ตอนที่ 2 ตัวหอมจัง

     ตลอดเวลาสามวันที่รัฐแคลิฟอร์เนีย มาเฟียหนุ่มรูปงามตั้งหน้าตั้งตาทำแต่งาน จนไม่มีเวลามาคิดถึงเรื่องส่วนตัวเลย เขาประชุมงานจนมืดค่ำแทบทุกวัน ไหนจะเอกสารสัญญาต่างๆ ที่เขาจะต้องศึกษาอีกมากมาย มันทำให้เขาไม่มีอารมณ์จะหาคู่นอนสาวๆ มาปรนเปรอให้ถึงเตียงอีกเลย

                       และเมื่อกลับมาถึงลาสเวกัส คืนนี้เขาต้องไปร่วมงานปาร์ตี้วันเกิดของเพื่อนรัก และเขาไม่ควรพลาด เพราะในงานย่อมต้องมีสาวๆ ให้เขาหอบหิ้วเอามาปรนเปรอถึงเตียง

                       “เพิร์ล ช่วยฉันด้วย พลีสสสสสส”

                       เสียงเพื่อนร่วมชั้นเรียนชาวอเมริกันที่สนิทที่สุดดังขึ้นในสายโทรศัพท์ทันทีที่เธอกดรับ

                       “อะไร ซูซี่”

                       “ฉันรับงานเสิร์ฟปาร์ตี้เซเลบเอาไว้ เขาต้องการสาวเสิร์ฟชาวเอเชีย อีกหลายคน แต่ฉันหาเพื่อนๆ ให้เขาได้ไม่ครบ ขาดคนนึง เธอช่วยฉันหน่อยได้ไหม”

                       “เมื่อไหร่”

                       ที่จริงเธอทำงานเสิร์ฟในงานปาร์ตี้แบบนี้มาหลายครั้งแล้ว แต่ส่วนมากจะเป็นปาร์ตี้สละโสดหรือปาร์ตี้วันเกิดของคนธรรมดา ไม่เคยสักครั้งที่จะได้งานที่ดาราเซเลบจัดกันเหมือนครั้งนี้

                       “คืนนี้”

                       “แต่พรุ่งนี้ฉันมีสอบวิชาสุดท้าย ฉันอาจจะ..”

                       “ฉันรู้ ฉันถึงไม่ชวนเธอแต่แรกไง แต่งานนี้เงินดีมากนะเพิร์ล ไม่รวมทิป แค่ค่าจ้างเธอได้ตั๋วเครื่องบินกลับไทยเลย และแน่นอนว่าทิปต้องงามกว่าค่าจ้าง”

                       ซูซี่เอาเรื่องเงินขึ้นมาอ้าง เพราะรู้ว่าเพื่อนรักที่ร่วมกันทำงานหัวหกก้นขวิดด้วยกันมา ไม่เคยเกี่ยงงาน เพราะต้องการเก็บเงินไปให้ได้มากที่สุดเพื่อเลี้ยงดูยายให้สุขสบาย ถึงแม้ว่าเดิมที ทางบ้านเธอจะไม่ได้ลำบากอะไรมากมายนัก เพราะเป็นคนประหยัดและใช้ชีวิตเรียบง่ายกันเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว

                       “เลิกกี่โมง ฉันอาจอยู่ไม่ถึงงานเลิกน่ะสิ”

                       “ฉันบอกพี่เขาแล้ว จะให้เธอเลิกเที่ยงคืน งานที่เหลือฉันทำแทนเอง เพราะปาร์ตี้ก็จะเลิกราวๆ นั้นไม่นานหรอก”

                       “อืม ก็ได้ ให้ฉันไปรอที่ไหน”

                       “รอที่ห้องเลย เดี๋ยวฉันไปรับ”

                       งานปาร์ตี้วันเกิดของเซเลบชื่อดัง เจ้าของธุรกิจนำเข้าและส่งออกสินค้าเจ้าใหญ่ จัดขึ้นที่สวนและสระว่ายน้ำหน้าคฤหาสน์หรู เหล่าคนดังมารวมตัวกันในงานนี้อย่างมากมาย โดยที่คนอย่างพราวมุก ก็รู้จักคนดังเหล่านั้นเพียงไม่กี่คนเท่านั้น

