EP 3 - จุดเริ่มต้น

จุดเริ่มต้น

 @มหาวิทยาลัย

 พายุนั่งอยู่ใต้อาคารเรียนด้วยสีหน้าที่เคร่งเครียดเมื่อนึกถึงเหตุการณ์เมื่อคืนที่ได้เจอเธอคนนั้นอีกครั้ง หลังจากที่เขาไม่เคยสู้หน้าอดีตคนรักอย่างยูกิได้เลยในตลอดสามปีที่ผ่านมานับตั้งแต่เลิกกัน และไม่เคยที่จะพูดเรื่องนี้ให้ใครฟัง

แต่หลังจากที่เขาพบกับเธอเมื่อคืน เขาได้กลับไปเช็กบิลที่โต๊ะเมื่อมองลงไปด้านล่างของผับ เห็นว่าเธอเดินไปเกาะแขนผู้ชายคนใหม่อย่างบากิ แล้วชวนมันกลับออกจากผับในทันที เขายังแอบเดินตามคนทั้งคู่ไปที่ลานจอดรถ จนกระทั่งเห็นว่าทั้งสองคนกลับไปด้วยกัน

สายตามองคนทั้งคู่ด้วยความไม่พอใจ สองมือเผลอกำหมัดแน่นด้วยความหงุดหงิด เมื่อเห็นว่าเธอคนนั้นมีแฟนใหม่แล้วแถมยังเป็นคู่อริของเขาอีกต่างหาก

ความรู้สึกในอดีตและเรื่องราวเหล่านั้นที่เก็บซ่อนไว้ กลับหวนย้อนกลับมาสู่ความเป็นจริงที่เจ็บปวดอีกครั้ง

เขา…ไม่ได้อยากปล่อยเธอไปในวันนั้น

แต่เพราะวันนั้นเขาทำผิดกับเธอจนไม่กล้าสู้หน้าเธอ ต่างหาก

…

 “เหม่อเหี้ยไร” 

ฝ่ามือหนัก ๆ จากไฟ ตบลงบนบ่า เล่นเอาคนที่กำลังคิดอะไรเพลิน ๆ ถึงเรื่องราวในอดีตของตัวเองสะดุ้งไปสุดตัว

 “สัส ตกใจหมด เจ็บฉิบหาย นั่นมือหรือตีนวะ” พายุหันไปบ่นให้ไฟที่ยืนอยู่ด้วยสีหน้ายิ้มกวนตีนอยู่ข้าง ๆ

 “แค่นี้เจ็บ งั้นลองตีนกูอีกรอบไหมจะได้รู้ว่าอันไหนเจ็บกว่า” ไฟว่าพลางทำท่าคล้ายจะยกเท้าขึ้นมายันพายุเข้าจริง ๆ

 “พอ ๆ คนกำลังคิดอะไรเพลิน ๆ เหม่อ ๆ มึงก็หยอกซะ” 

 “แล้วมึงเหม่อหาพ่อง” 

 “เออดิ กูกำลังเหม่อเพราะเครียด กูกำลังเครียดว่าคืนนี้จะควงสาวคนไหนไปนอนด้วยดี” คนปากดีขิงใส่เพื่อนทั้งที่แทบไม่เคยทำจริงเลยสักครั้ง 

ที่มีข่าวว่าพายุคือเพลย์บอยควงสาวไม่ซ้ำหน้าพาไปนอนคอนโดด้วยคือเรื่องจริง สมตามคำร่ำลือว่าคนอย่างพายุเพลย์บอยมากแค่ไหน แต่ที่คนไม่รู้คือข่าวลือก็คือข่าวลือ และเขาก็ขี้เกียจอธิบายทั้งที่ความจริงเขาก็แค่พาสาวไปนอนตีป้อมชวนเล่นเกมเฉยๆ

ก็นะ พอถึงเวลาจะเข้าได้เข้าเข็ม อยู่ ๆ พายุก็พาลเกิดไม่อารมณ์ขึ้นมาซะอย่างงั้น

ส่วนสาว ๆ ที่พายุพาไปด้วยต่างพากันกลัวเสียหน้าที่พายุไม่ยอมมีอะไรด้วย ต่างคนต่างก็พากันไปขิงว่าโดนพายุจัดหนัก ทั้งที่ยังไม่เห็นแม้กระทั่งขอบกางเกงในของเขาเลยสักคน

