อกับแม่จะมาบังคับให้เขาต้องแต่งงานกับเธอ

“ หึ! ” ดินแดนหัวเราะเบาๆในลำคอและชักสายตากลับหันมองไปทางอื่นทันที กรได้แต่นั่งมองดินแดนเงียบๆ

“ คุณลุง คุณป้าสวัสดีค่ะ ” มือเรียวสองข้างยกมือขึ้นไหว้ผู้ใหญ่ทั้งสองอย่างมีมารยาทอีกครั้ง

“ สวัสดีจ๊ะหนูน้ำมนต์ มานั่งใกล้ๆป้าทีสิไม่เจอกันนานเลยนะ “ คุณหญิงกาญจนาเอ่ยเรียกน้ำมนต์อย่างใจดี ร่างบางเอาแต่ยืนนิ่งก่อนจะมองไปยังชายหนุ่มข้างๆคุณหญิง

” ดินขยับให้น้องนั่งหน่อย “ คุณหญิงไม่วายเอ่ยสั่งลูกชายให้ขยับที ดินแดนก็ขยับให้อย่างว่าง่าย น้ำมนต์สาวเท้าเดินเข้ามานั่งระหว่างสองแม่ลูกบนโซฟาหรูที่นั่งได้ 3-4 คน ร่างหนาที่นั่งพิงโซฟาอยู่ได้แต่ลอบมองแผนหลังเล็กนิ่ง กลิ่นยาสระผมที่เขาได้กลิ่นมันแล้วในคืนนั้นที่เธอเดินชนเขาที่ผับลอยฟุ้งเข้าไปในจมูกแกร่งแต่ดูเหมือนอีกคนจะจำอะไรเขาไม่ได้เลย

“ คุณป้าสบายดีนะคะ ”

“ สบายดีจ๊ะ หนูน้ำมนต์โตขึ้นเยอะเลย สวยขึ้นด้วยนะเนี่ย ”

“ ขอบคุณค่ะ คุณป้าก็ยังสวยไม่เปลี่ยนเลยนะคะ ”

“ ชมขนาดนี้รักแย่เลย หนูน้ำมนต์รู้จักพี่เขาไว้สิ คนนี้พี่ดินแดนลูกชายป้าเอง ” คุณหญิงรีบแนะนำลูกชายหัวแก้วหัวแหวนที่ค่อนข้างหัวแข็งให้น้ำมนต์ได้รู้จัก

“ สวัสดีค่ะ พี่ดินแดน ” ร่างบางหันกลับไปหาคนพี่ก่อนจะยกมือขึ้นไหว้อย่างมีมารยาทอีกครั้งอีกคนทำเพียงมองน้องนิ่งๆไม่มีการรับไหว้ ไม่เอ่ยทักทาย กระบอกตาคมจ้องมองไปในดวงตาคู่สวยอย่างพิจารณาไม่นานก็หันกลับไปสนใจทางอื่นแทน

“ พี่เขาเป็นคนไม่ค่อยพูดนะลูก อย่าถือสาเลย ” คุณหญิงเอ่ยบอกว่าที่ลูกสะใภ้ออกไป น้ำมนต์ทำเพียงส่งยิ้มหวานๆกลับไปให้คุณหญิง ทั้งหมดในห้องนี้รับรู้ทุกอย่างมีเพียงน้ำมนต์ที่ยังไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไร

^^