                       พราวมุก สาวเสิร์ฟในชุดบอดี้สูทบันนี่สาวเกาะอกสีดำ โชว์สะโพกผายและต้นขาเรียวยาวขาวผ่อง เกาะอกเว้าลึกเผยให้เห็นเนินอกอวบที่เบียดกันจนชิด ที่คอประดับด้วยคอปกเสื้อสีขาวแต่งโบอันเล็กสีดำ ผมยาวสีน้ำตาลอ่อนถูกม้วนเป็นลอนสวย คาดผมด้วยหูกระต่ายอันใหญ่สีดำน่ารัก เธอใส่ถุงน่องตาข่ายสีดำสูงครึ่งต้นขา ที่ขอบถุงน่องตกแต่งด้วยโบสีขาวดึงดูดสายตา ยิ่งเธอใส่รองเท้าส้นสูงสีดำ ยิ่งทำให้ร่างงามดูเพรียวระหง อกเป็นอก เอวเป็นเอวคอดกิ่วโค้งเว้าเร้าใจ วันนี้เธอแต่งหน้าจัดกว่าทุกที แต่ยิ่งกลับทำให้ใบหน้าหวานดูเย้ายวนสะกดทุกสายตา

                       ชายหนุ่มในชุดสูทสีดำสนิท จ้องมองร่างงามที่เดินถือถาดเครื่องดื่มผ่านไปอย่างไม่อยากเชื่อสายตา สาวน้อยหน้าหวานที่เขาเจอในร้านอาหารไทยเมื่อสามวันก่อนจะคือคนๆ เดียวกับบันนี่สาวสุดเซ็กซี่ตรงหน้า

                       แต่แล้ว คิ้วเข้มต้องขมวดมุ่นด้วยความไม่พอใจ เมื่อบันนี่สาวที่เขาจ้องตาไม่กะพริบ เธอไม่ได้เป็นจุดสนใจของเขาแค่คนเดียว เพราะหนุ่มหล่อไฮโซหลายรายเรียกเธอไปบริการเสิร์ฟถึงที่ พร้อมให้ทิปเธอหนักๆ ทั้งนั้น

                       พชร ส่งสัญญาณให้บอดี้การ์ดส่วนตัว ไปเรียกเธอมาหาเขา ซึ่งคนสนิทผู้รู้ใจก็เข้าใจดีว่าเขาหมายถึงอะไร จึงเดินไปหาสาวน้อยบันนี่คนสวยนั่นทันที

                       “คุณผู้หญิงครับ เจ้านายผมต้องการเครื่องดื่ม รบกวนเข้าไปเสิร์ฟให้ทีนะครับ”

                       หลุยส์ บอดี้การ์ดร่างยักษ์ผายมือมาที่ชายหนุ่มรูปหล่อราวเทพเจ้าปั้น คนที่เธอได้เจอเขาที่ร้านอาหารเมื่อสามวันก่อน และยังคงมารบกวนเธอในความคิดเสมอ

                       สาวน้อยเบิกตาขึ้นเล็กน้อย รู้สึกประหม่าอย่างบอกไม่ถูก แต่ก็ต้องสูดลมหายใจแล้วทำใจกล้า เดินถือถาดเครื่องดื่มดีกรีแรงเข้าไปหาเขาที่นั่งอยู่บนโซฟาใกล้กับสระน้ำทันที

                       “สวัสดีค่ะ รับกี่แก้วคะ”

                       “รับหมดนั่น นั่งก่อนสิ”

                       บอดี้การ์ดแย่งถาดเครื่องดื่มในมือเธอลงวางที่โต๊ะเล็กๆตรงหน้าเจ้านายหนุ่ม เธอมองมือเขาที่ตบลงบนโซฟาข้างกายอย่างไม่พอใจ เธอมารับงานเป็นพนักงานเสิร์ฟ ไม่ได้มีหน้าที่มาคอยบริการในเรื่องอย่างว่า สงสัยผู้ชายคนนี้จะเจ้าชู้ มักมากจนเคยตัว คิดว่าผู้หญิงทุกคนต้องขายตัวเสมอ

