EP 2 - นรกจากฉันกำลังรอเธออยู่

ใบหน้าหล่อมองลงไปด้วยแววตาร้ายที่ยากจะคาดเดา

 บากิ คือหนึ่งในอริของพวกเขา ตั้งแต่ครั้งแรกที่เคยมีเรื่องกันดูเหมือนว่าบากิจะพุ่งเป้าหาเรื่องที่ตัวเขามากกว่าเพื่อนในกลุ่มคนอื่น ๆ และเคยมีเรื่องกันจนถึงขั้นต้องเข้าโรงพยาบาลกันทั้งคู่ แต่เหตุผลเพราะอะไรนั้นเขาไม่รู้เลย ไม่รู้มาจนถึงทุกวันนี้

 แต่จะด้วยเหตุผลอะไรก็แล้วแต่ คราวนี้คงถึงเวลาที่ต้องสะสางกันเสียที 

เนิ่นนานที่เขานั่งมองหญิงสาวที่ไม่ได้เจอมานานสลับกับคู่อริอย่างบากิที่นั่งอยู่ข้างกายเธอ มองภาพทั้งสองหัวเราะกันไปมาอย่างมีความสุข

 แต่อีกคนกำลังกัดกรามแน่นพร้อมกับยกกระดกดื่มแก้วในมือติด ๆ กัน ด้วยความรู้สึกหลากหลายกำลังถาโถมเข้ามาตั้งแต่เจอหญิงสาวคนที่เขาจ้องไม่ละสายตา

 และไม่นานทั้งหมดก็ลุกและเดินออกจากผับ พายุที่เห็นดังนั้นเขาก็รีบยกแก้วกระดกดื่มรวดเดียวหมดก่อนจะเดินตามออกไปเช่นกัน

 เมื่อเดินออกมาด้านนอกก็ไม่พบใคร ขายาวเดินออกไปเพื่อไปยังลานจอดรถใบหน้าหล่อนิ่งเรียบเมื่อคิดว่าเขาจะหาเธอไม่เจอแล้ว แต่ทว่า เมื่อเห็นเธอยืนอยู่ข้างกำแพงเพียงลำพังรอยยิ้มร้ายก็ผุดขึ้นที่มุมปาก

 เขารีบจ้ำก้าวเดินเข้าไปประชิดยังคนตรงหน้าอย่างไม่รีรอ

 “สุขสันต์วันเกิด ฉันจำแม่นไหม” พายุเดินมาหยุดที่ข้างกายหญิงสาวก่อนจะเอ่ยพูดออกมาด้วยน้ำเสียงยียวน

 ยูกิ ที่เห็นเขาก็ตาโตตกใจและทำท่าจะเดินหนีไป

 หมับ แต่ทว่ากลับช้ากว่ามือหนาที่คว้าเข้าที่ข้อมือของเธอเพื่อรั้งเอาไว้

 “จะหนีไปไหน” ไม่พูดเปล่าเขายังฉุดพาเธอเดินเข้ามายังมุมซอกทางเข้าผับด้านหลังเพื่อหลบจากบากิที่อาจตามมาเห็นเขาและเธอได้

 “ปล่อยฉันนะพายุ” ยูกิพยายามสะบัดข้อมือเพื่อให้หลุดจากการกอบกุมของพายุ แต่ก็ไม่เป็นผลเมื่อเขาผลักเธอให้หลังชิดกำแพงและมีเขาคล่อมร่างกักขังเธอเอาไว้

 “ไม่เจอกันตั้งนาน แต่เธอก็ยังจำผัวคนนี้ได้ น่าชื่นใจจริง ๆ” พายุเอ่ยพูดด้วยใบหน้ายิ้มร้าย

 เพี้ยะ ทันทีที่เขาพูดจบ มือเรียวทาบตบเข้าที่แก้มขวาของคนตรงหน้าอย่างจังด้วยความโมโหและโกรธในการกระทำและคำพูดของเขาส่งผลให้ใบหน้าหล่อหันไปตามแรงตบ ลิ้นหนาดุนดันที่กระพุ้งแก้มด้วยความเจ็บแสบก่อนที่เขาจะหันหน้ามาสบตากับดวงตาหวานที่กำลังแสดงความโกรธจัดออกมา

 “ไม่ต้องพูดคำหยาบเพื่อบ่งบอกสันดานของนายก็ได้” 

 “เหอะ ทำไมจะพูดไม่ได้เพราะมันคือเรื่องจริงหรือว่าเธอกลัว...ผัวใหม่มาได้ยิน” ท้ายประโยคพายุก้มลงกระซิบกระซาบที่ข้างหูของเธออย่างแผ่วเบาด้วยท่าทางยียวนตั้งใจกวนประสาท

