ตอนที่ 3 แม่บ้านคนใหม่

                       เช้าที่ไม่สดใสของมาเฟียหนุ่ม เพราะเมื่อคืนกว่าจะสลัดบันนี่สาวออกจากหัวได้ก็ใช้เวลาอยู่นาน แต่ก็ต้องตื่นมาแต่เช้าเพราะวันนี้ดันมีงานด่วน ต้องออกไปพบลูกค้าคนสำคัญอีกแล้ว

                       ไม่ต่างอะไรกับสาวน้อยบันนี่หน้าหวานเลย เพราะเธอเองก็ต้องตื่นแต่เช้า ทั้งๆที่เพิ่งนอนหลับได้ไม่นานเพื่อไปสอบวิชาสุดท้าย เธอกะว่าจะอยู่เก็บของและท่องเที่ยวอีกสักอาทิตย์ค่อยเดินทางกลับเมืองไทย จึงยังไม่ทันได้จองตั๋วเครื่องบิน

                       “เพิร์ล เมื่อคืนกลับไปตอนไหน นี่ค่าจ้าง”

                       ซูซี่เอาเงินค่าจ้างเมื่อคืนมาให้หลังจากที่เธอสอบเสร็จแล้ว และกำลังทำงานเสิร์ฟที่ร้านอาหารไทยเป็นวันสุดท้าย เงินที่ได้มามันเยอะถึงขนาดซื้อตั๋วกลับประเทศไทยได้ก็จริง แต่เทียบไม่ได้เลยกับทิปที่เธอได้มาจากคาสโนว่าคนนั้น

                       “ขอบใจมาก กลับตั้งแต่เที่ยงคืนแล้ว หาเธอไม่เจอเลยไม่ได้บอก”

                       “อืม วันนี้มีเรื่องรบกวนอีกแล้ว”

                       “อะไรหรอ”

                       “ก็โรงแรมที่เราเป็นแม่บ้านพาร์ทไทม์อยู่อ่ะสิ คนขาด อยู่ๆ แม่บ้านก็ลาออกยกแผง เหลือไม่กี่คน ทำงานกันไม่ทัน แถมมีแต่กะกลางวัน กะกลางคืนไม่มีใครเลย แล้วตอนนี้ก็กลับบ้านกันหมดแล้วด้วย มันเป็นงานด่วนอ่ะ แต่ฉันดันรับงานอื่นไว้แล้วอ่ะสิ ก็เลยจะขอให้เธอช่วยหน่อย”

                       โรงแรมที่เธอไปทำพาร์ทไทม์ในตำแหน่งพนักงานทำความสะอาดห้องในช่วงเสาร์อาทิตย์ ก็คือโรงแรมของเขาคนนั้นนี่นา

                       “แต่เราลาออกแล้วนะ”

                       “ใช่ไง แต่เรามีประสบการณ์ พี่มารีเลยรบกวนขอความช่วยเหลือหน่อย พี่เขาหาใครไม่ได้และมันด่วนมากจริงๆ”

                       “ตอนกลางคืนไม่ได้มีห้องไหนให้ทำความสะอาดนี่นา ทำไมเรียกเธอไปทำตอนนี้ล่ะ”

                       พราวมุกมองนาฬิกาข้อมือ เวลานี้มันจวนเจียนจะหกโมงเย็นอยู่แล้ว ก็ยิ่งรู้สึกแปลกใจ เพราะไม่เคยต้องทำความสะอาดห้องตอนค่ำๆ เลย

                       “พอดีเจ้าของโรงแรม จะกลับมานอนกับสาวที่ห้องนั้น เขาเพิ่งบอก แล้วแม่บ้านก็เลิกงานหมดแล้ว ทำงานไม่ไหว ไม่มีใครยอมกลับมาทำงานเลย”

                       หึ คาสโนว่า ยังไงก็ขาดเรื่องอย่างว่าไม่ได้วันยังค่ำ พลาดจากการซื้อบริการเธอเมื่อคืน ก็คงหัวเสียไม่น้อย วันนี้เลยรีบหาสาวมาบริการถึงที่สินะ

                       “อืม ฉันเลิกงานพอดี จะไปทำความสะอาดห้องให้แล้วกัน เขาจะกลับมากี่โมง จะได้กะเวลาถูก”