 “ป้องกันบ้างนะมึงเดี๋ยวเอดส์แดก” 

 “เออน่า กูป้องกันป้อมอยู่แล้วล่ะ” 

 “ป้อมไรของมึง” 

 “ไข่กู” 

ผลัวะ! ไฟอดไม่ได้ที่จะยกมือเบิ้ดหัวกะโหลกเพื่อนชายจอมกวนตีนสักที

 “สัส ไอ้ไฟ” แน่นอนว่าเขาไม่ยอมเจ็บตัวฟรี ยกมือขึ้นจะตอบโต้กลับ แต่ดีว่าไฟไวกว่าคว้ามือของพายุได้ก่อน ส่งผลให้สองหนุ่มเลยยื้อยุดกันอยู่ตรงนั้น

จนกระทั่ง

 “มึงสองคน เล่นเหี้ยไรกันเป็นเด็กๆ” เสียงเพลิงที่เดินตามเข้ามาสมทบกลุ่ม ทำให้ทั้งสองหนุ่มหยุดยื้อกันแล้วหันไปมองเพลิงที่เดินเข้ามาด้วยสีหน้าเรียบนิ่งติดหงุดหงิดพอประมาณ

 “มาสายนะมึง แล้วเฟียร์ล่ะไม่มาด้วยเหรอ?” เป็นไฟที่เอ่ยถามขึ้นทันทีที่เพลิงนั่งลงบนเก้าอี้

” เออ ไม่สบาย” เขาตอบเสียงเรียบพลางสบตากับไฟด้วยสายตานิ่งเฉยไม่คิดที่จะหลบตา

 “มึงนี่แม่ง เอาอีกแล้ว” ไฟถึงกับส่ายหัวด้วยความเอือมระอา แม้จะพอรู้อยู่บ้างว่าระยะหลัง ๆ เพลิงกับเฟียร์มักจะมีปัญหาและทะเลาะกันด้วยเรื่องไม่เป็นเรื่องอยู่บ่อย ๆ แล้วเวลาทั้งคู่มีปัญหากันทีไรมักจะจบลงด้วยเพลิงที่ทำรุนแรงกับหญิงสาวจนมาเรียนไม่ไหวเป็นประจำ

” มึงก็ใจเย็นกับมันหน่อยดิว้า พยายามหน่อย” ไฟเอ่ยเตือนอย่างหัวเสีย

 “กูพยายามอยู่” เพลิงตอบเสียงเรียบที่เป็นตัวต้นเหตุทำให้เฟียร์ไม่สบายอยู่บ่อย ๆ และถ้าไม่ติดว่าวันนี้มีเรียนคาบสำคัญ เขาก็คงจะอยู่ดูแลเฟียร์ที่ห้อง ไม่มานั่งหน้าเครียดอยู่แบบนี้

 “สัสโว้ย มึงสองคนใช้คำว่าพยายามด้วยนะ กูละอยากจะขำว่ะ เอาน่าไอ้ไฟมึงก็เคยอยู่จุดนี้มาก่อน สัสทำมาเป็นสอนเพื่อน” พายุเอ่ยพร้อมกับขำลั่นให้กับเพื่อนชายทั้งสอง

 เพราะในขณะที่ไฟเพื่อนเขากำลังทำหน้าโกรธเป็นฟืนเป็นไฟใส่เพลิง ส่วนอีกคนคือเพลิงก็กำลังทำหน้านิ่งราวกับน้ำแข็งขั้วโลกเหนือที่กำลังรอวันละลายเฉยชาไม่รู้สึกอะไร

 แต่ก็เอาเถอะต่อให้เพลิงรู้สึกผิดที่ทำกับเฟียร์ไปแบบนั้น แต่พอมีอะไรมาสะกิดใจนิดหน่อย มันก็ลงเอยด้วยการทำสันดานแบบเดิมอยู่ดี

เห็นจะมีแต่เขานี่แหละที่ดูปกติกว่าคนอื่น