 หมับ มือแกร่งจับเข้าที่ข้อแขนเรียวมือเธอกำลังจะยกขึ้นตบแก้มข้างเดิมของเขาอีกครั้ง ก่อนจะรวบอีกข้างด้วยมือเดียวยกกดทาบกับกำแพงไว้เหนือหัว

 “อ๊ะ ปล่อย” ยูกิออกแรงดิ้นแต่ก็ไม่เป็นผล และยิ่งกว่านั้นพายุเขยิบเข้ามาแนบชิดกับเธอยิ่งขึ้น ก่อนจะส่งมือแกร่งอีกข้างที่ว่างอยู่ขึ้นมาเชยคางมนให้เงยหน้าสบตากับเขา

 “วันเกิดทั้งที ไม่แนะนำผัวเก่าให้ผัวใหม่ได้รู้จักบ้างล่ะเผื่อไปทำอย่างที่ฉันเคยทำ...มันจะได้ไม่ตกใจที่เธอไม่เหลือซิงให้มันแล้ว เอ๊ะ หรือว่ามันรู้แล้วนะ?” สายตาคมก้มสำรวจคนตรงหน้าตั้งแต่หัวจรดเท้า เธอเปลี่ยนไปมากและยิ่งชุดที่ใส่มาวันนี้ยิ่งทำให้เห็นทรวดทรงที่เปลี่ยนไปอย่างชัดเจน

 “หุบปากเน่า ๆ ของนายสักที! ฉันเกลียดนาย นายคือสิ่งเดียวที่ฉันไม่อยากจะนึกถึงที่สุดในชีวิต ในเมื่อหายตายจากชีวิตฉันไปแล้วจะกลับมาอีกทำไม” ยูกิเชิดหน้าส่งสายตาแข็งกร้าวสื่อถึงสิ่งที่พูดออกมาชัดเจนสบกับสายตาคมด้วย

 “หึ ขนาดนั้นเลยเหรอ? เธอเป็นคนแรกเลยนะ ที่พูดว่าเกลียดฉัน” พายุหัวเราะในลำคออย่างนึกขันเบา ๆ รอยยิ้มร้ายปรากฏบนใบหน้าอย่างไม่สะทกสะท้านสายตาเกลียดที่มองเขาอยู่ตลอดเวลา

 “งั้นก็จำแววตาที่เกลียดนายที่สุดในชีวิตคู่นี้เอาไว้” ยูกิขบกรามแน่นจ้องสบตาลึกเข้าไปในดวงตาคม

 “เกลียดฉันมากขนาดนี้ ก็อย่าให้ฉันได้เจอเธออีกไม่อย่างนั้น ฉันไม่ปล่อยเธอไปแน่!” ส่งผลให้ใบหน้าหล่อที่กำลังยกยิ้มยียวนแปลเปลี่ยนเป็นเรียบนิ่ง

 “เลว เลวที่สุด เลวไม่เคยเปลี่ยน!” 

 “หรือฉันจะเปลี่ยนใจ ไม่ปล่อยเธอไปตั้งแต่ตอนนี้เลยนะ” 

 “นายจะกลับมายุ่งกับฉันอีกทำไม ในเมื่อนายก็ได้ในสิ่งที่นายต้องการไปตั้งนานแล้ว” 

 “อยากรู้? ก็ไปถามผัวใหม่เธอดูสิ ว่ามันทำอะไรไว้กับฉันบ้าง” 

 “ไม่ว่าจะผ่านไปนานแค่ไหน นายก็ยังเห็นฉันเป็นเครื่องมือของนายอยู่ตลอดสินะ” คำพูดของหญิงสาวทำเอาเขาชะงัก

 สองดวงตาสบกันนิ่ง ประโยคเมื่อครู่ทำให้ทั้งสองหวนนึกถึงอดีตที่ไม่เป็นที่น่าจดจำ

 “อย่ามองฉันด้วยแววตาแบบนั้นสิ มันทำให้ฉันคิดว่าเธอยังอาลัยอาวรณ์รักฉันอยู่” 

 “ฉันจะรักคนเกลียดที่สุดในชีวิตได้ยังไง” ยูกิสวนกลับอย่างทันควัน

 “หึ” พายุหัวเราะออกมาพร้อมกับรอยยิ้ม ก่อนจะเงยหน้าปรับสีหน้าเป็นจริงจังพร้อมกับแววตาคมที่ดุดันขึ้น ก่อนจะเอ่ยพูดประโยคถัดไปด้วยเสียงต่ำ

 “คืนนี้ก็...ขึ้นสวรรค์กับมันให้เต็มที่ เพราะนรกจากฉัน...กำลังรอเธออยู่”