                       “เห็นว่าทุ่มนึงนะ”

                       “ห๊ะ นี่มันจะหกโมงเย็นแล้วนะ งั้นฉันรีบไปก่อน แล้วจะเอาชุดทำงานกับอุปกรณ์ทำความสะอาดได้ที่ไหน เราคืนบัตรทุกอย่างหมดแล้วนะ”

                       “พี่มารีบอกว่าให้ติดต่อที่หน้าเคาน์เตอร์ประชาสัมพันธ์เลย แกโทรสั่งเพื่อนแกไว้แล้ว”

                       “อืม ฉันรีบไปก่อน”

                       “คุณมิเชล ทำไมยังมาไม่ถึงซักที เจ้านายผมใกล้จะเดินทางมาถึงแล้วนะ ท่านต้องไม่พอใจแน่ ที่ต้องมานั่งรอ”

                       วิลล์ คนสนิทของ พชร โทรตามผู้หญิงที่เขาเลือกเฟ้นมาให้เจ้านายหนุ่มตามที่ได้รับคำสั่ง วันนี้เขาจัดทีเด็ด เลือกตัวท็อปที่เป็นที่เลื่องลือในหมู่นักเที่ยว ว่าคนนี้ปรนเปรอได้อย่างถึงใจสุดๆ เขาลงมารอรับเธออยู่ที่หน้าเคาน์เตอร์ประชาสัมพันธ์ แต่เลยเวลานัดหมายมาร่วมครึ่งชั่วโมงแล้ว เธอก็ยังไม่มาเสียที

                       “ขอโทษค่ะ พอดีมิเชลอาหารเป็นพิษ ตอนนี้ส่งเพื่อนไปแทนแล้วนะคะ น่าจะใกล้ถึงแล้ว คนนี้ก็เด็ดไม่แพ้มิเชลเลยค่ะ”

                       “โอเค ช่วยโทรเร่งเธอให้หน่อยนะครับ เจ้านายผมไม่ชอบรอ”

                       “ค่ะ มิเชลจะโทรตามให้นะคะ”

                       พราวมุกกระหืดกระหอบมายังโรงแรมหรู ที่ครั้งหนึ่งเธอเคยทำงานพาร์ทไทม์ที่นี่ ก่อนจะตรงไปที่หน้าเคาน์เตอร์ เพื่อขออุปกรณ์ต่างๆทันที

                       “สวัสดีค่ะ มาทำงานแม่บ้านค่ะ”

                       สาวน้อยพูดไป หอบไป คำว่า “แม่บ้าน” ทำให้วิลล์ที่ยืนอยู่ตรงนั้นหันมามอง ผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าสวยหวานใช่เล่น ผิวพรรณขาวสะอาดเกลี้ยงเกลา หุ่นบอบบางแต่กลมกลึงไปทุกสัดส่วน ติดตรงที่ผมเผ้ากระเซอะกระเซิง เหงื่อโทรมกาย คงเพราะต้องรีบวิ่งมาให้ทันเวลานัดหมายก็เป็นได้

                       “คุณคือคนที่คุณมิเชลส่งมาใช่ไหมครับ”

                       เขาเอ่ยถามสาวสวยคนนี้ทันที จากเวลาแล้ว ก็น่าจะไม่ผิดแน่ส่วนสาวน้อยที่กำลังเหนื่อยจนหูอื้อตาลาย ไม่ทันได้ฟังดี ก็รีบตอบกลับไปเพราะคิดว่าเขาคือคนที่มารีส่งมารับเธอไปทำความสะอาดห้อง

                       “ใช่ค่ะ”

                       “งั้นตามผมขึ้นไปเลยครับ เรามีเวลาน้อยแล้ว เจ้านายผมใกล้จะถึงแล้ว”

                       สาวน้อยตาโตรีบกระวีกระวาดตามเขาขึ้นไปโดยเร็ว เพราะอยากจะรีบทำงานให้เสร็จก่อนที่เขาจะมาถึง เธอไม่อยากเจอหน้าเขา และคงไม่ดีแน่หากจะต้องเจอหน้ากันอีกหลังจากที่เธอหลอกให้เขารอเก้อไปเมื่อคืน