                       “ขอโทษค่ะ ฉันเป็นพนักงานเสิร์ฟ ไม่ได้มีหน้าที่ดูแลแขก เดี๋ยวฉันจะไปเรียกคนที่ทำหน้าที่นี้ให้นะคะ”

                       บันนี่สาวหมุนตัวเตรียมเดินกลับไปทำงานของเธอ แต่ก็ยังช้าไป เพราะอยู่ๆ มือใหญ่ก็รวบเอวเธอจากทางด้านหลังแล้วออกแรงดึงจนเธอล้มลงไปนั่งบนตักของเขาอย่างรวดเร็ว

                       “อุ๊ย คุณ ปล่อยนะ ฉันไม่ได้ขายตัว”

                       “ชวู่ ผมก็ยังไม่ได้บอกเลย ว่าจะซื้อ”

                       เขากระซิบลงชิดใบหูขาวสะอาดของเธอ ใกล้จนได้กลิ่นน้ำหอมอ่อนๆ และกลิ่นกายหอมกรุ่นของวัยสาว จนเขาต้องเผลอสูดกลิ่นเย้ายวนนั้นลงปอดแรงๆ หลายครั้ง

                       เธอย่นคอหนีจมูกของเขา ที่เริ่มระรานที่ใบหูของเธอแล้ว มือเล็กยกขึ้นมาดันใบหน้าของเขาเอาไว้ไม่ให้ยื่นเข้ามาใกล้เธอกว่านี้ แต่เขาก็จับมือเธอทั้งสองข้างรวบเอาไว้ด้วยกัน แล้วกอดกระชับเธอแน่นขึ้นไปอีกจนดิ้นหนีไปไหนไม่ได้

                       “อื้อ คุณ ปล่อยนะ ไม่งั้นฉันจะร้องให้คนช่วย”

                       “หึหึ ในงานปาร์ตี้แบบนี้ ใครจะช่วยคุณ คุณไม่เห็นหรอ ว่าเขาทำอะไรกันบ้าง”

                       เธอมองไปรอบๆงาน ยิ่งดึก ทั้งคนร่วมงาน ทั้งพนักงานเสิร์ฟ ทั้งเด็กที่มาเอนเตอร์เทนแขก ต่างคนต่างเมา จึงเห็นหลายคู่ที่กอดจูบลูบคลำกันทั่วบริเวณไปหมด บางคู่ถึงขั้นมีอะไรกันอย่างโจ่งแจ้งเลย เธอไม่เคยเจองานปาร์ตี้งานไหนที่แรงเท่านี้มาก่อนเลย

                       “ตะ แต่ฉันไม่ได้เป็นแบบนั้น ปล่อยนะ ไปหาคนที่เขาเต็มใจบริการคุณสิ”

                       “ก็คุณไง ผมต้องการคุณ”

                       ทันทีที่พูดจบ จมูกโด่งก็ตรงเข้าซุกไซ้ที่ซอกคอหอมๆ ของเธออย่างแผ่วเบาเร้าอารมณ์ ทำเอาขนอ่อนในกายสาวลุกตั้งชูชันไปหมด สัมผัสวาบหวามจากเขามันทำให้หัวใจเธอเต้นแรงแทบทะลุออกมานอกอก ทำได้แค่นั่งตัวสั่นสะท้านบนตักของเขาเท่านั้น

                       “อย่า ปล่อยนะ”

                       “อืมม หอมจัง ไปเก็บกระเป๋าสิ แล้วไปกับผม”

                       คนตัวโตที่แสนเอาแต่ใจ ยังคงพูดไม่รู้เรื่อง คิดว่าเธอเพียงแค่เล่นตัวกับเขาเพื่อหวังโก่งราคาเท่านั้น เพราะไม่มีผู้หญิงหน้าไหน กล้าปฏิเสธผู้ชายที่ทั้งหล่อเหลาและร่ำรวยอย่างเขาได้

                       “มะ ไม่ ปล่อยฉันสิ”

                       “หึ หรือว่าคุณกลัวว่าผมจะจ่ายให้คุณน้อยกว่าทิปที่ได้จากพวกนั้น”