                       ทันทีที่เข้ามาในห้องพักหรูหราขนาดใหญ่ เขาก็พาเธอเข้ามาในห้องนอน แล้วผายมือไปที่ชุด “แม่บ้าน” ที่พับเอาไว้อย่างดีบนเตียง

                       “รีบไปอาบน้ำสระผม แล้วแต่งตัวเข้าเถอะครับ”

                       เธอมองเขาอย่างงุนงง เธอมาทำหน้าที่แม่บ้าน ชุดแม่บ้านที่พับบนเตียงที่เธอมองไม่ชัด ก็คล้ายกับชุดแม่บ้านที่เธอเคยใส่ตอนมาทำงานที่นี่อยู่หรอก แต่จะให้เธอเข้าไปอาบน้ำสระผมเพื่ออะไร ในเมื่อเดี๋ยวเธอทำงานก็ต้องเหงื่อออกอยู่ดี

                       “ทำไมต้องอาบน้ำด้วยคะ”

                       “เจ้านายผมท่านรักความสะอาดที่สุด รีบๆ ไปอาบน้ำสระผมเข้าเถอะครับ แล้วใส่ชุดที่ผมเตรียมไว้ให้ ดูจากขนาด คุณกับคุณมิเชลน่าจะใส่ไซซ์เดียวกันได้ รีบๆเข้าเถอะครับ เดี๋ยวไม่ทัน”

                       เพราะมิเชลเองก็เป็นสาวเอเชียเหมือนกันกับเธอ ส่วนสูงและขนาดร่างกาย น่าจะพอใส่ไซซ์เดียวกันได้

                       “ค่ะๆ”

                       เธอรีบคว้าเสื้อผ้าเหล่านั้นเข้าห้องน้ำ แล้วรีบอาบน้ำสระผมตามที่เขาบอก ทั้งๆ ที่ยังคงสับสน และงงไม่น้อย ว่าอะไรคือเหตุผลที่แม่บ้านทำความสะอาดห้อง ต้องตัวสะอาดขนาดนั้น แต่ก็ไม่มีเวลามาคิดอะไรมาก เมื่อเธอต้องแข่งกับเวลา

                       ร่างงามอาบน้ำชำระล้างร่างกายจนสะอาดทุกซอกทุกมุม แล้วรีบเป่าผมให้แห้ง ก่อนจะหยิบชุดที่เขาเตรียมให้ขึ้นมาใส่ ก็ต้องชะงักค้างจ้องมองชุดนั้นอยู่นาน

                       เสียงไดร์เป่าผมที่เงียบไปแล้ว ทำให้พชร ที่อยู่ในชุดเสื้อเชิ้ตสีดำ กางเกงผ้าเนื้อดีสีดำ กำลังรูดเนกไทสีแดงออก หันไปมองที่บานประตู คาดว่าไม่นานจากนี้ ผู้หญิงที่คนสนิทเตรียมเอาไว้ให้และบอกว่ามีเซอร์ไพรส์จะออกมาจากห้องน้ำ

                       เขาจึงเดินไปนั่งลงที่โซฟาตัวโตมุมห้อง ดวงตาคมกริบจ้องไปที่ประตูห้องน้ำไม่วางตา อยากจะเห็นเซอร์ไพรส์ของลูกน้องเสียเต็มแก่

                       “ชุดอะไรเนี่ย”

                       พราวมุกบ่นพึมพำเป็นภาษาไทยเบาๆ เสื้อผ้าน้อยชิ้นบางเบานี่หรือคือชุดใส่ทำงานของเธอ มันจะเป็นไปได้ยังไง เธอคิดไม่ตก ตัดสินใจไม่ได้ว่าควรจะทำยังไงดี ดูนาฬิกาข้อมือที่ถอดเอาไว้ก็ตกต้องใจ มันใกล้เวลาที่เขาจะกลับมาถึงเต็มที จึงหยิบชุดเหล่านั้นขึ้นสวมใส่ด้วยมืออันสั่นเทาเพราะความรีบเร่ง ก่อนจะรีบเปิดประตูห้องน้ำออกไปเพื่อหาอุปกรณ์ทำความสะอาด ที่เขาคนนั้นคงวางทิ้งไว้ให้ส่วนใดส่วนหนึ่งของห้อง