                       “ฉันไม่ต้องการเงินของคุณ”

                       “อย่าเล่นตัวน่า สาวน้อย”

                       เขาควักธนบัตร 100 ดอลลาร์ ปึกใหญ่วางใส่มือของเธอ แล้วกดจูบที่แก้มใสไปหนึ่งครั้ง พร้อมกับจับเธอให้ลุกขึ้นยืน

                       “นี่ทิปที่คุณเสิร์ฟเครื่องดื่มให้ผม ไปเก็บกระเป๋า แล้วมาหาผมตรงนี้ คุณจะได้เยอะกว่านี้อีกหลายเท่า”

                       พราวมุกมองเงินปึกใหญ่ในมือ ตีเป็นเงินไทยน่าจะเกือบๆ ครึ่งล้านได้ เขาบอกว่าเป็นค่าเสิร์ฟเหล้าของเธอใช่ไหม งั้นเธอจะรับเอาไว้ แต่อย่าหวังว่าเธอจะยอมออกไปกับเขา ต่อให้อยากได้เงินแค่ไหน เธอก็ไม่สิ้นคิดพอจะขายตัวให้เขาหรอก

                       "ค่ะ รอสักครู่”

                       สาวน้อยตอบรับเขา แล้วเดินเข้าไปในห้องแต่งตัว ตอนนี้เที่ยงคืนพอดิบพอดี เป็นเวลาที่เธอได้รับอนุญาตให้เลิกงานได้ จึงรีบเปลี่ยนชุด แล้วแฝงตัวไปกับฝูงชนที่กำลังเมาได้ที่ หนีกลับออกไปจากงานเลี้ยงนี้อย่างรวดเร็วโดยไม่ทันมีใครได้สังเกตเห็น

                       “ทำไมนานจัง เดี๋ยวฉันจะไปดูหน่อย นายสองคนไม่ต้องตามมา รออยู่นี่แหละ”

                       พชร มาเฟียหนุ่มรูปงาม เดินหาบันนี่สาวตัวหอมของเขาจนทั่ว แต่จนแล้วจนรอดก็ยังหาไม่เจอ มีแต่ผู้หญิงที่เขาเคยนอนด้วยเข้ามาวุ่นวายขอตามเขากลับไป ซึ่งเขาก็ปฏิเสธไปทุกราย เพราะจิตใจจดจ่อและต้องการแค่บันนี่สาวของเขาคนเดียวเท่านั้น

                       ในขณะที่เขากำลังจะเดินกลับไปที่เดิม ก็เจอเข้ากับหนุ่มสาวคู่หนึ่ง กำลังขย่มกันอย่างเอาเป็นเอาตายที่เก้าอี้ในสวนที่มีเพียงแสงสลัวๆ ผู้หญิงด้านบนที่กำลังโยกขย่มนั่งหันหลังให้เขา สาวเอเชีย ตัวบาง ผิวขาว ผมสีน้ำตาลเข้มดัดปลายเป็นลอนสวย ชุดบันนี่สาวถูกถลกเลิก หัวใจแกร่งกระตุกวูบ มองจากทางด้านหลัง เธอคือบันนี่สาวตัวหอมของเขาไม่ผิดแน่

                       “หึ นึกว่าจะต่างจากผู้หญิงคนอื่น ที่แท้ก็เหมือนกันหมด เงินมา ผ้าหลุด”

                       กรามแกร่งขบกันแน่น เขามองภาพบาดตานั่นอีกชั่วอึดใจ ก็เดินหนีออกจากตรงนั้น แล้วตรงดิ่งกลับบ้านไปทันทีด้วยความหงุดหงิด

                       “หึ เพิร์ล ร้ายนักนะ คิดจะเอาไอ้นั่นเสร็จ แล้วมานอนกับผมต่อหรอ คืนนึงคุณรับกี่จ๊อบกันแน่”

                       คนตัวโตบ่นออกมาเป็นภาษาไทย นอนพลิกกายไปมาอยู่นับชั่วโมง กว่าจะสามารถหลับลงได้ เพราะทุกครั้งที่หลับตา ก็จะมีภาพสาวน้อยหน้าหวานเข้ามาในสมองเสมอ