                       ทันทีที่ประตูห้องน้ำเปิดออก ดวงตาคมกริบก็เบิกกว้างขึ้น เพราะผู้หญิงที่กำลังเดินออกมานั้นสวมชุดแม่บ้านเนื้อผ้าลูกไม้บางเบาสีดำสั้นจู๋ ด้านในมีกางเกงชั้นในสีดำแบบจีสตริง ใส่ถุงน่องตาข่ายที่มีความยาวครึ่งต้นขา ที่ลำคอระหงมีปลอกคอเล็กๆสีขาว ตกแต่งด้วยโบสีดำ บนศีรษะทุยมีที่คาดผมเป็นผ้าจับจีบเล็กๆสีขาวน่ารัก

                       เขาชอบเซอร์ไพรส์ของวิลล์มากๆ ไม่ใช่เพราะชุดแม่บ้านแสนเซ็กซี่ที่วิลล์คงเป็นคนเจ้ากี้เจ้าการหามาให้สาวๆพวกนี้ใส่ แต่เพราะผู้หญิงที่ใส่ชุดนี้ เป็นคนที่สวยถูกใจเขามาก แถมยังเป็นคนที่เขาอยากได้ ขนาดที่เอ่ยปากซื้อบริการจากเธอด้วยตนเอง ซึ่งปกติเขาไม่เคยทำ แต่เธอก็ดันมาดัดหลังกันจนเขาแทบนอนไม่หลับเมื่อคืนนี้

                       สาวน้อยในชุดแม่บ้านไม่ได้สนใจสิ่งแวดล้อมอื่นใดในห้องเลย  เธอเดินออกมา ยืนหันหลังให้เขา แล้วมองตามพื้นเพื่อหาอุปกรณ์ทำความสะอาด ซึ่งก็ไม่มีสักชิ้น กำลังตัดสินใจจะออกไปหาข้างนอกห้องนอน สายตาก็ดันไปเจอกับกองถุงยางอนามัยมากมายที่กองอยู่บนเตียง

                       สาวน้อยยกมือขึ้นปิดปาก ทั้งๆที่รู้ว่าต้องมาทำความสะอาดห้องของเขาเพื่อใช้ในกิจกรรมอะไร แต่พอมาเห็นอุปกรณ์แบบนี้ก็อดที่จะกระดากอายไม่ได้

                       ร่างหนาค่อยๆ เดินอย่างช้าๆ จนมาประชิดตัวเธอก็ส่งแขนทั้งสองข้างเข้ากอดรัดรอบร่างบาง พร้อมก้มลงสูดกลิ่นกายหอมกรุ่นที่ซอกคอสาว

                       พราวมุกสะดุ้งโหยง ตกใจแทบสิ้นสติ รีบหันกลับไปดูว่าใครที่เป็นคนกอดเธอไว้แบบนี้ก็ต้องตกใจอีกรอบ เพราะเขาคือคนที่เธอไม่อยากจะเจอหน้าที่สุดในตอนนี้

                       “คุณ ปล่อยฉันนะ”

                       สาวน้อยเอ่ยออกมาเป็นภาษาอังกฤษ เพราะถึงแม้เธอจะรู้ว่าเขาเป็นอดีตนายจ้าง แต่เธอก็ไม่เคยรู้ตื้นลึกหนาบาง ว่าเขามีแม่เป็นคนไทยและพูดภาษาไทยได้ชัดแจ๋ว

                       “ปล่อยอะไร คุณมาหาผมเองนะ”

                       เธอดิ้นรนให้พ้นจากอ้อมกอดที่รัดแน่นของเขา แต่ยิ่งดิ้นก็เหมือนกับเขายิ่งรัด จนเธอเจ็บไปทั้งตัว

                       “โอ๊ย เจ็บ ปล่อยนะ”

                       “อย่าดิ้นสิ แล้วผมจะปล่อย”

                       เธอไม่มีทางเลือก เลยต้องยอมหยุดดิ้น แต่เมื่อเขาคลายอ้อมกอดและปล่อยให้เธอเป็นอิสระ เธอก็วิ่งหนีอย่างไม่คิดชีวิต แต่มันก็ไม่ไวไปกว่ามาเฟียหนุ่มที่มีพื้นฐานการต่อสู้อย่างเขา